“Μάτριξ. Η Μεγάλη Εξαπάτηση”. Για να διαβάσεις αυτό το βιβλίο θα πρέπει να ξεχάσεις ότι γνωρίζεις μέχρι σήμερα. (Μέρος Α).

“Μάτριξ. Η Μεγάλη Εξαπάτηση”. Για να διαβάσεις αυτό το βιβλίο θα πρέπει να ξεχάσεις ότι γνωρίζεις μέχρι σήμερα. (Μέρος Α).

27 Σεπτεμβρίου, 2022 0 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:3,279
Μοίρασέ το

 

Για να διαβάσεις αυτό το βιβλίο
θα πρέπει να ξεχάσεις ότι γνωρίζεις μέχρι σήμερα.
Έστω για λίγο. Μέχρι να το διαβάσεις τουλάχιστον.

Αν δεν έχεις αυτή τη δυνατότητα, μην χάνεις το χρόνο σου.
Αν είσαι προσκολλημένος σε προκαταλήψεις
αυτό το βιβλίο δεν είναι για σένα.

 

 

 

 

Το μόνο μήνυμα που θα μπορουσα να περάσω στους αναγνώστες των ΑΤΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ, γι αυτό το βιβλίο είναι ένα:

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ MATRIX και να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ… ΔΙΑΔΩΣΕ ΤΟ…

 

Καλλιόπη Σουφλή

 

Το Β’ ΜΕΡΟΣ, ΕΔΩ

ΤΟ Γ’ ΜΕΡΟΣ, ΕΔΩ

Για να διαβάσεις αυτό το βιβλίο
θα πρέπει να ξεχάσεις ότι γνωρίζεις μέχρι σήμερα.
Έστω για λίγο. Μέχρι να το διαβάσεις τουλάχιστον.

Αν δεν έχεις αυτή τη δυνατότητα, μην χάνεις το χρόνο σου.
Αν είσαι προσκολλημένος σε προκαταλήψεις
αυτό το βιβλίο δεν είναι για σένα.

Πριν ξεκινήσω αυτό το ταξίδι μαζί σας,
θα ήθελα να αναφέρω μερικά σημαντικά πράγματα
που θα βοηθήσουν στην ερμηνεία του θέματος μας.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

Άλλο “ευχαρίστηση” και άλλο “ευτυχία”.

Τις τελευταίες δεκαετίες, ο δυτικός κόσμος
αυτά τα δυο σημαντικά πράγματα τα έχει μπερδέψει.
Για την ακρίβεια, δεν τα έχει μπερδέψει ο κόσμος,
αλλά υπάρχουν κάποιοι που φρόντισαν επιμελώς
και μεθόδευσαν τη ζωή του κόσμου
ώστε να τα μπερδέψει και να τα παρερμηνεύσει,
όπως χιλιάδες άλλα πράγματα και έννοιες, δημιουργώντας ένα Μάτριξ.

Όμως μέσα από τα χιλιάδες άλλα πράγματα, έχει σημασία
να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση σε αυτές τις δύο έννοιες αυτή τη στιγμή.
Ας θυμηθούμε λοιπόν ποιες είναι οι διαφορές τους.

Η “ευχαρίστηση” είναι μικρής διάρκειας.
Έχει αρχή και τέλος.
Η ευτυχία είναι πληρότητα που έχει διάρκεια.
Είναι μια κατάσταση.

Η ευχαρίστηση αγοράζεται
και επιτυγχάνεται με υλικά αγαθά και ουσίες.
Η ευτυχία δεν αγοράζεται
και χρειάζεται πράγματα δίχως υλική “αξία”.

Για να ευχαριστηθείς “παίρνεις”
και “ικανοποιείς τον εαυτό σου”
ενώ για να είσαι ευτυχισμένος και “παίρνεις”
αλλά κυρίως “δίνεις”
και αισθάνεσαι πλήρης μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο.

Και τέλος,
Τα άκρα όλων των ειδών “ικανοποίησης” οδηγούν
σε εθισμούς και σε ψυχικές δυσλειτουργίες

είτε πρόκειται για ουσίες είτε για συμπεριφορές,
ενώ δεν γίνεται κάτι τέτοιο με την ευτυχία.
Γι’ αυτό και η ευτυχία ταυτίζεται με την πληρότητα.

Το πιο σημαντικό όμως είναι, τεχνικά μιλώντας,
πως με την ευχαρίστηση ο εγκέφαλος μας
χρησιμοποιεί την ντοπαμίνη
στην επικοινωνία των κυττάρων,

ενώ όταν αισθάνεσαι ευτυχισμένος
ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί την σερετονίνη.

Αυτό το τελευταίο, ακούγεται τεχνικό και “άγνωστο”,
αλλά είναι το πιο σημαντικό
για κάποιον που προσπαθεί να σε χειραγωγήσει.
Γνωρίζει πράγματα, που εσύ αγνοείς.

Τι συμβαίνει λοιπόν με την Ντοπαμίνη;

Δώστε μεγάλη προσοχή.
Η ντοπαμίνη “εξιτάρει” τον κάθε επόμενο νευρώνα.
Και οι νευρώνες όταν εξιτάρωνται πολύ και συχνά
τείνουν να πεθαίνουν.
Και επειδή ο οργανισμός μας προσπαθεί
να μετριάσει τη ζημιά,
έχει αναπτύξει έναν μηχανισμό άμυνας.
Και τι κάνει;
Μειώνει τον αριθμό των υποδοχέων.

Κάθε φορά χρειάζεται μεγαλύτερη “διέγερση”
για να “πετύχεις” την ίδια “ικανοποίηση”.
Και αυτό σε οδηγεί στον “εθισμό”.

Ποτέ η “ευχαρίστηση” δεν είναι ίδια
με την προηγούμενη φορά. Φθίνει.
Εντέλει όσο περισσότερη ικανοποίηση παίρνεις
τόσο πιο δυστυχής γίνεσαι,

γιατί δεν πετυχαίνεις αυτό που χρειάζεσαι.

Αντιθέτως, η σερετονίνη είναι ανασταλτική,
δεν μπορείς να πάρεις “υπερβολική δόση”
και προκαλείται από πολύ απλά πράγματα στη ζωή μας
που δεν έχουν καμία σχέση με την “ύλη” και την “κατανάλωση”.

Συμπερασματικά
με την ικανοποίηση λες
“είναι ωραία, θέλω κι άλλο”
με την ευτυχία λες
“αισθάνομαι ωραία αλλά δεν θέλω περισσότερο”
γιατί είσαι ήδη γεμάτος.

Το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν είναι πως μας πουλάνε
εδώ και δεκαετίες
την “ευχαρίστηση” για “ευτυχία”.

Σημειώστε το ή κρατήστε το στο μυαλό σας.

Πάμε στην επόμενη σημείωση που θεωρώ απαραίτητο να γίνει.

 

Τι είναι η Προκατάληψη;

Η υιοθεσία προκαταλήψεων, θα έλεγα πως είναι
μια ψευδαίσθηση, μια ψεύτικη εικόνα
της οποίας η πιο σημαντική ιδιότητα
είναι το χτίσιμο του “εγωισμού” στον εγκέφαλο.

Όταν κάποιος “κλειδώνει” σε μια πεποίθηση, περιορίζεται
και αποφασίζει πως ένα θέμα, ένα συναίσθημα ή ένας άνθρωπος
“είναι έτσι” και τέλος,
και δεν χωράει καμία αμφιβολία γι’ αυτό,
έχει αποφασίσει να κολυμπήσει σε θολά νερά.
Νομίζει πως “αυτό που πιστεύει” είναι θέσφατο,
γιατί ο εγωισμός του τον οδηγεί εκεί,
ώστε να νιώθει στρεβλώς “καλά”.

Βρίσκεται σε πλασματική ισορροπία
πιστεύοντας πως όλοι θα πρέπει να σκέφτονται όπως αυτός.
Και αμφίδρομα, όσο περισσότερο μεγαλώνει ο εγωισμός ενός ατόμου
τόσο γεμίζει με περισσότερες προκαταλήψεις.

Σήμερα, θα έλεγε κανείς πως εξαιτίας των social media
ο άνθρωπος έχει φτάσει σε μια παρακμάζουσα εποχή,
στην οποία η “ακραία και στενόμυαλη αίσθηση” της προκατάληψης
να φαίνεται φυσιολογική.

Η προκατάληψη μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες συμπεριφορές,
όπως ο έντονος και μη παραγωγικός αντίλογος,
σε έντονες διακρίσεις, σε αντιπαλότητες, ακόμη και σε βία.
Η προκατάληψη είναι επίσης ένα χαρακτηριστικό των τοξικών ατόμων.
Δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις υγιή διάλογο
με ένα άτομο που είναι προκατειλημμένο και δεν θέλει να δει μια άλλη εκδοχή.
Στην ουσία ένα τέτοιο άτομο, μένει σε πάγιες απόψεις
που θα το κρατήσουν σε χαμηλά επίπεδα ημιμάθειας.
Τα επιχειρήματα του θα στερούνται “λογικής”
και θα σε τραβήξει σε έναν σκοτεινό διάλογο,
ο οποίος θα είναι κατά βάση “ανούσιος μονόλογος”
αν δεν αναγνωρίσεις εγκαίρως πως “δεν σε ακούει” και δεν σε σέβεται.

Ένας από τους μεγαλύτερους Αρχαίους φιλοσόφους μας, ο Σωκράτης,
κάθε φορά που ξεκινούσε έναν διάλογο με κάποιους,
άφηνε στην άκρη κάθε του προκατάληψη,
ώστε να μπορεί να δει το θέμα “ξεκάθαρα”
και μετά χρησιμοποιούσε την μαιευτική μέθοδο των ερωτήσεων
για να φτάσει σε “ορθά συμπεράσματα” τον διάλογο.
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο,
θα ήθελα να σκεφτείτε όπως ο Σωκράτης.

Το ίδιο έκανα κι εγώ, στην διάρκεια της συγγραφής του.

Τι είναι προπαγάνδα;

Ποια είναι η διαφορά του μάρκετινγκ και της προπαγάνδας;
Η διαφορά τους είναι η αλήθεια.

Όταν μια εταιρεία εκφράζει μια άποψη και προσπαθεί να προωθήσει τους στόχους της με βάση παραπληροφόρηση, αυτό λέγεται προπαγάνδα.

Και σήμερα η “προπαγάνδα” είναι κάτι που είναι κοινώς αποδεκτό στις ζωές μας.

Έχουμε αποδεχτεί το “μάρκετινγκ” και οι “ειδήσεις” να χρησιμοποιούν την προπαγάνδα και το ψεύδος, ως μέσα πειθούς.

Αλλά ας δούμε τι λέει και ο ειδικότερος πάνω στην έννοια της προπαγάνδας Naom Chomsky.

Όσο πιο πολύ μεγαλώνεις το φόβο για τα ναρκωτικά και το έγκλημα, τους μετανάστες και τους εξωγήινους, τόσο περισσότερο ελέγχεις τους ανθρώπους.

Παντού, από την λαϊκή κουλτούρα μέχρι το προπαγανδιστικό σύστημα, υπάρχει μια πίεση να κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν πως είναι άσχετοι και ότι ο μοναδικός τους ρόλος είναι να υποστηρίζουν αποφάσεις και να καταναλώνουν.

Ειδικός είναι κάποιος που διατυπώνει με ευφράδεια την ομοφωνία των ισχυρών.

Στις δημοκρατικές κοινωνίες, οι κυρίαρχες ελίτ, δεν μπορούν να ελέγξουν τον πληθυσμό με την ωμή βία και πρέπει να αντικαταστήσουν τον έλεγχο με τον έλεγχο της ίδιας της σκέψης.

Η προπαγάνδα, είναι για την δημοκρατία, ότι είναι η βία για τον ολοκληρωτισμό.

Βλέπετε κάποιες “συμπτώσεις” με τη ζωή μας σήμερα;

Αυτά όσον αφορά την προπαγάνδα για την ώρα, ώστε να υπάρχει μια “γεύση” στο μυαλό μας.

Κάποιοι άνθρωποι “σκέφτονται” διαφορετικά από εμάς.

Ένα ακόμη πράγμα που θέλω να σημειώσω
είναι πως πρέπει να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε
ότι κάποιοι άνθρωποι “σκέφτονται” διαφορετικά από εμάς
και να αναλύσουμε λίγο τον τρόπο τους.
Θα μας χρειαστεί κι αυτό στη διάρκεια του βιβλίου
για να δούμε πιο ξεκάθαρα τα πράγματα.

Ας ξεκινήσουμε τώρα έναν διάλογο σχετικό με την ύλη.

Αν σκέπτεσαι στο επίπεδο της ύλης
ποιοι είναι οι στόχοι σου;

Να βγάλεις λεφτά.
Γιατί θέλεις να βγάλεις λεφτά;
Για να μπορείς να “αποκτήσεις πράγματα”.
Γιατί θέλεις να αποκτήσεις πράγματα;
Για να απολαμβάνεις και να ικανοποιείς τον εαυτό σου.
Αν φτάσεις και πιάσεις αυτόν τον στόχο σου
τότε ποιος θα ήταν ο επόμενος;

Να βγάλεις περισσότερα λεφτά και να αποκτήσεις “φήμη”.
Να γίνεις “κάποιος”. Να γίνεις σημαντικός.
Γιατί αυτό;
Περισσότερες ανέσεις, περισσότερη ηδονή,
μεγαλύτερη ικανοποίηση του εαυτού σου.
Να αλλάξεις την εικόνα σου στον κόσμο.

Αν βλέποντας την εικόνα με την κοπέλα στο σκάφος

σκέφτεσαι “αυτή είναι ζωή”, τότε ζεις μέσα στο Μάτριξ που σου έχτισαν άλλοι, με τα πρότυπα που σου επέβαλαν.

Μέχρι εδώ λοιπόν, είναι αυτά που γνωρίζεις εσύ!

Αφού εξηγήσουμε γιατί είναι έντονες αυτές οι ανάγκες σου, θα δούμε τι θέλουν οι “άλλοι”.

Γιατί όμως είναι τόσο έντονες αυτές οι ανάγκες μας;

Αυτό θα σας το εξηγήσω, κάνοντας μια παραπομπή, μέσα από το βιβλίο μου “Η Επιστήμη της Απλοποίησης”. Όσοι το έχουν διαβάσει μπορούν να το παρακάμψουν αν θέλουν.

Αν και θα τους πρότεινα να το ξαναδιαβάσουν.

Abraham Maslow

Ο Αβραάμ Μάσλοου (Abraham Harold Maslow) ήταν Αμερικανός ψυχολόγος ο οποίος έγινε γνωστός για τη θεωρία ιεράρχησης των αναγκών. Η γνωστή θεωρία της πυραμίδας του Μάσλοου υποστηρίζει ότι υπάρχουν πέντε επίπεδα αναγκών.

Σύμφωνα με τον Μάσλοου, για να ανέβεις επίπεδο στην πυραμίδα των αναγκών, θα πρέπει το προηγούμενο επίπεδο να είναι καλυμμένο.

Το κατώτερο επίπεδο αναγκών μας, είναι αυτό που βρίσκεται στην βάση της πυραμίδας και ταυτίζεται με την Επιβίωση.

Εμπεριέχει την αναπνοή, το νερό, τον ύπνο, την τροφή μας, το σεξ (ως ένστικτο) και άλλα.

Το αμέσως επόμενο επίπεδο αναγκών στην πυραμίδα είναι αυτό που αφορά την Ασφάλεια μας.

Αν θεωρούμε καλυμμένες τις ανάγκες επιβίωσης μας τότε θεωρούμε απαραίτητη την διασφάλιση τους. Χρειαζόμαστε μια δουλειά για να μας καλύψει την οικονομική μας ασφάλεια, ένα σπίτι για να είμαστε προστατευμένοι από τις καιρικές συνθήκες, χρειαζόμαστε οικογενειακή ασφάλεια, τάξη, υγειονομική κάλυψη και γενικώς μια σταθερότητα που να μας δημιουργεί την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση αν θέλετε, πως είμαστε ασφαλείς.

Όταν είμαστε καλυμμένοι στα θέματα επιβίωσης και ασφάλειας, προκύπτει η ανάγκη για ανθρώπινες σχέσεις. Για την ανθρώπινη επαφή.

Βρισκόμαστε ήδη στο τρίτο επίπεδο, δηλαδή του Ανήκειν και της Αγάπης. Χρειαζόμαστε μια οικογένεια, φίλους, συμμάχους, ερωτικούς συντρόφους και να συναναστρεφόμαστε με άλλους ανθρώπους γενικώς μέσα από δραστηριότητες, ώστε να νιώσουμε πως ανήκουμε σε ομάδες. Έχουμε ανάγκη να νιώθουμε πως μας αγαπούν και αγαπάμε.

Έπειτα, όταν έχουμε καλύψει όλες τις προηγούμενες ανάγκες μας, χρειαζόμαστε την επιβεβαίωση πως τα κάνουμε όλα σωστά. Πρέπει να εκπληρώσουμε το τέταρτο επίπεδο της Εκτίμησης.

Θα πρέπει να επιβραβεύουμε τον εαυτό μας για τα επιτεύγματα μας, ώστε να νιώθουμε σημαντικοί και να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση. Να ισορροπούμε στο ανταγωνιστικό περιβάλλον μας. Να εμπνέουμε σεβασμό και να δείχνουμε σεβασμό.

Και αν τα πετύχουμε όλα αυτά, είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στο τελευταίο επίπεδο που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας και είναι η Αυτοπραγμάτωση.

Επιτυγχάνεται μέσω της δημιουργικής και επαγωγικής σκέψης, της αποδοχής και της επίγνωσης, της διαχείρισης των προκαταλήψεων, της ηθικής, των αξιών και πολλά άλλα που δεν έχουν σχέση με την ύλη.

Αυτό το τελευταίο επίπεδο στην κορυφή της πυραμίδας του Μάσλοου, σήμερα έχει “εξαφανιστεί” από τα θέλω μας, σαν “κάποιος” να μας έχει χακάρει.

Αυτό το παρατηρούμε πολύ έντονα σήμερα να συμβαίνει, διότι ο μέσος άνθρωπος αναγνωρίζει ως ύστατη ανάγκη του, την “Εκτίμηση” των άλλων προς το πρόσωπο του, δηλαδή την “φήμη” του και την προβολή του και βάζει πάνω απ’ όλα τον εγωισμό του.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό. Νιώθει δηλαδή πως είναι αόρατος, αν δεν έχει “θέση” μέσα στον εικονικό κόσμο των social media, που σήμερα έχει γίνει ο πιο δημοφιλής τρόπος “αυτοπροβολής”.

Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, κολλάνε σ’ αυτό το επίπεδο και προσπαθούν με κάθε τρόπο να “επεκτείνουν” την “Επιβεβαίωση” σε μεγαλύτερο πλάτος, αντί να ανέβουν στον όροφο της “Αυτοπραγμάτωσης” και να συνεχίσουν την εξέλιξη τους άνωθεν. Ποτέ δηλαδή δεν φτάνουν στο “τέλος” της κορυφής των αναγκών τους, όπου το “τέλος” μεταφράζεται ως “σκοπός”. Χάνουν το “νόημα” και μένουν στάσιμοι μέσα σε έναν φαύλο κύκλο.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό και τα πράγματα δεν προχωρούν όπως θα έπρεπε;

Φανταστείτε πως η πυραμίδα των αναγκών μας, διαθέτει έναν ανελκυστήρα. Έναν ανελκυστήρα που δημιούργησε η 4η βιομηχανική επανάσταση. Σ’ αυτόν τον ανελκυστήρα, κάθε φορά που κερδίζει κάποιος μια νέα “Επιβεβαίωση” ή εκπληρώσει έναν υλικό στόχο μέσω κάποιας εργασιακής επιτυχίας, ανάβουν διάφορα φωτεινά κουμπιά, που λειτουργούν ως επιλογές για τον άνθρωπο και του υπόσχονται διάφορα. Τα λαμπάκια τους μέχρι χτες ήταν σβηστά.

Κάτω από κάθε κουμπί, υπήρχαν διάφορες επιγραφές που υπόσχονταν “Πράγματα”. Αυτές οι επιγραφές φανταστείτε πως στον Κόσμο της Ευκολίας είναι οι διαφημίσεις γύρω μας και η “προπαγάνδα”. Καμιά όμως επιγραφή από αυτές δεν υπόσχεται “πνευματική ολοκλήρωση” ή αυτοπραγμάτωση και ο ανελκυστήρας μας, έχει ένα κουμπί που είναι κλειδωμένο. Είναι το κουμπί που πάει στον τελευταίο όροφο. Η μόνη οδός που μας μένει για την επίσκεψη του πάνω ορόφου, είναι η άνοδος από δύσβατες σκάλες.

Σε κάθε “επιβεβαίωση” μας και σε κάθε επιτυχία μας, προτιμούμε τα λαμπερά κουμπιά που ανάβουν και “πέφτουμε” στα δύο χαμηλά επίπεδα αναγκών μας.

Δηλαδή σε πιο “εκλεκτή” τροφή που απλώς μας χορταίνει, σε “συσκευές” που μας υπόσχονται “ευτυχία” μέσα από τις ανέσεις και την ασφάλεια που μας προσφέρουν, σε πιο όμορφα και ακριβά ενδύματα, περιτυλίγματα και πολλά άλλα καλούδια.
Κατεβαίνοντας ορόφους στην πυραμίδα, εμφανίζονται συνεχώς καινούργιες ταμπέλες.

“Μπορείς να πετύχεις”, “Είσαι ο καλύτερος”, “Γίνε ηγέτης”, “Πάρε δάνειο”, “Γίνε όμορφος”, “Φρόντισε την ασφάλεια σου”, και πολλές άλλες χιλιάδες μηνύματα, που σε ωθούν να πατήσεις κουμπιά και να ανέβεις πάλι στον όροφο της “Εκτίμησης”.

Να κερδίζεις περισσότερα λεφτά, να γίνεις πιο “σημαντικός” και να σε εκτιμούν περισσότεροι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σημασία για σένα, γιατί εκτός από μερικά προσωρινά “φλας” μάταιης δόξας, θα ξεχαστείς αμέσως μόλις σταματήσεις να πατάς τα κουμπιά, και να πηγαίνεις πάνω κάτω.

Σου είναι αδύνατον όμως να βγεις από αυτό το πλαστό “μάτριξ” εξ’ αιτίας του “fear of missing out”. Φοβάσαι δηλαδή να μην μείνεις απ’ έξω. Να μην μείνεις μόνος σου, εκτός της “μοντέρνας κοινωνίας”. Αυτό σε τρελαίνει. Σε τρομάζει.

Σερνόμαστε στην υλική διάσταση της ζωής μας και να αποφεύγουμε την πνευματική. Αυτή η διαδικασία της ταλάντωσης των πλαστών αναγκών δημιουργεί μια στασιμότητα στον μέσο σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος αντί να κατακτήσει την Αυτοεκπλήρωση και την πνευματική του ανάταση ή ευτυχία, επιλέγει συνεχώς τις εύκολες “προσωρινές ηδονές”.

Προτιμά να μένει δέσμιος σε ένα νευρωτικό τέλμα που του έχει στήσει το Μάτριξ της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, από το να “ελευθερωθεί” μέσω του πνεύματος επειδή του φαίνεται “δύσκολος ο δρόμος”.
Η εξαπάτηση και η χειραγώγηση στις μέρες μας μέσω των “μηνυμάτων” και της διαφήμισης, έχει πετύχει περισσότερα απ’ όσα πετύχανε όλοι οι πόλεμοι της ιστορίας του ανθρώπου.

Και τώρα επιστρέφω στο “Κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται διαφορετικά από εμάς”.

Είχαμε μείνει στο ότι υπάρχουν “επίπεδα” που δεν είναι γνωστά από τους κοινούς θνητούς.

Κάποιοι άνθρωποι λοιπόν, όταν έχουν φτάσει σε επίπεδο
να έχουν όλα όσα χρειάζονται για να ζήσουν για δεκάδες ζωές,
και έχουν χάσει την δυνατότητα να “ικανοποιούνται”
με τέτοια πράγματα, όπως είναι η φήμη και το χρήμα,
αυτό που μένει, και θα μπορούσε να τους προσφέρει τη “δόση τους”
είναι μονάχα η επιρροή.

Να “υποτάξουν” περισσότερους ανθρώπους.
Σκέφτονται “μπορώ να κάνω μια χώρα ότι θέλω”.

Σκέφτονται “μπορώ να κάνω μια ολόκληρη ήπειρο ότι θέλω”.
Θέλουν να φτιάξουν μια “αυτοκρατορία” υπηκόων δούλων.

Αυτή ήταν η “υλιστική” φύση του ανθρώπου πάντοτε, αυτή είναι και σήμερα.

Και πιστεύουν το αντίθετο δεν έχουν ιδέα τι εστί ανθρώπινη φύση.

Πως το καταφέρνουν αυτό;

Ας το δούμε το θέμα λίγο πιο σφαιρικά πριν απαντήσουμε.
Πριν λίγους αιώνες υπήρχαν οι βασιλιάδες και οι αυτοκράτορες.
Αυτοί κατείχαν τον πλούτο, τη δόξα και την τοπική επιρροή.
Όμως το πιο σημαντικό πράγμα που κατείχαν ήταν κάτι άλλο που δεν κατείχε ο “λαός”.

Κατείχαν τη “γνώση”. Συσσώρευαν γνώση “επιρροής” από γενιά σε γενιά.
Κατείχαν το είδος της γνώσης που οι κοινοί θνητοί
δεν είχαν ιδέα πως υπήρχε, ούτε πως υπάρχει σήμερα.
Αν κατείχες τη γνώση,
– και όταν λέμε “γνώση” εννοούμε τη σκοτεινή γνώση του “Εξαπατείν”,
στο επίπεδο της “ύλης” –

το να βγάλεις χρήματα και το να γίνεις κάποιος
ήταν κάτι πολύ εύκολο να επιτευχθεί.

Σκοτεινή γνώση του Εξαπατείν είναι η γνώση που δεν μοιράζεται. Αυτή που κρατούν κάποιοι για ίδια συμφέροντα και έχει να κάνει με την ύλη και την επικράτηση. Αυτή συμπεριλαμβάνει εκτός των άλλων την μαγεία και τον αποκρυφισμό. Είναι το αντίθετο της Φωτεινής Γνώσης, δηλαδή της Γνώσης που έχει ως στόχο την βελτίωση του πνεύματος και της ανθρωπότητας, όπως ακριβώς ήταν η Γνώση που μετέδωσαν ως “φως” οι Αρχαίοι Πρόγονοι μας.

Έτσι αυτοί οι σκοτεινοί “Γνώστες”
κατάλαβαν πολλούς αιώνες πριν
πως όταν έχεις τη γνώση και το χρήμα,
δεν χρειάζεσαι απαραίτητα και τη φήμη.
Δεν χρειάζεται να είσαι στο επίκεντρο της ιστορίας,
αλλά είναι πιο σημαντικό να γράφεις εσύ ο ίδιος την ιστορία
χρησιμοποιώντας τους άλλους ως “πιόνια”.

Γιατί αν είσαι στο επίκεντρο της ιστορίας
κινδυνεύεις πολύ εύκολα να τα χάσεις όλα,
από υποδεέστερους κοινούς θνητούς, που θέλουν Χρήμα και Δόξα.
Ήταν πιο εύκολο λοιπόν, οι “Γνώστες”,
να πληρώνουν τους “φιλόδοξους” κοινούς θνητούς
με αυτά που επιθυμούσαν, δηλαδή με χρήμα και “θέσεις”,

ώστε να χειρίζονται την ίδια την ιστορία.

Έτσι, αυτοί, θα μπορούσαν να κρατούν ασφαλή τη γνώση,
και να χειραγωγούν τον κόσμο χωρίς να κινδυνεύουν οι ίδιοι.
Αντί να είναι οι ίδιοι βασιλιάδες,
θα έφτιαχναν φιλοχρήματες και φιλόδοξες μαριονέτες,
ώστε να νομίζουν πως κυβερνούν ένα βασίλειο, μια περιοχή,
ένα μάτσο ανθρώπων.

Θα έφτιαχναν τις “Τράπεζες” και τα θησαυροφυλάκια της Γνώσης.
Θα ήταν δηλαδή αυτοί που στο Game of Thrones,
είχαν την Τράπεζες και τις Βιβλιοθήκες των σοφών
και οι υπόλοιποι τα βασίλεια που αλληλοεξοντώνονται.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε πως αυτοί οι άνθρωποι βρήκαν κάτι που τους ενώνει.

Κάτι που τους κρατά σταθερούς στον σκοπό τους. Αλλά αυτό θα το αναλύσουμε αργότερα.

Θα μου πείτε, “και πως γίνεται όλα αυτά που λες, να τα δέχονται τόσοι πολλοί άνθρωποι;”
Για να το κατανοήσεις αυτό “δεν” πρέπει να σκέφτεσαι
γραμμικά, επίπεδα και δισδιάστατα,
θα πρέπει να φανταστείς μια πυραμίδα.

Μια πυραμίδα που στην κορυφή της είναι ο Σκοπός
μετά οι Διαφθορείς ή οι Γνώστες,
οι οποίοι είναι οι “αρχιτέκτονες” του σκοτεινού Μάτριξ
μετά οι Επιτελείς, οι “φιλόδοξες μαριονέτες” και ούτω καθεξής.
Στα κατώτερα επίπεδα, τα τούβλα είναι τόσο καλά “πατημένα”
που δεν μπορούν να “κουνηθούν”.

Αλλά ας μην χρονοτριβούμε άλλο με λεπτομέρειες, για να υπάρχει ροή.

Οι σύγχρονοι Διαφθορείς έχουν για βασίλεια τους τις Μεγάλες Εταιρίες.

Είναι γνωστό πόσο λίγες εταιρίες και μέτοχοι κατέχουν, το 70% των μεγάλων εταιριών σε όλον τον κόσμο.

Και η σκοτεινή γνώση των Διαφθορέων είναι η γνώση της Προπαγάνδας,
η ψυχολογία των μαζών, η κοινωνική μηχανική
και γενικώς η χειραγώγηση κάθε είδους.

Προσαρμοσμένα με τέτοιον τρόπο,

που αν ήξερες τους σκοπούς τους,

θα έλεγες πως ούτε σε ζώα δεν αξίζουν τέτοιες συμπεριφορές.

Τα εργαλεία που χρησιμοποιούν, είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης
η τηλεόραση, το ράδιο και σήμερα επιπλέον τα Social Media κλπ
Είναι τρομακτικό να το συνειδητοποιεί κανείς
αλλά αν κάποιος μπορέσει να βγει από το Μάτριξ,
ή να βγει από τη σπηλιά του Πλάτωνα αν θέλετε,
θα εκπλαγεί με την εικόνα που θα αντικρίσει μπροστά του.

Ας αναλύσουμε λοιπόν με ξεκάθαρο μυαλό και έξω από το Μάτριξ
τις ζωές μας, όπως έχουν εξελιχθεί τις τελευταίες δεκαετίες
και ίσως όλο αυτό το ταξίδι να μας οδηγήσει να γνωρίσουμε τον σκοτεινό Σκοπό τους αλλά και πτυχές τους εαυτού μας που αγνοούμε.

Ότι είναι μακρυά από τη Φύση, είναι μακρυά από τη φύση μας.
Και ότι είναι μακρυά από τη φύση μας,
μας τοποθετεί ακούσια μέσα στο Μάτριξ.

Γιατί οι πόλεις κατασκευάζονται έτσι σήμερα;

Γιατί οι πολυκατοικίες αν τις δεις από μακρυά
δεν έχουν καμία διαφορά με τις φυλακές;
Γιατί οι περισσότεροι ζούμε μέσα σε τσιμέντα
και δεν έχουμε καμία επαφή με την φύση;

Εμείς το σχεδιάσαμε;
Ή μήπως κάποιοι μας το προσφέρανε έτοιμο όλο αυτό;

Να το θέσω διαφορετικά.
Αν καθόμασταν πέντε δέκα φυσιολογικοί άνθρωποι σήμερα,
και κάναμε μια χαλαρή κουβέντα μεταξύ μας,
για το πως θα θέλαμε να ήταν η ζωή μας σε μια πόλη,
για το πως θα θέλαμε αυτήν την πόλη στημένη,
για το πως θα θέλαμε τα σπίτια μας,
για το πως θέλουμε το περιβάλλον
που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας,
αυτός ο τρόπος που ζούμε θα ήταν το όνειρο μας;

Όχι βέβαια.

Μόνο ένα άρρωστο μυαλό θα επέλεγε κάτι τέτοιο.
Όπως ακριβώς, ένα άρρωστο μυαλό,
βάζει τα μοσχάρια σε έναν βιομηχανοποιημένο στάβλο
για να μην μπορούν να κουνηθούν και να παίρνουν βάρος
πριν από τη σφαγή τους.

Γιατί λοιπόν εμείς ακολουθούμε και επιλέγουμε
να ζούμε στα κλουβιά αντί σε ανθρώπινα σπίτια,
και μάλιστα πληρώνουμε πιο ακριβά
για ένα σπίτι “στην πόλη”
από ένα σπίτι στα περίχωρα ή στην επαρχία;

Γιατί η “δομή των πόλεων” είναι τόσο απάνθρωπη;
Και εντέλει, γιατί μας “αφήνουν”
να πηγαίνουμε διακοπές δυο εβδομάδες από τη ζωή μας
σε “ανθρώπινα περιβάλλοντα” στην ύπαιθρο,
ενώ θα μπορούσαμε να ζούμε για πάντα σε ένα τέτοιο περιβάλλον;

Η απάντηση είναι απλή και λέγεται “προπαγάνδα”.

Και αν αναρωτηθείς ποιος έχει όφελος από αυτό, η απάντηση είναι ο ίδιος που έχει όφελος από την δομή των στάβλων. Ο κτηνοτρόφος. Διότι αν τα ζώα του ήταν ελεύθερα παντού και σε μεγάλη έκταση θα ήταν πολύ δύσκολο να τα “ελέγξει”, να τα περιορίσει και να τα κάνει ότι θέλει.

Όμως τις περισσότερες φορές, όταν σκέφτεσαι τέτοια πράγματα,
συνήθως είναι η πρώτη φορά.
Και αυτό γιατί οι σκέψεις τέτοιου είδους
είναι απαγορευμένες στο Μάτριξ.

Έχουν αυτονόητες απαντήσεις που δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι πολύ γιατί νιώθεις πως κάποιος θα σε πετάξει έξω από το “σύστημα”.
Δεν είναι “η δουλειά σου αυτή” καταλήγεις.
Αλλά δεν έχεις αναρωτηθεί ποτέ.
Ποιανού δουλειά είναι αυτή τελικά;
Όλα αυτά γίνονται τυχαία;
Ή έχουν κάποιους αρχιτέκτονες που τα ορίζουν και τα προωθούν για εμάς;

Για να το κατανοήσουμε λίγο καλύτερα όλο αυτό
θα πρέπει να δούμε ένα πείραμα που έκανε ο Skinner
πριν από έναν αιώνα περίπου.

Ο Skinner απέδειξε πως το “περιβάλλον είναι τα Πάντα.
Αν αλλάξεις το περιβάλλον, αν χειραγωγήσεις το περιβάλλον
μπορείς να αλλάξεις και τον χαρακτήρα.

Μια συμπεριφορά θα επαναληφθεί εάν επιβραβευθεί.

Η επανάληψη οδηγεί σε “ενίσχυση” της συμπεριφοράς
και η ενίσχυση σε μόνιμη αλλαγή συμπεριφοράς.
B.F. Skinner’s Shaping Experiment (“Skinner’s Box”)

Ένα πεινασμένο περιστέρι μέσα σε ένα κουτί
άρχισε να κινείται τυχαία σύμφωνα με τα ένστικτα του.
Κάποιες φορές κινούνταν προς τα αριστερά.
Όταν αυτό συνέβαινε άνοιγε ένα παραθυράκι που είχε ένα πιατάκι με τροφή.
Μετά από λίγο το παραθυράκι έκλεινε.
Μετά το περιστέρι συνέχιζε να κινείται
και μόλις ξαναγύριζε αριστερά,
το παράθυρο άνοιγε και πάλι.

Με αυτήν τη λογική ο Skinner έμαθε σε περιστέρια
πράγματα που θα ήταν αδύνατον να φανταστεί κανείς
πως μπορεί να κάνει ένα περιστέρι.

Κι έτσι σκέφτηκε “αφού λειτουργεί αυτό για τα περιστέρια
γιατί να μην λειτουργεί και για τους ανθρώπους;”

Τα υπόλοιπα πειράματα του Skinner, είναι άγνωστα σε εμάς

αλλά είναι πολύ γνωστά στους Διαφθορείς.

Σκεφτείτε λοιπόν, πόσα πλαστά “πιατάκια φαγητού” έχει μια πόλη σήμερα.

Συνεχίζω.

Οι άνθρωποι έχουμε έμφυτη ανάγκη να ανήκουμε σε ομάδες.
Όταν ανήκουμε σε ομάδες έχουμε την αίσθηση
πως είμαστε πιο ασφαλής.

Και όσο πιο μεγάλες είναι οι ομάδες
τόσο μεγαλύτερη ασφάλεια νιώθουμε
γιατί υποσυνείδητα θεωρούμε πως οι πολλοί
έχουν μεγαλύτερη δύναμη έναντι ενός υποτιθέμενου εχθρού.

Αυτή η ανάγκη μας είναι αρχέγονη
και έτσι θα πρέπει να την δούμε
ώστε να την κατανοήσουμε σωστά.

Αυτός είναι και ένας από τους λόγους
για τον οποίο θέλουμε να μένουμε σε μεγάλες πόλεις.
Νομίζουμε υποσυνείδητα πως έχουμε περισσότερες επιλογές επιβίωσης.

Όμως συμβαίνει πραγματικά αυτό;
Για να συνέβαινε θα έπρεπε να υπάρχει
κάτι ανώτερο που να ενώνει δυναμικά το σύνολο.
Για παράδειγμα η “πίστη” σε έναν “μεγάλο σκοπό”
ή η πραγματικά ευλαβής πίστη σε μια θρησκεία.
Αλλά αυτό δεν υπάρχει στους σημερινούς αστούς.

Είμαστε ένα πολύ μεγάλο πλήθος που ζει στην ίδια πόλη
και δεν έχει τίποτα να μας ενώνει μεταξύ μας.

Αντιθέτως, οι Διαφθορείς – Γνώστες
έχουν φροντίσει να έχουμε πάρα πολλά πράγματα
για να μας χωρίζουν μεταξύ μας σε πολλά κομμάτια.

Πολιτικές πεποιθήσεις, αθλητικές ομάδες,
ψευδοθρησκείες και αιρέσεις και χίλιες δυο ιδεολογίες
με σκοπό τον διαχωρισμό μας.
Και όλα αυτά διαφημίζονται μπροστά στα μάτια μας συνέχεια
χωρίς να έχουμε αίσθηση του τι συμβαίνει. (Και ενισχύονται από τα social media).

Νομίζουμε πως είναι αθώες επιλογές χωρίς κανένα δόλο.
Από την άλλη, μένουμε σε πολυκατοικίες με άλλους συνανθρώπους
με τους οποίους δεν γνωριζόμαστε καν.

Δεν ξέρουμε τα ονόματα τους, τον χαρακτήρα τους
και πολλές φορές δεν τους λέμε ούτε καλημέρα.

Η τακτική αυτή των Διαφθορέων
είναι η γνωστή τακτική του Διαίρει και Βασίλευε.
Η τακτική του χάους.

Θυμηθείτε λίγο την περίοδο που ο Χριστόδουλος
κατάφερε και τράβηξε τον κόσμο κοντά στην εκκλησία
και έκανε εκείνες τις συγκεντρώσεις με εκατομμύρια κόσμο
για να κατανοήσετε πόση μεγάλη δύναμη μπορεί να έχει
ο λαός που ενώνεται κάτω από έναν μεγάλο σκοπό.

Σήμερα έχουμε χιλιάδες πράγματα να μας χωρίζουν
αλλά τίποτα σημαντικό να μας ενώνει.
Γι’ αυτό δεν έχουμε καμία δύναμη ως λαός.

Μία άλλη υποσυνείδητη ανάγκη είναι να συμφωνούμε
με τους πολλούς για να είμαστε αρεστοί.

Αλλά πως να γίνει κάτι τέτοιο σε ένα ανομοιογενές κοινό;
Ένα χαοτικό σύνολο γεμάτο αγνώστους με διαφορετικές αρχές;

Αυτό το εξηγεί πολύ απλά το πείραμα του Asch
στο οποίο άνθρωποι ηθοποιοί έδιναν λάθος απαντήσεις
για πολύ απλά πράγματα προσοχής
δηλαδή για το μήκος κάποιων γραμμών
και απέδειξε πως ο άνθρωπος πειραματόζωο
συμφωνούσε μαζί τους παρότι έβλεπε με τα μάτια του
πως αυτό που υποστήριζαν οι άλλοι δεν είναι σωστό.
Με λίγα λόγια η ανάγκη για ασφάλεια, η ανάγκη του ανήκειν
ήταν πολύ πιο δυνατή από την ίδια τη λογική τους.

Μια άλλη τακτική των Διαφθορέων
είναι ο διαμερισμός των ρόλων.
Με ρόλους και ταμπέλες μπορείς να πετύχεις πολλά.
Με την υπερεκτίμηση του “ρόλου” ενός ανθρώπου
μέσα σε μία κοινωνία,
ο ίδιος ο άνθρωπος χάνει την πραγματική του σύσταση.
Παύει να είναι ένας άνθρωπος που άγεται με “αξίες”
και γίνεται ένας “γιατρός”, ένας “καθηγητής”, ένας “αστυνομικός”, ένας οπαδός μιας ομάδας κλπ
και με βάση τον ρόλο του κρίνεται και αντιμετωπίζεται.
Γίνεται ένα επάγγελμα. Ένας ηθοποιός.
Και σ’ αυτό δίνει ολόκληρο το “είμαι” του.

Αναλόγως δε, και πόσο σημαντικό “θεωρείται”
από την κοινή γνώμη το επάγγελμα του
θα παίρνει και τα ανάλογα εύσημα.
Θεωρούμε σημαντική την άποψη ενός “στενόμυαλου”
που έχει φάει τη ζωή του διαβάζοντας μόνο “ένα μόνο πράγμα”
επειδή κάνει ένα επάγγελμα που η “κοινωνία” έχει αναδείξει ψευδώς.

Αυτό φυσικά ξεκίνησε πολλές δεκαετίες νωρίτερα
για να φτάσει στη μορφή που είναι σήμερα.

Αλλά στην ουσία, όλα τα επαγγέλματα έχουν την ίδια αξία,
ακριβώς όπως και όλα τα όργανα στο σώμα μας
έχουν την δικιά τους αξία.

Μπορεί να υπερεκτιμούμε τον “εγκέφαλο” μας
την καρδιά μας ή τα χέρια μας,
αλλά τελικώς το παχύ έντερο καθορίζει την υγεία μας
ακριβώς όπως και στην κοινωνία μας
επαγγέλματα όπως οι συνάνθρωποι μας που μαζεύουν σκουπίδια
είναι σημαντικοί για την υγεία μας, το ίδιο με τους γιατρούς.

Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί δεν υπάρχουν φιλόσοφοι σήμερα;
Ο φιλόσοφος δεν θεωρείται επάγγελμα.

Στη σημερινή κοινωνία αν πεις σε κάποιον “είμαι φιλόσοφος”
θα σε χλευάσει και θα σε θεωρήσει ζητιάνο. (αλλαγή εννοιών)
Φιλόσοφοι όμως ήταν αυτοί που πληρώνονταν αδρά
στην Αρχαία Ελλάδα για να εκπαιδεύσουν τα παιδιά των αρχόντων.
Μόνο ένας φιλόσοφος μπορεί να δει τα πράγματα από μακρυά
και να αντιμετωπίσει μια κατάσταση συνολικά.
Να σκεφτεί έξω από το “κουτί της εξειδίκευσης”.
Φιλοσοφώντας έμαθα κι εγώ τα πράγματα που γράφω εδώ σήμερα.

Οι πόλεις μας δίνουν πολλές επιλογές και αυτό είναι καλό.

Λάθος.

Ο Barry Schwartz ψυχολόγος / συγγραφέας The paradox of choice
εξηγεί πως οι υπερβολικά πολλές επιλογές που έχουμε σήμερα
προκαλούν παράλυση, αντί για “ελευθερία”.

Εάν πάρουμε την πρωτοβουλία και πάρουμε μια απόφαση,
όταν οι επιλογές μας είναι πάρα πολλές
θα είμαστε λιγότερο ευχαριστημένοι
από το να υπήρχαν λιγότερες επιλογές για να διαλέξουμε.

Αυτό συμβαίνει γιατί πάντοτε θα υπάρχει στο μυαλό σου
πως “υπάρχει μια επιλογή που ίσως ήταν καλύτερη”.
Και αυτό είναι σαν να “μετανιώνεις” κατά μία έννοια
σε κάθε μικρό πρόβλημα που θα εμφανιστεί
για κάθε σου επιλογή.

Οι επιλογές μας κρατούν απασχολημένους συνέχεια.

Κάνουμε κάτι και σκεφτόμαστε πως θα μπορούσαμε
να κάνουμε κάτι καλύτερο κάθε φορά.

Είμαστε με κάποιον και σκεφτόμαστε μήπως
θα μπορούσαμε να είμαστε με κάποιον άλλον
για να περάσουμε καλύτερα.

Και οι προσδοκίες μας με αυτόν τον τρόπο
μεγαλώνουν συνεχώς κυνηγώντας την τελειότητα.

Όλα αυτά βέβαια είναι εις βάρος της “ευτυχίας”.
Αφού η ευτυχία προϋποθέτει “πληρότητα”
και χαμηλές προσδοκίες.Και με τον δρόμο των ανεξάντλητων επιλογών “εκεί” δεν φτάνουμε ποτέ.

Η κατάθλιψη έχει ανέβει κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια
γιατί οι προσδοκίες μας είναι μεγάλες.

Πάμε στο επόμενο ερώτημα.

Ανατροφή και εκπαίδευση των παιδιών μας.

Από τη μέρα που δεθήκαμε εμείς οι μεγάλοι
με τα υλικά αγαθά που μας “διαφημίζουν” οι εταιρίες,
δηλαδή τα “βασίλεια” των Διεφθαρμένων,
υιοθετήσανε και τα παιδιά μας τις ίδιες συνήθειες.

Και όταν ένα παιδί μαθαίνει “κάτι” από τα γεννοφάσκια του
είναι δέκα φορές πιο δύσκολο να του εξηγήσεις πως είναι λάθος
ακόμη και εάν εσύ έχεις αφυπνιστεί.

Έτσι λοιπόν, βλέπουμε τα παιδάκια, που είναι ευάλωτα,
να ζητούν παιχνίδια που τους παρουσιάζουν με “προπαγάνδα”
και δένονται μαζί τους συναισθηματικά και πολλές φορές “παράφορα”.

Βλέπουμε κοριτσάκια να κοιμούνται με τα αρκουδάκια τους
“για να μην αισθάνονται μόνα τους”, ενώ η μαμά είναι δίπλα.

Μετά θέλουν κι άλλο αρκουδάκι, κι άλλο αρκουδάκι
δώρα γενεθλίων, δώρα εορτών, δώρα από παππούδες και φίλους
μέχρι να γεμίσει το δωμάτιο τους με “υλικά αγαθά”
και να μην χωράνε πλέον τα ίδια να ζήσουν άνετα στον χώρο τους. Και ήδη έχουν εθιστεί στον καταναλωτισμό ακριβώς όπως και οι γονείς. Και πως να αντιδράσει κάποιος σε αυτό το φαινόμενο όταν ο ίδιος το ακολουθεί πιστά;

Γιατί να θέλουμε τα παιδιά μας να δεθούνε
με τα ψεύτικα παιχνίδια και με την ύλη τόσο πολύ;

Μήπως επειδή κάποιοι άλλοι μας έχουν “αυθυποβάλλει” να το κάνουμε;
Μήπως επειδή εμείς οι ίδιοι έχουμε συνηθίσει έτσι;

Μήπως νομίζουμε πως γίνονται “ευτυχισμένα” με την “προσωρινή ευχαρίστηση”
αλλά στην ουσία τα προετοιμάζουμε να γίνουν δυστυχισμένα
και να εισέλθουν στον δικό μας κόσμο της ντοπαμίνης;

Πάμε λοιπόν σε ένα ακόμη θέμα όσων αφορά τα παιδιά μας
γιατί ο μεγάλος τους στόχος είναι αυτά.
Την εκπαίδευση.

Το σύστημα εκπαίδευσης των παιδιών μας.

Ποιοι είναι οι καλοί μαθητές σήμερα στις αίθουσες των σχολείων;
Μην μου πείτε πως δεν ξέρετε.

Αυτοί που έχουν το “χάρισμα” να θυμούνται και να παπαγαλίζουν.

Αν ένας μαθητής μπορεί να θυμάται απ’ έξω τις λέξεις
που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας του κάθε βιβλίου, είναι άριστος.

Ασχέτως βέβαια, από το αν έχει κατανοήσει ή όχι το “τι θυμάται”.
Και αυτό το ονομάζουμε σήμερα “εκπαίδευση”.

Μάλιστα, βάζουμε τα παιδιά μας να ανταγωνίζονται πάνω σε αυτό.

Δηλαδή επαινούμε μέσα στις αίθουσες ως “άριστους μαθητές”
αυτούς που “παπαγαλίζουν”, δηλαδή αυτούς που “συναινούν”
και αυτοί που δεν μπορούν να παπαγαλίσουν θεωρούνται βήτα κατηγορίας.

Προσέξτε όμως το παράδοξο. (μιλώ για την πλειοψηφία και όχι για όλους)

Εκείνος ο μαθητής που έχει πραγματικά “δημιουργικό μυαλό”
δεν δύναται να “παπαγαλίσει” αλλά πρέπει να κατανοήσει.

Να κατανοήσει με δικά του λόγια αυτό που διαβάζει.
Κι αν ακόμη το κατανοήσει και το μεταφέρει με δικά του λόγια, δηλαδή αν είναι “δημιουργικό το παιδί” και πρωτοτυπεί
και πάλι θα θεωρείται υποδεέστερος από τον “παπαγάλο” για την κοινωνία !!

Είναι απίστευτα αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν.
Στο κλασικό ερώτημα και πάλι.

Αν βρισκόμασταν πέντε δέκα γονείς που αγαπάμε τα παιδιά μας,
αυτό θα θέλαμε από το σύστημα εκπαίδευσης;

Να ωθούμε τα παιδιά μας στον γκρεμό του παπαγαλισμού; Να μάθουν να ανταγωνίζονται σε αυτό;

Ή να μάθουν να κατανοούν, να σκέφτονται και να συναγωνίζονται;
Θα θέλαμε να κρίνονται με βαθμολογίες και αηδίες;
Φυσικά το δεύτερο.

Γιατί δεν δίνουν καμία έμφαση στις τέχνες, στη μουσική, στην δημιουργικότητα

και ωθούν τα παιδιά στο να μην είναι δημιουργικά;

Σε όλον τον κόσμο δεν υπήρχαν δημόσια συστήματα εκπαίδευσης
πριν από τον 19ο αιώνα.

Όλα έχουν προσαρμοστεί στο σύστημα εκπαίδευσης
ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες της Βιομηχανικής Επανάστασης.
Ποιος σκέφτηκε αυτό το “σύστημα εκπαίδευσης” για τα παιδιά μας;
Και γιατί;

Ποιος έχει συμφέρον, αν τα παιδιά μας δεν εξελίσσονται σωστά
ώστε να γίνουν αύριο “αυτοί που θα πάρουν το μέλλον στα χέρια τους”;

Η απάντηση είναι απλούστατη!
Αυτοί που έχουν ήδη το μέλλον στα χέρια τους και το θέλουν για πάντα.

Και εντέλει “επιστήμονες” και ακαδημαϊκοί γίνονται οι “δικοί τους” άνθρωποι.

Αυτοί που όταν ήταν παιδιά, έμαθαν να υπακούν σε κάθε λέξη

αυτοί που δεν έχουν φαντασία και αυτοί που είναι καλοί στον ανταγωνισμό.

Και αυτό το τελευταίο τους συμφέρει, διότι όποιος ασχολείται με ένα πράγμα

και ανταγωνίζεται πάνω σε αυτό, σπανίως βλέπει τα πράγματα συνολικά.

Αυτοί θα είναι οι μόνοι άνθρωποι στον πλανήτη που θα ασχολούνται με το “μέλλον” του.

Αλλά το θέμα των παιδιών δεν τελειώνει εδώ.
Ας δούμε λίγο τον “ρόλο της μάνας”.

Τι πιο σημαντικό άλλωστε, από την ίδια τη μάνα
στην εξέλιξη ενός παιδιού;

Ο Ρόλος της μάνας στην “Νέα Εποχή”.

Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε και πολύ για να βρούμε το ρόλο της μάνας.
Αρκεί να δούμε τον ρόλο της στο ζωικό βασίλειο.
Τα “ένστικτα της μάνας” είναι αυτά
που θα οδηγήσουν το παιδί της να γίνει “άρτιο”.

Να αποκτήσει “ικανότητες”, να αποκτήσει “ενσυναίσθηση” !
Να μεγαλώσει με ασφάλεια ! Να πάρει τα βασικά εφόδια
για την ζωή του.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι οι περισσότεροι σοβαροί επιστήμονες
συμφωνούν στο ότι τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού
ολοκληρώνεται το μεγαλύτερο μέρος του χαρακτήρα του.

Ο πατέρας ως “δυνατός σωματικά” πάντοτε έπαιζε τον ρόλο του κυνηγού.
Το αρσενικό, ήταν αυτό που πάντοτε έφερνε το φαγητό σε μια οικογένεια.
Αυτή η ισορροπία έδινε πολλά θετικά σημεία
για την αγωγή μιας “ευτυχισμένης οικογένειας”.

Η φροντίδα της μάνας, η μαγειρική, το οικογενειακό τραπέζι,
η συντήρηση των εθίμων και των κοινωνικών εορτών
ήταν παλαιότερα συστατικά μιας σταθερότητας και ηρεμίας.

Η μάνα, η γυναίκα ήταν αυτή που κρατούσε πάντα
σταθερά τις αξίες σε μια οικογένεια. Ήταν το παράδειγμα.

Έτσι το ήθελε πάντοτε η ίδια η φύση να είναι.
Οι μάνες, είχαν τον χρόνο να καλλιεργηθούν πνευματικά
να αναπτύξουν πολλά ταλέντα και τέχνες, ώστε να μεταδώσουν στα παιδιά τους.
Και εδώ μην κάνετε το λάθος και συγκρίνετε τις περιόδους
που υπήρχε “πείνα” και κακουχίες, γιατί και αυτό ήταν “φτιαχτό”.
Φανταστείτε μια σωστά δομημένη κοινωνία για να βγάλετε συμπεράσματα.

Ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο για μια γυναίκα
που σε όλη της τη ζωή έχει φάει απίστευτη πλύση εγκεφάλου για να αλλάξει τα πιστεύω της,
να τα συνειδητοποιήσει αυτά που λέω, αλλά θα πρέπει να τα αναφέρω
παρατηρώντας “out of the box” και μιλώντας φυσικά για το σημαντικό θέμα που λέγεται “παιδί” και μόρφωση.

Τι θα έκανε λοιπόν, ένας “σατανικός εγκέφαλος”
για να επηρεάσει αυτές τις ισορροπίες
και να υποτιμήσει τον ρόλο της “μάνας”;

Θα έπρεπε να δώσει μεγάλη έμφαση στην “αξία” της γυναίκας “σκέτο”
και να υποτιμήσει την αξία της “μάνας – γυναίκας”.

Και πως το πετυχαίνεις αυτό;
Δίνοντας “λύσεις” σε προβλήματα που ο ίδιος δημιουργείς.

Δημιουργείς μια γυναίκα κυνηγό, όπως ο άντρας
η οποία θα τοποθετήσει τον εαυτό της στην ίδια κατηγορία με τον άντρα ανταγωνιζόμενη μαζί του. Αφού αυτό έχει μάθει από παιδί.

Μια γυναίκα κυνηγό, που θα εμπιστευθεί τα παιδιά της
να τα μεγαλώσει το “σύστημα εκπαίδευσης”, γιατί δεν θα έχει χρόνο,
θα είναι κουρασμένη και δεν θα έχει αντοχές
για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών της.

Μια γυναίκα που θα έχει ως πρότυπο
τις celebrities στην τηλεόραση
οι οποίες ολοκληρώνουν τις “σχέσεις τους” στα 15
αλλά κάνουν οικογένεια στα 40 τους
για να προλάβουν να “κάνουν καριέρα”.

Ακόμη και καθαρά “βιολογικά” να το δεις το τελευταίο
μια γυναίκα στα 25, θα γεννήσει πιο υγιή παιδιά
σε σύγκριση με μια γυναίκα στα 35, στα 40, στα 45.
Έτσι δεν είναι;
Και θα πρέπει οι γυναίκες να είναι και όμορφες, και έξυπνες,
και σέξυ και ταλαντούχες και να τα προλαβαίνουν όλα.

Μιλάμε για μια “γυναίκα ήρωα”.

Υπάρχει ένας άξονας νεύρων που ενώνει τα δύο μισά του εγκεφάλου, ο οποίος ονομάζεται corpus callosum, και στις γυναίκες είναι πιο παχύς.

Πιθανόν αυτός είναι ο λόγος που οι γυναίκες είναι καλύτερες από τους άντρες στο να κάνουν περισσότερα πράγματα παράλληλα και δέχτηκαν να τα κάνουν. Ίσως οι άντρες να μην μπορούσαν ένα τόσο ευρύ φάσμα multitasking.

Και βέβαια, ας σημειώσουμε πως
οι περισσότερες γυναίκες “αναγκάστηκαν” να δουλέψουν
γιατί ο ένας μισθός δεν έφτανε για το σπίτι, σύμφωνα με τα “νέα πρότυπα”.

Όλα τα παραπάνω που έγιναν τις τελευταίες δεκαετίες
έχουν και τα θετικά τους και τα αρνητικά τους.

Φυσικά και η γυναίκα, όχι απλά “μπορεί” αλλά ίσως μπορεί να κάνει και καλύτερα

κάποια πράγματα που οι άντρες κάνουν,

αλλά στην εποχή μας έχει εκλείψει η “ελευθερία” στις αποφάσεις της.

Αλλά για δόλια “επιβολή” μέσω των προτύπων.

Μια γυναίκα που δεν δουλεύει, γιατί θέλει να μεγαλώσει πρώτα τα παιδιά της

θεωρείται “γυναικούλα” για αυτά τα πρότυπα και αισθάνεται άσχημα να μένει σπίτι

δηλώνοντας ως επάγγελμα “οικιακά”.

Κι όμως η “γυναίκα – μάνα” είναι ο πιο σημαντικός ρόλος της γυναίκας. Όπως ήταν πάντοτε.

Το θέμα μας είναι πάντοτε οι “μισές αλήθειες” που μας περνάνε
και η “προπαγάνδα” και οι “στόχοι” που επιτυγχάνονται υπόγεια.

Είναι πολλά που θα μπορούσα να αναλύσω
για το θέμα των παιδιών,
όμως νομίζω πως το πιάσατε το νόημα μέχρι εδώ.

Υπάρχει μεθόδευση για τη διαμόρφωση χαρακτήρων από τις μικρές ηλικίες.
Σήμερα ζούμε σε μια εποχή που χειρότερη δεν υπήρξε ποτέ.

Όλα τα μέλη μιας οικογένειας
βρίσκονται κολλημένα σε μια οθόνη “μηχανικά”.

Οθόνη ίσον ντοπαμίνη, ίσον εξάρτηση, ίσον δυστυχία
όπως έχουμε εξηγήσει νωρίτερα.

Ανθρώπινη επαφή ίσον σερετονίνη, ίσον ευτυχία αλλά κι αυτή που έρχεται σπάνια, χάνεται στις θάλασσες τις ντοπαμίνης.

Όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο μου με τίτλο “Το Μαύρο Κουτί”
καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ. Αν δεν το κάνατε, διαβάστε το.

Η νέα εποχή που “ήρθε” έχει σκοπό να καταστρέψει τελείως
την νέα γενιά, που γεννήθηκε μπροστά σε μια οθόνη.
Γιατί κάτι τόσο καταστροφικό επιτρέπεται ως ηθικά σωστό;;;
Γιατί σχεδίασαν να παίρνουν τα παιδιά μας από το σπίτι
πλέον από τα τρία τους έτη ζωής στα σχολεία;

Είναι πολλά τα ερωτήματα που πρέπει να αναλογιστούμε.

Ας εξηγήσουμε λίγο και το εξής.
Η σύνδεση μεταξύ δύο ατόμων με τα μάτια και την διαπροσωπική επαφή
δημιουργεί την ενσυναίσθηση, η οποία ενεργοποιεί συγκεκριμένους νευρώνες στον εγκέφαλο που ονομάζονται mirror neurons.
Αυτό χάνεται όσο “χάνουμε την επαφή” με άλλους ανθρώπους,
ή αν θέλετε όταν την μειώνουμε αισθητά.

Και τι βλέπουμε να προωθείται τα τελευταία 2,5 χρόνια;
Ακριβώς το αντίθετο.
Αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων για να μην “κολλήσουν έναν ιό”,
η συνήθεια της μάσκας, ώστε να μην υπάρχει επαφή πρόσωπο με πρόσωπο,
και φυσικά ο “τρόμος” για τον συνάνθρωπο μας
ο οποίος είναι “ένας πιθανός εχθρός” που δύναται να μας κάνει κακό.
Και όλα αυτά σε “υπερβολικές δόσεις”.

Η Εποχή του Fast Food / Ο Κόσμος της “γρηγορής” Ευκολίας.

Αποσυνδέοντας από τις συνολικές “ευθύνες” της γυναίκας
την συντήρηση του σπιτιού και της οικογένειας,
εξ’ ανάγκης δημιουργήθηκε μια μεγάλη βιομηχανία.
Η Βιομηχανία του Fast Food.
Όλα έπρεπε να γίνονται γρήγορα και εύκολα.
Όταν και οι δύο γονείς έπρεπε να είναι στον δρόμο
τουλάχιστον 10 ώρες τη μέρα λόγω αποστάσεων και εργασίας,
η ημέρα “μίκρυνε” αισθητά και ο “ελεύθερος χρόνος” εξαφανίστηκε.
Τα ταχυφαγεία κάθε λογής εξαπλώθηκαν σαν τα μανιτάρια
και η ποιότητα της διατροφής μας έπεσε στα τάρταρα.
Φτάσαμε σε σημείο να τρώμε μπέργκερς, πίτσες και πιτόγυρα
και όλα τα ανθυγειινά junk food σχεδόν σε μόνιμη βάση,
προκαλώντας οι ίδιοι προβλήματα στην υγεία μας.

Τα παιδιά μας εθίστηκαν στις σοκολάτες, στα πατατάκια,
στα γαριδάκια, στα πιττοειδή και κάθε λογής αηδίες.

Παράλληλα το “πρότυπο” του “αστού” με την καλύτερη ζωή,
μας έκανε να παρατήσουμε τα χωριά και να δουλέψουμε στις πόλεις
απαξιώνοντας την γεωργία και τις καλλιέργειες στην επαρχία.

Είναι απίστευτο και μόνο να το σκεφτείς
πως δεχτήκαμε να εισάγουμε πλέον λαχανικά από άλλες χώρες
και πρέπει να ταξιδέψουν χιλιάδες χιλιόμετρα υπό άθλιες συνθήκες
για να φτάσουν στο τραπέζι μας, για “οικονομικούς λόγους”.
Είμαστε σοβαροί;

Θυμάμαι πριν 4 δεκαετίες υπήρχαν σε διάφορες περιοχές
μεγάλες εκτάσεις από καλαμπόκια στην Ελλάδα.
Σήμερα αγοράζουμε καλαμπόκι μέσα σε “τενεκεδάκια” για τις σαλάτες μας
τα οποία παράγονται σε τεράστιες μονάδες παραγωγής σε άλλες ηπείρους.

Και δεν αναρωτιόμαστε γιατί είναι πιο φτηνά.
Μα, είναι πιο φτηνά γιατί είναι μεταλλαγμένα.
Είναι Γενετικά Τροποποιημένα Προϊόντα.

Τα λεγόμενα GMOs. Τα τρόφιμα Φρανκενστάιν.
Είναι πιο φτηνά, γιατί ο μεταλλαγμένος σπόρος
είναι φτιαγμένος να δίνει μεγαλύτερες παραγωγές.
Είναι πιο φτηνά γιατί χρησιμοποιούν δηλητήρια και εντομοκτόνα,
γιατί χρησιμοποιούν δυνατά χημικά λιπάσματα για να τα μεγαλώσουν.
Δεν είναι “τυχαία” πιο φτηνά.
Αλλά εμείς τα δεχτήκαμε και τα προτιμήσαμε.

Για ρίξτε μια ματιά σε αυτό το βίντεο
για να μάθετε για την εταιρία Μονσάντο όσοι δεν γνωρίζετε.

Την μεγαλύτερη εταιρία δολοφόνο όλων των εποχών
η οποία όχι μόνο ζει και βασιλεύει, αλλά ελέγχει όλη την τροφική αλυσίδα.

Μονσάντο: Η εταιρία στην οποία ανήκει η τροφική αλυσίδα.
https://www.youtube.com/watch?v=KAZmHIiN8VI

Το 1963 δημιουργήθηκε ο Codex Alimentarius
και τέθηκε σε ισχύ στις 31 Δεκ. 2009.
Σκοπός του είναι να “εξαφανίσει” οτιδήποτε προέρχεται από τη Φύση.
Οτιδήποτε έχει φτιάξει ο Θεός, θα σταματήσει να υπάρχει
και θα απαγορευτεί με τα χρόνια στις παραγωγικές μονάδες και όχι μόνο.
Και στη θέση τους θα υπάρχουν μονάχα τα Γενεττικά Τροποποιημένα.

Θα πρέπει να δώσετε μεγάλη προσοχή στα βίντεο παρακάτω
από την Dr. Rima Laibow για να καταλάβετε τι γίνεται ακριβώς.

Codex Alimentarious & Nutricide Dr. Rima Laibow Part 2 of 5

Codex Alimentarious & Nutricide Dr. Rima Laibow Part 3 of 5

Codex Alimentarious & Nutricide Dr. Rima Laibow Part 4 of 5

Codex Alimentarious & Nutricide Dr. Rima Laibow Part 5 of 5

Έχετε ακόμη αμφιβολίες για το Μάτριξ που δημιουργούνε
επιμελώς εδώ και πολλές δεκαετίες εις βάρος μας;
Είναι δυνατόν να ζούμε στον παράδεισο που λέγεται Ελλάδα το έτος 2022
και να ελέγχουν την τροφή μας μερικές εταιρίες
που προωθούν δηλητήρια;

Μας είπανε “ψευδώς” πως είναι οκ για την υγεία μας
κι εμείς το πιστέψαμε, όπως κάθε άλλη προπαγάνδα,
μέσα στο ίδιο Μάτριξ.

Είμαστε μια χώρα, στην οποία αν πετάξεις έτσι με τα χέρια σου
σπόρους από σιτάρι, φυτρώνει παντού,
κι όμως εισάγουμε το 80% των σιτηρών από έξω και τα χωράφια μας είναι άδεια.

Αν ρωτήσεις τους αγρότες θα σου πούνε πως “δεν συμφέρει”.
Τι θα πει δεν συμφέρει;

Κάποιοι το “οδηγήσανε” δολίως να μην συμφέρει.
Κάποιοι δεν επιδοτήσανε. Κάποιοι είχαν συμφέρον από αυτό.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Κάποιοι μεθόδευσαν να μην είμαστε αυτάρκεις.
Ποιοι θα είχαν συμφέρον από κάτι τέτοιο;
Κάποιοι οι οποίοι θέλουν να “εξαρτόμαστε” από αυτούς.

Διότι ξέρουν πως το φαγητό μας είναι
το πιο σημαντικό πράγμα για την επιβίωση μας.

Ενώ εμείς οι ίδιοι επιμένουμε να το αγνοούμε.

Αν κάποιος ελέγχει “το φαγητό σου” ελέγχει και εσένα.
Κρατά το Μάτριξ που ο ίδιος δημιούργησε ζωντανό.
Και φυσικά όλο το κέρδος πάει στην τσέπη του.
Όσο πιο λίγες είναι οι εταιρίες που παράγουν
τόσο πιο εύκολο είναι να τις αποκτήσουν μέσω των χρηματιστηρίων.

Και μια παρένθεση…

Χρηματιστήρια; Ας μιλήσουμε λίγο και για αυτά.

Γιατί λέτε να δημιουργήθηκαν τα χρηματιστήρια;
Βρεθήκαμε μια μέρα πέντε δέκα φυσιολογικοί άνθρωποι
και μας ήρθε η ιδέα;

Μόνο ένα σατανικό μυαλό θα σκέφτονταν
κάτι που έχει συγκεκριμένη αξία
να το βάλεις στη διαδικασία
να γίνει η “τιμή” του τραμπολίνο.

Να ανεβαίνει και να κατεβαίνει
και να το πουλάς σε χιλιάδες μικρά κομματάκια
“και καλά” για να βρεις “επενδυτές” από τον λαό.
Δηλαδή οι φάλαινες έχουν ανάγκη τη μαρίδα;
Φυσικά και όχι.

Να τους εκμεταλλευτούν θέλουν
διότι η ψυχολογία του απλού ανθρώπου που “δεν έχει τη γνώση”
είναι εύκολα χειραγωγήσιμη.

Γιατί να το σκεφτεί αυτό ένας φυσιολογικός άνθρωπος;
Μα δεν βλέπετε πως είναι για γέλια το σενάριο;

Δεν βλέπετε πως είναι παντελώς ανήθικο όλο αυτό;
Οι ίδιοι που “κατέχουν” τις ειδήσεις, κατέχουν και τις τάσεις της αγοράς.

Οι ίδιοι αυτοί “καθοδηγούν” την κάθε κίνηση του επενδυτή.
Δείτε το πιο προσεκτικά.
Το ακριβώς ήθελε αυτός
που είχε την ιδέα να δημιουργήσει τα χρηματιστήρια;

Μια μέρα σκέφτηκε
“πως θα αγοράζω πολύ φτηνά τις εταιρίες που με ενδιαφέρουν
και πως θα κοροϊδεύω τον κοσμάκη να βάλει λεφτά σε αυτές
και να τα χάνει;”

Και κάπως έτσι έρχονται αυτές οι ιδέες.
“Θα πρέπει να φτιάξουμε, κάτι που να ανεβάζει και να κατεβάζει
τις τιμές της αξίας της εταιρίας”.

Το ίδιο έκαναν φυσικά και με τα πολύτιμα μέταλλα
ώστε να τα συσσωρεύσουν στα σεντούκια τους.

Και πόσο τυχαίο είναι που όταν πέφτει η αξία των μετοχών
η αξία του χρυσού και των μετάλλων έχει πάει στο ταβάνι;

Και πόσο τυχαίο είναι πως “τότε” εκείνοι “πουλάνε” χρυσό
και αγοράζουν τις μετοχές “δωρεάν”
πολλές φορές και δέκα φορές φτηνότερα;

Νομίζετε πως όλοι αυτοί οι δισεκατομμυριούχοι
έτσι απλά κάνανε “τόσα χρήματα”; Ή δούλεψαν σκληρά;

Είχαν τη Γνώση της Εξαπάτησης.
Πόσο τυχαίο είναι που όλοι αυτοί
σε κάθε “κρίση” της αγοράς, μεγαλώνουν τις περιουσίες τους
και ο κοσμάκης γίνεται πιο φτωχός;

Πόσο τυχαίο είναι που το 1 τα εκατό του πληθυσμού
κατέχει το 70% των μεγάλων εταιριών και των πολύτιμων μετάλλων
μέσα από τις Εταιρίες – Βασίλεια τους;

Το λέτε ελεύθερη αγορά εσείς όλο αυτό;

Η Τακτική της “Αλλαγής Εννοιών”.

Οι άνθρωποι για να περιγράφουμε πράγματα
χρησιμοποιούμε συγκεκριμένες λέξεις.

Και αυτό είναι απλό και ξεκάθαρο.

Η κάθε λέξη έχει την ερμηνεία της στο μυαλό μας όπως την μάθαμε.

Είναι δυνατόν κάποιος
να αντικαταστήσει αυτή τη λέξη μέσα στο μυαλό μας;

Ας πούμε για μια πολύ ξεκάθαρη λέξη, όπως το “μήλο”.
Αν μας πει κάποιος “μήλο”
μας έρχεται στο μυαλό ένα ζουμερό κόκκινο φρούτο
ακόμη και ο ήχος που κάνει όταν το δαγκώνουμε.

Δυο πράγματα μπορούν να αλλάξουν
ή να περιπλέξουν μια “έννοια”.

Το πρώτο είναι το μάρκετινγκ, η διαφήμιση.

Η εταιρία Apple όπως όλοι γνωρίζουμε
έχει φτάσει σε τέτοια αναγνωρισιμότητα
που θα μπορούσε κάλλιστα να μας μπερδέψει
όταν κάποιος αναφέρει το όνομα της έτσι απλά.

Το δεύτερο και πιο σημαντικό που μας ενδιαφέρει
είναι η “προπαγάνδα”.

Όταν μια λέξη ταυτίζεται με “κάτι” ή “κάποιους”
μέσα σε μία κοινωνία, συνεχώς από τα ΜΜΕ,
η λέξη αυτή μπορεί να πάψει να έχει την αρχική της έννοια.

Για παράδειγμα πατριώτης είναι αυτός που αγαπά την πατρίδα του.
Το μέρος που γεννήθηκε και την ιστορία του.
Και αυτό είναι κάτι αγνό και πολύ θετικό για έναν άνθρωπο.

Όμως η ταύτιση του “πατριωτισμού” με την ακροδεξιά
στην πατρίδα μας,
έχει κάνει τον κόσμο να μην χρησιμοποιεί τη λέξη πατριώτης
με την ορθή της έννοια,
διότι αν πει “είμαι πατριώτης” θα τον ρωτήσουν αν “είναι ακροδεξιός”.

Ονομάζουν κάποια κόμματα “πατριωτικά”.

Δηλαδή υπάρχουν κόμματα που δεν είναι “πατριωτικά”;

Δηλαδή υπάρχουν κόμματα που τα ψηφίζουν άνθρωποι
οι οποίοι μισούν την πατρίδα τους;

Και μιλώ εντελώς “αντικειμενικά” και ορθολογιστικά.

Η ταύτιση έχει ξεπεράσει τον ίδιο τον ορισμό της λέξης.

Η απέχθεια κάποιων ανθρώπων για την ακροδεξιά
και σε κάποιες περιπτώσεις ταυτίστηκε με την βία
ή τα ναζιστικά σύμβολα,
απέρριψε από το λεξιλόγιο μας μια τόσο σημαντική λέξη.

Αυτό φανταστείτε πως μπορεί να γίνει με κάθε λέξη.
Και γίνεται συνεχώς γύρω μας.

Η επίμονη σύνδεση μιας λέξης με κάτι κακό ή κάτι καλό
επηρεάζει τον άνθρωπο,
και το δέχεται ακόμη περισσότερο όταν η έννοια επικρατεί
σε ολόκληρο το κοινωνικό του σύνολο που ζει.

Είναι ένα είδος κοινωνικής μηχανικής όλο αυτό που βασίζεται στις λέξεις,
που ξεκινά από το γνωστό πείραμα του Pavlov με τον σκύλο.

Σύμφωνα με αυτό το πείραμα,
όταν έδινε φαγητό στους σκύλους πειραματόζωα
ακουγόταν ένας συγκεκριμένος ήχος κουδουνίσματος.

Τα σκυλιά έκριναν σάλιο όταν έβλεπαν το φαγητό τους
όπως είναι στη φύση τους άλλωστε.

Όμως, η επανειλημμένη έκθεση στον ήχο κουδουνίσματος
είχε ως αποτέλεσμα να παράγουν σάλια
ακόμη και στο άκουσμα του ήχου χωρίς να υπάρχει φαγητό.
Ήταν μια αντανακλαστική αντίδραση του οργανισμού.

Με τον ίδιο τρόπο, οι Διαφθορείς Γνώστες,
χειραγωγούν τις μάζες των ανθρώπων
μόνο που αντί για “κουδουνίσματα”
χρησιμοποιούν συγκεκριμένες “λέξεις κλειδιά”
στις οποίες τους εκπαιδεύουν
μέσα από την πλύση εγκεφάλου των media.

Βέβαια, το έχουν φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα
εκμεταλλευόμενοι την κάθε ανάγκη του ατόμου.

Μέσα στην πανδημία το είδαμε να συμβαίνει πολύ συχνά
με πολλές λέξεις αριστοτεχνικά επιλεγμένες.

Ακούγαμε συνέχεια πχ τις λέξεις “κρούσματα” και “θάνατοι”
που εξυπηρετούσαν την “υπερβολική τρομοκράτηση” του κόσμου
χτυπώντας αλύπητα την ανάγκη μας για “ασφάλεια”.

Είναι τόσο βαθιά και ύπουλη όλη αυτή η διαδικασία
που τις περισσότερες φορές περνά απαρατήρητη από τον κόσμο
διότι ο εγκέφαλος του ανθρώπου έχει εξαιρετικές αδυναμίες και δυνατότητες.

Θα σας πω ένα ακόμη παράδειγμα.

Όλοι οι Έλληνες απόρησαν γιατί έκαναν τα καλαμάκια “χάρτινα”
ενώ είναι τόσο δύσχρηστα.
Πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα δηλαδή που μπορεί να δημιουργήσει
ένα τόσο μικρό κομματάκι πλαστικό;

Και γιατί δεν ενδιαφέρθηκαν για τα εκατομμύρια πλαστικά τεστ
που γίνονταν στην διάρκεια της πανδημίας
τα οποία ήταν και τοξικά και τα περισσότερα γίνονταν χωρίς ουσία.
Είναι πολύ απλή η εξήγηση.

Ποια είναι η πιο μεγάλη συνήθεια του ανθρώπου;
Ο καφές.

Κάθε μέρα σχεδόν όλοι μας πίνουμε έναν καφέ.
Είναι το πρώτο πράγμα που αναζητούμε το πρωί.

Η επαφή μας με το καλαμάκι κάθε πρωί είναι αναπόφευκτη.
Το αισθανόμαστε στα χείλη μας δεκάδες φορές.

Και κάθε πρωί με αυτόν τον τρόπο
υποσυνείδητα αποδεχόμαστε να είμαστε “μέρος”
της ένταξης για την καμπάνια της “κλιματικής αλλαγής”.
Είναι η “συνήθεια” που θέλουν να χτυπήσουν
και όχι να βελτιώσουν το “πρόβλημα” που δημιουργεί ένα καλαμάκι.

Όταν θα το έχουμε συνηθίσει και δεν θα παραπονιόμαστε
θα έχουνε κερδίσει ένα μεγάλο “στοίχημα”.
Καλαμάκι – Καφές – Κλιματική αλλαγή.
Με τη συνήθεια αλλάζουν και οι πιο δύσκολες νοοτροπίες.
Κι αν αποδεχτείς την “αλλαγή” σε μια τόσο “μεγάλη συνήθεια”
τότε τα υπόλοιπα δεν θα είναι πιο εύκολα;

Θα μου πεις “θα αντιδράσω”.
Οκ. Και θα σου πω πως μας ξέρουν πολύ καλά.
Ξέρουν πόσο μεγάλη δύναμη έχει η συνήθεια.

Τα μικρά ελεφαντάκια για να τα εκπαιδεύσουν στα τσίρκο
τα δένουν σε έναν πάσαλο με σχοινί.
Εκείνα προσπαθούν να φύγουν και να ελευθερωθούν.
Το κάνουν εκατοντάδες φορές.

Μέχρι που κάποια στιγμή οι αντοχές τους φθίνουν
και το παίρνουν απόφαση πως δεν υπάρχει “τρόπος”.

Αποδέχονται την περιφέρεια,
στην οποία είναι ελεύθερα να περιφέρονται,
όσο τους το επιτρέπει το σχοινί.

Περνώντας ο καιρός αποκτούν μεγάλη δύναμη και βάρος
και με μια τους κίνηση, θα μπορούσαν να ελευθερωθούν.
Όμως δεν το κάνουν.

Η χημεία στον εγκέφαλο τους έχει αλλάξει για πάντα μέχρι να την ξεπεράσει μια νέα πιο δυνατή συνήθεια.

Οι άνθρωποι δεν έχουμε και τεράστια διαφορά.
Είμαστε κι εμείς ζώα συνήθειας.

Μας αρέσει να κάνουμε οργανωμένα τα ίδια πράγματα.
Μια τέτοια συνήθεια άλλωστε είναι και ο καφές.

Είναι η ίδια η συνήθεια και όχι η καφεΐνη
που μας κρατά εθισμένους.

Είναι το ίδιο εθισμένοι άλλωστε
οι άνθρωποι που πίνουν ντεκαφεινέ.

Και θα κλείσω το πρώτο μέρος με αυτό.

Είμαστε παραπλανημένοι, αλλά ο “ελέφαντας” μεγάλωσε και είναι δυνατός.

Εμείς είμαστε οι πολλοί, και οι Διαφθορείς Γνώστες είναι ελάχιστοι.

Τρέμουν και μόνο στην ιδέα, πως μπορεί να καταλάβουμε τη δύναμη που έχουμε

και ίσως τραβήξουμε το σχοινί.

Και σας αφήνω με αυτό το ερώτημα.

“Γιατί δεν το τραβάμε”;

Εύχομαι να σας άρεσε το πρώτο μέρος του βιβλίου και να σας έβαλε σε σκέψεις για διάφορα θέματα.

Θα επιστρέψω σύντομα με το δεύτερο μέρος του βιβλίου.

Παρακαλώ μοιραστείτε το.

Είναι το μόνο που ζητώ.

Στο facebook με βρίσκετε εδώ https://www.facebook.com/bakmanyan/

 

Πηγή

 

Το βιβλίο ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΟΥΤΙ, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ

Προβολές : 3,279


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα