Οι προσδοκίες πονάνε, όχι η αγάπη.
Γιατί αυτό που βρίσκεις φαίνεται ιδανικό και λίγο πριν το τέλος σου σκάει μια φούσκα στα μούτρα.
Και στο τέλος κλείνεις τα μάτια γιατί τσούζει αυτό το πλατς στα μούτρα.
Δείξτε μου έναν άνθρωπο στη ζωή που δεν έχει προσδοκίες… και δεν μιλώ για παράλογα πράγματα… αλλά γι απλά… καθημερινά… άϋλα… σαν την απλή ευτυχία…
Η αγάπη, θέλει δουλειά… κι απ’ τους δύο…
Τελικά, τι πάει λάθος σ’ εμάς τους ανθρώπους;;;
Καλλιόπη
Της Μαρίας Χριστίνας Σωτήρου.
Περίεργα πλάσματα εμείς οι άνθρωποι.
Δύσκολοι.
Παράξενοι.
Ξεχάσαμε το πιο βασικό πια.
Να είμαστε άνθρωποι.
Άλλοι μας ενδιαφέρουν, με άλλους μιλάμε, άλλους πληγώνουμε, άλλους σκεφτόμαστε, άλλοι μας λείπουν.
Γιατί ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι.
Και είναι δύσκολο στην εποχή του ότι να ´ναι να βρεις το ότι πρέπει.
Ζητάμε το ενδιαφέρον κάποιου και μόλις μας το δώσει φεύγουμε.
Ψάχνουμε τον έρωτα και όταν τον βρούμε μας φοβίζει.
Αγαπάμε αλλά συνήθως πονάει.
Και δεν είναι η αγάπη που πονάει.
Γιατί η αγάπη δεν πονάει.
Οι προσδοκίες μας πονάνε.
Αυτές φταίνε.
Γιατί αυτό που βρίσκεις φαίνεται ιδανικό και λίγο πριν το τέλος σου σκάει μια φούσκα στα μούτρα.
Και στο τέλος κλείνεις τα μάτια γιατί τσούζει αυτό το πλατς στα μούτρα.
Κι έτσι τα κλείνεις.
Και δεν βλέπεις.
Γιατί δεν σε νοιάζει αν θα δεις πια.
Γιατί τι είδες ; ένα έργο χιλιοπαιγμένο.
Γιατί οι άνθρωποι είμαστε παράξενα πλάσματα.
Ζητάμε να μας νοιάζονται κι όταν συμβαίνει πνιγόμαστε.
Ψάχνουμε εκείνη την αγκαλιά που κουμπώνουμε και ξεκουμπώνουμε χωρίς να υπολογίσουμε το κρακ που θα κάνει.
Χωρίς τον πόνο που θα προκαλέσει.
Γιατί ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι.
Γιατί το μαζί τρομάζει.
Γιατί απαιτεί θυσίες.
Γιατί χρειάζεται δουλειά.
Γιατί η αγάπη χτίζεται.
Γιατί τις σχέσεις τις κάναμε πιο δύσκολες κι από sudoku.
Και ποιός λύνει στις μέρες μας sudoku.
Γιατί το πιο εύκολο είναι να αφήνεις τα δύσκολα.
Να φεύγεις.
Είναι τέχνη να μένεις.
Και να λύνεις sudoku.
Και να ερωτεύεσαι.
Και να αγαπάς.
Και να αγκαλιάζεις.
Και να κουμπώνεις με τον άλλον.
Και να νοιάζεσαι.
Και να είσαι εκεί.
Και να δίνεις.
Και να ονειρεύεσαι.
Και να ζεις.
Και να φροντίζεις.
Ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι.
Και μαζί με αυτό ξεχάσαμε πώς ένα κι ένα κάνει δύο.
Και πώς ότι δεν κόβεται λύνεται.
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
