ΡΕ, ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ;;; ΓΙΑΤΙ ΕΞΑΠΑΤΑΤΕ ΑΚΟΜΑ ΤΟΝ ΛΑΟ;;;

Στο νέο πολιτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται μετά την τραγωδία των Τεμπών, έχουν τεθεί σε κίνηση διεργασίες με κεντρικό πρόσωπο τον Μητσοτάκη σε δυο επίπεδα.

Το ένα αφορά τη σχέση του με τη χώρα. Είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού – αλλά και δια …ενισχυμένου με κρατικό χρήμα δημοσκόπου- ότι ο χειρότερος Πρωθυπουργός από τη Μεταπολίτευση, οδεύει προς την έξοδο.

Οι συνήθεις πρακτικές της απέκδυσης ευθυνών, της παραπληροφόρησης και της συγκάλυψης – όπως τις είδαμε να κορυφώνονται στο σκάνδαλο των υποκλοπών- δεν αποδίδουν.

Η τραγωδία, πλην της καταλυτικής επιρροής στη αποκάλυψη της κακοδιοίκησης του «επιτελικού κράτους», απελευθέρωσε και τις δυνάμεις της κοινωνίας στις οποίες το σύστημα είχε επιβάλει ακινησία-με τη χειραγώγηση της ενημέρωσης και τον φόβο του κορονοϊού.

Η νοσηρή διακυβέρνηση Μητσοτάκη, αποτυπώνεται ότι μόνο στα αποτελέσματά της, αλλά και στην ανάδειξη των κινήτρων της και προεξοφλεί το τέλος του. Οπότε και αν στηθούν οι κάλπες θα ηττηθεί.

Το άλλο επίπεδο αφορά τη σχέση του Μητσοτάκη με τη ΝΔ. Κατάφερε , με μεθόδους που ήδη αποκαλύπτονται, να τη θέσει υπό τον απόλυτο έλεγχό του, ανενόχλητος. Χωρίς εσωκομματική αντιπολίτευση και αντίπαλο πόλο συσπείρωσης. Η περίπτωση Δένδια είναι αστεία.

Κυρίως όμως κατάφερε να την αλλοτριώσει. Την απέκοψε από το ιδρυτικό παρελθόν της, αποκαραμανλοποίησε τον κομματικό μηχανισμό, την έκοψε και την έραψε στα μέτρα του, ως ΙΧ πολιτικό σχηματισμό ,που βασίζεται στην ακροδεξιά του ΛΑΟΣ, ανεμομαζώματα και αποτυχόντες άλλων πολιτικών χώρων.

Υπό την διαχρονική φατρία των Μητσοτάκηδων, μεταφυτεύθηκαν στην πολιτική εκπρόσωποι της διαπλοκής, τυχοδιωκτικά στοιχεία της πολιτικής και μια νέα κάστα πολιτευμένων – τύπου Σκέρτσου, Γεραπετρίτη, Νικολάου, Πάτση κλπ – πλήρωςυποταγμένων στον ίδιο. Ετσι διαμόρφωσε ένα κόμμα που μόνο η ΝΔ, που ίδρυσε ο ένας Καραμανλής και διοίκησε επί δώδεκα χρόνια ο επόμενος, δεν είναι.

Δυο πρώην αρχηγοί του κόμματος και Πρωθυπουργοί , -διαφορετικοί μεταξύ τους , αλλά με ισχυρές προσωπικότητες -και οι δυο τον άφησαν ανενόχλητο: ο Καραμανλής παρατηρούσε- προβληματισμένος- τη « γιγάντωση» ενός μέτριου πολιτικού και ο Σαμαράς, που τον ανέδειξε στην ηγεσία, κατάπιε της ευθύνες του και συμπορεύθηκε σε πολλά σημεία μαζί του.

Αυτό όμως είναι ένα άλλο κεφάλαιο της κομματικής ιστορίας που κρύβει πολλά- και περιέργως δεν άνοιξε ως τώρα η δημοσιογραφική έρευνα. Οι συνθήκες επικράτησης του νεώτερου Μητσοτάκη σε σχέση με την στάση των δυο προκατόχων του χρήζουν διερεύνησης και κάποτε θα υπάρξει.

(Δείτε στην παραπάνω φωτο, τα χεράκια του Καραμάν Αλή… συμβολισμός των ΙΛΛΟΥΜΙΝΑΤΙ)

Προς το παρόν αυτό που χρήζει απαντήσεων στη ΝΔ είναι το ερώτημα: μετά τον Μητσοτάκη τι; Για ένα κόμμα που αλλάζει ηγεσίες ανώδυνα, θα μπορούσε να συνεχιστεί η παράδοση. Ένας πρόεδρος φεύγει, ένας άλλο έρχεται και το κόμμα συνεχίζει.

Όλοι γνωρίζουν ότι πλέον αυτό βρίσκεται στον αέρα. Ο Κυριακός Μητσοτάκης , με το σύστημα που έχει δομήσει γύρω του , διαμόρφωσε άλλες επιλογές με για τον εαυτό του.

-Αν κέρδιζε τις εκλογές θα εξαφάνιζε  ότι Καραμανλικό και Σαμαρικό υπάρχει στο κόμμα, ώστε να το μετατρέψει οριστικά σε απόλυτο προσωπικό μηχανισμό κυριαρχίας του στη χώρα.

Αν τις χάσει , όπως είναι πλέον ορατό, θα προκαλέσει διάσπαση της ΝΔ, ώστε να διαμορφώσει ένα οικογενειακό κόμμα, με ορατό διάδοχο.

Αν αυτή η συζήτηση έμενε ως τώρα στα παρασκήνια και έδειχνε άσκηση επί χάρτου, πλέον αντιμετωπίζεται ως υπό εξέλιξη σχέδιο-προς τη διάσπαση- με ορίζοντα υλοποίησης της επόμενη των εκλογών.

Από την πλευρά του Μητσοτάκη είναι καθαρό: εφόσον δεν μπορεί πλέον να τα πάρει όλα, θα πάρει όσους μπορεί και θα φύγει – μεταφέροντας στην Ελλάδα την μοίρα των Γκωλικών στη Γαλλία.

Το ερώτημα είναι πώς βλέπουν τα πράγματα οι άλλοι. Τι έχουν κατά νου ο Καραμανλής με τη μεγαλύτερη ενδο-νεοδημοκρατική συσπείρωση, και επιρροές εκτός της ΝΔ και ο Σαμαράς, που δεν σταμάτησε ποτέ να ποντάρει …στη διαδοχή του διαδόχου του;

Ο πρώτος ως αυθεντικός εκπρόσωπος του Καραμανλισμού δεν ανοίγει τα χαρτιά του. Φεύγει από την Κ.Ο. αλλά είναι παρών . Σε κάθε περίπτωση συγκεντρώνει τα βλέμματα- και τις προσδοκίες της Παράταξης,- ώστε να μην ακολουθήσει ο πολιτικός φορέας της την τύχη του ΠΑΣΟΚ .

Ωστόσο αυτό που θα κρίνει τη μέλλουσα παρουσία του δεν μπορεί να είναι παρά το σύνθημα « ήλθε η ώρα του Καραμανλή». Πιο απλά η επιστροφή του δεν θα προέλθει ως προσωπική του επιδίωξη, αλλά ως αίτημά από τη βάση.

Ποια μορφή θα έχει μένει ανοιχτό. Προφανώς δεν του διαφεύγει ότι ο πολιτικός του πρόγονος ίδρυσε δυο κόμματα ,για να διασφαλίσει την επικράτησή του.

Ο Σαμαράς μάλλον ποντάρει στο σενάριο της διάσπασης ώστε να του μείνει η υπόλοιπη ΝΔ και να μεταφέρει την αναμέτρηση σε επίπεδο «και τώρα οι δυο μας Κυριάκο»– με την προσδοκία ότι το δικό του κόμμα θα καταπιεί το κόμμα «Αδελφοί Μητσοτάκη και υιοί».

Εκ των πραγμάτων και στα δυο ενδοκομματικά ρεύματα υπάρχει συνείδηση του διλλήματος: ή τελειώνουν τον Μητσοτάκη ή τους τελειώνει αυτός. Και αυτό θα κριθεί στις εκλογές.

Τι ακριβώς μπορούν να κάνουν ανήκει στα ευκόλως εννοούμενα που παραλείπονται. Πάντως ότι και αν έχουν κατά νου ο Καραμανλή και ο Σαμαράς, ψήφος πραγματικού Νεοδημοκράτη στην κάλπη υπέρ του Μητσοτάκη δεν πέφτει..

Σε κάθε περίπτωση το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή που θεμελίωσε τη Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία και την Ευρωπαϊκή υπόσταση της χώρας, μαζί με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου– οδεύει πλέον στις εκλογές τριχοτομημένο και επί ξηρού ακμής. Το μόνο βέβαιο, μετά την ήττα Μητσοτάκη, είναι οι αβεβαιότητες για την επόμενη μέρα.