Πώς μία δυναστεία έχασε τον έλεγχο της τράπεζάς της ενώ μια άλλη επιχειρεί να διατηρήσει τα ηνία της… οικογενειακής επιχείρησης. Οι Λαζάρντ χάθηκαν, οι Ρότσιλντ ελπίζουν

Μία ευρωπαϊκή τραπεζική δυναστεία εξαφανίζεται την ώρα που μια άλλη προσπαθεί να αποφύγει την ίδια μοίρα.

Πρόκειται για τις οικογένειες Λαζάρντ και Ρότσιλντ που πέρασαν μια… δύσκολη εβδομάδα στο Παρίσι.

Ο θάνατος, τον περασμένο Ιούνιο, του γόνου των Λαζάρντ, Μισέλ Νταβίντ-Βέιλ, οδήγησε ουσιαστικά σε ένα «πραξικόπημα» όταν η επικεφαλής της Eurazeo, Βιρζινί Μοργκόν, πρώην τραπεζίτης της Lazard και προστατευόμενη του Νταβίντ-Βέιλ, απολύθηκε μετά από σύγκρουση μεταξύ των μετόχων.

Σημειώνεται ότι η Eurazeo αποτελούσε μέρος του συμπλέγματος των εταιρειών χαρτοφυλακίου που έλεγχαν την επενδυτική τράπεζα για λογαριασμό της οικογένειας Λαζάρντ. Η εταιρεία, η οποία στην πορεία αναδιαμορφώθηκε σε επενδυτική, ήταν ο οργανισμός που μπορούσε να βρεθεί το τελευταίο απομεινάρι της επιρροής του γόνου των Λαζάρντ στις γαλλικές επιχειρήσεις.

Η Eurazeo, στην οποία η οικογένεια Νταβίντ-Βέιλ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος με μερίδιο 16%, αποτέλεσε τον προορισμό για πρώην τραπεζίτες της Lazard ακόμη και αφού η τράπεζα εισήχθη στη Wall Street, το 2005. Η Μοργκόν ήταν η τελευταία της συγκεκριμένης ομάδας στελεχών.

Προειδοποιητικό καμπανάκι για τους Ρότσιλντ

Σύμφωνα με τους Financial Times, η συγκεκριμένη πορεία αποτελεί μία προειδοποίηση για μια άλλη δυναστεία, αυτή των Ρότσιλντ, η οποία ανακοίνωσε ένα σχέδιο διαγραφής της ομώνυμης τράπεζας από το χρηματιστήριο του Παρισιού. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των δύο ιδρυμάτων είναι γνωστός στον επιχειρηματικό κόσμο της Γαλλίας εδώ και δεκαετίες.

Ειδικότερα κατά τη διάρκεια των μεγάλων συγχωνεύσεων και εξαγορών τις δεκαετίες του 1990 και του 2000, οι δύο τράπεζες συγκρούστηκαν για εξαγορές υψηλού προφίλ εταιρειών αλλά και για αναθέσεις ρόλου συμβούλου του γαλλικού κράτους, το οποίο επιδίωκε τις ιδιωτικοποιήσεις.

Τότε, με τον Νταβίντ-Βέιλ στο τιμόνι, η Lazard έφτασε να συγκεντρώνει στο δυναμικό της κορυφαίους τραπεζίτες. Κατά πολλούς, σε αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι σε αντίθεση με την Rothschild, η Lazard ξέφυγε από το πρόγραμμα εθνικοποίησης των τραπεζών του σοσιαλιστή προέδρου Φρανσουά Μιτεράν το 1981-1982.

Ο Νταβίντ ντε Ρότσιλντ

Ξεκινώντας από το μηδέν στα μέσα της δεκαετίας του 1980, ο Νταβίντ ντε Ρότσιλντ επιχείρησε να μιμηθεί τον αντίπαλο. Ανοικοδόμησε την τράπεζα που είχε χάσει ο πατέρας του από το κράτος γύρω από την Paris Orléans, μια εισηγμένη εταιρεία που στην πορεία μετονομάστηκε σε Rothschild & Co και πλέον διαχειρίζεται τα τραπεζικά συμφέροντα της οικογένειας.

Κατά τη διάρκεια της πορείας του ο Νταβίντ ντε Ρότσιλντ προσέλκυσε στην εταιρεία νέους επιστήμονες, πρώην δημοσίους υπαλλήλους, όπως ο σημερινός Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν.

Ακολουθώντας το παράδειγμα του Νταβίντ-Βέιλ, ο οποίους ένωσε τα παραρτήματα της Lazard σε Παρίσι, Λονδίνο και Νέα Υόρκη μετά τη δημιουργία της Eurazeo το 2001, ο ντε Ρότσιλντ χρησιμοποίησε την Paris Orléans σαν το κέλυφος που θα περιλάμβανε την τράπεζά του και τον εμπορικό τραπεζικό βραχίονα του βρετανικού κλάδου της οικογένειας, το 2012.

Ο Μισέλ Νταβίντ-Βέιλ

Προφανώς και για τους δύο κληρονόμους αυτές ήταν κινήσεις που επέτρεπαν την συμφιλίωση μεταξύ των μελών και έφερναν τον έλεγχο των τραπεζών στις δυναστείες ενώ συγχρόνως οδηγούσαν σε ανάπτυξη.

Ο Νταβίντ-Βέιλ πέτυχε στο δεύτερο σκέλος αλλά απέτυχε στην συμφιλίωση. Ήρθε σε ρήξη με τον γαμπρό του και φυσικό διάδοχό του, Εντουάρ Στερν, ο οποίος αποχώρησε από την τράπεζα το 1997.

Χωρίς προφανή διάδοχο στράφηκε στον Μπρους Βασερστάιν, έναν θρύλο της Wall Street, ο οποίος ουσιαστικά έβαλε τέλος στην οικογενειακή επιρροή εισάγοντας την τράπεζα στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης το 2005.

Σε αναζήτηση διαδόχου

Αυτή ακριβώς την εξέλιξη ήθελε διακαώς να αποφύγει ο Νταβίντ ντε Ρότσιλντ. Ο νεότερος, ετεροθαλής αδελφός του Εντουάρ ζήτησε να τον διαδεχθεί αλλά τελικά παρέμεινε στη θέση του επικεφαλής της τράπεζας μόλις για ένα χρόνο. Από την άλλη οι τρεις κόρες του Νταβίντ δείχνουν ελάχιστο ενδιαφέρον για τον τραπεζικό κλάδο. Σειρά έχει ο γιος του Αλεξάντρ.

Ο 42χρονος Αλεξάντρ πήρε την πρώτη του μεγάλη επιχειρηματική απόφαση να μετατρέψει την τράπεζα σε ιδιωτική. Στα πλεονεκτήματα, όπως αναφέρουν οι Financial Times, περιλαμβάνεται η διατήρηση των επιχειρηματικών συμφερόντων της οικογένειας μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Από την άλλη η εστίαση στην διατήρηση του οικογενειακού ελέγχου καθιστά δυσκολότερο για την τράπεζα να προσελκύσει υψηλού προφίλ στελέχη από τη Wall Street.

Ωστόσο, έτσι ίσως αποφύγουν αυτό που διαπίστωσαν με σκληρό τρόπο οι Λαζάρντ, ότι πολλές φορές τα «αστέρια» της Wall Street ίσως φέρνουν μαζί τους και την (οικογενειακή) καταστροφή.