Η ιστορικότερη και σημαντικότερη πόλη της Ευρώπης όχι απλά βρίσκεται σε κρίση, αλλά, ουσιαστικά, δεν αντιπροσωπεύει πια το πολιτισμικό πρότυπο που της προσέδωσε αυτή της σημασία.

Η ανάταξη της κατάστασής της και η σωτηρία της περνούν υποχρεωτικά από τον σταθμό μιας αληθινής μεταπολίτευσης, από την απαλλαγή της πατρίδας από τα παράσιτα της οικογενειοκρατίας, του πολιτικαντισμού και της μαφιοζοποιημένης κομματοκρατίας.

Στον γερμανικό κρατικό ιστότοπο Deutsche Welle διαβάσαμε για δημοσίευμα του Spiegel Online που «εστιάζει σε παλαιότερη έρευνα της Κομισιόν για τις ευρωπαϊκές πόλεις με την καλύτερη, αλλά και τη χειρότερη ποιότητα ζωής στην Ευρώπη. Στην πρώτη θέση είναι η Ζυρίχη, όπου το “ποσοστό ικανοποίησης” φτάνει το 97%, και ακολουθούν η Κοπεγχάγη, αλλά και η άγνωστη φοιτητούπολη του Γκρόνινγκεν στην Ολλανδία με 96%. Ποσοστό ικανοποίησης 95% συγκεντρώνουν η Λειψία της Γερμανίας, το Γκντανσκ της Πολωνίας, η Στοκχόλμη και η Γενεύη».

Πού βρίσκεται η Αθήνα; «Στη δεύτερη θέση από το τέλος, καθώς μόνο το 65% των Αθηναίων δηλώνει ικανοποιημένο από τη ζωή σε αυτή την πόλη. Χειρότερο ποσοστό εμφανίζει μόνο το Παλέρμο (62%), ενώ κοντά στην Αθήνα βρίσκονται τα Τίρανα (66%) και η Νάπολη (επίσης 66%)».

Εδώ απευθύνεται μια δημόσια έκκληση στην Κομισιόν: να μας υποδείξει κάποιους από εκείνους που δήλωσαν ικανοποιημένοι από την καθημερινότητά τους στην Αθήνα.

Μπορεί για την έρευνα που έκανε η ευρωπαϊκή επιτροπή το 65% των ικανοποιημένων δημοτών να κρίνεται λίγο, αλλά για όλους όσοι είναι εγκλωβισμένοι στο απέραντο ουρητήριο με τα γκράφιτι, τις μπούρκες, τα φέσια και τα τσαντιρομάγαζα αυτό το ποσοστό φαντάζει εξωφρενικό.

Από τους 100 ερωτηθέντες (αν ήταν τόσοι), οι 65 κεφάρουν να ζουν σε μια τσιμεντούπολη που θα ήταν ίδια με την Καμπούλ και το Καράτσι αν δεν είχε την Ακρόπολη; Αν ισχύει το ποσοστό, τότε οι ερωτήσεις της δημοσκόπησης τέθηκαν σε κατοίκους της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου (αν και τελευταία έχει χαλάσει κι αυτή), της Ηρώδου Αττικού και συγκεκριμένων σημείων του Θησείου και της Πλάκας.

Η ιστορικότερη και σημαντικότερη πόλη της Ευρώπης όχι απλά βρίσκεται σε κρίση, αλλά, ουσιαστικά, δεν αντιπροσωπεύει πια το πολιτισμικό πρότυπο που της προσέδωσε αυτή της σημασία. Η ανάταξη της κατάστασής της και η σωτηρία της περνούν υποχρεωτικά από τον σταθμό μιας αληθινής μεταπολίτευσης, από την απαλλαγή της πατρίδας από τα παράσιτα της οικογενειοκρατίας, του πολιτικαντισμού και της μαφιοζοποιημένης κομματοκρατίας.