Οι εβραιοσιωνιστές, λατρεύουν την Ελισσάβετ!!!... κι αυτό αρκεί για να καταλάβετε πολλά... “Για τους Εβραίους, η Βασίλισσα αντιπροσώπευε όλα όσα αγαπάμε σε αυτή τη χώρα”

Κάθε τόσο προκύπτουν αναφορές από τη Silicon Valley για νέα έρευνα σχετικά με την ικανότητα λήψης ανθρώπινων αναμνήσεων. Φουτουριστικό –και ελαφρώς τρομακτικό– όπως φαίνεται η ιδέα, μπορεί κανείς ωστόσο να θρηνήσει για την απουσία τέτοιας τεχνολογίας σήμερα, γιατί ο θάνατος της Βασίλισσας σημαίνει και τον θάνατο μιας εκπληκτικής ιστορίας 70 ετών που μόνο αυτή γνώριζε.

Η Βασίλισσα ήταν φυσικά ένα δημόσιο πρόσωπο, με δημόσιο ρόλο που καθόριζε τον σκοπό της. Αλλά πολλά από αυτά που έκανε ήταν επίσης έντονα ιδιωτικά.

Στις επτά δεκαετίες της στον θρόνο, η Ελισάβετ Β’ συνάντησε σχεδόν κάθε σημαντική προσωπικότητα στον πλανήτη – συναντήσεις των οποίων το περιεχόμενο παρέμενε πάντα ιδιωτικό. Αυτό το μέρος της ζωής της και η βασιλεία της, έχουν φύγει για πάντα.

Από το θάνατό της έχουν ήδη αποδοθεί φόρος τιμής από σχεδόν κάθε πιθανή πηγή. Αυτό ισχύει τόσο για την εβραϊκή κοινότητα όσο και για την υπόλοιπη χώρα.

Όλα όσα έχουν ειπωθεί για αυτήν –ότι ήταν το υπομόχλιο μέσω του οποίου συνήλθε το έθνος μας, ότι ήταν πάντα παρούσα στις ζωές μας, ότι έδειξε ό,τι είναι καλό για το Ηνωμένο Βασίλειο– ισχύουν παντού.

Για τους Εβραίους, όμως, η βασιλεία της έχει επίσης ιδιαίτερη σημασία. Επί της πρώτης Βασίλισσας Ελισάβετ, οι Εβραίοι εξακολουθούσαν να αποκλείονταν από τη χώρα με το Διάταγμα της Απέλασης του 1290, όπως ήμασταν μέχρι τον Κρόμγουελ. Στα εφηβικά χρόνια της τότε πριγκίπισσας Ελισάβετ, οι Εβραίοι δολοφονούνταν πέρα ​​από τη Μάγχη από τους Ναζί.

Η βασιλεία της, ωστόσο, ήταν η πιο σπάνια περίοδος για τους Εβραίους, μια περίοδος έντονης ηρεμίας, κατά την οποία η πίστη μας στη Βρετανία και στη Βασιλική Οικογένεια ανταποκρίθηκε σε κάθε επίπεδο από την καθημερινότητα μεταξύ των Εβραίων. Κοινότητα στα υψηλότερα κλιμάκια εξουσίας και κοινωνίας.

Η ιστορία του λαού μας ήταν ιστορία ολοκλήρωσης και φαινομενικής ασφάλειας που σχεδόν πάντα ακολουθείται από την ανατροπή –συχνά ξαφνικά– των πάντων.

Μέσα σε χιλιετίες το μόνο που έχει πραγματικά αλλάξει ήταν το χρονοδιάγραμμα αυτής της ανατροπής.

Και με το Ολοκαύτωμα ακόμα τόσο πρόσφατο, θα ήταν απερίσκεπτο και εφησυχασμένο να ισχυριστούμε ότι, μοναδικά, η ιστορία έχει πλέον τελειώσει.

Αλλά υπάρχει κάτι πραγματικά μοναδικό στη συνταγματική μοναρχία στην οποία ζούμε.

Ο συνδυασμός μιας μοναρχικής ιστορικής γραμμής σταθερότητας με το κράτος δικαίου από τον μονάρχη στο Κοινοβούλιο μας έδωσε την πιο πολύτιμη από όλες τις προϋποθέσεις: την ασφάλεια. Και έχουμε χτίσει πάνω σε αυτή την ασφάλεια για να την επεκτείνουμε σε ηρεμία, υγεία και ευημερία.

Αυτό ίσως συνοψίζεται καλύτερα από τον Daniel Finkelstein – γόνο μιας οικογένειας προσφύγων, επιζώντων των Ναζί και των Σοβιετικών, που έχει συνεισφέρει τεράστια στη βρετανική δημόσια ζωή.

Η γιαγιά του Λόρδου Finkelstein, η ίδια πρόσφυγας από το Lwow (τώρα Lviv) και πολιτική φυλάκιση, θα έλεγε ότι «ενώ η βασίλισσα είναι ασφαλής στο παλάτι του Μπάκιγχαμ, εμείς είμαστε ασφαλείς στο Hendon Central».

Αυτό είναι το κεντρικό σημείο για τη Βρετανία – και γιατί για τους Εβραίους η βασίλισσα είχε πάντα τόσο μεγάλη σημασία. Γι’ αυτό κάθε εβδομάδα προσευχόμασταν για εκείνη και τη Βασιλική Οικογένεια και γιατί, ενστικτωδώς, καταλάβαμε το τεράστιο, σχεδόν άνευ προηγουμένου ευλογία που μας χαρίστηκε να ζούμε σε μια τέτοια χώρα.

Όχι ότι πρόκειται για τη βασίλισσα αυτή καθαυτή. Παρ’ όλα τα αφιερώματα και τους επαίνους που της άξιζε, ήταν η πρώτη που κατάλαβε ότι η υπηρεσία και ο σκοπός της ζωής της ήταν η ενσάρκωση ενός ιστορικού νήματος. Ήταν απλώς το πρόσωπο που εκ γενετής επιλέχθηκε να το εκπροσωπήσει. (Αυτό δεν το μειώνει: μια ζωή υπηρεσίας και καθήκοντος, εξάχνωσης του δικού της μονοπατιού προς αυτή της μοναρχίας ως θεσμού είναι σχεδόν αδύνατο για τους υπόλοιπους να φανταστούμε, κι όμως το κατάφερε για περισσότερα από 70 χρόνια. )

Οπότε ναι, όλα όσα έχουν ειπωθεί για τη Βασίλισσα μπορούν να ειπωθούν διπλά για την κοινότητά μας.

Αλλά για τους Εβραίους, αντιπροσώπευε αυτό που αγαπάμε σε αυτή τη χώρα, γιατί καταλαβαίνουμε πόσο προνομιούχοι είμαστε σε σχέση με τους προγόνους μας που είμαστε εδώ, και γιατί λέμε τώρα, με κάθε ειλικρίνεια και τόσο σθεναρά όσο ποτέ, God Save The King.