Να, πως οι πολιτικοί πνίγουν τα σε βάρος τους σκάνδαλα!

Η πατρίδα στέλνει στο μέτωπο τον στρατηγό αλλά, μόλις λίγο πριν αυτός κερδίσει τον εχθρό, τον… προλαμβάνουν μ’ ένα μήνυμα: ”Στοπ! Άκυρον αυτό που σου ανέθεσε η πατρίδα, γύρνα πίσω αμέσως!”.

– Τι μου λέτε, ρε, λίγο θέλω ακόμα και τους έφαγα.

”Όχι, κύριε. Είμαι ο πρωθυπουργός και σε διατάζω να σταματήσεις κάθε ενέργεια ενάντια στον εχθρό. Είσαι στρατιωτικός, δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω, εγώ αποφασίζω τι θα κάνεις και τι δεν θα κάνεις. Δημοκρατία έχουμε, όχι στρατοκρατία”.

Το ίδιο συμπεριφέρεται, άμα έτσι του γουστάρει, ο πρωθυπουργός και στους δικαστικούς, τους οποίους παραμύθι φούρναρης θεωρούν ανεξάρτητους. Οι στρατιωτικοί, βέβαια, τυπικά και ουσιαστικά δεν είναι ανεξάρτητοι, υποχρεωμένοι είναι να υπακούσουν τον κυβερνήτη, ακόμα κι αν αυτός είναι πουλημένο τομάρι, ένας τρόμπας, ένας χάλιας και μισός.

Η Ελλάδα μπήκε στο μνημόνιο και από τον Μάϊο του 2011 αναλαμβάνουν να κυνηγήσουν το οικονομικό έγκλημα οι εισαγγελείς Σπύρος Μουζακίτης και Γρηγόρης Πεπόνης (φωτό).

Φοβερά πράγματα, κύριε. Όταν ήρθε η ώρα οι δυο δικαστικοί να ανοίξουν το φάκελο στο σκάνδαλο ”Λίστα Λαγκάρντ”, τους είπανε «Στοπ!».

– Πως!!!

”Είπαμε, να το ξαναπούμε; Στοπ!”.

Όταν οι δυο εισαγγελείς πήραν πρέφα τα δάνεια που κακώς δώσανε οι τράπεζες στα κόμματα, τους είπανε:

«Φέρτε τις δικογραφίες, δεν είστε εσείς οι… αρμόδιοι!».

Οι δυο λειτουργοί της δικαιοσύνης παραιτήθηκαν. Υποχρεώθηκαν να παραιτηθούν, δηλαδή. Γιατί, παρακαλώ;

Ο ένας από τους δυο δήλωσε στον δημοσιογράφο Μανώλη Γαλάνη, γιατί τα βρόντηξαν τον Αύγουστο του 2013:

– Όσο δουλεύαμε το θέμα της Λίστας Λαγκάρντ μας απειλούσαν συνεχώς με πειθαρχική δίωξη. Μόλις ανοίξαμε τη δικογραφία για τα δάνεια των κομμάτων, μάς κατάργησαν.

Ο άνθρωπος λέει πολλά. Πράγματα και θάματα για τα οποία τραβάς τις τρίχες στο πωπό σου.

– Όχι αυτό! Μη εκείνο!!!. Αυτό δεν το ακουμπάτε, το άλλο ξεχάστε το… Τέτοια πράγματα, μάλιστα επί υπουργού δικαιοσύνης του Ρουπακιώτη της Δημαρ και του Παπαϊωάννου του ΠΑΣΟΚ, τότε της συγκυβέρνησης και οι δυο.

Συμπέρασμα. Το γνωστό. Ο πολιτικός έχει το μαχαίρι και το πεπόνι. Ο μισθός του δικαστικού εξαρτάται από τον πολιτικό. Ο πολιτικός μεταθέτει τον δικαστικό. Τον προωθεί στην ιεραρχία ή τον αναγκάζει να παραιτηθεί. Να, γιατί τα οικονομικά σκάνδαλα ξεφουσκώνουν πριν φθάσουν, αν φθάσουν στα δικαστήρια.

Τις βραδυνές ώρες στις 19 Δεκεμβρίου, το 2012, η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής αποφάσισε να παραπέμψει την έρευνα για την “Λίστα Λαγκάρντ” στην “Επιτροπή ελέγχου Πόθεν Έσχες”. Τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Τους τσακώσαμε τους αλεπουδιάρηδες, πολιτικούς κι όχι.

Οι βόμβες του εισαγγελέα Μουζακίτη κατά του πολιτικού συστήματος με καταγγελίες για παρεμβάσεις υπουργών στο έργο της Δικαιοσύνης έπεσαν στα… μαλακά από το μηντιακό σύστημα.

Οι συνταρακτικές αποκαλύψεις του πρώην εισαγγελέα του οικονομικού εγκλήματος στην πραγματικότητα αποσιωπήθηκαν από τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ.

Στο πνεύμα του… λειτουργήματος της ενημέρωσης του λαού είναι να… προστατεύεται το πολιτικό σύστημα από τη διασπορά ειδήσεων σχετικά με τα οικονομικά των κομμάτων. Μαλακίες. Τα ΜΜΕ, δηλαδή τα ταμεία των εκδοτών και καναλαρχών έχουν την κονόμα τους από τις πάγιες και άλλου είδους έκτακτες αρπαχτές στην τσέπη των πολιτικών από το δημόσιο κορβανά. Ο ορισμός της διαπλοκής.

 Έρευνα στο σκάνδαλο της Λίστας Λαγκάρντ σήμαινε να μάθει ο κοσμάκης ποιοι έβγαλαν χρήματα στο εξωτερικό, στην περίοδο της οικονομικής κρίσης.

Ο πρώην εισαγγελέας ήταν σαφής. «Με το που ανοίξαμε τον Δεκέμβριο του 2011 τη δικογραφία των δανείων των κομμάτων μάς απεστάλη το σχέδιο κατάργησής μας». «Η δικογραφία για τα δάνεια των κομμάτων «τακτοποιήθηκε» με μια νομοθετική διάταξη, μια τροπολογία σύμφωνα με την οποία δεν έχει ευθύνη κανένας και δεν υπάρχει πρόβλημα».

Να κάνουμε ταμείο. Θάφτηκε η έρευνα για τη λίστα Λαγκάρντ και ο φάκελος για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων παραμένει ερμητικά κλειστός.