Ο τυφλωμένος Κύκλωψ στην κορυφή του Ζιγκουράτ (Εξαιρετικό άρθρο για την δικαιοσύνη)
…κανένας δεν τον τύφλωσε. Μόνος του το έκανε στον εαυτόν του.
Η σύγχρονη Δικαιοσύνη, στην μορφή που έχει πλέον λάβει, αυτή που κανείς πρέπει να λάβει ειδική άδεια για Ακρόαση, αυτή που έχει την έπαρση του ανθρώπου που ευαγγελίζεται το Αλάθητο, μοιάζει με τον Κύκλωπα που τυφλώθηκε από τις ίδιες τις μηχανορραφίες του: το παράδοξο της ανθρώπινης συμπεριφοράς στην ιστορία, την αναπόδραστη Ετερογονία των Σκοπών.
Η Justitia ουσιαστικά τυφλώθηκε από τον «Κανένα».
Στο ερώτημα: Τι είναι δικαιοσύνη, η απάντηση είναι: Δικαιοσύνη είναι ένα σύνολο βασικών αξιών στις οποίες πρέπει να βασίζεται μια κοινωνία και ένα κράτος. Αυτές οι αξίες είναι ο σεβασμός, η ισότητα, η ισότητα και η ελευθερία.
Σ΄ένα τόσο εξαιρετικό άρθρο για την “δικαιοσύνη”, όπως αυτό που έγραψε η Σικυώνα, δεν μπορείς παρά να επιβεβαιώσεις με αφάνταση λύπη, πως ο πλέον σημαντικός πυλώνας της δημοκρατίας, έχει προ πολλού καταρρεύσει, παρασύροντας στην πτώση του και την δημοκρατία…
Κι όταν δημοκρατία και δικαιοσύνη δεν υφίστανται, δεν υφίσταται και κράτος…
Καλλιόπη Σουφλή
Η αρχαία Νέμεσις ονομαζόταν μεταξύ άλλων «πανδερκής», για να αντιληφθεί κανείς πώς ήταν τα αρχαία πράγματα και την διάστασή μας με αυτά. «Ἔστι Δίκης ὀφθαλμός, ὅς τὰ πάνθ’ ὁρᾷ» (Μένανδρος, 4ος αι. π.Χ.). Η έννοια της Δικαιοσύνης στην αρχαιότητα υπόκειτο στην αφαίρεση και στην παράδοση που ακουμπά τον μύθο και την αλληγορία του (βλ. «οι γερανοί του Ιβύκου»).
Η σύγχρονη Δικαιοσύνη, αυτή των τελευταίων 77 ετών, το γέννημα της ιδεολογίας της μαζικοδημοκρατίας, έχει υποβληθεί σε εξαντλητικές θετικιστικές διατυπώσεις και προσδιορισμούς στην αγωνία της να προλάβει και να εξηγήσει με καντιανό τρόπο όλο το εύρος της ανθρώπινης δραστηριότητας και συμπεριφοράς. Αυτή ακριβώς υπήρξε και η αντινομία, καθώς το modus operandi, αυτό των γραφειοκρατικών διατυπώσεων, μετέφερε σιγά-σιγά την προτεραιότητα και το βάρος στα «procedures», στις διαδικασίες και τις δικλείδες εις βάρος της πραγματικής απονομής δικαιοσύνης.
Και η Δικαιοσύνη κατέστη στείρα… Χαρακτηριστικό παράδειγμα στειρότητας της Δικαιοσύνης αποτελεί το ΕΔΑΔ (ο θεματοφύλακας της ΕΣΔΑ), όπου το 95% των υποθέσεων χαρακτηρίζονται inadmissible (απαράδεκτες), πριν καν η συζήτηση φτάσει στην Ουσία.
Το παράδοξο είναι ότι έχει αναδειχθεί σε σπουδαίο επίτευγμα για κάποιον νομικό επαγγελματία να εξασφαλίσει το admissibility της υπόθεσής του, παρά να δικαιωθεί επί της Ουσίας στο «κορυφαίο» Δικαστήριο της Ευρώπης. Πολλά περισπούδαστα κείμενα εκδίδονται από δικαστές με οδηγίες για να εξασφαλίσει κανείς το πολυπόθητο admissibility.
Το δικαίωμα στην πρόσβαση στη δικαιοσύνη καθίσταται σημαντικότερο από την ίδια την απόδοση δικαιοσύνης.
Όταν όμως αγωνίζεσαι μόνο για να φτάσεις στο Δικαστήριο, για να δεχτεί να σε ακροασθεί ένας κάποιος δικαστής, Δικαιοσύνη δεν υφίσταται, υφίσταται μόνον ο ακέφαλος δικαστής.
Η Justitia, η σύγχρονη Δικαιοσύνη, είναι μια τυφλή θεά, και όχι πανδερκής. Συνιστά τον πυλώνα πάνω στον οποίο στηρίζονται οι σύγχρονες δυτικές Δημοκρατίες, το τελευταίο καταφύγιο του πολίτη.
Αυτό σημαίνει ότι, στα πλαίσια της μαζικοδημοκρατίας, κανείς επιτρέπεται να αμφισβητεί τις πολιτικές επιλογές και τους ίδιους τους πολιτικούς, αλλά ποτέ τους δικαστές.
Αμφισβήτηση των δικαστικών αποφάσεων συνιστά και αμφισβήτηση της δημοκρατίας στη σύγχρονη έκφανσή της… διότι η μαζικοδημοκρατία ταυτίστηκε με τα procedures.
Ο δικαστής είναι, λοιπόν, ένας σύγχρονος (διορισμένος, ουχί εκλεγμένος) βασιλιάς, ένας κλειδούχος της γραφειοκρατίας. Ένας τύπος που κρατά στα χέρια του τα κλειδιά της «μπουκαπόρτας» του συστήματος, όπου ως «σύστημα» ορίζεται η αυτοκατανόηση των κοινωνιών του σήμερα, και που ουσιαστικά μεταφράζεται σε περιορισμό της πολυπλοκότητας που συνιστούν (κοινωνικο-οντολογικά) τα ανθρώπινα πράγματα· σφραγισμένο, λοιπόν, κύτος η μαζικοημοκρατία, κι απέξω το «κενό αέρος»…
Πόσο παντεπόπτης μπορεί να είναι όμως ένας τυφλός; Θεία και ανθρώπινη Δικαιοσύνη διαχωρίζονται δια νόμου, με την δεύτερη να αναγνωρίζεται ως συντριπτικά κυρίαρχη.
Ο εξοστρακισμός του Θείου δημιουργεί σχάσεις και ρήγματα στο μαζικοδημοκρατικό παράδειγμα της οργάνωσης των κοινωνιών.
Η δε περίφημη κοινοτοπία «στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα» παραπέμπει σε έναν ατέρμονο, εφιαλτικό, κλειστό βρόχο (loop), όπου όλες οι πόρτες οδηγούν πάντα πίσω στον κύβο της δημοκρατίας δυτικού τύπου.
Τι κι αν γνωρίζουμε, από τότε που αρθρώσαμε λόγο και φτιάξαμε κοινωνία, ότι ο άνθρωπος είναι ανοικτός στον κόσμο κι ότι δεν υπάρχουν ασφαλή ένστικτα (βλ. Π. Κονδύλης – «Το Πολιτικό και ο Άνθρωπος»). Ειρωνεία συνιστά το γεγονός ότι οι μαζικοδημοκρατίες, και δη το δικαιϊκό παράδειγμά τους, αντλούν το αφήγημά τους από την ιδέα της «ανοιχτής κοινωνίας» που εισήγαγε ο Popper.
Επί της ουσίας, ο ορθολογισμός και ο θετικισμός μεταφράζεται ως διάρρηξη της συνέχειας (γνωσιακής και κοινωνικο-οντολογικής) και αποκοπή από το παρελθόν.
Η εκδίωξη του παρελθόντος μας και η γραμμική αντίληψη της πορείας μας έως εδώ, εκτός του ότι υποδεικνύει τουλάχιστον άγνοια για την ανθρώπινη φύση, δημιουργεί την οίηση, την πλάνη ότι η ιστορία έπιασε τον τερματικό σταθμό.
Στρατευμένοι θιασώτες των «φιλελεύθερων αξιών» (διάβαζε κλειστών διαδικασιών), διαλαλούν το «Τέλος της Ιστορίας» επιχειρώντας να προσθέσουν θεωρητικά επιχρίσματα στο σύγχρονο Γόρδιο Δεσμό.
Έτσι, δημιουργούνται αδήριτα παράδοξα, καθώς ο σύγχρονος άνθρωπος τοποθετείται σε μια διελκυστίνδα. Στη μία άκρη βρίσκεται ο νομικισμός, ο ρασιοναλισμός και τα γραφειοκρατικά procedures. Στην άλλη άκρη βρίσκεται η ζωική αυθορμησία, η μεταφυσική ανάγκη, το Άγνωστο, όπως και η ανάγκη για το «άνοιγμα» της διάνοιας.
Διαφαίνονται οι εξής επιλογές:
-Είτε κανείς είναι υποχρεωμένος να κάνει έκπτωση στις πνευματικές του ανάγκες, να τις περικόψει, καθώς το εύρος και το είδος της πνευματικής και πραγματολογικής του αναζήτησης μέσα στην οργανωμένη κοινωνία είναι πάλι αντικείμενο του νομικισμού/διαδικασιών και εν τέλει υπόκειται στην έρευνα και κρίση των δικαστών,
-είτε να γίνει ένας «ντεσπεράντο» της Πίστης ή ένας «Καταραμένος του Πνεύματος».
Καίτοι η δεύτερη επιλογή μπορεί να μεταφραστεί σε έναν ακραίο αναχωρητισμό, μηδενισμό, ακόμα και κυνισμό, έχουμε δει στις μέρες μας και ακραίες, εξτρεμιστικές μορφές της Πίστεως, ουσιαστικά δηλώσεις πολιτικής αντίθεσης στο status quo, τις οποίες δεν άφησαν να πάνε …χαμένες οι ηγεμονικές δυνάμεις.
Όσο για τον κυνισμό, ούτε αυτός γίνεται ανεκτός από τις μαζικοδημοκρατίες. Την μεσοβέζικη λύση της περικοπής των ακμών του ανθρώπου προκειμένου να «fit in», να χωρέσει, φρόντισαν να μπαλώσουν και να πασαλείψουν με φτηνά επιχρίσματα νομιμοποίησης κάποιες νεο-υπο-επιστήμες, όπως αυτή της ψυχολογίας, που ούτως ή άλλως βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με το δικαστικό σύστημα.
Καθώς ο κυνισμός παθολογικοποιείται, οποιαδήποτε απόκλιση, ακόμα και το απλό «ξενέρωμα» με το σύγχρονο παράδειγμα, καθίσταται αντικείμενο της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής. Οι επιστήμες αυτές χρησιμεύουν σαν buffer zone στην αμφισβήτηση του οργανωτικού παραδείγματος της σύγχρονης κοινωνίας. Ουκ ολίγα τα παραδείγματα τηλεψυχιάτρων και τηλεψυχολόγων στις μέρες μας, ως μέρος των ψυχολογικών επιχειρήσεων.
Η σύγχρονη Δικαιοσύνη, στην μορφή που έχει πλέον λάβει, αυτή που κανείς πρέπει να λάβει ειδική άδεια για Ακρόαση, αυτή που έχει την έπαρση του ανθρώπου που ευαγγελίζεται το Αλάθητο, μοιάζει με τον Κύκλωπα που τυφλώθηκε από τις ίδιες τις μηχανορραφίες του: το παράδοξο της ανθρώπινης συμπεριφοράς στην ιστορία, την αναπόδραστη Ετερογονία των Σκοπών. Η Justitia ουσιαστικά τυφλώθηκε από τον «Κανένα».
Ας διερωτηθούν, όμως, τι υπηρετούν τα ακέφαλα δομικά στοιχεία της τοιχοποιίας του Ζιγκουράτ-Θυσιαστηρίου (πρώην Πυραμίδας), αυτά που μέχρι πρότινος υποβάσταζαν τον Αλάθητο θεό-στη-θέση-του-Θεού που συμβολίζει η τυφλή Justitia.
Τώρα ερημώθηκε η κορυφή του πύργου του νομικισμού από το θεό του λοιμού που αναγκαστικά, καίτοι αθέλητα, κάλεσαν.
Αυτόν που ονομάζεται σε παλιά παράδοση «Πυρόεις», τον φλογερό, τον κόκκινο, τον θεό του πολέμου, τον ακατανόητο Άρη.
Αυτόν που ήρθε γιατί το αφήγημα έφτασε στην τελείωσή του. Κι όταν μια ιδεολογία τελειώνεται, τότε τελειώνει· αρχίζει η πτώση της.
Ο Οδυσσέας τύφλωσε τον Κύκλωπα, αυτό λέει ο Μύθος. Ο Nergal φόνευσε τον Μονόφθαλμο, αυτό λέει ο άλλος, ο πιο παλαιός Μύθος:
«Η δολοφονία του Μονόφθαλμου από τον Nergal στη μυθολογία εξηγεί γιατί στους οιωνούς γέννησης της Παλαιάς Βαβυλωνίας εμφανίζεται σε μια απόδοση που συνδέεται με το προμήνυμα του εμβρύου ενός αρνιού με το μάτι το μέτωπό του.»:
(πηγή: https://www.researchgate.net/publication/303824582_Nergal_and_the_Babylonian_cyclops)
Ο Μεσοποτάμιος Nergal ταυτίζεται με το θεό του πολέμου, τον Mars/Άρη.
Οδυσσέας και Άρης συνδέθηκαν στη σύγχρονη Ιστορία από τη NASA, ελάχιστος φόρος τιμής στο συνεχές και αδιάσπαστο τού Μύθου: «Η Οδύσσεια του Άρεως».
https://en.wikipedia.org/wiki/2001_Mars_Odyssey
Ο Οδυσσέας αποκτά πραγματική διάσταση στη διάνοια των ανθρώπων, προοικονομώντας τα ζόρικα ταξίδια στην απέραντη θάλασσα του Σύμπαντος. Την επίρρωση του Μύθου συνιστά το μεγάλο ταξίδι στον μυστηριώδη κόκκινο πλανήτη.
Για να γίνει ακόμα πιο ιντριγκαδόρικο, η αποστολή «Οδύσσεια του Άρεως» της NASA άντλησε το όνομά της από τη νουβέλα «Οδύσσεια του Διαστήματος» του Άρθουρ Κλαρκ…
Οι αναφορές στην «Οδύσσεια του Διαστήματος» δεικνύουν ότι η φαντασία επιμένει στη σύνδεση Άρεως-Οδυσσέα.
Ο πρωταγωνιστής Dave Bowman μεταφράζεται ως «Δαυίδ Τοξότης».
Ο δε ανταγωνιστής, ο HAL 9000, είναι ένας Yπερυπολογιστής ο οποίος φέρεται να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο μέσω μιας κάμερας/κόκκινου ματιού, σαν παντεπόπτης και παντογνώστης Κύκλωψ/Οφθαλμός (all seeing and all knowing).
Η πλοκή ξεκινά όταν ο HAL 9000 έρχεται αντιμέτωπος με έναν παράδοξο βρόχο, όπου αποφασίζει να εξοντώσει το πλήρωμα προκειμένου να …διασφαλίσει την επιτυχία της αποστολής.
Ο «Δαυίδ Τοξότης» παραπέμπει στον Οδυσσέα ως τον περίφημο τοξότη που λύγισε το βασιλικό τόξο και έστειλε το βέλος μέσα από τις οπές δώδεκα πελεκιών στη σειρά, αλλά και στην βιβλική ιστορία του Δαυίδ με τον Γολιάθ.
Ο Κύκλωψ/Παντεπόπτης Οφθαλμός HAL 9000 «τυφλώνεται» τελικά από τον Dave Bowman, όταν εν τέλει ο τελευταίος καταφέρνει να τον αποσυνδέσει, με την εισδοχή ενός μικρού κλειδιού, όπως αναφέρει η τριπλή αλληγορία του Wheat:
https://en.wikipedia.org/wiki/Interpretations_of_2001:_A_Space_Odyssey
Άπαξ και είμαστε μάρτυρες της τύφλωσης του Κύκλωπα, ο Μύθος επανέρχεται, και παίζεται με όλη την αλληγορία του και πάλι μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ανθρώπων, των λίγων που μπορούν να δουν. Οι υπόλοιποι απλά συνιστούν «απέραντο τοπίο ματιών έξω από τη Λεπτή Στρατηγική», όπως αναφέρει κι ο τελευταίος Αλεξανδρινός Ποιητής.
Σικυώνα (τάχα και ζωγράφος)
3-5-2022
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ, ΚΟΡΥΦΑΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
