Κολλήσαμε στα ασήμαντα
Άσε τα ασήμαντα, μη τα πιστεύεις! Κανείς δε ξέρει πως πρέπει να είσαι, τι πρέπει να κάνεις ή να έχεις. Όμως εσύ πρέπει να ξέρεις πως έχεις δικαίωμα στη ζωή. Έχεις δικαίωμα απλώς να είσαι, να εκφράσεις τη μοναδικότητα της ύπαρξης σου. Να πατάς τα πόδια σου στο έδαφος ξέροντας πως είσαι, τώρα είσαι αθάνατος!
Την αξία σου μην αφήσεις κανέναν να σου την μειώσει… κυρίως αυτοί που δεν είναι άξιοι να την εκτιμήσουν…
Η ζωή μας χάνει την αξία της, από τη στιγμή που παραμένουμε σιωπηλοί σε εκείνα που έχουν σημασία…
Καλλιόπη
Κολλήσαμε στα ασήμαντα κι ας είναι όλα γύρω μας σημαντικά. Βρήκαμε τα μηδαμινά και τα αγκαλιάσαμε.
Γεννιόμαστε ελεύθεροι, λίγα λεπτά μετά μας φορτώνουν ένα κάρο υποχρεώσεις να φέρουμε εις πέρας.
Ασήμαντα δημιουργήματα του ανθρώπου, της ματαιότητάς του.
Πως να ‘χεις όρεξη; Πώς να ζεις τη στιγμή, όταν σου ‘μάθαν να ξεπουλάς τον εαυτό σου, τις επιθυμίες σου και ότι αγαπάς;
Πώς να ‘σαι δημιουργικός μέσα στην αυτο-καταπίεσή σου για να φαίνεσαι σωστός, για να τα βγάλεις πέρα;
Δε πρέπει να εκφράζεσαι, να ‘σαι τρωτός δε πρέπει. Σου ‘βάλαν τρία σακιά στη πλάτη “ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΤΣΙ”!
Περπατάς σκυφτός, περιφέρεσαι. Προσπαθείς να κρύψεις αυτό που είσαι, προσπαθείς να γεμίσεις τα τσουβάλια αντί να τα αδειάσεις.
Θες να μαζέψεις για αύριο, να μαζέψεις για όταν χρειαστείς. Θες να ‘σαι σίγουρος! Σίγουρος πως θα ‘χεις σταθερότητες. Σταθερή αποδοχή, ανθρώπινες σχέσεις, υπόληψη, εισόδημα.
Τι και αν κάθε δευτερόλεπτο παίζεται κορώνα-γράμματα μεταξύ ζωής-θανάτου.
Ονειρεύεσαι την ώρα της πληρωμής, όταν θα δείξεις όσα μάζευες, όταν θα σταματήσεις να κοπιάζεις!
Αυτή όμως δε θα ΄ρθει, βλέπεις την τακτοποίησες ήδη, την ξόφλησες! Έδωσες! Όσο καιρό μάζευες, έδινες εσένα, τον χρόνο σου, τη μοναδικότητά σου.
Δεν έχεις να θυμάσαι πέρα από ασήμαντα,διαδικαστικά, ανθρώπινες ανάγκες, απωθημένα, προδοσίες, χαμένες ευκαιρίες.
Κι αυτά που μάζευες δε μπορούν να σου ‘πουν ένα ψέμα, μόνο αλήθειες.
Πως άξιζε να δώσεις μια ευκαιρία σε αυτό που κρύβεις μέσα σου να ανθίσει, ν’ αναπνεύσει!
Έπρεπε να πετάξεις τη μάσκα!
Άξιζε να παραδοθείς σε όσα ταρακουνούσαν τη ψυχή σου.
Έπρεπε να φτύσεις κατάμουτρα τον έλεγχο προς τη ζωή, τους άλλους, εσένα.
Με τα ασήμαντα γρήγορα περνάει ο χρόνος. Με τους εγωισμούς, τις κακίες, την πικρία, τα κόμπλεξ, τη βαρεμάρα, τη δηθενιά μένουμε ακίνητοι. Μένουμε στην άγνοια, δε κάνουμε την υπέρβαση από φόβο στην αγάπη. Μένουμε στο εγώ μας μόνοι, περιμένοντας τον θάνατο, προσπαθώντας να τον ξεγελάσουμε.
Δε δεχόμαστε πως θα πεθάνουμε, μα δεχόμαστε το ότι επιλέγουμε πως δε θα ζήσουμε. Υποτίθεται πως διψάμε για αθανασία. Όμως πως ξέρουμε τι είναι η αθανασία; Τι και αν η αθανασία είναι το τώρα; Τι και αν την έχουμε και την κλωτσάμε;
Άσε τα ασήμαντα, μη τα πιστεύεις! Κανείς δε ξέρει πως πρέπει να είσαι, τι πρέπει να κάνεις ή να έχεις. Όμως εσύ πρέπει να ξέρεις πως έχεις δικαίωμα στη ζωή. Έχεις δικαίωμα απλώς να είσαι, να εκφράσεις τη μοναδικότητα της ύπαρξης σου. Να πατάς τα πόδια σου στο έδαφος ξέροντας πως είσαι, τώρα είσαι αθάνατος!
Είσαι η θάλασσα και παριστάνεις τη σταγόνα γιατί έτσι προστάζει η μόδα και πονάς.
Πονάς που δεν είσαι μια μικρή σταγόνα! Δεν είναι ανέκδοτο;
Χαμογέλα, γιατί είσαι όλες οι σταγόνες μαζί. Δεν υπάρχει διαχωρισμός.
Χαμογέλα, γιατί είσαι ελεύθερος.
Σταμάτα να το παίζεις μια σταγόνα φυλακισμένη στο ποτήρι, βρε, όλοι ποθούν μια θάλασσα…
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
“Βρήκαμε τα μηδαμινά και τα αγκαλιάσαμε.
… Έπρεπε να πετάξεις τη μάσκα!
Άξιζε να παραδοθείς σε όσα ταρακουνούσαν τη ψυχή σου.
Έπρεπε να φτύσεις κατάμουτρα τον έλεγχο προς τη ζωή, τους άλλους, εσένα.
Με τα ασήμαντα γρήγορα περνάει ο χρόνος. Με τους εγωισμούς, τις κακίες, την πικρία, τα κόμπλεξ, τη βαρεμάρα, τη δηθενιά μένουμε ακίνητοι. Μένουμε στην άγνοια, δε κάνουμε την υπέρβαση από φόβο στην αγάπη. Μένουμε στο εγώ μας μόνοι, …”
να είσαι καλά Πόπη που δίνεις χώρο στο ιστολόγιο και για τέτοια θέματα και φιλοξενείς σκέψεις.
“Η δύναμη του να φεύγεις…”
https://www.schooltime.gr/2021/02/18/i-dinami-tou-na-feugeis/
“δε κάνουμε την υπέρβαση από φόβο στην αγάπη. Μένουμε στο εγώ μας μόνοι, …”
Ξέρεις, μεγαλώνοντας διαπιστώνεις πως πολλοί φοβούνται ν’ αγαπήσουν… ίσως γιατί μέσα τους είναι κενοί και δεν έχουν τίποτα να δώσουν… ίσως γιατί φοβούνται ν’ αγαπήσουν… ίσως γιατί προδόθηκαν και δεν θέλουν άλλες πληγές…
Αμέτρητα τα “ίσως” και κάπως έτσι πέρασε η ζωή από πάνω μας χωρίς να πιάσουμε το αληθινό της νόημα…
Ναι… “η δύναμη του να φεύγεις”, απ’ αυτά που δεν έχεις την δύναμη να μείνεις και ν’ αγωνιστείς για να τα κερδίσεις… αλλά και η δύναμη του να φεύγεις από αρρωστημένες καταστάσεις…
“Δύναμη” η μια… ΔΥΝΑΜΗ και η άλλη…
πάντως πρέπει να αγαπάς ακόμη κι αν χάσεις. και τελικά δεν χάνεις ποτέ. καλά, δε μιλάω να πας να πέσεις πάνω σε άχρηστους. χαχαχαχαχα πάντως είναι ωραίο ρίσκο.
νομίζω όταν αγαπάς σωστά ξέρεις και να φεύγεις και να μένεις.
Ακριβώς…