Οι Λουδοβίκοι του στρατεύματος, ο γυάλινος πύργος και οι Ρασπούτιν. Άρθρο ΣΕΙΣΜΟΣ για τους Αρχηγούς ΓΕΕΘΑ!!! Ποιούς φωτογραφίζει;;;

Μήπως φωτογραφίζει κάτι… Φράγκους κάτι Κωσταράκους… κάτι Φλώρους και λοιπούς… Λουδοβίκους;;;

Νομίζω πως εδώ ταιριάζουν τα λόγια του εβραιοσιωνιστή Χένρυ Κίσσινγκερ…

“Οι άντρες του στρατού, πηδούν σαν ανόητα ζώα, και χρησιμοποιούνται ως πιόνια στην εξωτερική πολιτική”!!!

Ο Επίτιμος Α/ΓΕΝ Ναύαρχος Κοσμάς Χρηστίδης, σε μία από τις συνεντεύξεις του στο militaire.gr είχε μιλήσει για τον «γυάλινο πύργο της εξουσίας», μέσα από τον οποίο καλούνται οι Αρχηγοί να διοικήσουν.

Ο Ναύαρχος Χρηστίδης ήταν Αρχηγός στην πιο δύσκολη στιγμή των μνημονίων.

Παρόλα αυτά είχε τολμήσει και είχε μιλήσει δημόσια –συνέντευξη στη Real News– για τις άδικες περικοπές στο προσωπικό των ΕΔ.

Είπε αρκετές φορές όχι. Παρόλα αυτά έκρινε σκόπιμο να κάνει την αυτοκριτική του και να μιλήσει για τη στρεβλή εικόνα που έχουν οι Αρχηγοί μέσα από τον «γυάλινο πύργο».

Την ίδια περίοδο μαζί του υπηρετούσε ο Α/ΓΕΣ Κ.Ζιαζιάς που παραιτήθηκε αρνούμενος να δεχτεί οδηγίες για τις κρίσεις και ο Α/ΓΕΑ Αντώνης Τσαντηράκης αθόρυβος αλλά αποτελεσματικός και δίκαιος. Υπήρξαν και πριν και μετά καλοί Αρχηγοί που προσπάθησαν για το καλύτερο. Ο κόσμος των ΕΔ τους γνωρίζει και τους αναγνωρίζει…

Δυστυχώς υπάρχουν όμως πάντα και οι …Λουδοβίκοι. Αυτοί που πιστεύουν ότι η καρέκλα είναι για πάντα… Με κάποιο μαγικό τρόπο πιστεύουν ότι έφθασαν σε αυτή τη θέση «για να σώσουν το Έθνος», ξεχνώντας …τη διαδρομή τους. Είναι συνήθως πολύ καλή στην «παραλλαγή». Τη μία στιγμή είναι … Τσε Γκεβάρα και την άλλη δεν έχουν πρόβλημα να φέρονται όπως ο Πινοσέτ. Τη μία μέρα είναι «αριστεροί» και την επόμενη «δεξιοί».Η θολή οπτική του γυάλινου πύργου τους γοητεύει και την προτιμούν από την πραγματική εικόνα που πιθανόν κάποιοι λίγοι σπεύδουν να τους μεταφέρουν. Αυτούς γρήγορα τους κάνουν στην άκρη…

Οι Λουδοβίκοι συνήθως καταλαβαίνουν ότι το κοστούμι που τους φόρεσαν είναι λίγο μεγάλο για τα μέτρα τους. Αποκλείεται να το παραδεχτούν και αυτό τους κάνει εριστικός. Βλέπουν παντού εχθρούς που συνήθως είναι φαντάσματα. Γατζώνονται από διάφορους «Ρασπούτιν» που τους λένε ότι θέλουν να ακούσουν, ειδικά για το λαμπρό μέλλον που τους περιμένει αν βέβαια ακολουθήσουν τις συμβουλές τους. Οι «Ρασπούτιν» δουλεύουν πάντα για τις δικές τους επιδιώξεις, αλλά αυτό οι Λουδοβίκοι δεν μπορούν να το αντιληφθούν.

Η τύχη όλων των Λουδοβίκων που πέρασαν από το στράτευμα δεν ήταν η καλύτερη. Το μεγαλύτερο παράσημο που μένει σε έναν Στρατιωτικό που φθάνει ψηλά στην ιεραρχία είναι η υστεροφημία του. Κανένας απ΄ αυτούς δεν κατάφερε να το κερδίσει. Συνήθως μένουν μόνοι αναμένοντας ένα τηλεφώνημα, ένα μήνυμα, μια είδηση που θα τους δώσει την ελπίδα ότι «κάπου θα χρησιμοποιηθούν». Κανενός το τηλέφωνο δεν έχει ακόμη χτυπήσει. Ο ένας μετά τον άλλον καταλαβαίνουν ότι το πολιτικό σύστημα απλά τους χρησιμοποίησε, αλλά ποτέ πραγματικά δεν τους εκτίμησε, σε αντίθεση με όσους είπαν τα όχι τους και συνεχίζουν να τα λένε, όταν τουςκαλούν για «τιμητικές θέσεις σε ψηφοδέλτια»…