Θυμάμαι ακόμα, ότι ένα τέτοιο “φαγητόκουτο” είχα λάβει κι εγώ ως δώρο με την ευκαιρία έναρξης της μαθητικής μου καριέρας. Πάντως δεν ήταν μεταλλικό και με πολύχρωμες φιγούρες. Ήταν ένα μικρό κιβώτιο φτιαγμένο από πλεχτές καλαμόβεργες.
Χρόνια και αναμνήσεις σχολικές, στην Ελλάδα του ’60…
Πόσο παιδιά ήμασταν… αληθινά παιδιά… καμία σχέση με τα παιδιά της μεταπολίτευσης ή ακόμα χειρότερα, τα σημερινά παιδιά.
Τότε, ζούσαμε…την παιδικότητά μας και τα πάντα φάνταζαν στα μάτια μας, τεράστια και τόσο φανταχτερά…
“Lunch box”… ούτε κατά διάνοια… σε μια σακουλίτσα το δεκατιανό, ψωμί, μορταδέλα και τυρί, και στις περισσότερες περιπτώσεις, τυλιγμένο με χαρτοπετσέτες, που γέμιζαν τα βιβλία και τα τετράδια με λαδιές…
Ήταν κι ο κυρ Αποστόλης με τα κουλούρια και τους λουκουμάδες…
Τότε, υπήρχε φτώχεια… μετά, υπήρξε η εποχή της ευμάρειας… και σήμερα, ετοιμαζόμαστε να ξαναγυρίσουμε σ’ εκείνες τις παλιές φτωχικές εποχές…
Η ζωή, κάνει κύκλους… κι εμείς δεν την πήραμε ποτέ σοβαρά…
Καλλιόπη Σουφλή
Μολύβια, ξύστρες, γόμες, χάρακες, κασετίνες, τετράδια, μπλε κόλες για να τα ντύσουμε, βιβλία.
Και μια καινούργια τσάντα για να τα χωρέσουμε. Δερμάτινη τυποποιημένη παλιότερα, πάνινη σινιέ με πολύχρωμα σχέδια και παραστάσεις αργότερα.Ο τεχνολογικός εξοπλισμός του μικρού μαθητή για τη σχολική του χρονιά.
Στη σχολική αίθουσα πλανιόταν τις πρώτες μέρες της χρονιάς μια έντονη «εσάνς ντε… χαρτοπωλί», που ξεθύμανε όσο περνούσαν οι μέρες. Όλα τούτα είναι χιλιοειπωμένα σε κάθε έναρξη χρονικής περιόδου. Δεν θα επανέλθουμε.
Επειδή, όμως, η καθημερινή διαδρομή σπίτι-σχολείο-σπίτι ήτανε και είναι κάτι σαν μια εκστρατεία (για την κατάκτηση της γνώσης, θα πούνε οι ρομαντικοί) χρειάζονταν εκτός από τα όπλα και τα πολεμοφόδια και η σίτιση του στρατεύματος, σε μια γωνιά της τσάντας τυλιγμένη σε μια μικρή πετσέτα ή σε λαδόκολλα ήταν, συνήθως, παραχωμένη και η ξηρά τροφή του “πολεμιστή”.
Δυο φέτες ψωμί κι ανάμεσά τους μια φέτα τυρί, μια φέτα σαλάμι ή και τα δυο, ή σκέτες χωρίς τίποτα από τα δυο. Μπορεί κι ένα μήλο…
Δεκατιανό, το κολατσιό, για το μεγάλο διάλειμμα των 10 π.μ. όταν στα σχολεία δεν είχε ακόμα καθιερωθεί ο θεσμός της καντίνας.
Η καταναλωτική ανάγκη να τοποθετείται το κολατσιό του σχολικού διαλείμματος σε ειδική τσάντα, που και αυτή την κουβαλούσε ο μαθητής μαζί του στο άλλο του το χέρι, οδήγησε στην παραγωγή των ειδικών σχολικών τσαντών, που στις ΗΠΑ, όπου διαδόθηκε αρχικά, των λεγομένων “Lunch box”.
Τυπικά δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια παραλλαγή του κλασικού μεταλλικού τάπερ που περιείχε το μεσημεριανό γεύμα του εργάτη της φάμπρικας, του αγρότη και του χτίστη από τα μισά περίπου του 19ου αιώνα. Το ‘‘σικλάκι’’ το τυλιγμένο μέσα στην καρό πετσέτα.
Για τα μικρά σχολιαρόπαιδα το marketing των σχετικών βιομηχανιών είχε μια καλύτερη προσφορά, που αποδείχτηκε αρκούντως προσοδοφόρα επένδυση.
Για να τα δελεάσει και να αναγκάσουν αυτά τους γονείς τους να τα προσθέσουν στον μαθητικό τους εξοπλισμό, δημιούργησε κομμάτια με αναπαραστάσεις σκηνών από αγαπημένες τους κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές σειρές, ή με δημοφιλείς ήρωες των κόμικς που διάβαζαν.
Σε αυτό βοήθησε και η τελειοποίηση στην τεχνική μαζικής εκτύπωσης με λιθογραφία πάνω στον τσίγκο, υλικό με το οποίο κατασκευάζονταν αυτά τα
κουτιά.
Τα μεταλλικά Lunch Boxes (Κουτιά Γεύματος) κυκλοφόρησαν στην περίοδο της ακμής τους (από τη δεκαετία του ’50 έως και τη δεκαετία του ’70) σε εκατοντάδες διαφορετικά σχέδια με εντυπωσιακές χρωματιστές απεικονίσεις
στην επιφάνειά τους.
Τούτο ήταν μια συλλεκτική πρόκληση, η οποία αναπτύχθηκε τελειώνοντας τα “seventies” και μπαίνοντας στα “eighties”. Η προσφορά και η ζήτηση άνοιξε αυτόματα και χρηματιστηριακές παρτίδες ανάμεσα στους συλλέκτες. Αλλά όλα
αυτά στις ΗΠΑ κυρίως.
Στην Ελλάδα, το προϊόν δεν έδειξε να ευδοκίμησε για πολλούς λόγους. Στην Ελλάδα του ’50 και του ’60 οι ανάγκες ήταν πραγματικές. Δεν είχαν αρχίσει να γίνονται άχρηστες καταναλωτικές. Με τι να γέμιζαν το μαθητικό βαλιτσάκι φαγητού οι περισσότερες οικογένειες;
Η ανέχεια και η συνήθεια για μη λήψη κολατσιού το καθιστούσε μη αναγκαίο, άρα άχρηστη πολυτέλεια.
Παρ’ όλα αυτά, στα ράφια με σχολικά είδη στο πολυκατάστημα «Αφοί Λαμπρόπουλοι», θυμάμαι κάποια made in Greece ‘‘φαγητόκουτα’’ με τσολιαδάκια, Παρθενώνες, ελληνικές σημαίες χιαστί κλπ για την εμπέδωση της ιστορικής μας κουλτούρας.
Ή κάποια άλλα αμερικανικής εισαγωγής με ήρωες-πρότυπα ολότελα άγνωστους μας. Φυσικό να μείνουν στα αζήτητα και ως εκ τούτου, άγνωστο σήμερα, αν υπάρχουν συλλέκτες με ενδιαφέρουσες συλλογές του
αντικειμένου.
Θυμάμαι ακόμα, ότι ένα τέτοιο “φαγητόκουτο” είχα λάβει κι εγώ ως δώρο με την ευκαιρία έναρξης της μαθητικής μου καριέρας. Πάντως δεν ήταν μεταλλικό και με πολύχρωμες φιγούρες. Ήταν ένα μικρό κιβώτιο φτιαγμένο από πλεχτές καλαμόβεργες. 
Το είδα από εδώ, το είδα από εκεί, αλλά δεν κατάλαβα την χρησιμότητά του. Ούτε οι γονείς μου μπήκαν στον κόπο να μου την εξηγήσουν δεδομένου ότι καλά-καλά δεν έτρωγα το μεσημεριανό μου, κολατσιό θα μου φτιάχνανενα φάω στο σχολείο;
Δυο μέρες πριν από την πρεμιέρα μου στη σχολική ζωή, είδα το μικρό αγαπημένο μου γατάκι να τεντώνεται νωχελικά στον πάτο του καλαθιού. Έκλεισα το καπάκι και ούτε που ενοχλήθηκε. Αντίθετα γουργούρισε ευχαριστημένο που του ‘φτιαξα και σκιά. Να λοιπόν που η ίδια η Φύση μου αποκάλυψε ποια ήτανε η χρήση του καλαθιού !. 
Πήγα την πρώτη μου μέρα στο σχολείο κρατώντας στο χέρι το καλάθι. Κανένας δεν πήρε χαμπάρι ότι μέσα στο καλαθάκι μου το γατάκι μου απολάμβανε τη βόλτα.
Τι μου ‘ρθε να το ανοίξω μέσα στην τάξη για να το δείξω στους νέους μου φίλους; Θύμωσε η δασκάλα και με διέταξε (!) να το πάω και να το αφήσω στο
προαύλιο!.
Έριξα κάτι τσιρίδες και γοερά κλάματα, που ανάγκασαν τη δασκάλα να με στείλει σπίτι συνοδεία ενός παιδιού από την τελευταία τάξη για να αφήσω το γατί και να με ξαναφέρει πίσω…
Αυτή ήταν η μοναδική και μάλιστα τραυματική εμπειρία μου από ένα καλαθάκι φαγητού με ένα γατάκι μέσα αντί για σάντουιτς. Ως εκ τούτου, ούτε εγώ έχω συλλογή από τέτοια κουτιά.
Τα περισσότερα από τα πιο κάτω προέρχονται από το θαυμάσιο νοσταλγικό λεύκωμα του Σκοτ Μπριούς, ενός Αμερικανού συλλέκτη που παρουσιάζει και σχολιάζει τη συλλογή του στο βιβλίο
«Τα Lunch Box των ’50 και των ’60» (1988). Τα υπόλοιπα αλιεύτηκαν από τοInternet.
Πηγή
Προβολές : 261
Μοίρασέ το:Ετικέτες: ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο.
Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Διαβάστε ακόμα
ΑΧ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ !
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΠΟΠΗ
ΑΓΓΕΛΙΚΗ
Να είμαστε καλά, ΑΓΓΕΛΙΚΗ μου… μην νομίζεις… κι εγώ ξανανιώνω μ’ αυτές τις αναμνήσεις… και δεν λέω να μεγαλώσω… νομίζω πως ακόμα στο σχολείο πηγαίνω…