Ο ιστορικός ερευνητής – συγγραφέας Δημήτρης Μιχαλόπουλος, γράφει για τους αναγνώστες των  ΑΤΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ...

Ο ιστορικός ερευνητής – συγγραφέας Δημήτρης Μιχαλόπουλος, γράφει για τους αναγνώστες των ΑΤΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ...

14 Δεκεμβρίου, 2024 57 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:1.467
Μοίρασέ το

 

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Α΄

Η «πρέζα» του Ελληνικού Λαού

 

Του Δημήτρη Μιχαλόπουλου

 

Καλλιόπη και σεις αγαπητοί αναγνώστες! Οφείλω σε όλους σας μιαν εξήγηση – ή, καλλίτερα, μια διευκρίνιση.

Και αυτό, διότι, όταν άρχισα να αρθογραφώ στα Αττικά Νέα, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που διάβαζαν τα κείμενά μου έσπευσαν να με χαρακτηρίσουν «πράκτορα των Ισραηλινών» και να κατηγορούν την Κυρία Σουφλή, επειδή μου «επέτρεπε να γράφω».

Λοιπόν, με το θάρρος που έλκω από το ότι επί εξήντα (60) περίπου χρόνια ασχολούμαι με την Ελλάδα και τους Έλληνες, οφείλω κατηγορηματικώς να διακηρύξω ότι η Πατρίδα μας, οι πρόγονοί μας και εμείς οι ίδιοι περιβαλλόμαστε από ένα πυκνό νέφος «ανόητης πολυλογίας» η μοναδική χρησιμότητα του οποίου έγκειται στο να μας κρατά ναρκωμένους – σε όφελος αυτών που εδώ και αιώνες μάς κάθονται στον σβέρκο.

Το ότι η Ελλάδα διαχρονικώς αποτελεί κοιτίδα και – ακόμη περισσότερο – Φάρο Πολιτισμού είναι κάτι πασιφανές και αυτονόητο.

Το από ποιούς όμως και κυρίως το πώς  δημιουργήθηκε αυτός ο Πολιτισμός  παραμένει αδιευκρίνιστο.

Και τη σύγχυση που συνακολούθως προκαλείται καθοριστικώς διευκολύνει η νοηματική ρευστότητα της Γλώσσας μας.

Επειδή, μάλιστα, εάν αυτό το πω μόνο εγώ, και πάλι θα κατηγορηθώ ως «ανθέλληνας», «πράκτορας των Εβραίων» κ.τ.λ., ας μου επιτραπεί να ανατρέξω στον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, κορυφαίο Ιστορικό όχι απλώς της Ελλάδας μας μα ολόκληρης της Γηραιάς μας Ηπείρου  – εάν όχι και της υφηλίου

Ο Παπαρρηγόπουλος υπήρξε σαφής: Σχεδόν όλες οι αιρέσεις του Χριστιανισμού οφείλονται στην Ελληνική Γλώσσα.

Και αυτό, γιατί οι λέξεις μένουνε οι ίδιες, αλλά το  νόημα διαρκώς μεταβάλλεται.

Τις ίδιες λέξεις χρησιμοποιούσαν όλοι, μα άλλα εννοούσε ο ένας και άλλα ο – κάθε!- άλλος.

Θέλετε παραδείγματα; Ιδού αυτά:

Αργός (= αρχικώς ο ταχύς, ο γρήγορος, ενώ σήμερα ο βραδύς)∙

δουλεύω (= είμαι δούλος, σκλάβος, ενώ σήμερα: εργάζομαι)∙

παιδεύω (= αρχικώς εκπαιδεύω, ενώ σήμερα: βασανίζω)∙

πληρώνω (= αρχικώς γεμίζω, ενώ σήμερα: καταβάλλω το τίμημα)∙

αμαρτάνω (= αρχικώς αποτυγχάνω, ενώ σήμερα : πέφτω σε βαρύ, θρησκευτικού χαρακτήρα αδίκημα).

Το χειρότερο ή, μάλλον, οδυνηρότερο όμως είναι αυτό που γίνεται με τον όρο «έθνος». Και αυτό, διότι κατά κανόνα ταυτίζουμε τη λέξη αυτή με τη «φυλή».

Το έθνος όμως είναι θέμα συνείδησης, ενώ η φυλή θέμα αιματικού δεσμού. Για αυτό και ο  Παπαρρηγόπουλος έγραψε Ιστορία του Ελληνικού Έθνους και όχι της «Ελληνικής Φυλής».

Και κάτι ακόμα (εάν το αντέχετε): Όλοι οι ευρωπαϊκοί – τουλάχιστον! – λαοί αυτοθεωρούνται ως έθνη: Nation Français, Nazione Italiana κ.τ.λ.

Ο όρος αυτός προέρχεται από το λατινικό natio που σημαίνει ανθρώπους οι οποίοι, ανεξαρτήτως καταγωγής, έχουνε γεννηθεί στο «ίδιο μέρος». Στη δική μας Γλώσσα ορθώς ο όρος αυτός είχε αποδοθεί ως «Γένος»∙ εδώ και πολλές δεκαετίες όμως το «Γένος» έχει αντικατασταθεί από το «Έθνος».

            Ξέρετε την αρχική σημασία της λέξης «Έθνος»; Μάλλον όχι – και εγώ δεν τολμάω να την πω, επειδή – μεταφορικώς έστω! – θα γίνω θύμα άγριου ξυλοδαρμού.

Σας το λέω, κατά συνέπεια, περιφραστικώς, απευθύνοντάς σας την παράκληψη να «μή μού αγριέψετε»: Σημαίνει ομάδα όντων ετερόκλιτων  που καταλήγουνε να αποτελούν κάποιο σύνολο.

            Το ότι οι Έλληνες διαχρονικώς αποτελούμε σύνολο αρχικώς ετερόκλιτων υπάρξεων το διαπιστώνει κανείς ανατρέχοντας σε κλασικά έργα τόσο της Αρχαίας όσο και Νεότερης Ελληνικής Γραμματείας.

Ο Παπαρρηγόπουλος πρώτα-πρώτα εξήγησε ότι οι Ίωνες δεν είχανε καμιά φυλετική σχέση με τους Αρχαίους Αθηναίους και ότι η «ένωσή τους» δεν ήτανε παρά πολιτικό τέχνασμα.

Μετά ήλθε ο Νταίρπφελντ, βοηθός του Ερρίκου Σλήμαν, και εξήγησε ότι οι Ίωνες ήταν Σημίτες, Yawan/Γιαβάν, οι οποίοι, διωγμένοι από τους Αρχαίους Αιγύπτιους, εγκαταστάθηκαν τελικώς στη Μικρά Ασία.

Και πάλι ο Παπαρρηγόπουλος εξήγησε ότι οι Σπαρτιάτες ΔΕΝ ήταν Δωριείς.

Και μετά τον Παπαρρηγόπουλο ήλθε ο Γιάνης (sic) Κορδάτος ο οποίος διευκρίνισε ότι οι Σπαρτιάτες ήταν επήλυδες (= ξενόφερτοι) από τη Μικρά Ασία.

Και για να μη σας κουράζω, ΠΟΛΥ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ρίξτε μια ματιά στα έργα του – αδικοχαμένου! – Σπυρίδωνος Μαρινάτου, τη μνήμη του οποίου με σεβασμό περιβάλλουν όλοι οι της ηλικίας μου απόφοιτοι της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ο οποίος όχι μόνο ενίσχυσε τις απόψεις των Παπαρρηγόπουλου, Νταίρπφελντ κ.τ.λ., αλλά εξήγησε και τη σημασία των τοπωνυμίων του ελλαδικού χώρου! (Δεν σας λέω τι σημαίνουν τα τοπωνύμια, γιατί θα μού ριχτείτε πολύ άγρια αυτήν τη φορά και ψυχανεμίζομαι πως δεν θα τη βγάλω καθαρή…)

            Ως προς ειδικώς τους Εβραίους τώρα: Ο Διόδωρος Σικελιώτης εξηγεί όχι εμμέσως πλην σαφώς αλλά αμέσως και σαφέστατα ότι κατά την Ἐξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο, ο πολύ λαός τράβηξε προς την Ιουδαία της Παλαιστίνης, αλλά οι επιφανείς, π.χ. Κάδμος, Δαναός, ήλθαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα.

Και ως προς τους Σπαρτιάτες, ο Παυσανίας στα Μεσσηνιακά (σαφέστατα και αυτός) μας λέει πως είναι λίγο-πολύ παραμύθι η πολεμική ικανότητα των Σπαρτιατών: Με τρόπο χαρακτηριστικώς εβραϊκό μπορεί κανείς να πει, «λάδωναν» (=χρημάτιζαν) τους αντιπάλους τους και έβγαιναν νικητές.

Και πράγματι, πού νίκησαν οι Σπαρτιάτες;

Νικήθηκαν από τους Αρκάδες, τους αιχμαλώτισαν οι Αθηναίοι στη Σφακτηρία, τους Αργείους δεν μπόρεσαν τελικώς να τους καταβάλουν και ακόμη και την περίφημη νίκη τους στους Αιγός Ποταμούς την κέρδισαν με «λάδωμα» (=δωροδοκία).

Αυτά μάς λέει ο Παυσανίας… και όποιος δεν θέλει να τον πιστέψει… τι να τού κάνω πια εγώ, ένας πτωχός και αγρίως κυνηγημένος επιστήμων;

            Και όσο για την Εκκλησία μας: Έχει κανείς αναλογιστεί ότι στο Βυζάντιο το Πάσχα ήταν γιορτή δευτερεύουσα;

Μόνο κατά την Τουρκοκρατία το Πάσχα έγινε «κύρια γιορτή της Ορθοδοξίας», με τα βραστά αυγά (αγαπημένο έδεσμα των Ιουδαίων), το αρνί (που αρχικώς μόνο οι Εβραίοι/Ιουδαίοι έσφαζαν και έτρωγαν κατά το Πάσχα) και -κυρίως!- την Ανάσταση που εορτάζεται μέσα στα «άγρια μεσάνυχτα».

Αυτό πώς το σκέφτηκαν οι  κληρικοί μας; Ήταν κανένας τους τότε εκεί, ώστε να έχει τη βεβαιότητα πως τα μεσάνυχτα αναστήθηκε ο Ιησούς Χριστός;

Και για να κλείσω εδώ τη σχετική συζήτηση, επισημαίνω ότι το ζήτημα του «[ελληνο] ορθόδοξου εορτασμού της Ανάστασης» έχει προβληματίσει και δυτικοευρωπαίους επιστήμονες, οι οποίοι κατέληξαν στο  συμπέρασμα ότι η κατά τις 12 τη νύχτα Ανάσταση είναι αποτέλεσμα σαφούς ιουδαϊκής επίδρασης: ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται ἐν τῇ μέσῃ τῆς νυκτός.  Και αυτό, επειδή κατά το Ταλμούδ (τουλάχιστον!) οτιδήποτε σημαντικό γίνεται ή, έστω, πρέπει να γίνεται μέσα στη νύχτα και όχι κατά τη διάρκεια της ημέρας.

 

* * *

Τι σημασία έχουνε όλα αυτά; Την εξής: Τον Ελληνικό Λαό εδώ και αιώνες τον καταβασανίζουν «επιφανείς εγκληματίες» που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καταφέρνουν να του κάτσουνε στον σβέρκο. Και όταν ο Λαός αρχίσει επικινδύνως να βογγάει, μία και μόνη είναι η μέχρι τώρα αποδεδειγμένως αλάνθαστη συνταγή: «Α, εσείς είσαστε απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων! Λίγη υπομονή ακόμη και οι Μέρες της Δόξας θα επιστρέψουν!  Θυμηθείτε τους Αρχαίους Προγόνους σας/μας!»

            Και άλλα τέτοια πολλά, ευτράπελα μεν αλλά ιδιαιτέρως βλαβερά. Υπάρχουν και Έλληνες που, καθώς τους τουφέκιζαν, αυτοί φώναζαν στους δήμιούς τους: «Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εσείς τρώγατε βελανίδια!»

        Θεέ μου!  Πόση θανατηφόρα παράνοια!  Η Αρχαία Ελλάδα έχει καταντήσει να είναι η «πρέζα» των Νεοελλήνων.

Και εδώ ας μου επιτρέψει η Κυρία Σουφλή και οι αναγνώστες μας να κλείσω το Α΄ Μέρος του άρθρου μου με μία σύντομη αναφορά στα Ελγίνεια Μάρμαρα, το ζήτημα των οποίων ήταν και παραμένει ιδιαιτέρως χαρακτηριστικό.

 

* * *

Θεωρώ ότι σε όλους είναι γνωστό  ότι είμαι σχεδόν ο μόνος που έχω αντιταχθεί στην επιστροφή των «Ελγίνειων/Παρθενώνειων (όπως θέλετε πέστε τα) Μαρμάρων» στην «πατρίδα τους», τον «τόπο που γέννησε τη Δημοκρατία» κ.τ.λ. 

Αντίθετα περίπου το σύνολο του Ελληνικού Λαού με αγωνία προσδοκά να τα «ξαναδεί εδώ», διότι – όπως ενδομύχως πιστεύει – θα ξαναλάμψουν μέρες μεγαλείου, οπότε όλοι οι Νεοέλληνες θα «τακτοποιηθούν», θα «ευημερήσουν» κ.ο.κ.

Και τώρα τελευταία μπήκαν στο κόλπο και οι Τούρκοι που διατυμπανίζουν ότι «δεν υπάρχει φιρμάνι» που να επέτρεπε στον Ελγίνο να αποσπάσει τα εν λόγω γλυπτά από τον Παρθενώνα.

Ας ρίξουμε λοιπόν μια πρόχειρη ματιά στο όλο ζήτημα:

  1. Πράγματι, δεν υπάρχει φιρμάνι, διότι δεν χρειαζόταν να βγει φιρμάνι για τέτοιο ζήτημα! Το φιρμάνι αποτελούσε αυτοκρατορικό διάταγμα που αφορούσε το σύνολο της οθωμανικής επικράτειας. Φιρμάνι θα έβγαινε φιρμάνι, μόνο εάν δινόταν άδεια στον Ελγίνο να «σηκώσει οποιοδήποτε αρχαίο ήθελε από οποιοδήποτε μέρος της οθωμανικής αυτοκρατορίας». Του δόθηκε όμως απλώς η άδεια να πάρει κάποια  γλυπτά  από τον Παρθενώνα. Και επειδή στην Αθήνα δεν υπήρχε πασάς αλλά μόνο ένας «αγάς του Κάστρου» της Ακρόπολης, του χορηγήθηκε έγγραφο του αντικαταστάτη του μεγάλου βεζύρη (= πρωθυπουργού), γραμμένο στα ιταλικά, που τότε ήταν η διπλωματική γλώσσα της οθωμανικής κυβέρνησης. Και κάτι άλλο – ακόμα πιο σημαντικό: Όταν οι Τούρκοι λένε σήμερα ότι «δεν υπάρχει φιρμάνι», λένε την αλήθεια και δεν έχουν πρόβλημα, γιατί έτσι είναι. Το διατυμπανίζουν όμως, διότι το ενταύθα «πόπολο» ακούει «φιρμάνι» και εντυπωσιάζεται. Άρα κάποιο αντάλλαγμα έχουνε πάρει οι σημερινοί Τούρκοι, ώστε να κραυγάζουν κάτι που μόνο αυτοί ξέρουνε τη σημασία του.
  1. Ισχυρίζονται οι τωρινοί καθεστωτικοί πως τότε είχαμε «τουρκική κατοχή». Λένε ψέμματα! «Οθωμανική κυριαρχία» είχαμε, την οποία σαφώς και πλήρως νομιμοποιούσε η Εκκλησία (= Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως). Καλλίτερα να μη μπω εδώ και τώρα σε λεπτομέρειες για το ποιος και πώς άνοιξε την Κερκόπορτα στους Οθωμανούς εκείνον τον τραγικό Μάιο του 1453. Θα επισημάνω όμως ότι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γέρος μας του Μοριά, εναντίον της Εκκλησίας άρχισε, κατά την πρώτη δεκαετία του 19ου αιώνα, την Επανάστασή του για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού και για αυτό και αφορίστηκε από την Εκκλησία, αλλά και σε όλη τη διάρκεια του Αγώνα φορούσε στολή Άγγλου ταγματάρχη, ώστε να μην τον σκοτώσει κάποιος «ευσεβής και ευλαβής» Χριστιανός. (Και έχει σημασία το ότι ο αφορισμός δεν έχει έως τώρα αρθεί.)

            Αυτή είναι  η αλήθεια όσον αφορά τα Ελγίνεια Μάρμαρα. Έχει κανείς, όμως, σκεφτεί τι πρόκειται να γίνει, έτσι και έλθουν στη χώρα μας; Απλό, απλούστατο: Δεν θα υπάρχει κάθαρμα, απατεώνας, φονιάς, λαμόγιο των τελευταίων δεκαετιών που δεν θα θριαμβολογεί πως «αυτός τα έφερε» ή, έστω, «αποφασιστιστικώς συνέβαλε στο να έλθουν».

Ο Μητσοτάκης θα αναχθεί σε «εθνικό ήρωα» και η τωρινή «Νέα Δημοκρατία» σε κόμμα «Όλων των Ελλήνων» επειδή, με την ιστορία των Γλυπτών του Παρθενώνα «βάζει τέλος στον Εθνικό Διχασμό».

Και το πόπολο θα χάσκει πανευτυχές και εκστασιασμένο.

            Η «πρέζα» των Νεοελλήνων που λέγαμε…

           

(Η συνέχεια στο επόμενο)

 



Αγαπητοί αναγνώστες των ΑΤΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ,
Μπορείτε να στηρίξετε αυτή την προσπάθεια, με την μηνιαία συνδρομή σας, στην Paypal επιλέγοντας το μπανεράκι που βρίσκεται ακριβώς κατώ απο το κείμενο αυτό , και να προχωρήσετε στην διαδικασία δωρεάς όσο κοστίζει ένας καφές.Η διαδικασία είναι πολύ απλή είτε έχετε λογαριασμό Paypal είτε όχι.Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να συμπληρώσετε το ποσο και να επιλέξετε το κουτάκι με την σήμανση ‘Make this a monthly donation’ και εν συνεχεία να πατήσετε το κουμπακι ‘Donate with PayPal’ αν έχετε λογαριασμό με Paypal , η ‘Donate with a Debit or Credit Card’, αν δεν έχετε λογαριασμό με Paypal και κάνετε την δωρεά με χρεωστική η πιστωτική κάρτα.Αν έχετε πρόβλημα με την διαδικασία μπορείτε να επικοινωνήσετε στο email [email protected] η να στείλετε μήνυμα απο την φόρμα επικοινωνίας που βρίσκεται σταθερά στο κάτω μέρος της σελίδας.Σας ευχαριστώ για την στήριξη σας.

Καλλιόπη Σουφλή

 

Προβολές : 1.467


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα