Μα πως ζούσαμε τότε… (αφιερωμένο στις γενιές της αλάνας)
…χωρίς κανάλια
…χωρίς τάμπλετ
…χωρίς πλέιστέισον
…χωρίς άιφον
…χωρίς εορτοδάνεια
…ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!
Αφιερωμένο στη νεώριμη γενιά μου…την γενιά του ’50, του ’60, άντε και λίγο από το ’70…
Τότε, ζούσαμε… από κει και πέρα, όλες οι γενιές ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΑΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΣΑΝ ΣΚΛΑΒΟΙ…
Καλλιόπη Σουφλή
Υ.Γ. Έντυσα το άρθρο αυτό με κάποιες εικόνες…
Ευκαιρία όσοι αναγνώστες έζησαν εκείνες τις αθώες εποχές, να ξαναγίνουν για λίγο παιδιά…
Ίσως αυτό το εσωτερικό ταξείδι, να αλλάξει τρόπο σκέψης και ζωής…
Ίσως αντιληφθούμε πως …ζωή, σημαίνει απλότητα… και καθαρή ψυχή…
Μα πως ζούσαμε τότε…
…χωρίς κανάλια
…χωρίς τάμπλετ
…χωρίς πλέιστέισον
…χωρίς άιφον
…χωρίς εορτοδάνεια
…ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!
Παλιότερα δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, στερεοφωνικά, ή τηλεοπτικά παιχνίδια, δεν υπήρχαν χρήματα για ακριβά παιχνίδια και οι γονείς μας ήταν πολύ απασχολημένοι για να ασχοληθούνε μ΄εμάς.
Ευτυχώς η κίνηση στους δρόμους ήταν μικρή η δεν υπήρχε, οπότε ο δρόμος ήταν η παιδική χαρά μας
Οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, καθώς και στους μικρούς κήπους μπροστά
Παίζαμε έξω έως ότου βράδιαζε και δεν βλέπαμε πια.
Απο τα χαρακτηριστικά στοιχεία της παλαιότερης εποχής ήταν ότι τα πιό αγαπημένα παιχνίδια ήταν αυτά που τα φτιάχναμε μόνοι μας αφού η κατασκευή τους, η συνεχής τροποποίηση και τελειοποίησή τους αποτελούσε απο μόνη της το μεγαλύτερο ίσως παιχνίδι.
Είχαμε, το παιχνίδι με τα τσέρκια. Υπήρχαν ξύλινα σε διάφορα μεγέθη για τα κορίτσια με τα ραβδιά τα κυλούσαν στα πεζοδρόμια.
Τα αγόρια είχαν σιδερένια τσέρκια.
Κέρδιζε το παιδί που θα έφτανε πρώτο στο προκαθορισμένο σημείο.
Το πατίνι είναι ένα όχημα χωρίς μηχανή, χωρίς πεντάλ και χωρίς σέλα ή άλλο κάθισμα, στο οποίο ο οδηγός στέκεται όρθιος η» καθιστός τοποθετώντας το ένα πόδι του στον πεπλατυσμένο άξονα που ενώνει τους δυο τροχούς ενώ με το άλλο δίνει ώθηση με συνεχείς παλινδρομικές κινήσεις εκκρεμούς ώστε να μετακινηθεί το όχημα.
ΠΕΡΝΑ, ΠΕΡΝΑ Η ΜΕΛΙΣΣΑ
Τα παιδιά, από 6 και πάνω, διαλέγουν από τα πιο μεγάλα, δυο μάνες και η κάθε μια παίρνει με λάχνισμα τον ήλιο ή το φεγγάρι. Οι 2 μάνες σχηματίζουν με τα χέρια τους μια καμάρα και στέκονται όρθιες στη μέση. Τα υπόλοιπα παιδιά σχηματίζουν μια γραμμή, το ένα πίσω απ’ το άλλο, κρατημένα απ’ τη μέση ή απ’ τη ζώνη τους.
Όπως έχουν σχηματίσει τη σειρά προχωρούν προς την καμάρα τραγουδώντας:Περνά, περνά η μέλισσα Με τα μελισσόπουλα Και με τα παιδόπουλα!
ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΣ ΚΥΡΑ ΜΑΡΙΑ
Πιάνονται απ’ το χέρι και σχηματίζουν κύκλο, ενώ ένα κορίτσι απ’ τα μεγαλύτερα, η κυρα-Μαρία, στέκεται στη μέση. Αρχίζουν να γυρίζουν γύρω γύρω και τραγουδούν, ενώ η κυρα-Μαρία προσπαθεί να περάσει ανάμεσά τους.
Εκείνη την εποχή, τα παιδιά είχαν απαραίτητα μαζί τους και από μία ξύλινη σφεντόνα ( τέγκαλα ) για το κυνήγι των πουλιών και για το σημάδι διαφόρων στόχων.
Κρυφτό Μετά από κλήρο , ένας παίκτης τα «φυλούσε» (δηλ. μετρούσε μέχρι ένα αριθμό με κλειστά μάτια) .
Σε τούτο το χρονικό διάστημα , οι άλλοι παίκτες κρυβόντουσαν . Αυτός που τα φύλαγε είχε σκοπό να βρεί έναν παίκτη . Μόλις τον έβρισκε , τα φύλαγε αυτός.
Τυφλόμυγα
Η τυφλόμυγα παίζεται από δύο παιδιά και πάνω. Στην αρχή όλοι τραβάνε έναν κλήρο για να δούνε ποιος θα τα φυλάει. Αυτός κλείνει τα μάτια του με ένα μαντήλι . Την ώρα που τα έχει κλειστά τα παιδιά ανακατεύονται.
Όποιο παιδί πιάσει πρέπει να βρει πως το λένε δηλαδή ποιο είναι. Αν το αναγνωρίσει τότε αυτό το παιδί κάνει τη τυφλόμυγα. Και έτσι αυτό συνεχίζεται.
Το Μπιζζζ!
Μαζεύονται τα παιδιά και αποφασίζουν ποιος θα τα «φυλάει».
Αυτός λοιπόν κάθεται σ’ ένα σκαμνί ή στέκει σκυφτός και βάζει το δεξί του χέρι κάτω από την αριστερή του μασχάλη, κρατώντας την παλάμη ανοιχτή προς τα επάνω, ενώ με το αριστερό του χέρι κρατάει κλειστά τα μάτια του. Οι άλλοι παίκτες στέκονται προς τ’ αριστερά του και ένας απ’ αυτούς τον πλησιάζει, του χτυπάει την ανοιχτή παλάμη και ύστερα απομακρύνεται μαζί με τους άλλους.
Όλοι χοροπηδούν γύρω του και στρυφογυρίζουν το δάχτυλο τους φωνάζοντας «Μπιζζ!» όπως κάνει η μέλισσα. Αυτός που τα φυλάει πρέπει να μαντέψει ποιος τον χτύπησε.
Εάν τον ανακαλύψει, τότε εκείνος παίρνει τη θέση του αλλιώς το παιχνίδι συνεχίζεται κατά τον ίδιο τρόπο.
Τα αγόρια έπαιζαν «βόλους» έστρωναν τους σβώλους σε μια σειρά, και τα παιδιά έριχναν το καθένα το δικό του σβώλο από κάποια καθορισμένη απόσταση, προσπαθώντας να πετύχουν κάποιον απο τους «στρωμένους» σβώλους.
Όποιο σβώλο πετύχαινε το παιδί, τον κέρδιζε.
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Κι εγώ θυμάμαι κάποια από αυτά που περιγράφετε…Θυμαμαι το κρυφτό, το κυνηγητό, τα μήλα, το λάστιχο (που κάναμε κουτσό), το σχοινάκι…
Δεν ήταν όμως πάντα έτσι “αθώα” τα πράγματα, και θα σας πω γιατί.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα πράγματα είναι τόσο αθώα, όσο τα βλέπει η ματιά του καθενός μας.
Ωστόσο, η ανθρώπινη κακία υπήρχε έκδηλη στους ανθρώπους ήδη από την εποχή του Χριστού (γι’ αυτό και οι άνθρωποι Τον σταύρωσαν τότε, από μίσος και φθόνο).
Καμια εποχή επομενως δεν είναι άμεμπτη, και σε καμια εποχή όλα τα παιδιά του κόσμου δεν μεγάλωσαν ιδανικά.. Πολύ απλά γιατί δεν είναι ολοι οι άνθρωποι καλόψυχοι, και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κατάλληλοι για γονείς (*αυτό ισχύει σε κάθε εποχή, και ουδεμια σχεση εχει με τις τεχνολογίες).
Για ένα παιδί, τα πάντα γύρω του είναι αγνά, άδολα και αθώα, γιατί έτσι τα βλέπει η ματιά του.
Γυρίζοντας όμως σημερα (ως ενήλικη) το ρολόι του χρόνου πισω και διαπιστώνοντας με πόνο ψυχής από τι βάσανα περασα ως παιδί μέχρι να καταφέρω να ενηλικιωθώ και να βάλω τα πραγματα στη θεση τους μεσα μου, σας λεω με βεβαιότητα πως δε θα ήθελα να ξαναπερασω από την παιδικη μου ηλικία -ουτε κι αν με απειλουσαν με βασανισμό ή με θάνατο.
Δεν ειναι λοιπον απαραιτητα η εποχή -καθαυτή, που κανει τα ωραια παιδικά χρόνια.
Ειναι κι άλλα πραγματα.
Μέσα σ’ ένα σπίτι, όταν η πόρτα κλείνει και μέσα γίνεται ο πολεμος (από όλες τις πλευρές), ακόμα και αν ένα παιδί ζει κατά τα άλλα σε μια «ιδανική» εποχή π.χ. των περασμένων δεκαετιών, όχι κρυφτό και κυνηγητό να έπαιζε έξω, αλλά τον ουρανό ολόκληρο να είχε (που λεει ο λογος), ευτυχισμενο δε θα ήταν, και σιγουρα αργότερα μεγαλώνοντας δε θα τα νοσταλγούσε.
Ξέρω πως ισως σας χαλάω το ονειρο με το σχολιο αυτό.. και να με συγχωρειτε πολύ.
Αλλά κατά τη γνώμη μου, είναι ένα σημαντικό κομμάτι της αλήθειας που πρεπει να λέγεται (για να μην επαναλαμβάνονται τα λάθη των γονεων και στις επομενες γενιές).
Βεβαιως και η τεχνολογια σήμερα μας έκανε ζόμπι, μας κατέστρεψε, καμια αντίρρηση.
Αλλά από την άλλη πλευρά, από προσωπικη εμπειρία θα σας πω, ότι από βιντεακι στο youtube έτυχε κάποτε να πληροφορηθώ για τον βαθμό του τοξικου περιβάλλοντος μεσα στο οποιο μεγάλωσα, και να ζητησω τροπο διαφυγής. Μέχρι τότε, το μισος, τον φθόνο και τον πόνο μες στην οικογένεια τα θεωρουσα φυσιολογικα, και πιστευα ότι και σε όλα τα άλλα σπιτια, τα παιδιά μεγάλωναν έτσι! Από ομάδες support groups στο διαδικτυο βρήκα επισης παρηγοριά, σε ανθρωπους που (αν και δεν γνωριζα ποτέ) ειχαν περασει αντιστοιχα βασανα στα παιδικα τους χρονια και με καταλαβαιναν..και παρηγορουσαμε ο ένας τον άλλον εστω και από αποσταση…
Καθετι, εχει την καλή και την κακή του πλευρά.
Και η τεχνολογια, αν ήταν σε χερια ανθρωπων αγαθών, με καλά κινητρα και αγνες προθεσεις, θα ήταν ένα πολύ χρησιμο εργαλειο για τον άνθρωπο.
Επομενως είναι το ανθρωπινο κινητρο και η ανθρωπινη προαιρεση, που κανουν ΠΑΝΤΑ τη διαφορά.
Οσοι ειχατε ευτυχισμενα παιδικα χρόνια (ανεξαρτητως εποχής), ειστε πολύ ευνοημένοι από τον Θεό άνθρωποι.
Να το ξέρετε, και να το πιστευετε αυτό.
Και να τα ζειτε με τη φαντασια σας, με όση ευτυχια έλειψε κι απο μας, τους υπολοιπους..
Να τα ζείτε, γιατί στα χρόνια που έρχονται, κάτι μου λέει πως όλο και περισσότερα παιδιά θα ζουν δύσκολα παιδικά χρόνια σαν εμένα, και σαν τόσα άλλα -ενήλικα σημερα- παιδιά ανά τον κόσμο.
Ο κόσμος σημερα έχει αγριέψει, έχει ασχημύνει, έχει αποθρασυνθεί, έχει τρελαθεί.
Τι παιδιά θα βγάλει? Αν οι δικες μας εποχές θεωρούνταν «καλές» και παρά ταύτα ορισμένα παιδιά περασαμε δια πυρος και σιδήρου μεχρι να καταφερουμε να βγούμε αλώβητοι από τα παιδικά μας χρόνια (κυρίως λόγω της κακίας των ανθρώπων), δεν ξέρω οι επομενες γενιές τι παιδια θα μεγαλώσουν, με τι αξίες, τι αρχές, τι περιθώριο για όνειρα…
Ο καιρός θα το δείξει.
Πόσες αλήθειες και πόση πίκρα βγάζει το σχόλιό σου, Μαρία… και δεν έχω τίποτε άλλο να συμπληρώσω… τα έγραψες όλα…
Υπάρχουν κι αυτοί που δεν είχαν καλά παιδικά χρόνια, αλλά το πάλεψαν μέσα τους και κράτησαν την ανθρωπιά τους και τις αξίες τους…
Ο καιρός θα δείξει πολλά…
ΑΧ !! ΠΟΠΗ ΜΟΥ,ΜΕ ΤΑΞΙΔΕΨΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΥΧΝΑ ΟΤΙ ΕΧΩ ΧΟΡΤΑΣΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΑΙΓΧΝΙΔΙ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΤΕΤΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ.ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΧΑΤΖΗ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΓΕΜΑΤΟΙ.ΓΕΜΑΤΟΙ ΑΠΟ ΠΑΙΓΧΝΙΔΙ,ΦΙΛΙΕΣ ,ΑΓΑΠΕΣ,ΟΝΕΙΡΑ& ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ ΥΓΙΕΙΣ& ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.(ΟΛΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΑ ΧΩΜΑΤΑ ΕΤΣΙ;)ΣΗΜΕΡΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΑ.ΚΛΕΙΣΜΕΝΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΕΝΑ ΚΙΝΗΤΟ Η ΕΝΑ LAPTOP .AYTH EINAI Η ΧΑΡΑ ΤΟΥΣ .ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΗ ΝΕΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΟΤΑΝ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΝΕΝΑ ΤΣΙΜΠΟΥΣΙ ,ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΝ ΠΟΛΛΟΙ ΜΑΖΙ,ΓΕΙΤΟΝΕΣ ,ΦΙΛΟΙ, ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΑΝ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΣΤΕΡΕΟΦΩΝΙΚΟ ΞΕΚΙΝΟΥΣΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ
ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΓΛΕΝΤΙΑ
ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΖΩΗ ΑΛΗΘΙΝΗ.ΠΟΣΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΖΗΣΩ!!!!!!
ΦΙΛΑΚΙΑ
ΓΙΑΝΝΑ μου ήταν δύσκολα, φτωχικά αλλά ωραία χρόνια, αυτά που ζήσαμε σαν παιδιά…κι ύστερα εισέβαλε στα σπίτια μας η τηλεόραση… κι ύστερα το internet και χάσαμε τις ζωές μας.
Δεν φταίνε τα παιδιά που όλη την ώρα είναι με ένα κινητό και ένα λαπτοπ … ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ…ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΩΣΑΜΕ ΤΟ ΟΠΛΟ ΝΑ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ…
Θα μου πεις, και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, ακόμα κι αν δεν υπήρχε τηλεόραση στα σπίτια μας (άσε που σε κάθε δωμάτιο υπήρχε και μια), θα άκουγαν τους φίλους τους στο σχολείο να τους διηγείται τι είδε στην τηλεόραση, και τα παιδιά μας θα αισθάνονταν μειονεκτικά…
Φαύλος κύκλος…
Έβαλαν στις ζωές μας τις τηλεοράσεις… τον αόρατο εχθρό και … και μας αποτέλειωσαν…
ΠΟΥΝΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΩΡΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥΧΕΣ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΕΣ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΠΟΥΝΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΩΡΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥΧΕΣ ΑΓΑΠΗ ΜΕΣ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥ 60 ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΛΥΠΑΜΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΝΕΒΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΑΞΕΙΔΕΥΕΙΣ ΣΕ ΑΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΕΜΕΛΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
Ανάσες ζωής τις θεωρώ αυτές τις αναρτήσεις… ανάσες ζωής και για όσους τις διαβάζουν και για μένα…
Να είσαι καλά…
Αχ κυρια σουφλη τι αθωα παιδικα χρονια ητανε αυτα.ειμαι του 68 γεννημενος και οι αναμνησεις ακομα στο μυαλο μου με φερνουν πισω.λεω στα παιδιά μου τότε δεν είχαμε τίποτα και είχαμε τα πάντα εσείς σήμερα έχετε τα πάντα και δεν έχετε τίποτα Πόση αλήθεια άραγε κρύβει αυτό που το σου λέω φτώχεια αλλά αθώα καρδιά όλα τα παιδιά στις γειτονιές πού γινόμασταν ένα και παίζαμε χωρίς φόβο χωρίς τίποτα και οι γονείς τα καλοκαίρια με καρέκλες και τραπεζάκια από έξω με ρεφενέ κρασάκι και καλή παρέα με φέρατε πολλά χρόνια πίσω κυρία Σουφλή και σας ευχαριστώ να είστε πάντα καλά
Αυτό είναι το τραγικό, κύριε Χατζή… πως τα παιδιά από τέλη του ’70 έχασαν όλα όσα ζήσαμε εμείς… ειλικρινά τις λυπάμαι τις νέες γενιές… ψυχές νεκρές…