Μόδα είναι να είσαι μπά%%ρδος ύπουλος και κακός... Πόσο ταιριάζει και τους προβατόσχημους πολιτικούς λύκους... !!!

Να μην φοβόμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι στην ζωή μας με ορκισμένους εχθρούς, άλλα να φοβόμαστε τους ύπουλους φίλους, διότι είναι η χειρότερη πάστα ανθρώπων και είναι δύσκολο να τους καταλάβεις.

Το όλο θέατρο των ύπουλων ανθρώπων τελειώνει, κυρίως με άσχημο τρόπο και με αυλαία που πέφτει απότομα διότι αν και πονηροί, ένα πράγμα δεν μπορούνε να το προβλέψουν : την νοημοσύνη των άλλων. Διότι ναι μεν έχουνε επιτυχία στους ηλίθιους και αυτό ικανοποιεί το εγώ τους αλλά γκρεμοτσακίζονται όταν έχουν την ατυχία να πέσουν σε έξυπνους ανθρώπους.

Καλύτερα στην ζωή μας να ερχόμαστε αντιμέτωποι με ξεκάθαρους εχθρούς παρά με ύπουλους ανθρώπους

Ο ύπουλος άνθρωπος είναι υποκριτής, κρυφός και λειτουργεί πάντα βάση σκοπιμότητας…

Έχει γλυκερή μορφή, ώστε να ξεγελά και να πλησιάζει τους άλλους και είναι εξαιρετικός κόλακας σε μια προσπάθεια να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Η ζήλια που νοιώθει για τους άλλους γίνεται ανομολόγητος φθόνος.

Αυτό τον οδηγεί στην βολική μέθοδο ώστε να μειώνει την αξία των άλλων με συκοφαντίες, διότι δεν μπορεί να αντέξει την ευθεία αναμέτρηση.

Ο ύπουλος άνθρωπος δρα πάντα πισώπλατα και προσπαθεί να ενισχύσει την θέση του εξαπολύοντας ΔΙΑΒΑΛΜΑΤΑ εναντίον ανθρώπων που ζηλεύει αλλά και εναντίον εκείνων που τον καταλάβανε και τον απορρίψανε.

Ότι κάνει όμως το κάνει με πονηριά, με μαεστρία και μελετώντας την ψυχολογία του ανθρώπου που πλησιάζει, ώστε να τον κάνει να τα πιστέψει και να τον επηρεάσει.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι αδίστακτοι. Δεν έχουνε αξίες,ούτε αξιοπρέπεια και σίγουρα η φιλία δεν έχει καμία έννοια για αυτούς όπως και καμία άλλη ανθρώπινη σχέση.

Η μόνη αξία που έχουνε είναι το συμφέρον και το υπερεγώ τους. Είναι άνθρωποι με ιδιαίτερη μαεστρία που δεν θα διστάσουν κιόλας με δάκρυα στα μάτια και παίζοντας θέατρο, με πραγματικά περίτεχνα ψέματα να προσπαθήσουν να πέσουν τους άλλους για την δήθεν »καλή»τους προαίρεση και την »κακή»προαίρεση του ανθρώπου που φθονούν.

Αυτό που προδίδει κάπως την υπουλότητα αυτών των ανθρώπων κατά κανόνα είναι ο ΦΘΟΝΟΣ, διότι δεν αντέχουν την ευτυχία και την ανωτερότητα των άλλων και όση μαεστρία και να έχουνε ,ο φθόνος είναι τόσο ισχυρό πάθος που ΔΕΝ ελέγχεται.

Κάποια στιγμή θα τους ξεφύγει και θα τον εκφράσουν. Ένα άλλο στοιχείο είναι η υποκρισία η όποια κάποια στιγμή θα φανεί. Δεν μπορεί να παίζει θέατρο ένας άνθρωπος συνέχεια και κάποια στιγμή θα βγάλει την μάσκα. Πχ ένα χαρακτηριστικό είναι ενός τέτοιος άνθρωπος να θάβει άτομα και ταυτόχρονα να προσπαθεί να κάνει παρέα με αυτούς που θάβει. Να φάσκει και να αντιφάσκει συνέχεια και να προδίδει την πονηριά του.

Οι άνθρωποι προτιμούν να μειώνουν την αξία των άλλων παρά να αυξάνουν τη δική τους.

Βιρτουόζος στην άσκηση αυτής της μεθόδου είναι ακριβώς ο ύπουλος άνθρωπος, όχι όμως τόσο γιατί κρίνει τη μέθοδο βολική, αλλά γιατί ο ίδιος δεν μπορεί να επιλέξει καμία άλλη.

Πράγματι η ζήλια που νιώθουμε για τις αρετές των άλλων, νόμιμη σύμφωνα με τον Καντ γιατί είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση, στον ύπουλο άνθρωπο, που γνωρίζει ότι δεν έχει το σθένος να αντέξει την ευθεία αναμέτρηση, γίνεται ανομολόγητος φθόνος που «τρώει τα σωθικά».

Αυτός ο φθόνος ονομάζεται από τον φιλόσοφο διαβολικός, «στο μέτρο που είναι τόσο έντονα ανεπτυγμένος σε έναν άνθρωπο, ώστε να ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης φύσης».

Μόνο που η υπέρβαση, στην προκειμένη περίπτωση, γίνεται προς τα κάτω: ο διαβολικός φθόνος έχει κάτι το κτηνώδες, «κάτι που θυμίζει το αρπακτικό που κοιμάται μέσα μας και που δεν καταφέρνουμε να υποτάξουμε».

Η πηγή αυτών των γνωρισμάτων μας είναι άγνωστη, ομολογεί ο Καντ, και δέχεται ότι υπάρχουν ορισμένα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης που δεν θεμελιώνονται πουθενά.

Η μόνη διέξοδος είναι η αναλογία: «Ορισμένα ζώα έχουν την τάση να αρπάζουν ό,τι βρεθεί μπροστά τους, ακόμη και όταν αυτό που άρπαξαν τους είναι εντελώς άχρηστο. Και όλα συμβαίνουν σαν να έχει διατηρηθεί στον άνθρωπο κάτι από αυτή την κτηνώδη φύση».