Όσοι είναι ερωτευμένοι με τις «δημόσιες υπηρεσίες» είναι καιρός να αντιληφθούν πως όταν καταργείς το σύστημα κέρδους/ζημίας, οι άνθρωποι σταματούν να εργάζονται για χάρη της ποιότητας και θέτουν σε κίνδυνο τους πολίτες.
Για να είμαστε σαφείς, ο φιλελευθερισμός – που χρησιμοποιείται εδώ για να δηλώσει τη φιλοσοφία του laissez-faire – δεν πρέπει να θεωρείται ως το ουτοπικό αντίθετο του σοσιαλισμού.
Δεν είναι μια μαγική συνταγή που εγγυάται τέλειες λύσεις ανά πάσα στιγμή και για όλα τα πράγματα.
Οι σοσιαλιστές αρέσκονται να φαντάζονται ότι οι φιλελεύθεροι πιστεύουν πως η αγορά μπορεί να θεραπεύσει κάθε ασθένεια.
Με άλλα λόγια, πιστεύουν ότι ο φιλελευθερισμός είναι μια αντανάκλαση του σοσιαλισμού.
Δεν είναι.
Ο αληθινός φιλελευθερισμός δεν υπόσχεται την τελειότητα. Πάντα θα υπάρχουν προβλήματα.
Στόχος μας πρέπει να είναι να βρούμε τον καλύτερο τρόπο να βελτιώσουμε την κατάσταση, όχι να πετύχουμε έναν ιδανικό κόσμο ονειροφαντασίας.
Φυσικά, ο ιδιωτικός τομέας είναι αρκετά ικανός να θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια των καταναλωτών του σε αναζήτηση κέρδους.
Θεωρητικά, θα πρέπει να εναπόκειται στους νομικούς θεσμούς να προβλέπουν αποζημίωση για πρόσωπα που όντως ζημιώνονται από τέτοια αμέλεια.
Ωστόσο, το πρόσφατο ατύχημα της Amtrak δεν αποδεικνύει ούτε διαψεύδει το γεγονός ότι οι κρατικοί σιδηρόδρομοι τείνουν να είναι λιγότερο ασφαλείς.
Υπάρχει, ωστόσο, μια προκατάληψη στα μέσα ενημέρωσης: Από τη μια πλευρά, κάθε φορά που συμβαίνει ένα ατύχημα σε ένα μονοπωλιακό, κρατικό σιδηροδρομικό σύστημα, λέγεται ότι ευθύνεται η έλλειψη πόρων.
Από την άλλη, όταν μια ιδιωτική σιδηροδρομική εταιρεία έχει ένα ατύχημα, το φταίξιμο βαραίνει την ελεύθερη αγορά και τον καπιταλισμό.
Όπως είπε ο Schumpeter , «ο καπιταλισμός δοκιμάζεται ενώπιον δικαστών που έχουν τη θανατική ποινή στις τσέπες τους. Θα την επιβάλλουν, όποια υπεράσπιση και αν ακούσουν».
Ο Ζαν Φρανσουά Ρεβέλ, ένας από τους μεγαλύτερους Γάλλους φιλελεύθερους του εικοστού αιώνα, έδειξε πόσο παράλογη και παράλογη ήταν η συμπεριφορά των αντικαπιταλιστών και των ΜΜΕ.
Με το συνηθισμένο αιχμηρό του ύφος, έγραψε:
«Αποκαλυπτικές είναι επίσης μερικές από τις σπασμωδικές αντιδράσεις των μέσων ενημέρωσης στα γεγονότα. Έτσι, το πρωί της 5ης Οκτωβρίου 1999, δύο τρένα συγκρούστηκαν στην περιοχή Paddington του Λονδίνου, σκοτώνοντας είκοσι επιβάτες και τραυματίζοντας αρκετές εκατοντάδες.
Η άμεση αντίδραση σε αυτό το ατύχημα από τα γαλλικά ΜΜΕ ήταν προβλέψιμη.
Από κάθε πλευρά ακούστηκε ομόφωνη φωνή, το ίδιο σχόλιο επαναλαμβανόταν όλη μέρα: μετά από την ιδιωτικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων, οι νέες εταιρείες, με κίνητρο μόνο την επιδίωξή τους για κέρδος, είχαν μειώσει τις δαπάνες τους για βελτιώσεις ασφάλειας, ειδικά όσον αφορά τις υποδομές και την τεχνολογία σηματοδότησης.
Το συμπέρασμα ήταν προφανές: οι σκοτωμένοι και οι τραυματίες ήταν θύματα του υπερβολικού φιλελευθερισμού.»
Αν αυτό ήταν αλήθεια, τότε τα 122 θύματα του σιδηροδρομικού ατυχήματος του 1952 στο Χάροου σκοτώθηκαν από τον σοσιαλισμό, αφού τότε οι Βρετανικοί Σιδηρόδρομοι ήταν εθνικοποιημένοι.
Ομοίως, στη Γαλλία στις 27 Ιουνίου 1988, μια σύγκρουση μεταξύ τρένων στο Gare de Lyon, που σκότωσε πενήντα έξι ανθρώπους και τραυμάτισε τριάντα δύο, οφειλόταν στην εθνικοποίηση των σιδηροδρόμων της Γαλλίας το 1937 και συνεπώς στο Λαϊκό Μέτωπο. Και στις 16 Ιουνίου 1972, η σήραγγα στο Vierzy, στο L’Aisne, κατέρρευσε πάνω σε δύο τρένα, σκοτώνοντας οκτακόσιους επιβάτες. Η δομική ακεραιότητα δεν ήταν ούτε εδώ υποδειγματική, παρόλο που η εταιρεία που ήταν υπεύθυνη για τη συντήρηση της σήραγγας ήταν κρατική.»
Στην πραγματικότητα, ιστορικά, η άνοδος του σοσιαλισμού των τρένων συνέπεσε με την αύξηση του αριθμού των ατυχημάτων.
Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα με την εθνικοποίηση του 1908 της Compagnie de l’Ouest στη Γαλλία. Ο Murray Rothbard παρατήρησε σχετικά με αυτή τη συγκεκριμένη εθνικοποίηση :
«Οι επιπτώσεις του νέου καθεστώτος κρατικής ιδιοκτησίας ήταν ραγδαίες και ξεπέρασαν κατά πολύ τις προειδοποιήσεις της αντιπολίτευσης.
Όλος ο σιδηρόδρομος βρισκόταν σε αταξία.
Μια σειρά από μεγάλα ατυχήματα σημειώθηκαν στην κρατική γραμμή, αν και δεν σημειώθηκαν τέτοια ατυχήματα στις ιδιωτικές γραμμές.
Ένας οικονομολόγος παρατήρησε σαρδόνια ότι η γαλλική κυβέρνηση είχε προσθέσει τα σιδηροδρομικά ατυχήματα στον αυξανόμενο κατάλογο των μονοπωλίων της.
Η κρατικοποιημένη υπηρεσία τρένων επιδεινώθηκε σε τέτοιο βαθμό, που πολλοί άνθρωποι προτιμούσαν να ταξιδεύουν με άμαξα.»
Πράγματι, ο διαπρεπής Γάλλος οικονομολόγος Yves Guyot σημείωσε ότι τα μεγάλα σιδηροδρομικά ατυχήματα μεταξύ 1907 και 1912 τα μονοπωλούσαν οι κρατικοί σιδηρόδρομοι:
«Τα έξι μεγαλύτερα σιδηροδρομικά ατυχήματα που υπέστη η Γαλλία κατά τη διάρκεια πέντε ετών συνέβησαν όλα στο κρατικό σύστημα: τρία στο δυτικό και τρία στο παλιό κυβερνητικό σύστημα, το οποίο λειτουργεί από το κράτος εδώ και σχεδόν 35 χρόνια και το οποίο έχει μόνο συνολικό μήκος 2.292 χιλιόμετρα (1.433 μίλια), καθιστώντας τη γραμμή περίπου το ένα πέμπτο σε μέγεθος σε σύγκριση με τα σημαντικά (ιδιωτικά) συστήματα της Γαλλίας.
Επιπλέον, στο βιβλίο του, Where and Why Public Ownership Has Failed (1914), ο Yves Guyot, χρησιμοποιώντας τόσο τα στατιστικά όσο και την οικονομική θεωρία, δείχνει με συστηματικό τρόπο ότι οι ιδιωτικοί σιδηρόδρομοι είναι ασφαλέστεροι, κοστίζουν λιγότερο και είναι πιο αποδοτικοί.
Μια μη ασφαλής ιδιωτική σιδηροδρομική εταιρεία τιμωρείται από τους καταναλωτές, ενώ οι εθνικοποιημένοι οργανισμοί διαφεύγουν κάθε υλικής και ηθικής ποινής.
Ως εκ τούτου, οι απαιτήσεις ασφάλειας είναι πιο πιθανό να τηρούνται στον ιδιωτικό τομέα.
Επιπλέον, ο η γραφειοκρατία στους οργανισμούς που ανήκουν στην κυβέρνηση τείνει να δημιουργεί ανευθυνότητα και, επομένως, να διαφθείρει την ηθική.
Οι άνθρωποι που δεν αισθάνονται υπόλογοι δεν μπορούν να ενεργήσουν ηθικά.
Αν κάποιος δεν αισθάνεται υπόλογος, γιατί να προσπαθήσει να αποφύγει ένα σιδηροδρομικό ατύχημα;
Έτσι, όπως έδειξε ο Guyot, ο συνολικός μέσος αριθμός επιβατών που σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν από το 1905 έως το 1909 στη Γαλλία ήταν:
Παρά την άνοδο του σιδηροδρομικού σοσιαλισμού στη Γαλλία από το 1878, το γαλλικό σιδηροδρομικό σύστημα παρέμεινε ένα από τα πιο ιδιωτικοποιημένα συστήματα στην Ευρώπη.
Δεν αποτελεί έκπληξη ότι ήταν επίσης ένα από τα πιο ασφαλή.
Σε σύγκριση με τα πολύ κρατικοποιημένα βελγικά ή γερμανικά σιδηροδρομικά συστήματα, για παράδειγμα, η υπεροχή των γαλλικών ιδιωτικών εταιρειών ήταν αδιαμφισβήτητη.
Τα στατιστικά στοιχεία για το έτος 1909 παρουσιάζονται ακολούθως:
Όσοι είναι ερωτευμένοι με τις «δημόσιες υπηρεσίες» πιστεύουν ότι η εργασία για προσωπικό κέρδος πρέπει να αντικατασταθεί από την εργασία για χάρη της ποιότητας.
Το παράδοξο είναι ότι όταν καταστέλλεις το σύστημα κέρδους/ζημίας, οι άνθρωποι σταματούν να εργάζονται για χάρη της ποιότητας και θέτουν σε κίνδυνο τους καταναλωτές.
Οι υποστηρικτές του σιδηροδρομικού σοσιαλισμού στις αρχές του εικοστού αιώνα δήλωναν με αξιοθαύμαστη βεβαιότητα ότι «όπου η ιδιωτική πρωτοβουλία έχει αποδειχθεί ανεπαρκής, το κράτος πρέπει να παρέμβει».
Σήμερα, τα πειράματα σχετικά με τον τρόπο εθνικοποίησης των σιδηροδρόμων είναι αρκετά πολυάριθμα, για να καταδείξουν την αποτυχία της δημόσιας ιδιοκτησίας.
Πρέπει να δηλώσουμε επομένως: «Όπου η δημόσια ιδιοκτησία έχει αποδειχθεί ανεπαρκής, το κράτος πρέπει να αποχωρήσει».
Καλλιόπη το ίδιο ισχύει καί στούς αερομεταφορείς.Όλες οι αεροπορικές εταιρίες όλου τού κόσμου πλέον απο την δεκαετία τού ’90 πετούν ON CONDITION.
Εμείς στην Ο.Α.είχαμε ξεκινήσει αγώνα να μήν εφαρμοστεί ο όρος ”on condition” στήν εταιρεία μας.Κάναμε βαρειά συντήρηση ”D” με πιστοποίηση απο τίς κατασκευάστριες εταιρείες που την ζήλευε όλος ο κόσμος.Η TWA έφερε τα αεροπλάνα της σε μάς για συντήρηση η JAL Japan Air Line επίσης, μόνον που το συνδικάτο τών κυβερνώντων έδωσε τέλος σ’αυτήν τήν συνεργασία διότι είχε άλλα σχέδια η κυβέρνηση,ΠΩΣ να υπομονεύσει να μειώσει τό κύρος τής Ολυμπιακής για να τήν ξεπουλήσει σε ιδιώτη.Ο όρος on condition σημαίνει το σκάφος πετάει χωρίς βαρειά συντήρηση που γίνεται κάθε 3 με 4 χρόνια ή με συγκεκριμμένες χιλιάδες ώρες πτήσεως που αυτή την στιγμή δέν θυμάμαι διότι τό κόστος αυτής τής συντήρησης υπερβαίνει κατα πολύ τήν απώλεια ανθρώπων καί α/φ σε περίπτωση ατυχήματος.
Θυσία τής ασφάλειας τών επιβαινόντων ανθρώπων έναντι τού κέρδους
Δικαιοκλή, ακόμα δεν μπορώ να διανοηθώ πως χάριν του κέρδους, θυσιάζουν ανθρώπινες ζωές…
Πολύ ενδιαφέροντα όσα λες, αλλά και πάλι αν και ίσως δεν είναι ο σκοπός σου, επιχειρηματολογείς υπέρ του ιδιώτη. Βλέπεις όλα τα κακά που λες, τα έκανε το κράτος. Το κράτος αποφάσισε να απαξιώσει την Ολυμπιακή, που ήταν δική του. Και το κράτος είναι αυτό που ορίζει το πλαίσιο που κάνουν συντήρηση οι ιδιωτικές εταιρίες. Αν το κράτος βγάλει νόμο πως στην Ελλάδα δεν πετάει αεροπλάνο χωρίς συντήρηση “D” (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, δεν είμαι σχετικός με το αντικείμενο), τότε όλες ή θα προσαρμοστούν ή θα φύγουν από την ελληνική αγορά. Τώρα το τι σημαίνει αυτό θα δείξει, αν η αγορά δε μπορεί να υποστηρίξει αυτή τη συντήρηση, το κράτος είτε θα πρέπει να την επιδοτήσει, είτε θα πρέπει να τη πάρει πίσω, και απλά ο πολίτης να ξέρεις πως τα στάνταρ είναι χαμηλότερα και να αποφασίζει αν θα πετάξει ή όχι. Αλλιώς όλα οκ. Σε κάθε περίπτωση, το κράτος είναι αυτό που κάνει κουμάντο, όχι ο ιδιώτης, ο ιδιώτης εργάζεται στα πλαίσια που ορίζει το κράτος. Στην Ελλάδα όμως νομίζουμε πως το πρόβλημα είναι ο ιδιώτης, και όχι το κράτος…. Έτσι μας έμαθε το ΚΚΕ.
Πολύ σωστό κείμενο… Αλλά οι κομμουνιστές έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στη προπαγάνδα, για αυτό τους νομιμοποίησε ο “εθνάρχης” εξάλλου…. Έβλεπες τα παιδάκια να διαδηλώνουν στη Λάρισα με πανό “κρατικός ΟΣΕ τώρα” και δεν ήξερες να κλάψεις ή να γελάσεις… Πρώτον, ο ΟΣΕ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, δηλαδή στα παιδάκια έχουν πει ψέμματα τα κομμούνια, και δεύτερον, δε φταίει η ιδιωτικοποίηση κι αυτό έχει αποδειχτεί. Φταίνε όλα εκτός της ιδιωτικοποίησης βασικά…. Φταίνε τα βύσματα, φταίνε οι εργολάβοι που σε συνεργασία με τους πολιτικούς και τους παρατρεχάμενους έχουν φάει καμιά 45αριά δις από τον ΟΣΕ όλα αυτά τα χρόνια, φταίνε οι γύφτοι που μόνιμα καταστρέφουν την υποδομή για να τα πουλήσουν για μέταλλα, μόνο η ιδιωτικοποίηση δε φταίει….
Όταν ένας άνθρωπος δε κρίνεται, τότε δεν έχει κίνητρο να είναι καλύτερος. Άγιοι που να κάνουν το σωστό από μόνοι τους γιατί αισθάνονται υποχρέωση στο Θεό, σίγουρα υπάρχουν, δε μπορούμε όμως να στηρίζουμε ένα ολόκληρο κράτος στη πεποίθηση πως όλοι οι πολίτες είναι Άγιοι…. Στην Ελλάδα κανείς δε κρίνεται, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι δικαστικοί, ούτε οι ολιγάρχες, ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι, και μετά απορούμε για τη διαφθορά…
Δείτε το & κοινοποιήστε .
Αν θέλουμε πράγματι να αποδοθεί δικαιοσύνη πρέπει πρώτα να λάμψει η αλήθεια!
#CrimeReport ✅ Τραγωδία στα Τέμπη – 9 υπουργοί γνώριζαν τα πάντα .
https://www.youtube.com/watch?v=yHHjcqdT1p8
====
#CrimeReport ✅ Η λίστα επιβατών του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη .
https://www.youtube.com/watch?v=Zpz7a1CsaMc&list=PLZ_CjvZJ_Eozyb8NudmlGoo8ES29-WRwZ&index=1
“Μια μη ασφαλής ιδιωτική σιδηροδρομική εταιρεία τιμωρείται από τους καταναλωτές, ενώ οι εθνικοποιημένοι οργανισμοί διαφεύγουν κάθε υλικής και ηθικής ποινής.”
Το ίδιο και με όλους τους δημόσιους υπάλληλους. Φερ’ ειπείν οι κρατικοδίαιτοι γιατροί σε δημόσιες δομές υγείας, που παίρνουν το μισθό τους κι ας μη πατήσει κανένας ασθενής – δεν έχουν κανένα κίνητρο για αριστεία ούτε για δουλειά και η συνέπεια είναι να γίνονται οι χειρότεροι των χειρότερων. Ένα υγιές κράτος θα τους πλήρωνε ανάλογα με τις επιδόσεις τους, πχ αριθμό νεκρών ανά 1000 επισκέψαντες ξέρω εγώ, ή κάποιος άλλος δείκτης αποτελεσματικότητας, και τότε να δεις πως θα παίρναν δρόμο οι άχρηστοι. Αλλά υγιές κράτος δεν μπορεί να υπάρξει μακροχρόνια σε λαούς που ο ένας πάει να βγάλει το μάτι του άλλου, είναι η μοίρα του να εξελίσσεται πάντα σε τσιμπούρι της κοινωνίας. Στο Μεξικό που δεν έχουν κράτος, η ιβερμεκτίνη ήταν διαθέσιμη μαζικά και κανένα κρατικό λαμόγιο δεν τόλμησε να την μπλοκάρει. Το ίδιο και τα βλαστικά κύτταρα όπου η χρήση που γίνεται στο Μεξικό είναι πολύ ισχυρότερη και άρα αποτελεσματικότερη από ότι στις ΗΠΑ όπου η μαφία του κράτους τα έχει σχεδόν βγάλει εκτός νόμου, μόνο πολύ χαμηλές ποσότητες επιτρέπει, πληρώνει καλά η έτερη μαφία του φαρμάκου.
Υπαρχουν τομείς που η ιδιωτικοποίηση δουλεύει καλύτερα,αλλά δεν συμβαίνει σε όλους τους τομείς.Παραδειγμα:όπου ιδιωτικοποιήθηκε το νερό,έγινε πανάκριβο και κακής ποιότητας.