Προχωρώντας πρός τόν Mετανθρωπικό Kαινούργιο Kόσμο. Το συγκλονιστικό άρθρο του Νεκτάριου Δαπέργολα, που πρέπει να μας αφυπνίσει!

Προχωρώντας πρός τόν Mετανθρωπικό Kαινούργιο Kόσμο. Το συγκλονιστικό άρθρο του Νεκτάριου Δαπέργολα, που πρέπει να μας αφυπνίσει!

12 Σεπτεμβρίου, 2022 0 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:404
Μοίρασέ το

 

Μικρή σπουδή πάνω στόν Huxley

Νεκτάριος Δαπέργολας: “Τραγικά ὀφθαλμοφανής εἶναι ἀκόμη καί ἡ ἀπίστευτη προθυμία μέ τήν ὁποία σπεύδουν οἱ μᾶζες αὐτεξουσίως πρός τήν σκλαβιά τῆς ψηφιακῆς διακυβέρνησης, πέρα βεβαίως ἀπό τήν ἤδη ἐδῶ καί χρόνια ἐντυπωσιακή ἐξοικείωση καί ταύτιση μέ ὅλη τή νεοεποχίτικη ἀτζέντα.

Εἶναι ξεκάθαρο ὅμως ὅτι ἤδη ἔχουμε νά κάνουμε μέ ἕνα μεγάλο καί συνεχῶς αὐξανόμενο ἀριθμό σκλάβων, πού δέν ἔχουν ὄντως κανένα ἀπολύτως ὄνειρο νά ἀποδράσουν ἀπό τή φυλακή. Δέν τό ἔχουν, γιατί πολύ ἀπλά ἤδη ἀγαποῦν τή δουλεία τους. Ἤ, ἔστω, ἔχουν τόσο πολύ ἐξοικειωθεῖ πλέον μαζί της, ὥστε νά μήν τήν αἰσθάνονται ὡς τέτοια…”

 

Αποκρουστική, αλλά δυστυχώς αληθινή η εικόνα που παρουσιάζει ο Νεκτάριος Δαπέργολας…
ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΟΥΛΕΙΑ…
Κι αυτή, ξεκινά από μέσα μας… από τον τρόπο που διαπαιδαγωγηθήκαμε εμείς… από τον τρόπο που διαπαιδαγωγήθηκαν οι γονείς και οι παππούδες μας…
Κανείς δεν μας έμαθε να είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ…
Πάντα “κάτι” μποκάριζε την ελευθερία που θα πρέπει να είχαμε ως ΑΝΘΡΩΠΟΙ…
Αναζητήστε το “κάτι”, στους γονείς σας, στους δασκάλους σας, στους … ιερείς, στην ίδια την κοινωνία…
“Τι θα πει η κοινωνία”… το σλόγκαν… και μετά, τα όρια μέσα στα οποία οφείλαμε να κινηθούμε…
Μια κοινωνία ΣΚΛΑΒΩΝ, που απλά τώρα βγήκε στην επιφάνεια, με την ψευτοπανδημία…
Ο άνθρωπος, και στην περίπτωσή μας ο έλληνας, έχασε την συνείδησή του πριν χιλιάδες χρόνια…
Και ναι… μέσα σ’ όλη αυτή  την υποδούλωση, θα βάλω και την θρησκεία, έτσι όπως αυτή την διαμόρφωσαν τα ιερατεία…
Αυτός  ο κόσμος, πρέπει να γκρεμιστεί συθέμελα…
Καλλιόπη Σουφλή

 

 

Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας, Διδάκτωρ Ιστορίας

 

Διαβάζοντας πρό ἡμερῶν, γιά μία ἀκόμη φορά στή ζωή μου, τόν «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» τοῦ Aldous Huxley (ἡ πρώτη ἦταν πρίν ἀπό σχεδόν σαράντα χρόνια καί φυσικά ἡ διαφορά καταφανής, καθώς τότε ἀκόμη ἐπρόκειτο γιά ἕνα ἔργο μακρινῆς ἐπιστημονικῆς φαντασίας, ἐνῶ τώρα γιά προάγγελο μίας ὄχι καί τόσο μακρινῆς πραγματικότητας), ἔτυχε ἄφνω νά μετάσχω σέ ἕνα ἀπολύτως σουρεαλιστικό σκηνικό τραγικῆς εἰρωνείας.

Ἐνῶ βρισκόμουν σέ κάποια παραλία καί διένυα ἕνα ἀπό τά τελευταῖα κεφάλαια τοῦ βιβλίου, βρέθηκα ξαφνικά σχεδόν περικυκλωμένος ἀπό τίς ἐκδράμουσες καί κατά πλεῖστον μασκοφορεμένες γιαγιάδες κάποιου λεωφορείου (ὁ συνδυασμός μαγιό καί μάσκας ΚΝ-95 πραγματικά ἀνελέητος γιά τά μάτια ὅσων «ψεκασμένων», ὅπως ὁ ὑποφαινόμενος, τόν συναντοῦν αἰφνιδιαστικά μπροστά τους). Ἀλλά καί ὅσες δέν μασκοφοροῦσαν, μετεῖχαν ἐνεργά στό ἀποτρόπαιο σκηνικό διά τοῦ λόγου, καθώς ὅλες οἱ συζητήσεις πού ἔφταναν κατά καιρούς στά αὐτιά μου ἦταν τῆς ἀπόλυτης ἀνοητολογίας καί συνάμα τῆς πλήρους ἀμεριμνησίας.

Καί δέν θύμιζε τό σκηνικό οὔτε κἄν διάλειμμα ἀνάμεσα σέ ὅσα δυστοπικά ζήσαμε ἕως τόν Μάϊο καί σέ ὅσα θά ἐπανέλθουν σέ λίγες ἡμέρες ἤ ἑβδομάδες – μέ τό ἤδη γνωστό ἤ μέ κάποιο ἄλλο πρόσχημα.

Λές καί κάθε μνήμη εἶχε σβηστεῖ, τά πάντα γύρῳ τελοῦσαν σέ πλήρη μακαριότητα καί ὁ νοῦς τῶν ἰθαγενῶν Eloi (ἐδῶ θυμήθηκα βεβαίως τή «Μηχανή τοῦ Χρόνου» τοῦ Herbert-George Wells) νά ἔχει μεταλλαχθεῖ σέ τρομακτική tabula rasa βλακώδους ἀθωότητας, παντελῶς ἀνίκανος νά διανοηθεῖ τήν ὕπαρξη τῶν ἀνθρωποφάγων Morlock πού ἐλλοχεύουν στά ὑπόγεια.

Τό παραπάνω σκηνικό ἀνάποδου κόσμου φυσικά δέν εἶναι τό μόνο, καθότι καθημερινά ζοῦμε τέτοιες καταστάσεις παράκρουσης, ἁπλῶς μοῦ προκάλεσε ἰδιαίτερη αἴσθηση μέ τήν ἐνάργειά του καί καθώς μοῦ ἀποκαλύφθηκε μάλιστα, ἐνῶ μελετοῦσα τό κατεξοχήν βιβλίο τοῦ ἀνάποδου κόσμου.

Θυμήθηκα γιά μία ἀκόμη φορά τήν περίφημη ἐκείνη φράση τοῦ Huxley, ὅτι

«ἡ τέλεια δικτατορία θά ἔχει τήν ἐμφάνιση δημοκρατίας, ἀλλά βασικά θά εἶναι μία φυλακή χωρίς τείχη, μέσα στήν ὁποῖα οἱ κρατούμενοι δέν θά ὀνειρεύονται κἄν τήν ἀπόδραση, θά εἶναι οὐσιαστικά ἕνα σύστημα σκλαβιᾶς, ὅπου οἱ σκλάβοι, μέσῳ τῆς κατανάλωσης καί τῆς διασκέδασης, θά ἀγαποῦν τή δουλεία τους».

Ὁ ἴδιος ἔγραφε ἐπίσης, προλογίζοντας ἐν ἔτει 1946 τήν ἐπανέκδοση τοῦ «Brave New World»:

«Δέν ὑπάρχει λόγος νά μοιάζει ὁ νέος ὁλοκληρωτισμός μέ τόν παλιό. Ἡ διοίκηση μέ ρόπαλα καί ἐκτελεστικά ἀποσπάσματα, μέ τεχνητό λιμό, μαζικές φυλακίσεις καί μαζικές ἐξορίες, εἶναι ἀνεπαρκής. Μία πραγματικά ἱκανή ὁλοκληρωτική πολιτεία θά ἦταν μία πολιτεία ὅπου τό παντοδύναμο ἐκτελεστικό ὄργανο τῶν πολιτικῶν τυράννων καί τοῦ στρατοῦ τους ἀπό κάθε λογῆς διευθυντές θά ἐξουσίαζε ἕναν πληθυσμό σκλάβων πού δέν θά καταπιέζονταν, ἐπειδή ἀγαποῦν τή δουλεία τους. Τό νά τούς κάνουν νά τήν ἀγαποῦν εἶναι ὁ σκοπός τῶν ὑπουργείων προπαγάνδας, τῶν ἐκδοτῶν τῶν ἐφημερίδων καί τῶν δασκάλων στίς ὁλοκληρωτικές πολιτεῖες».

Καί πάντα κατά τόν Huxley:

«ἡ ἀγάπη τῆς δουλείας δέν μπορεῖ νά ἐγκαθιδρυθεῖ παρά μόνο ὡς ἀποτέλεσμα μιᾶς βαθιᾶς ἐπανάστασης στά ἀνθρώπινα σώματα καί μυαλά. Γιά νά ἐπιτευχθεῖ αὐτή, ἀπαιτοῦνται πολλά πράγματα καί πρῶτα-πρῶτα μία πολύ βελτιωμένη τεχνική ὑποβολῆς, μέ τόν διανοητικό ἔλεγχο τῶν παιδιῶν, καί ἀργότερα μέ τή βοήθεια ναρκωτικῶν οὐσιῶν. Ἔπειτα μία ἀναπτυγμένη στήν ἐντέλεια ἐπιστήμη τῶν ἀνθρώπινων διαφορῶν, πού θά κάνει ἱκανούς τούς κυβερνητικούς διευθυντές νά τοποθετοῦν τους πάντες στήν κανονική τούς θέση μέσα στήν οἰκονομική καί κοινωνική ἱεραρχία. Καί τέλος ἕνα ἀλάνθαστο σύστημα δημιουργίας ζωῆς, σχεδιασμένο νά μονιμοποιεί τό ἀνθρώπινο προϊόν…».

Εἶναι ξεκάθαρο ὅτι αὐτή τή στιγμή σέ μεγάλο βαθμό ζοῦμε ἤδη αὐτή τήν κατάσταση (μέ τίς λογικές καί ἀναμενόμενες βεβαίως ἀποκλίσεις). Καί οἱ τεχνικές ὑποβολῆς, μέσῳ ἀφ’ ἑνός τῆς νεοταξικῆς ἐκπαίδευσης καί ἀφ’ ἑτέρου τῆς καθεστωτικῆς προπαγάνδας, πού παρέχεται ἀφειδῶς ἀπό τά ἐγκάθετα ΜΜΕ, ὑπάρχουν ἐδῶ καί δεκαετίες καί τελειοποιοῦνται συνεχῶς, ἀλλά καί τό σύστημα τῶν κυβερνητικῶν διευθυντῶν (εἴτε μιλᾶμε γιά τίς δῆθεν κυβερνῶσες ἀνά χώρα μαριονέτες τοῦ παγκόσμιου διευθυντηρίου, εἴτε γιά ἄλλα στελέχη πού ἐπιτηροῦν νομικά, ἐκπαιδευτικά, ἐκκλησιαστικά καί λοιπά πόστα νευραλγικῆς σημασίας) εἶναι ἐπίσης ἐδῶ.

Καί ναί μέν ἀπέχουμε ἀρκετά ἀκόμη ἀπό τά τεχνητά γονιμοποιημένα ὠάρια καί τίς «μποκανοφσκικοποιημένες» μποτίλιες ἐπώασης ὡς γενικευμένο καί μοναδικό σύστημα ἀναπαραγωγῆς τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους, πού βλέπουμε στόν μελλοντικό «θαυμαστό» κόσμο τοῦ Huxley, ὅμως ἐν ἔτει 2022 δέν βρίσκεται ἤδη σέ πλήρη ἐξέλιξη καί σέ καθεστωτικά ὑποβολιμαία ἀποθέωση τό παραλήρημα γιά τίς δυνατότητες τῆς ἐπιστήμης;

Ἤ μήπως δέν ζοῦμε καθημερινά τήν προπαγάνδα γιά τόν νέο ἐπερχόμενο κόσμο τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης καί τοῦ γενετικά τροποποιημένου, ψηφιοποιημένου καί ἀνθρωπολογικά «ἐξελιγμένου» Μετανθρωπισμοῦ;

Γράφοντας τό 1949 ὁ Aldous Huxley τήν περίφημη ἐπιστολή του πρός τόν George Orwell (τόν ὁποῖο εἶχε κάποτε μαθητή στό κολλέγιο) καί συγκρίνοντας τό βιβλίο του μέ τό «1984» πού εἶχε σχετικά πρόσφατα ἐκδοθεῖ, τοῦ τόνιζε:

«Ἡ φιλοσοφία τῆς κυβερνώσας μειονότητας στό “1984” εἶναι ἕνας σαδισμός…τό ὅτι μπορεῖ ὅμως ἡ τακτική τῆς «μπότας στό πρόσωπο» νά συνεχιστεῖ ἐπ’ ἄπειρον, μοιάζει ἀμφίβολο.

Ἡ δική μου πεποίθηση εἶναι ὅτι ἡ κυρίαρχη ὀλιγαρχία θά βρεῖ λιγότερο δύσκολους καί σπάταλους τρόπους διακυβέρνησης καί ἱκανοποίησης τῆς λαγνείας της γιά ἐξουσία, καί αὐτοί οἱ τρόποι θά μοιάζουν μέ ἐκείνους πού περιέγραψα στόν «Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο».

Αὐτό θά γίνεται μέ τή βοήθεια τῆς ψυχανάλυσης καί τῆς ὕπνωσης», συνεχίζει ὁ Huxley, τονίζοντας ὅτι «ἡ ὕπνωση, μέσῳ τῆς χρήσης βαρβιτουρικῶν,  πού προκαλοῦν κατάσταση ὕπνωσης καί εὐμετάβολης διάθεσης ἀκόμη καί στά πιό ἀνθεκτικά ἄτομα, μπορεῖ νά ἐπιμηκυνθεῖ εὔκολα ἐπ’ ἀόριστον. Ἐντός τῆς ἑπόμενης γενιᾶς πιστεύω ὅτι οἱ ἡγέτες τοῦ κόσμου θά ἀνακαλύψουν ὅτι ἡ προετοιμασία τῶν νηπίων καί ἡ ναρκο-ὕπνωση εἶναι πιό ἀποτελεσματικά ὡς κυβερνητικά ἐργαλεῖα ἀπό ὅ,τι ἡ ἀστυνόμευση καί οἱ φυλακές καί ὅτι ὁ πόθος γιά ἐξουσία μπορεῖ καλύτερα νά ἱκανοποιηθεῖ ἐπιβάλλοντας στούς ἀνθρώπους νά ἀγαποῦν τή δουλεία τους, ἀπό ὅ,τι μαστιγώνοντάς  καί κλωτσώντας τους πρός ὑπακοή. Μέ ἄλλα λόγια, αἰσθάνομαι ὅτι ὁ ἐφιάλτης τοῦ «1984» προορίζεται στό νά διαμορφωθεῖ στόν ἐφιάλτη ἑνός κόσμου πού ἔχει περισσότερη ὁμοιότητα μέ αὐτόν πού φανταζόμουν στόν Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο».

Ἀντιμετωπίζοντας τό σήμερα, εἶναι προφανές ὅτι οἱ προβλέψεις τοῦ Huxley μποροῦν ὄντως νά θεωροῦνται ἤδη δικαιωμένες.

Ὁ ὀργουελικός ἐφιάλτης εἶναι φυσικά ἐπίσης ἐδῶ, ἀλλά δείχνει πράγματι νά λειτουργεῖ κυρίως προλογικά, ὡς προστάδιο τῆς κατάστασης πού οἱ σκλάβοι θά παραμένουν ἑκουσίως σκλάβοι, ὄχι ἐπειδή θά φοβοῦνται μήπως συλληφθοῦν καί τιμωρηθοῦν, ἀλλά ἐπειδή θά ἀγαποῦν τή σκλαβιά τους.

Ἐννοεῖται φυσικά ὅτι ὁ φόβος δέν θά ἐκλείψει ποτέ, ἄλλωστε καί στόν κόσμο τοῦ Huxley ὑπάρχει φόβος (συνειδητός ἤ ὑποσυνείδητος): ὄχι μόνο τῶν ἀρχουσῶν ἐλίτ μήπως ὑπονομευθεῖ ἡ παγκόσμια τάξη (ἐξ οὗ καί κάποιοι «ἀποκλίνοντες» ἐξουδετερώνονται, λαμβάνοντας δυσμενῆ μετάθεση σέ δυσπρόσιτες περιοχές), ἀλλά καί τῶν ὁμοιογενοποιημένων μαζῶν, μήπως διαταραχθεῖ ἡ καθημερινή τους «ἁρμονία», χώρια οἱ μικρότερης ἔκτασης ἀνησυχίες πού «ἀντιμετωπίζονται» μέ τήν ἄμεση χορήγηση ἄφθονων ναρκωτικῶν οὐσιῶν.

Δέν εἶναι ὅμως κατά κανένα τρόπο ἐκεῖνος ὁ φόβος πού ἀπαιτεῖ ἀστυνομεύσεις, σκληρές ποινές καί σιδερένια πειθαρχία.

Ἐνῶ λοιπόν στή δυστοπική κοινωνία τοῦ Orwell τό καθεστώς χρησιμοποιεῖ τήν καταστολή καί τόν τρόμο γιά νά διατηρήσει τήν τάξη, στήν κοινωνία τοῦ Huxley αὐτά τά μέσα εἶναι περιττά, καθώς οἱ ἄνθρωποι ἔχουν αὐτοϋποδουλωθεί καί ἀπολαμβάνουν τήν φαινομενική εὐημερία τους, ἀπασχολημένοι μέ παντελῶς ἄχρηστα καί ἀνούσια πράγματα καί ἔχοντας ὡς μοναδικό σκοπό τους τήν ἐξεύρεση τῆς ἡδονῆς.

Πρίν ἀπό ἕνα μόλις χρόνο, ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν καί τά δύο βιβλία, χωρίς καί πάλι νά διαφωνῶ μέ ὅσα ἔγραφε ὁ Huxley πρός τόν παλαιό μαθητή του, θεωροῦσα ὡστόσο πώς ὁ κόσμος του ἀπέχει ἀκόμη πολύ.

Ἐδῶ ὅμως πλέον ὑπάρχουν κάποια ἀδήριτα δεδομένα. Βλέπουμε π.χ. εἰδικά τόν τελευταῖο καιρό τήν κορωνοφοβική παράκρουση νά συνεχίζεται, παρά τήν ἄρση τῶν περισσότερων ἀπαγορεύσεων. Ἀντικρίζουμε καθημερινά μασκοφορεμένους νά κολυμποῦν στή θάλασσα ἤ νά περπατοῦν στό δάσος.

Εἶναι ξεκάθαρο ἐπίσης ὅτι ἕνα μέρος τοῦ πληθυσμοῦ, ἀκόμη καί ἄν τούς ἀπαγορευόταν ἡ χρήση μάσκας, θά ἦταν ἕτοιμο ἀκόμη καί νά «παρανομήσει» (ἀρνούμενο νά ὑπακούσει).

Ἀκόμη πιό συνταρακτικά ξεκάθαρη εἶναι ἡ πλήρης ἐτοιμότητα μεγάλου μέρους τῆς κοινωνίας νά ἐπιστρέψει ἀδιαμαρτύρητα στόν ἴδιο ἑκούσιο ἐγκλεισμό καί αὐτοευνουχισμό, ἀρνούμενο πεισματικά νά ἀντιληφθεῖ τά χιλιάδες ἐκκωφαντικῶς ἀποκεκαλυμμένα ψέματα τοῦ καθεστῶτος ἤ νά βγάλει τό παραμικρό συμπέρασμα ἀπό τό μαζικό γενοκτονικό ἐν ἐξελίξει μακελειό τῶν ξαφνικῶν θανάτων.

Καί τραγικά ὀφθαλμοφανής εἶναι ἀκόμη καί ἡ ἀπίστευτη προθυμία μέ τήν ὁποία σπεύδουν οἱ μᾶζες αὐτεξουσίως πρός τήν σκλαβιά τῆς ψηφιακῆς διακυβέρνησης, πέρα βεβαίως ἀπό τήν ἤδη ἐδῶ καί χρόνια ἐντυπωσιακή ἐξοικείωση καί ταύτιση μέ ὅλη τή νεοεποχίτικη ἀτζέντα.

Λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν ὅλα τά παραπάνω, δέν εἶναι δύσκολο νά συνειδητοποιήσει κανείς ὅτι τά πράγματα ἔχουν ἐπιταχυνθεῖ καί ὅτι ὁ κόσμος τοῦ Orwell δείχνει νά εἶναι πολύ μικρότερο χρονικά προστάδιο, ἐν ὄψει ἐκείνου τοῦ Huxley.

Φυσικά πάντοτε τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν: καί ἡ μπότα στό πρόσωπο θά παραμείνει (κάθε φορά πού θά ἀπαιτεῖται ἡ χρήση της) καί ἡ ψυχολογική πίεση τοῦ παρακολουθοῦντος Μεγάλου Ἀδελφοῦ δέν πρόκειται νά ἀρθεῖ καί ὁ φόβος ἐπίσης θά παραμείνει ὡς βασικό μέσο ἐλέγχου, μέ συνεχῶς ἀνανεούμενα βεβαίως ἀντικείμενα τεχνητῶν ἀπειλῶν, ὁρατῶν τε καί ἀοράτων (εἴτε μιλᾶμε δηλαδή γιά ψευτοπανδημικές, εἴτε γιά κλιματικές, ἐνεργειακές, ἐπισιτιστικές καί λοιπές πομφόλυγες).

Εἶναι ξεκάθαρο ὅμως ὅτι ἤδη ἔχουμε νά κάνουμε μέ ἕνα μεγάλο καί συνεχῶς αὐξανόμενο ἀριθμό σκλάβων, πού δέν ἔχουν ὄντως κανένα ἀπολύτως ὄνειρο νά ἀποδράσουν ἀπό τή φυλακή. Δέν τό ἔχουν, γιατί πολύ ἀπλά ἤδη ἀγαποῦν τή δουλεία τους. Ἤ, ἔστω, ἔχουν τόσο πολύ ἐξοικειωθεῖ πλέον μαζί της, ὥστε νά μήν τήν αἰσθάνονται ὡς τέτοια…

 

Σχόλιο

 

Μαρία

Το άρθρο ανοίγει ένα τεράστιο θέμα, τού κατά πόσον ΘΕΛΟΥΜΕ σημερα να είμαστε ελεύθεροι.

Ή ακόμα χειρότερα, τού κατά πόσον ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ότι δεν είμαστε.

Από προσωπική εμπειρία, εχω σχηματίσει την άποψη ότι στη σημερινη ειδικά εποχή, δεν είναι εύκολο για παρα πολύ κόσμο να ξεχωρισει το ασπρο από το μαυρο, την ελευθερια από τη σκλαβιά, και όχι αδικα.

Από καθαρά ανθρωπινη πλευρά, οι περισσότεροι γεννιομαστε και μεγαλώνουμε σε δυσλειτουργικες οικογενειες, με προβλήματα. Τα περισσοτερα από τα προβλήματα αυτά είναι αποτέλεσμα του εγωισμού και της φιλαυτίας του ενός ή καμιά φορά και των δύο γονέων, που επιθυμούν -στην πραγματικότητα- ό,τι και ο αντίχριστ@ς: να κυριαρχήσουν με κάθε τρόπο πάνω στους άλλους (εν προκειμένω για τους γονείς: επάνω στο ίδιο τους το παιδί).

Και μη μου πειτε πως υπάρχει έστω και μια οικογενεια που δεν εχει αυτό το φαινόμενο του “οικογενειακού φασισμού”, αν όχι σε γονείς, πάντως σε έναν τουλαχιστον συγγενή, γιατί δε θα το πιστέψω.

Τα παιδιά αυτά (συμπεριλαμβανομενης και της παρούσης) μεγαλώνουμε με την σιγουριά ότι “Έτσι είναι ο κόσμος”, δηλαδή ότι -για να καταφερουμε να επιβιώσουμε- πάντα κάποιος θα πατάει επάνω μας, θα μας εκμεταλλεύεται, θα μαε τιμωρεί για κάθε διαφορετική γνώμη, και δεν θα θέλει να έχουμε δική μας άποψη, φωνή κτλ.

Περασαν πολλές δεκαετίες, ωσπου να διανοηθώ (!) ότι εκεί έξω υπάρχει και κάτι που λέγεται “ελευθερία από την οικογενειακή σκλαβιά”. Για να διανοηθώ πως μπορεί να είχα κάποτε τη δική μου φωνή και άποψη, χωρίς να πρέπει να τιμωρηθώ ή να χλευαστώ στο σπίτι γι’ αυτά. Όταν το συνειδητοποιησα, άλλαξαν μεμιάς όλες σχεδόν οι δυναμικες στις σχεσεις μου με τους ανθρώπους, άρχισα να αναπνέω, άρχισα να ζω χωρις να ντρεπομαι και χωρις να φοβάμαι.

Εχοντας βγει όμως σημερα απο κεινο το σκοτεινό τούνελ, που λέγεται “οικογενειακός φασισμός” (και που το ιδιο τουνελ κυριολεκτικά ΜΑΣΤΙΖΕΙ σήμερα την ελληνική κοινωνία, πισω απο κλειστες πόρτες και δηθεν ευτυχισμενες οικογενειες) εχω να πω πως δεν ειναι καθολου ευκολη υποθεση για έναν άνθρωπο σημερα να ΔΕΙ την ελευθερία, και επομενως και να την αποζητησει.

Αν εχεις μεγαλωσει για χρόνια στο σκοτάδι, πώς να αποζητησεις το φως?

Μόνο με τα μάτια της ψυχής, που εχουν πλαστει για να αναζητούν το ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, γιατί μόνο ΕΚΕΙΝΟΣ μπορει να μπει στα σκοτάδια της σκλαβιάς του καθε ανθρωπου και να τα διαλύσει.

Προϋποθέτει όμως αυτό κάτι: να Τον αναζητήσουμε και να Τον θέλουμε στη ζωή μας, ως Θεό, αρχηγό και πατέρα και προστάτη.

Τότε, όλα αλλάζουν και βλέπει κανείς καθαρά τη σκλαβιά και το σκοτάδι, και πορεύεται πλέον προς το φως.

Χωρίς όμως το χέρι του Χριστού, ο άνθρωπος καταποντίζεται..

(υ.γ. Φυσικά, ο φασισμός δεν ειναι μονο θεμα οικογενειας.. το πηρα ως παραδειγμα απλώς γιατι καθοριζει σε μεγαλο βαθμο την ικανότητα ενος ανθρωπου να διακρινει το φυσιολογικό από το παθολογικό στις συμπεριφορές.. Ο φασισμος υπαρχει στη σημερινη κοινωνια ΠΑΝΤΟΥ..στις δουλειες, στους γάμους, στις φιλίες…Και οι ανθρωποι σκύβουν το κεφάλι, πρωτα στον φασιστα του σπιτιού/δουλειάς τους, θεωρωντας την ζωη αυτή “ελευθερη”. Απο εκει ξεκινουν όλα… Η σήψη αρχιζει από μέσα πάντα. Από τα μικρά, τα καθημερινά…)

 

Πηγή https://kvathiotis.substack.com/p/m-k-k

Προβολές : 404


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , , , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα