Το 2022 ήταν η χρονιά κατά την οποία ο πόλεμος επέστρεψε.
Αλλά ο Β’ Ψυχρός Πόλεμος θα μπορούσε να γίνει Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος το 2023… με την Κίνα στο οπλοστάσιο της απολυταρχίας.
Ο πόλεμος είναι η κόλαση στη γη, αναφέρει ο ιστορικός, καθηγητής του πανεπιστημίου του Harvard, Niall Ferguson, σε άρθρο του στο Bloomberg.

Ακόμα και ένας μικρός πόλεμος είναι κολασμένος για όσους εμπλέκονται σε αυτόν, φυσικά.

Αλλά ένας παγκόσμιος πόλεμος είναι το χειρότερο πράγμα που έχουμε κάνει ποτέ οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον.

Σε ένα αξιομνημόνευτο δοκίμιο που δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα, ο Henry Kissinger προβληματίστηκε για το “Πώς να αποφύγουμε έναν ακόμη παγκόσμιο πόλεμο”.

Το 1914, “τα έθνη της Ευρώπης, μη επαρκώς εξοικειωμένα με το πώς η τεχνολογία είχε ενισχύσει τις αντίστοιχες στρατιωτικές τους δυνάμεις, προχώρησαν σε πρωτοφανείς καταστροφές το ένα στο άλλο”.

Στη συνέχεια, μετά από δύο χρόνια βιομηχανοποιημένης σφαγής, “οι κύριοι μαχητές της Δύσης (Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία) άρχισαν να διερευνούν τις προοπτικές για τον τερματισμό της σφαγής”.

Ακόμη και με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ, η προσπάθεια απέτυχε.

Βρισκόμαστε κοντά σε πόλεμο;

Ο Kissinger έθεσε ένα σημαντικό ερώτημα: “Βρίσκεται ο κόσμος σήμερα σε μια ανάλογη καμπή [όπως η ευκαιρία για ειρήνη το 1916] στην Ουκρανία, καθώς ο χειμώνας επιβάλλει μια παύση στις στρατιωτικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας εκεί;”

Πέρυσι τέτοια εποχή ο Ferguson είχε προβλέψει ότι η Ρωσία θα εισέβαλε στην Ουκρανία.

Το ερώτημα ένα χρόνο μετά είναι αν υπάρχει τρόπος να τερματιστεί αυτός ο πόλεμος ή αν είναι προορισμένος να εξελιχθεί σε κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Όπως σωστά επισημαίνει ο Kissinger, δύο πυρηνικά εξοπλισμένες δυνάμεις αμφισβητούν σήμερα την τύχη της Ουκρανίας.

Η μία πλευρά, η Ρωσία, εμπλέκεται άμεσα σε συμβατικό πόλεμο.

Ωστόσο, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους πολεμούν έμμεσα παρέχοντας στην Ουκρανία αυτό που ο Alex Karp, διευθύνων σύμβουλος της Palantir Technologies αποκαλεί “τη δύναμη των προηγμένων συστημάτων αλγοριθμικού πολέμου”.

Αυτά είναι πλέον τόσο ισχυρά, δήλωσε πρόσφατα στον David Ignatius της Washington Post, που “ισοδυναμούν με την κατοχή τακτικών πυρηνικών όπλων έναντι ενός αντιπάλου που διαθέτει μόνο συμβατικά όπλα”.
Σκεφτείτε λίγο τις συνέπειες αυτού του γεγονότος.

Ο ρόλος της τεχνολογίας

Ο πόλεμος επέστρεψε.
Θα μπορούσε να επιστρέψει και ο παγκόσμιος πόλεμος;
Αν ναι, θα επηρεάσει τις ζωές όλων μας.
Στη δεύτερη εποχή του μεσοπολέμου (1991-2019), χάσαμε από τα μάτια μας τον ρόλο του πολέμου στην παγκόσμια οικονομία.

Επειδή οι πόλεμοι εκείνης της εποχής ήταν μικροί (Βοσνία, Αφγανιστάν, Ιράκ), ξεχάσαμε ότι ο πόλεμος είναι ο αγαπημένος οδηγός της ιστορίας για τον πληθωρισμό, τις χρεοκοπίες – ακόμη και τους λιμούς.

Αυτό συμβαίνει επειδή ο πόλεμος μεγάλης κλίμακας είναι ταυτόχρονα καταστροφικός για την παραγωγική ικανότητα, διαταράσσει το εμπόριο και αποσταθεροποιεί τις δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές.

Όμως ο πόλεμος αφορά τόσο την κινητοποίηση πραγματικών πόρων όσο και τη χρηματοδότηση και το χρήμα: Κάθε μεγάλη δύναμη πρέπει να είναι σε θέση να θρέψει τον πληθυσμό της και να τροφοδοτήσει τη βιομηχανία της.

Σε περιόδους υψηλής αλληλεξάρτησης (παγκοσμιοποίηση), μια μεγάλη δύναμη πρέπει να διατηρεί τη δυνατότητα να επανέλθει στην αυτάρκεια σε καιρό πολέμου.

Και η αυτάρκεια κάνει τα πράγματα πιο ακριβά από το να στηρίζεται στο ελεύθερο εμπόριο και το συγκριτικό πλεονέκτημα.

Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, η κύρια πηγή ισχύος είναι η τεχνολογική υπεροχή στους εξοπλισμούς, συμπεριλαμβανομένων των πληροφοριών και των επικοινωνιών.

Επομένως, ένα κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Ποιες είναι οι βασικές εισροές χωρίς τις οποίες ένας στρατός τελευταίας τεχνολογίας είναι ανέφικτος;

Το 1914, ήταν ο άνθρακας, ο σίδηρος και η κατασκευαστική ικανότητα μαζικής παραγωγής πυροβολικού και βλημάτων, καθώς και ατμόπλοια.

Το 1939, ήταν το πετρέλαιο, ο χάλυβας, το αλουμίνιο και η κατασκευαστική ικανότητα για τη μαζική παραγωγή πυροβολικού, πλοίων, υποβρυχίων, αεροσκαφών και αρμάτων μάχης.

Μετά το 1945 ήταν όλα τα παραπάνω, καθώς και η επιστημονική και τεχνική ικανότητα παραγωγής πυρηνικών όπλων.

Σήμερα, οι ζωτικές εισροές είναι η ικανότητα μαζικής παραγωγής ημιαγωγών υψηλής απόδοσης, δορυφόρων και των αλγοριθμικών συστημάτων πολέμου που εξαρτώνται από αυτά.

Τα διδάγματα

Ποια ήταν τα κύρια διδάγματα των παγκόσμιων πολέμων του 20ου αιώνα;

Πρώτον, ο αμερικανικός συνδυασμός τεχνολογικής και οικονομικής ηγεσίας, συν τους άφθονους φυσικούς πόρους, ήταν αδύνατο να νικηθεί.

Δεύτερον, όμως, οι κυρίαρχες αγγλόφωνες αυτοκρατορίες ήταν ανίκανες στην αποτροπή.

Το Ηνωμένο Βασίλειο απέτυχε δύο φορές να αποτρέψει τη Γερμανία και τους συμμάχους της από το να ποντάρουν στον παγκόσμιο πόλεμο.

Αυτό οφειλόταν κυρίως στο γεγονός ότι τόσο οι φιλελεύθερες όσο και οι συντηρητικές κυβερνήσεις ήταν απρόθυμες να ζητήσουν από τους ψηφοφόρους θυσίες σε καιρό ειρήνης και απέτυχαν στην κρατική τέχνη.

Το αποτέλεσμα ήταν δύο πολύ δαπανηρές συγκρούσεις που κόστισαν πολύ περισσότερο σε ζωές και πλούτο απ’ ό,τι θα κόστιζε η αποτελεσματική αποτροπή – και άφησαν το Ηνωμένο Βασίλειο εξαντλημένο και ανίκανο να διατηρήσει την αυτοκρατορία του.

Οι ΗΠΑ είναι η κυρίαρχη αγγλόφωνη αυτοκρατορία από την κρίση του Σουέζ το 1956.

Με την απειλή του πυρηνικού Αρμαγεδδώνα, οι ΗΠΑ απέτρεψαν με επιτυχία τη Σοβιετική Ένωση από το να προωθήσει τη μαρξιστική-λενινιστική αυτοκρατορία της στην Ευρώπη πολύ πέρα από τους ποταμούς Έλβα και Δούναβη.

Αλλά η Αμερική ήταν σχετικά ανεπιτυχής στο να αποτρέψει την εξάπλωση του κομμουνισμού από τις υποστηριζόμενες από τη Σοβιετική Ένωση οργανώσεις και καθεστώτα σε αυτό που ήταν τότε γνωστό ως Τρίτος Κόσμος.

Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι κακές στην αποτροπή.

Πέρυσι, απέτυχαν να αποτρέψουν τον πρόεδρο Vladimir Putin από το να εισβάλει στην Ουκρανία, κυρίως επειδή είχαν χαμηλή εμπιστοσύνη στις ουκρανικές αμυντικές δυνάμεις που είχε εκπαιδεύσει και στην κυβέρνηση του Κιέβου που τις έλεγχε.

Ο τελευταίος στόχος της αμερικανικής αποτροπής είναι η Ταϊβάν, μια λειτουργικά αυτόνομη δημοκρατία που η Κίνα διεκδικεί ως δική της. 

Οι “εχθροί”

Σύμφωνα με τον Λευκό Οίκο, η Ρωσία αποτελεί άμεση απειλή για το ελεύθερο και ανοικτό διεθνές σύστημα, καθώς σήμερα περιφρονεί απερίσκεπτα τους βασικούς νόμους της διεθνούς τάξης, όπως έδειξε ο βάναυσος επιθετικός της πόλεμος κατά της Ουκρανίας.

Η Κίνα, εν τω μεταξύ, είναι “ο μόνος ανταγωνιστής που έχει τόσο την πρόθεση να αναδιαμορφώσει τη διεθνή τάξη όσο και, όλο και περισσότερο, την οικονομική, διπλωματική, στρατιωτική και τεχνολογική ισχύ για να προωθήσει αυτόν τον στόχο”.

Τι θα κάνουν λοιπόν οι ΗΠΑ για να ελέγξουν αυτούς τους αντιπάλους;

Η απάντηση ακούγεται εντυπωσιακά παρόμοια με αυτό που έκαναν στον Ψυχρό Πόλεμο Ι:

– “Θα συγκεντρώσουμε τους ισχυρότερους δυνατούς συνασπισμούς για να προωθήσουμε και να υπερασπιστούμε έναν κόσμο ελεύθερο, ανοιχτό, ευημερούντα και ασφαλή”.

– “Θα δώσουμε προτεραιότητα στη διατήρηση ενός διαρκούς ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος έναντι της ΛΔΚ, περιορίζοντας παράλληλα μια ακόμη βαθιά επικίνδυνη Ρωσία”.

– “Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι οι στρατηγικοί ανταγωνιστές δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν θεμελιώδεις αμερικανικές και συμμαχικές τεχνολογίες, τεχνογνωσία ή δεδομένα για να υπονομεύσουν την αμερικανική και συμμαχική ασφάλεια”.

Με άλλα λόγια: σχηματίστε και διατηρήστε συμμαχίες και προσπαθήστε να αποτρέψετε την άλλη πλευρά από το να ενισχυθεί τεχνολογικά.
Αυτή είναι μια ψυχροπολεμική στρατηγική μόνο κατ’ όνομα.

Η περίπτωση της Ουκρανίας

Η υποστήριξη των ΗΠΑ προς την Ουκρανία μετά την εισβολή της 24ης Φεβρουαρίου έχει αναμφίβολα επιτύχει την αποδυνάμωση του καθεστώτος του Putin.
Ο ρωσικός στρατός έχει υποστεί καταστροφικές απώλειες εκπαιδευμένου ανθρώπινου δυναμικού και εξοπλισμού.

Η ρωσική οικονομία μπορεί να μην έχει συρρικνωθεί όσο ήλπιζε η Ουάσινγκτον (μόλις 3,4% πέρυσι, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), αλλά οι ρωσικές εισαγωγές έχουν καταρρεύσει λόγω των δυτικών εξαγωγικών ελέγχων.

Καθώς το απόθεμα των εισαγόμενων εξαρτημάτων και μηχανημάτων της Ρωσίας εξαντλείται, η ρωσική βιομηχανία θα αντιμετωπίσει βαθιές διαταραχές, μεταξύ άλλων στους τομείς της άμυνας και της ενέργειας.

Πέρυσι, η Ρωσία διέκοψε τις εξαγωγές φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, τις οποίες δεν μπορεί να επαναδρομολογήσει, καθώς δεν υπάρχουν εναλλακτικοί αγωγοί.

Ο Putin πίστευε ότι το όπλο του φυσικού αερίου θα του επέτρεπε να διχάσει τη Δύση.
Μέχρι στιγμής, δεν έχει λειτουργήσει.

Η Ρωσία προσπάθησε επίσης να σταματήσει τις εξαγωγές σιτηρών της Μαύρης Θάλασσας.

Αλλά αυτός ο μοχλός είχε μικρή στρατηγική αξία, καθώς οι μεγαλύτεροι χαμένοι του αποκλεισμού ήταν φτωχές χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

Το καθαρό αποτέλεσμα του πολέμου του Putin μέχρι στιγμής ήταν να μειώσει τη Ρωσία σε κάτι σαν οικονομικό εξάρτημα της Κίνας, του μεγαλύτερου εμπορικού της εταίρου.

Και οι δυτικές κυρώσεις σημαίνουν ότι ό,τι εξάγει η Ρωσία στην Κίνα πωλείται με έκπτωση.

Τα προβλήματα της αμερικανικής στρατηγικής

Ωστόσο, υπάρχουν δύο προφανή προβλήματα με τη στρατηγική των ΗΠΑ.

Το πρώτο είναι ότι αν τα αλγοριθμικά οπλικά συστήματα είναι το ισοδύναμο των τακτικών πυρηνικών όπλων, ο Putin μπορεί τελικά να οδηγηθεί στη χρήση των τελευταίων, καθώς προφανώς δεν διαθέτει τα πρώτα.

Το δεύτερο είναι ότι η κυβέρνηση Biden φαίνεται να έχει αναθέσει στο Κίεβο το χρονοδιάγραμμα των όποιων ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων – και οι προϋποθέσεις που ζητούν οι Ουκρανοί είναι προφανώς απαράδεκτες στη Μόσχα.

Επομένως, ο πόλεμος μοιάζει προορισμένος, όπως ο πόλεμος της Κορέας στον Ψυχρό Πόλεμο Ι, να τραβήξει σε μάκρος μέχρι να αρθεί το αδιέξοδο, να πεθάνει ο Putin και να συμφωνηθεί μια ανακωχή που θα χαράξει νέα σύνορα μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας.

Το πρόβλημα με τους παρατεταμένους πολέμους είναι ότι το κοινό των ΗΠΑ και της Ευρώπης τείνει να τους βαρεθεί πολύ πριν το κάνει ο εχθρός.

H περίπτωση της Κίνας

Η Κίνα είναι πολύ πιο δύσκολη από τη Ρωσία.

Ενώ ένας πόλεμος δι’ αντιπροσώπων οδηγεί την οικονομία και τον στρατό της Ρωσίας πίσω στη δεκαετία του 1990, η προτιμώμενη προσέγγιση για την Κίνα είναι να αναχαιτιστεί η τεχνολογική της ανάπτυξη, ιδίως όσον αφορά – σύμφωνα με τα λόγια του συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας Jake Sullivan – “τεχνολογίες που σχετίζονται με την πληροφορική, συμπεριλαμβανομένης της μικροηλεκτρονικής, των κβαντικών συστημάτων πληροφοριών και της τεχνητής νοημοσύνης” και “τις βιοτεχνολογίες και τη βιοκατασκευή”.

Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας, υποστήριξε ο Sullivan, “απέδειξαν ότι οι έλεγχοι των τεχνολογικών εξαγωγών μπορούν να είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό προληπτικό εργαλείο”.

Μπορούν να αποτελέσουν “ένα νέο στρατηγικό πλεονέκτημα στην εργαλειοθήκη των ΗΠΑ και των συμμάχων”.

Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ πρόκειται να αυξήσουν τις επενδύσεις τους σε ημιαγωγούς εγχώριας παραγωγής και συναφές υλικό.

Η εμπειρία του Ψυχρού Πολέμου Ι επιβεβαιώνει ότι τέτοιες μέθοδοι μπορούν να λειτουργήσουν.

Οι έλεγχοι των εξαγωγών ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους η σοβιετική οικονομία δεν μπορούσε να συμβαδίσει με τις ΗΠΑ στην τεχνολογία της πληροφορικής.

Το ερώτημα είναι αν αυτή η προσέγγιση μπορεί να λειτουργήσει απέναντι στην Κίνα, η οποία είναι σήμερα το ίδιο το εργαστήριο του κόσμου όπως ήταν η Αμερική τον 20ό αιώνα, με μια πολύ ευρύτερη και βαθύτερη βιομηχανική οικονομία από ό,τι πέτυχε ποτέ η Σοβιετική Ένωση.

Μπορεί η αναχαίτιση της Κίνας να είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ επικρατούν στον Ψυχρό Πόλεμο ΙΙ;

Είναι αλήθεια ότι οι πρόσφατοι περιορισμοί του Υπουργείου Εμπορίου – στη μεταφορά προηγμένων μονάδων επεξεργασίας γραφικών στην Κίνα, στη χρήση αμερικανικών τσιπ και τεχνογνωσίας σε κινεζικούς υπερυπολογιστές και στην εξαγωγή στην Κίνα τεχνολογίας κατασκευής τσιπ – δημιουργούν σημαντικά προβλήματα για το Πεκίνο.

Ουσιαστικά αποκόπτουν τη Λαϊκή Δημοκρατία από όλα τα υψηλής ποιότητας τσιπ ημιαγωγών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που κατασκευάζονται στην Ταϊβάν και την Κορέα, καθώς και από όλους τους εμπειρογνώμονες τσιπ που είναι “Αμερικανοί”, στους οποίους περιλαμβάνονται οι κάτοχοι πράσινης κάρτας καθώς και οι πολίτες.

Είναι επίσης αλήθεια ότι δεν υπάρχουν γρήγορες λύσεις για τον Κινέζο πρόεδρο Xi Jinping.

Το μεγαλύτερο μέρος της κατασκευαστικής ικανότητας της Κίνας βρίσκεται σε κόμβους χαμηλής τεχνολογίας (μεγαλύτερου μεγέθους από 16 νανόμετρα).

Δεν μπορεί να δημιουργήσει εν μία νυκτί έναν κλώνο της ηπειρωτικής χώρας της Taiwan Semiconductor Manufacturing, η οποία ηγείται παγκοσμίως στην πολυπλοκότητα των τσιπ της.

Ούτε μπορεί ο Xi να περιμένει ότι η TSMC θα διεξάγει τις δραστηριότητές της ως συνήθως εάν η Κίνα εξαπολύσει μια επιτυχημένη εισβολή στην Ταϊβάν.

Τα εργοστάσια τσιπ της εταιρείας θα καταστρέφονταν σχεδόν σίγουρα σε έναν πόλεμο.

Ακόμη και αν επιβιώσουν, δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν χωρίς το προσωπικό της TSMC, το οποίο μπορεί να διαφύγει, και χωρίς εξοπλισμό από τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και την Ευρώπη, ο οποίος θα έπαυε να είναι διαθέσιμος.

Ωστόσο, η Κίνα έχει άλλα χαρτιά που μπορεί να παίξει.
Είναι κυρίαρχη στην επεξεργασία ορυκτών που είναι ζωτικής σημασίας για τη σύγχρονη οικονομία, όπως ο χαλκός, το νικέλιο, το κοβάλτιο και το λίθιο.

Ειδικότερα, η Κίνα ελέγχει πάνω από το 70% της παραγωγής σπάνιων γαιών τόσο από άποψη εξόρυξης όσο και επεξεργασίας.

Πρόκειται για 17 ορυκτά που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή εξαρτημάτων σε συσκευές όπως τα smartphones, τα ηλεκτρικά οχήματα, τα ηλιακά πάνελ και οι ημιαγωγοί.

Ένα εμπάργκο στην εξαγωγή τους στις ΗΠΑ μπορεί να μην είναι θανατηφόρο πλήγμα, αλλά θα ανάγκαζε τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους να αναπτύξουν γρήγορα άλλες πηγές.

Τα δημοσιονομικά των ΗΠΑ

Η αχίλλειος πτέρνα της Αμερικής θεωρείται συχνά ως η μη βιώσιμη δημοσιονομική της πορεία.
Κάποια στιγμή μέσα στην επόμενη δεκαετία, σύμφωνα με το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου, οι πληρωμές τόκων για το ομοσπονδιακό χρέος είναι πιθανό να ξεπεράσουν τις αμυντικές δαπάνες.

Εν τω μεταξύ, δεν είναι άμεσα προφανές ποιος θα αγοράζει όλα τα πρόσθετα κρατικά ομόλογα που εκδίδονται κάθε χρόνο, εάν η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ επιδίδεται σε ποσοτική σύσφιξη.

Μήπως αυτό δίνει στην Κίνα την ευκαιρία να ασκήσει οικονομική πίεση στις ΗΠΑ;

Τον Ιούλιο, κατείχε κρατικά ομόλογα αξίας 970 δισεκατομμυρίων δολαρίων, γεγονός που την καθιστά τον δεύτερο μεγαλύτερο ξένο κάτοχο αμερικανικού χρέους.

Όπως έχει συχνά επισημανθεί, αν η Κίνα επέλεγε να ξεφορτωθεί τα κρατικά ομόλογά της, θα οδηγούσε σε άνοδο τις αποδόσεις των αμερικανικών ομολόγων και θα κατέβαζε το δολάριο, όχι όμως χωρίς να προκαλέσει σημαντικό πόνο στην ίδια.

Ωστόσο, η μεγαλύτερη αμερικανική ευπάθεια μπορεί να βρίσκεται στη σφαίρα των πόρων και όχι της χρηματοδότησης.

Οι ΗΠΑ έχουν προ πολλού πάψει να είναι μια μεταποιητική οικονομία.
Έχουν γίνει ένας μεγάλος εισαγωγέας από τον υπόλοιπο κόσμο.
Η αυξανόμενη κυριαρχία της Κίνας και στους δύο αυτούς τομείς δεν πρέπει να υποτιμάται.

Η πρωτοβουλία Belt and Road Initiative του Πεκίνου δημιούργησε υποδομές που μειώνουν την κινεζική εξάρτηση από το θαλάσσιο εμπόριο.

Εν τω μεταξύ, η Shanghai Westwell Lab Information Technology εξελίσσεται ταχύτατα στον κορυφαίο προμηθευτή των πιο προηγμένων συστημάτων λειτουργίας λιμένων.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία υπενθύμισε ότι η διακοπή του εμπορίου αποτελεί ζωτικό όπλο του πολέμου.

Μας υπενθύμισε επίσης ότι μια μεγάλη δύναμη πρέπει να είναι σε θέση να παράγει μαζικά σύγχρονα όπλα, με ή χωρίς πρόσβαση σε εισαγωγές.
Και οι δύο πλευρές στον πόλεμο έχουν καταναλώσει συγκλονιστικές ποσότητες βλημάτων και πυραύλων, καθώς και τεθωρακισμένων οχημάτων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών.

Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται από οποιαδήποτε κινεζική-αμερικανική σύγκρουση είναι πόσο καιρό θα μπορούσαν οι ΗΠΑ να τη διατηρήσουν.

Ο Kissinger είχε δίκιο

Για τον Niall Ferguson, ο Kissinger έχει δίκιο να ανησυχεί για τους κινδύνους ενός παγκόσμιου πολέμου.

Του πρώτου και του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου προηγήθηκαν μικρότερες συγκρούσεις: οι βαλκανικοί πόλεμοι του 1912 και του 1913, η ιταλική εισβολή στην Αβησσυνία (1936), ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος (1936-39), ο σινοϊαπωνικός πόλεμος (1937).

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία μπορεί να φαίνεται να πηγαίνει καλά για τη Δύση αυτή τη στιγμή.

Αλλά σε ένα χειρότερο σενάριο, θα μπορούσε να είναι ένας παρόμοιος προάγγελος ενός πολύ ευρύτερου πολέμου.