Ο εσωτερικός κριτής

‘’Αν διαφεύγεις την επίκριση των άλλων, μην ελπίζεις να διαφύγεις τη δίκη σου”. (Βολταίρος)

Μένοντας με τον εαυτό σου συλλογίζεσαι πως αυτός ο εσωτερικός κριτής κουρνιάζει σε μια άκρη του μυαλού σου ή άλλοτε καταλαμβάνει και ολόκληρη τη σκέψη σου.

Αυτεξούσιος και παντοδύναμος, δρα αιφνίδια και σημαδεύει το στόχο.

Δεν μπορείς να γλυτώσεις από τούτο το παίδεμα και θα πρέπει να δώσεις λόγο για ό,τι έκανες, ή για ό,τι έπρεπε να κάνεις. Δε νοιάζεται καθόλου για ό,τι κατάφερες, μόνο έχει τη στυγνή απαίτηση να ενεργείς ολοένα και σωστότερα. Από όσο μπορείς να θυμηθείς, ήταν πάντα εκεί, ολόκληρη τη ζωή σου και λεγόταν αυτοκριτική και είχες πειστεί ότι ήταν απαραίτητος για την εξέλιξή σου.

Η αυτοκριτική που αφορά την εσωτερική ενδοσκόπηση και την προσπάθεια της επικοινωνίας και της επαφής με τον εαυτό μας μάς ωφελεί.

Το να αντικρίζεις και να αξιολογείς τα προσόντα και τις ελλείψεις και τις αδυναμίες χωρίς περιττές δικαιολογίες, ωφελεί.

Επίσης η δυνατότητα να ζυγίζεις το βάρος των πράξεών σου και να ενεργείς με σύνεση για να αποφύγεις τις άσχημες συνέπιες και αυτό ωφελεί.

Αυτός ο ιδιαίτερος χειρισμός επιφέρει αυτοβελτίωση και ψυχική ηρεμία.

Τα αποτελέσματα αυτής της θετικής διαδικασίας θα είναι θεαματικά.

Η ειλικρίνεια, η αποδοχή και η συγχώρεση και τελικά η αγάπη θα σε περιβάλουν και η ύπαρξη θα βρει τη λύτρωσή της.

Συμπεραίνω πως αυτή η υποσυνείδητη προδιάθεση να αξιολογεί κάνεις σκληρά τον εαυτό του δε βοηθά στο να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του.

Αν και η λέξη άνθρωπος ετυμολογείται από το ρήμα «ἄνω + θρώσκω » που σημαίνει τινάζομαι προς τα πάνω, με την έννοια τείνω προς την τελειότητα.

Εν τούτοις συμβαίνει πολλές φορές οι εσωτερικές αρετές να προξενούν σοβαρότερες βλάβες από τις φανερές αμαρτίες.

Η βασική επίγνωση είναι η αγνή αγάπη για τον εαυτό η απαλλαγμένη από την κατάκριση.

Παρασκευή Φωτοπούλου