Σήμερα γιορτάζουν οι μάσκες που ζουν αιώνες τώρα.
Παίρνουν ζωή σε κάθε τους ενσάρκωση.
Διηγούνται γλυκές ιστορίες και πικρές αλήθειες.
Σήμερα γιορτάζουν οι μάσκες.
Όχι τα προσωπεία.
Όχι εκείνα που φορά ο άνθρωπος και υποκρίνεται, που προσποιείται για να ξεγελά τους άλλους στην καθημερινότητα, στις σχέσεις του, στη ζωή του.
Αλλά γιορτάζουν όλες εκείνες οι μάσκες που ντύνονται σκέψεις, πόθους, όνειρα, μαρτυρίες και συμβάντα.
Όλα εκείνα τα ανυπόστατα, τα αναληθή, τα εξωπραγματικά, τα αδιανόητα, τα επαναστατικά, τα ανατρεπτικά, τα ορθώς καμωμένα, τα λάθος, τα αυτονόητα αλλά καθόλου δεδομένα γεγονότα και συμβάντα.
Που κουβαλούν τα γάργαρα, τσιριχτά γέλια της κωμωδίας και τις ανατριχιαστικές, εκκωφαντικές κραυγές της τραγωδίας.
Που αποθεώνουν ή κατακρημνίζουν ήρωες μιας κοινωνίας σάπιας που αντέχει ακόμη.
Που φέρουν μαζί τους αγόγγυστα, τραύματα γενεών και τα εναποθέτουν στην έκθεση της ματιάς και στη διάθεση της καρδιάς μας.
Μας τα δωρίζουν με στάλες ιδρώτα ενός αθέατου αγώνα ζυμώσεως χαρακτήρων και συγχρωτισμών μέσα από τα παρασκήνια.
Μας τα προσφέρουν για να γίνουμε καλύτεροι, σοφότεροι και να εκτιμήσουμε τον θησαυρό μιας αφιερωμένης γνώσης.
Για να αγγίξει ο εσώτερος εαυτός μας κάτι από την ζωντανή, άϋλη μορφή μιας τέχνης που πάλλεται αόρατα σε πλήρη διάδραση την ώρα της ερμηνείας και δεν αντικαθίσταται με καμία οθόνη αφής τούτη η ένωση.
Κανένα τεχνητό φως δε λάμπει σαν τα φώτα της ράμπας.
Κανένα άλλο συναίσθημα δε λούζει με τόση ευφραίνουσα πληρότητα, σκηνή και θεατές.
Σήμερα γιορτάζουν οι μάσκες.
Τα έργα τους.
Οι ρόλοι τους.
Οι ηθοποιοί τους.
Ένα συγκοινωνούν δοχείο πολιτισμού.
Το θέατρο υμνεί τον άνθρωπο και ο άνθρωπος υμνεί το θέατρο.
Σχέση μοιραία, καρμική.
Σχέση θέασης με ημερομηνία λήξης αλλά ανάμνηση αναλλοίωτη μέχρι την τελευταία ζώσα ανάσα μας.
Κυρίες και κύριοι, ιδού το θέατρο!
Ζωή Παπατζίκου
