Μια λαμπερή καλημέρα

Μάλλον δεν έχεις καταλάβει.
Ξεχνάς.
Ίσως επειδή περνούν τα χρόνια.
Ίσως επειδή επιλεκτικά θες να θυμάσαι.

Οι πληγές σου είναι ταυτότητες και προδομένες στιγμές.
Άδειασμα που κάθε κύτταρο σου μάτωσε.
Δεν είναι περασμένα ξεχασμένα.
Ούτε επιφανειακά τραύματα.
Δεν περνούν με παυσίπονο ούτε κλείνουν εύκολα.

Εσύ εδώ πρέπει να δείξεις τη δύναμή σου.
Να μη λυγίζεις.
Να πάρεις δύναμη και να ζήσεις.

Κατάπιες πολλά, αποδέχτηκες ακόμη περισσότερα και έδωσες τόπο στην οργή με τη συχνότητα που πίνεις νερό.

Οι δικές σου προτεραιότητες μπήκαν στην άκρη και ξέχασες να διεκδικείς.

Τα βήματα που έκανες πίσω τώρα σε ποδοπατούν.
Ξεπέρασες τον εαυτό σου και δε φτάνει αυτό, συνεχίζεις την οπισθοχώρηση.

Παρακαλώ να βρεθεί ένας τοίχος μπροστά σου να σε σταματήσει.

Να σπάσεις τα μούτρα σου και αυτή τη φορά για καλό σου, μπας και ξυπνήσεις.

Μπας και πάψεις να στριμώχνεσαι εκεί που περισσεύεις.

Για ένα πράγμα σε παραδέχομαι μόνο.
Για την τόλμη μου.

Τζογάρεις όμως πολλά.
Σταμάτησέ το τώρα.
Έμαθες πώς χάνουν.

Ήρθε ο καιρός να χτίσεις μια καινούρια μέρα.
Που η καλημέρα που θα λες να είναι λαμπερή και που θα σου δίνει υποσχέσεις για να παίρνεις δύναμη για να έχεις κάτι να περιμένεις.

Ιωάννα Δαμηλάτη