ΣΟΚ. ΘΑ ΜΑΣ ΤΑΪΖΟΥΝ ΜΕ ΓΕΝΕΤΙΚΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΖΩΑ. Τα βοοειδή με γονιδιακή επεξεργασία λαμβάνουν ρυθμιστική άδεια στις ΗΠΑ
Ο Δρ Steven Solomon, (α, τσα! και ονοματάκι οβραϊϊκο ο ντόκτωρ!!!!!!!) διευθυντής του Κέντρου Κτηνιατρικής του FDA, είπε ότι η αναθεώρηση των βοοειδών της Recombinetics από τον οργανισμό διήρκεσε αρκετούς μήνες και ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΝΤΡΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΖΩΑ ΑΥΤΑ Ή ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΣΗΜΑΝΣΗ.
Τον κόσμο που μας ετοιμάζουν… τον δουλεύουν δεκαετίες αν όχι εκατονταετίες…
Και φυσικά πάντα η οβραίικη σιωνιστική καμπάλα από πίσω…
Με τα μεταλλαγμένα τρόφιμα οι… μεταλλαγμένες ασθένειες ήδη έχουν κτυπήσει κόκκινο.
Έχουν πείσει αφελείς αγρότες και κτηνοτρόφους, να καταστρέψουν τα πατροπαράδοτα προϊόντα και να τα αντικαταστήσουν με μεταλλαγμένα.
ΓΥΡΙΣΤΕ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΣΑΣ, ΟΣΟΙ ΕΧΕΤΕ ΧΩΡΙΑ, ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΤΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΑ.
ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΣΚΕΦΘΕΙ ΚΑΙ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗΝ ΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ.
ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΕΙΝΑ… ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ.
Καλλιόπη Σουφλή
Μετάφραση blümlifee
Εάν δεν το έχετε ήδη καταλάβει, ο FDA έχει υποχωρήσει πλήρως στις εταιρείες βιοτεχνολογίας που τείνουν να ανασχεδιάσουν τη ζωή στη γη. Το βοδινό κρέας που επεξεργάστηκε το CRISPR θα κάνει κύκλους στον πλανήτη καθώς το σπέρμα του ταύρου εξάγεται και μοιράζεται. Αυτά τα γονίδια θα αναμειχθούν με άλλες ποικιλίες CRISPR για να δημιουργήσουν την απόλυτη φυλή: Frankenbeef.
NEA YOΡΚΗ (AP) — Οι ρυθμιστικές αρχές των ΗΠΑ άνοιξαν τη Δευτέρα το δρόμο για την πώληση βοείου κρέατος από γενετικά επεξεργασμένα βοοειδή τα επόμενα χρόνια, αφού η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα ζώα δεν εγείρουν ανησυχίες για την ασφάλεια.
Τα βοοειδή της Recombinetics είναι τα τρίτα γενετικά τροποποιημένα ζώα που έχουν λάβει το πράσινο φως για ανθρώπινη κατανάλωση στις ΗΠΑ μετά τον σολομό και τους χοίρους. Πολλά άλλα τρόφιμα παρασκευάζονται ήδη με γενετικά τροποποιημένα συστατικά από καλλιέργειες, όπως η σόγια και το καλαμπόκι.
Τα βοοειδή που εξετάστηκαν από τον FDA είχαν γονίδια αλλαγμένα με μια τεχνολογία που ονομάζεται CRISPR για να έχουν κοντό, λείο τρίχωμα που τους επιτρέπει να αντέχουν πιο εύκολα τον ζεστό καιρό. Τα βοοειδή που δεν υποφέρουν από τη ζέστη μπορεί να παχύνουν πιο εύκολα, με αποτέλεσμα την πιο αποτελεσματική παραγωγή κρέατος.
Η εταιρεία δεν είπε πότε ο καταναλωτής στο σπίτι ή οι μάγειρες στα εστιατόρια θα μπορούν να αγοράσουν αυτό το βοδινό κρέας, αλλά ο FDA είπε ότι θα μπορούσε να φτάσει στην αγορά σε δύο χρόνια.
Σε αντίθεση με τον σολομό και τους χοίρους, τα βοοειδή δεν χρειάστηκε να περάσουν από μια πολυετή διαδικασία έγκρισης (εμ τί!!! θα παίζουμε;;;;). Ο FDA είπε ότι τα βοοειδή εξαιρούνταν από αυτό επειδή η γενετική τους σύνθεση είναι παρόμοια με άλλα υπάρχοντα βοοειδή (βλ. καταναλωτής) και το χαρακτηριστικό μπορεί να βρεθεί φυσικά σε ορισμένες ράτσες.
Ο Δρ Steven Solomon, (α, τσα! και ονοματάκι οβραϊϊκο ο ντόκτωρ!!!!!!!) διευθυντής του Κέντρου Κτηνιατρικής του FDA, είπε ότι η αναθεώρηση των βοοειδών της Recombinetics από τον οργανισμό διήρκεσε αρκετούς μήνες και ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΝΤΡΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΖΩΑ ΑΥΤΑ Ή ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΣΗΜΑΝΣΗ.
Ο Solomon είπε ότι ένα γενετικά τροποποιημένο ζώο που διατίθεται στο εμπόριο ως ειδικό πλεονέκτημα – λόγω της υψηλότερης από την κανονική ικανότητα να αντέχει τη θερμότητα – ίσως χρειαστεί να περάσει από τη διαδικασία πλήρους έγκρισης.
“Αυτό ανοίγει ένα εντελώς διαφορετικό μονοπάτι”, είπε, σημειώνοντας ότι η απόφαση θα μπορούσε να είναι ενθαρρυντική για άλλες εταιρείες βιοτεχνολογίας, πολλές από τις οποίες είναι μικρές νεοφυείς επιχειρήσεις.
Το γονιδιακά επεξεργασμένο χαρακτηριστικό στα βοοειδή Recombinetics μπορεί να μεταδοθεί έτσι ώστε το σπέρμα και τα έμβρυα από αυτά να μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή απογόνων με τα ίδια κοντύτερα τρίχωμα.
Το χαρακτηριστικό αυτό θα κάνει την παραγωγή βοείου κρέατος πιο ΒΙΩΣΙΜΗ (άντε πάλι) και θα βελτιώσει την καλή διαβίωση των ζώων σε θερμότερα κλίματα, ανέφερε η Recombinetics σε δήλωσή της, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ. (στο πόπολο – επιστήμη γαρ…)
Ο Greg Jaffe, ο οποίος ειδικεύεται στη βιοτεχνολογία στο Centre for Science in the Public Interest, είπε ότι η ανακοίνωση του FDA κατέστησε σαφές ότι δεν εξαιρούσε όλα τα γενετικά επεξεργασμένα ζώα από τη μακρύτερη διαδικασία έγκρισης.
“Ενισχύουν την ιδέα ότι αυτή είναι μια κατά περίπτωση αναθεώρηση”, είπε ο Jaffe.
Είπε ότι ο οργανισμός θα πρέπει να είναι πιο διαφανής σχετικά με τη διαδικασία αναθεώρησης, ώστε οι άνθρωποι να γνωρίζουν τί συμβαίνει. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε καλύτερη δημόσια αποδοχή και να ελαχιστοποιήσει τυχόν πιθανές οικονομικές διαταραχές από το παγκόσμιο εμπόριο, καθώς άλλες χώρες μπορεί να θεωρούν τα ζώα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα που πρέπει να φέρουν ετικέτα, είπε.
Ο Jaydee Hanson, του Κέντρου για την Ασφάλεια των Τροφίμων, είπε ότι η υπηρεσία θα πρέπει να παρακολουθεί τα ζώα για αρκετές γενιές για να διασφαλίσει ότι δεν υπάρχουν ανεπιθύμητα προβλήματα.
Ο γενετικά τροποποιημένος χοίρος προορίζεται κυρίως για ιατρικούς σκοπούς και όχι για κρέας, σύμφωνα με την εταιρεία που τον ανέπτυξε. Η εταιρεία παρείχε πρόσφατα μια καρδιά χοίρου που μεταμοσχεύτηκε σε έναν ετοιμοθάνατο σε μια πειραματική χειρουργική επέμβαση. (μόνο που ο ετοιμοθάνατος πέθανε)
Η εταιρεία πίσω από τον τροποποιημένο σολομό είπε ότι τα ψάρια πωλούνται σε διανομείς στα Μεσοδυτικά και Βορειοανατολικά.
Η Alison Van Eenennaam, γενετιστής ζώων στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, που έχει εργαστεί με την Recombinetics, είπε ότι η απαίτηση από όλες τις εταιρείες να περάσουν από τη μακρά διαδικασία έγκρισης θα μπορούσε να τερματίσει τη δυνατότητα εμπορευματοποίησης ζώων με γονιδιακή επεξεργασία στις ΗΠΑ.
Για τα γενετικά επεξεργασμένα βοοειδή που εκκαθαρίστηκαν από τον FDA, είπε ότι μπορεί να χρειαστούν περίπου δύο χρόνια για να φτάσει το βόειο κρέας από τους απογόνους στην αγορά.
Μόλις χρησιμοποιηθεί το σπέρμα για τη δημιουργία εμβρύων, είπε ότι η κύηση θα διαρκέσει περίπου εννέα μήνες και τα μοσχάρια που θα προκύψουν ενδέχεται να σφάζονται μετά από περίπου 10 μήνες. Σημείωσε ότι η αγορά δεν περιορίζεται στις ΗΠΑ, δεδομένου του τρόπου με τον οποίο εκτρέφονται τα βοοειδή.
“Ας το παραδεχτούμε, το σπέρμα ταύρου πηγαίνει σε όλο τον κόσμο’, είπε.
___
Το Τμήμα Υγείας και Επιστήμης του Associated Press λαμβάνει υποστήριξη από το Τμήμα Εκπαίδευσης Επιστημών του Ιατρικού Ινστιτούτου Howard Hughes. Το AP είναι αποκλειστικά υπεύθυνο για όλο το περιεχόμενο.
Μετάφραση blümlifee
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: FDA, ΔΙΑΤΡΟΦΗ, ΕΒΡΑΙΟΣΙΩΝΙΣΜΟΣ, ΗΠΑ, ΚΟΡΥΦΑΙΑ, ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
ΜΕΡΟΣ ΣΤ’
Οι New York Times συνεργάστηκαν με το Υπουργείο Πολέμου
Δύο μέρες μετά τη βόμβα στη Χιροσίμα, οι New York Times δημοσίευσαν μια ιστορία για μια μοίρα βομβαρδιστικών B-29 που είχε χτυπήσει μια βιομηχανική περιοχή στην Ιαπωνία που ονομάζεται Yawata. Παράλληλα με την πρωτοσέλιδη ιστορία, οι Times δημοσίευσαν φωτογραφίες του William Parsons, του πιλότου του Enola Gay, ενός άνδρα που ονομάζεται συνταγματάρχης Paul Tibbets και του βομβαρδιστή του πληρώματος. Ως τακτικός διοικητής της αποστολής και επικεφαλής του τμήματος πυρομαχικών του έργου βομβών, ο Parsons ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ανάπτυξη και χρήση του πρώτου πυρηνικού όπλου στον κόσμο και πολύ πιο σημαντικός από οποιονδήποτε από τους άλλους δύο άνδρες που απεικονίζονται. Ωστόσο, στο τεύχος της 8ης Αυγούστου των New York Times, η εφημερίδα δημοσίευσε μια φωτογραφία του λάθος William Parsons.
Όσο ντροπιαστική κι αν ήταν η φωτογραφική γκάφα για τους Times, δεν πλησίαζε καθόλου το μέγεθος της κεντρικής αποτυχίας της Γκρίζας Κυρίας στο ρεπορτάζ για τον πυρηνικό βομβαρδισμό της Ιαπωνίας. Όπως ο Walter Duranty είχε αποκτήσει άνευ προηγουμένου πρόσβαση στον Στάλιν, ο Herbert Matthews πήρε πολυπόθητες συνεντεύξεις με τον Φιντέλ Κάστρο και ο David Halberstam είχε ιδιωτικές συναντήσεις με τον Αμερικανό πρέσβη στο Βιετνάμ, οι NEW YORK TIMES ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. Αυτή τη φορά για να αναφέρουν την εξέλιξη και την ανάπτυξη του πιο εντυπωσιακού και τρομακτικού όπλου στον κόσμο.
Ο ρεπόρτερ ονομαζόταν William L. Laurence. Γεννήθηκε στη Λιθουανία ως Leid Siew (ήταν Εβραίος, αλλά, χαρακτηριστικά, οι Times δεν έκαναν ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ σε αυτό στη μακροσκελή νεκρολογία του 1977). Ο Laurence ήταν σύμφωνα με όλα τα πρότυπα ένας λαμπρός άνθρωπος, σπούδασε στο Κολλέγιο του Χάρβαρντ, στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ και στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης λίγο καιρό μετά την άφιξή του στις Ηνωμένες Πολιτείες ως μετανάστης. Μέχρι το 1926, ο Laurence έγραφε για μια εφημερίδα της Νέας Υόρκης, την “World”, και τέσσερα χρόνια αργότερα, μπήκε στους New York Times, όπου έδειξε το απίστευτο χάρισμα να μπορεί να αναγνωρίζει μια ιστορία που κρύβεται, να την αποκρυσταλλώνει και να φέρνει στην επιφάνεια τις αφηγήσεις και τις λεπτομέρειες με τρόπο τέτοιο, που οι τακτικοί αναγνώστες των Times βρήκαν όχι απλώς κατανοητό και ενδιαφέρον, αλλά συχνά συναρπαστικό.
Στις 7 Αυγούστου 1945, οι Times δημοσίευσαν την ιστορία στην πρώτη σελίδα με τον τίτλο “Η ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ” (“New Age Ushered”). Το άρθρο σχολίαζε μια ανακοίνωση του Προέδρου Τρούμαν, όπου γινόταν φανερό, όπως παρατηρούσε το άρθρο, ότι τα ορόσημα του αιώνα είχαν παρέλθει και ότι η εποχή της “ατομικής ενέργειας”, η οποία μπορεί να είναι μια τεράστια δύναμη για την πρόοδο του πολιτισμού καθώς και για την καταστροφή, ήταν κοντά”. Την ίδια μέρα, η εφημερίδα δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο “Science and the Bomb”, επικαλούμενος την πλέον κλισέ παρατήρηση ότι η πυρηνική ενέργεια θα μπορούσε να αποδειχθεί μια τεράστια δύναμη τόσο για την πρόοδο όσο και για την καταστροφή. Το άρθρο συνέχισε στις επόμενες παραγράφους παρέχοντας ένα σύντομο επιστημονικό υπόβαθρο για την πυρηνική έρευνα, αλλά το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε το άρθρο ήταν οριστικό:
Οι δυνατότητες αυτής της πρώτης αξιοποίησης της ατομικής ενέργειας είναι απεριόριστες. Το κύριο σημείο που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι αυτός ο κόσμος κινείται από την ενέργεια και ότι από αυτόν τον πόλεμο προέκυψε η πρώτη εφεύρεση που κατέστησε δυνατή τη χρήση, δυστυχώς για καταστροφή, της ενέργειας σε πράγματα που αξιολογούνται ως κατώτερα και από σκουπίδια.
Την επόμενη μέρα, οι Times δημοσίευσαν μια ιστορία για τον πυρηνικό σταθμό στο Oak Ridge, όπου γινόταν το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας σχάσης. Η ιστορία επαναλάμβανε τα λόγια του συνταγματάρχη που ασχολήθηκε με τους δημοσιογράφους, λέγοντας ότι οι άνθρωποι στο Oak Ridge είχαν κάνει “θαυμάσια δουλειά” και ότι το εργοστάσιο είχε διατηρήσει αρχεία ασφαλείας καλύτερα από αυτά των περισσότερων βιομηχανικών εγκαταστάσεων. Ωστόσο, μεταξύ όλων των πρώτων ιστοριών της βόμβας και της ατομικής έρευνας, δεν υπήρχε αναφορά από τον William Laurence, τον δημοσιογράφο που σχεδόν μόνος του είχε υπερασπιστεί την πυρηνική ενέργεια τη δεκαετία του 1930.
Υπήρχε, ωστόσο, μια μικρή ιστορία της 7ης Αυγούστου όχι από τον William Laurence αλλά για αυτόν. Ο τίτλος του άρθρου ήταν: “Το Υπουργείο Πολέμου κάλεσε τον δημοσιογράφο των Times να εξηγήσει την περιπλοκότητα [του θέματος] στο κοινό”. Η ιστορία, μόλις πέντε παραγράφων, είπε στους αναγνώστες ότι ο Laurence, ο “αυθόρμητος ρεπόρτερ των New York Times”, ήταν ο άνθρωπος πίσω από τα “δελτία του Υπουργείου Πολέμου” που είχαν σχεδιαστεί για να διαφωτίσουν το κοινό σχετικά με τη λειτουργία της ατομικής βόμβας που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά πάνω από την Ιαπωνία”. Αν και το άρθρο των Times ήταν διακριτικό σχετικά με αυτό, η παραδοχή του ήταν συγκλονιστική: ο επιστημονικός συγγραφέας του, William Laurence, εργαζόταν για το Υπουργείο Πολέμου των Ηνωμένων Πολιτειών για το εξαιρετικά απόρρητο πρόγραμμα πυρηνικής βόμβας του.
Τελικά, στις 9 Σεπτεμβρίου 1945, ο William Laurence έσπασε την πολύμηνη σιωπή του. Η πρώτη γραμμή της ιστορίας ήταν συγκλονιστική: “Είμαστε καθ’ οδόν για να βομβαρδίσουμε την ηπειρωτική χώρα της Ιαπωνίας”. Οποιοσδήποτε τακτικός αναγνώστης των ιστοριών του Laurence θα μπορούσε να είχε μείνει να αναρωτιέται τί θα μπορούσε να εννοούσε ο “αυθόρμητος” επιστημονικός συγγραφέας των New York Times, ο οποίος είχε αφιερώσει περισσότερο χρόνο τα τελευταία πέντε χρόνια γράφοντας για μύκητες και καρκίνο παρά για την πυρηνική τεχνολογία, λέγοντας “βρισκόμαστε καθ’ οδόν να βομβαρδίσουμε την Ιαπωνία”. Ο Laurence δεν έγραφε μεταφορικά, σαν να επρόκειτο οι Ηνωμένες Πολιτείες συλλογικά να βομβαρδίσουν την Ιαπωνία. Εννοούσε τη δήλωση κυριολεκτικά: τη στιγμή που έγραψε την πρόταση, ο William Laurence καθόταν σε ένα από τα τρία βομβαρδιστικά B-29 Superfortress σε μια αποστολή να ρίξει τη δεύτερη ατομική βόμβα στην ιστορία. Ο Laurence συνέχισε λέγοντας: “Έχουμε αρκετούς επιλεγμένους στόχους.
Σταδιακά, άρχισε να ξετυλίγεται η ιστορία για το τί έκανε ένας επιστημονικός ρεπόρτερ των Times σε ένα βομβαρδιστικό B-29 στην πορεία του να ρίξει ένα άκρως μυστικό μεγαόπλο. Ο Laurence έγραψε ότι ήταν ένας από τους λίγους “προνομιούχους” που έγινε ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΒΟΜΒΑΣ και της φόρτωσης του Fat Man, το παρατσούκλι της βόμβας, στο αεροπλάνο. Όπως και άλλοι που είχαν στενή επαφή με το έργο της βόμβας, ο Laurence είχε μολυνθεί με την αίσθηση του δέους και της δύναμης που πρόβαλλε στα μάτια τους αισθητικά και ακόμη και οργανικά χαρακτηριστικά στο όπλο.
ΤΕΛΟΣ
ΜΕΡΟΣ Ε’
Γιατί οι New York Times Κάλυψαν το Ολοκαύτωμα
Στις 27 Ιουνίου 1942, οι New York Times δημοσίευσαν μια είδηση που δήλωνε στον τίτλο τους, “Περισσότερες εκτελέσεις στη Γιουγκοσλαβία, την Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία— φόρος αίματος 700.000 Εβραίοι”. Ο τίτλος μόλις που ήταν ακριβής – τα ιστορικά αρχεία αποκαλύπτουν ότι οι Ναζί είχαν σφάξει όχι μόνο 700.000 αλλά σχεδόν 1.000.000 Εβραίους από αυτές τις χώρες. Αυτό το πρώτο κύμα σφαγών στο ναζιστικό πρόγραμμα της επονομαζόμενης ως “Τελικής Λύσης” αντιπροσωπεύει πάνω από δέκα φορές περισσότερες δολοφονίες από όλες αυτές που διαπράχθηκαν στη γενοκτονία της Βοσνίας. Μόλις ένας πρώιμος, σχετικά μικρός γύρος στη δολοφονία των Εβραίων της Ευρώπης, ισούται με τον συνολικό αριθμό των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στο σύνολο της γενοκτονίας της Ρουάντα.
Επιπλέον, οι θάνατοι των Εβραίων δεν συνέβησαν από τη μια μέρα στην άλλη – ήταν το αποκορύφωμα μιας μακράς διαδικασίας που ξεκίνησε όταν οι Ναζί αφαίρεσαν τους Εβραίους από την περιουσία και την υπηκοότητά τους και άρχισαν να τους οδηγούν σε κέντρα κράτησης και πρώιμα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι Ναζί είχαν ξεκινήσει τη γενοκτονία ήδη από το 1935, όταν το Ράϊχ μετέτρεψε ανοιχτά και ασύστολα τους Εβραίους σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας με τους νόμους της Νυρεμβέργης. Απαγόρευσε τους Εβραίους από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 και επέβλεψε την Kristallnacht, ή τη “Νύχτα του Σπασμένου Γυαλιού”, όταν χιλιάδες εβραϊκά καταστήματα και σπίτια λεηλατήθηκαν και κάηκαν το 1938. Στη συνέχεια ήρθαν οι πολλαπλοί γύροι απελάσεων, κατά τους οποίους οι Εβραίοι κλήθηκαν απλώς να φύγουν από τη Γερμανία και την Αυστρία, και στη συνέχεια τους επιβίβασαν και τους έδιωξαν, κάτι που ήδη γινόταν από το 1938. Όλες αυτές οι φρικαλεότητες ήταν γνωστές από τις εφημερίδες σε όλο τον κόσμο, που είχαν αναφερθεί στα αυξανόμενα εγκλήματα των Γερμανών κατά των Εβραίων. Δεν υπήρχε λόγος να αμφιβάλλει κανείς ότι με αυτές τις κινήσεις οι Ναζί έκαναν άλλο ένα βήμα στην πορεία τους προς τη φυλετική εξόντωση.
Ωστόσο, οι New York Times δεν θεώρησαν σκόπιμο να αφιερώσουν ούτε καν ένα ολόκληρο άρθρο στην αποκάλυψη ότι 700.000 Εβραίοι είχαν πρόσφατα δολοφονηθεί από τους Ναζί. Αντίθετα, οι συντάκτες της εφημερίδας έθεσαν τις πληροφορίες ως υποϊστορία και αφιερώθηκαν περίπου δύο ίντσες από το διάσημο γκρίζο χαρτί – περίπου όσο το μικρό σας δάχτυλο – ανερχόταν σε μόλις εβδομήντα τέσσερις λέξεις. Το άρθρο θάφτηκε στη σελίδα 5.
ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ, ΤΟ ΛΙΓΟ που επέλεξαν οι συντάκτες των Times για τις 700.000 δολοφονίες ΑΝΤΑΝΑΚΛΟΥΣΕ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΗΝ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ. Η συζήτηση σχετικά με τη γενοκτονία έκανε αναφορές σε μια εκπομπή του BBC που βασίστηκε σε μια συγκλονιστική αναφορά, την έκθεση Bund, σχετικά με την κατάσταση με τους Εβραίους της Ευρώπης. Η αναφορά παρατήρησε σχετικά με τον τεράστιο απολογισμό των νεκρών: “Για να επιτευχθεί αυτή, ίσως η μεγαλύτερη μαζική σφαγή στην ιστορία, χρησιμοποιήθηκε κάθε μέθοδος θανάτου—πολυβόλο, θάλαμοι αερίων, στρατόπεδα συγκέντρωσης, μαστίγωμα, όργανα βασανιστηρίων και πείνα”.
Ξεχωρίζουν οι λέξεις “η μεγαλύτερη μαζική σφαγή στην ιστορία”. Οι Times τύπωσαν αυτά τα λόγια και αναγνώρισαν ότι οι Ναζί, που είχαν προκαλέσει παγκόσμιο πόλεμο και λυμαίνονταν την Ευρώπη, είχαν διαπράξει ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία. Επίσης, η αναφορά επέμεινε στην ποικιλία των μέσων που χρησιμοποιήθηκαν για τη δολοφονία των Εβραίων, από τις νέες τεχνολογίες, όπως οι θάλαμοι αερίων έως τις απλούστερες μεθόδους βαρβαρότητας, όπως η πείνα και το μαστίγωμα. Ωστόσο, η ιστορία “έτρεξε”, με λιγότερο χώρο και προσοχή από την εφημερίδα από αυτό που δίνεται συνήθως σε μια κριτική θεάτρου εκτός Μπρόντγουεϊ.
Το άρθρο είναι ένα ανησυχητικό σύμβολο του ρεπορτάζ των New York Times για το Ολοκαύτωμα: η εφημερίδα είχε λεπτομερείς πληροφορίες για τη σφαγή, βρήκε τις πηγές των πληροφοριών αρκετά αξιόπιστες για να τις τυπώσει και παρόλα αυτά, υποβάθμισε την ιστορία σε μια λεπτομέρεια δύο ιντσών στη σελίδα πέντε κάτω από έναν μικροσκοπικό τίτλο. Η πηγή των πληροφοριών της ιστορίας ήταν μια αναφορά που γράφτηκε από το Jewish Labour Bund της Πολωνίας τον Μάιο του 1942, η οποία υπολόγιζε τον αριθμό των θανάτων από γνωστές και επιβεβαιωμένες σφαγές των Ναζί μέσα και γύρω από την Πολωνία. Μέλη του Jewish Labour Bund κατάφεραν να μεταφέρουν την αναφορά στην πολωνική κυβέρνηση, η οποία είχε εξοριστεί στο Λονδίνο.
Οι Times είχαν πράγματι παραθέσει την αναφορά του υπουργού προπαγάνδας των Ναζί Γιόζεφ Γκέμπελς για αυτήν την πολιτική “όπως και να γίνει, οι Εβραίοι θα χαθούν” σε ένα άρθρο που είχε κυκλοφορήσει πολύ πριν από το άρθρο του Ιουνίου 1942 για την έκθεση Bund. Ήδη από τα τέλη του 1941, η αποφασιστικότητα των Ναζί να εξαφανίσει τους Εβραίους και η εφαρμογή της διαδικασίας, η οποία έγινε γνωστή ως η “Τελική Λύση”, εμφανιζόταν στο ρεπορτάζ των New York Times. Σε ένα άρθρο της 14ης Νοεμβρίου 1941 με τίτλο, “Goebbels Spurs Abuse for Jews”, (o Γκέμπελς προωθεί την κακοποίηση των Εβραίων) οι Times (σε άρθρο που αναδημοσιεύτηκε από την United Press) ανέφεραν, “Ο Δρ. Γκέμπελς εξέδωσε ένα νέο χάρτη δέκα σημείων για τη ναζιστική εκστρατεία κατά των Εβραίων. Προέτρεψε όλους τους Γερμανούς να μην τρέφουν καμία συμπάθεια για τους Εβραίους σε σχέση με τα μέτρα της κυβέρνησης εναντίον τους”. Το άρθρο παραθέτει επίσης λόγια του Goebbels ότι η αναδυόμενη μοίρα των Εβραίων “είναι όντως σκληρή, αλλά τους αξίζει και με το παραπάνω”. Και συνεχίζει με αναφορές τους κορυφαίου Ναζί, ο οποίος είπε: “Σε αυτήν την ιστορική αναμέτρηση κάθε Εβραίος είναι εχθρός μας, ανεξάρτητα από το αν φυτρώνει σε ένα πολωνικό γκέτο ή περιφέρει την παρασιτική του ύπαρξη στο Βερολίνο ή το Αμβούργο ή ηχεί τις πολεμικές τρομπέτες στην Ουάσιγκτον ή τη Νέα Υόρκη”. Το άρθρο ολοκληρώθηκε με το συμπέρασμα του ίδιου του Γκέμπελς – ότι στόχος της Γερμανίας ήταν η αποφασιστικότητά της να “τελειώσει επιτέλους” τους Εβραίους.
Ανάμεσα στα άρθρα που κοσμούσαν το πρωτοσέλιδο των Times εκείνη την ημέρα, στις 14 Νοεμβρίου 1941, ήταν μια ιστορία για τις δοκιμές εξόρυξης άνθρακα. Ένα άλλο άρθρο που έγινε το αγιασμένο πρωτοσέλιδο ήταν ένα άρθρο με τίτλο, “Προτρέπουμε σε ειλικρίνεια στους ηγέτες του Τόκιο”. Μια άλλη πρωτοσέλιδη ιστορία αφορούσε Αμερικανούς αστυνομικούς που είχαν υποβιβαστεί για παραβάσεις. Υπήρχε επίσης μια αναφορά για έναν άνδρα από την Ισλανδία που είχε σκοτωθεί. Το άρθρο που ανέφερε τη χρήση της γλώσσας της “Τελικής Λύσης” από τον Γκέμπελς πέρασε στα ψιλά. Η έκθεση για τον πόλεμο των Ναζί κατά των Εβραίων τυπώθηκε στη σελίδα έντεκα.
Η εξελισσόμενη ιστορία διώξεων και δολοφονιών των Εβραίων της Ευρώπης από τους Ναζί προωθήθηκε από ένα άρθρο του Μαρτίου 1942 που ανέφερε ότι ένας εκπρόσωπος της American Jewish Joint Distribution Company, ονόματι SB Jacobson, είχε επιστρέψει από τα Βαλκάνια, όπου εργαζόταν τα προηγούμενα χρόνια. Ναζιστική κήρυξη πολέμου στην Αμερική. Ο Jacobson, σύμφωνα με το άρθρο των Times, “έδωσε μια αναφορά σε αυτόπτη μάρτυρα για τις βαρβαρότητες που επηρέασαν τις ζωές δεκάδων χιλιάδων Εβραίων στα Βαλκάνια”. Ο Jacobson μίλησε για την κατάσταση των Εβραίων των Βαλκανίων. “Έχουν ήδη πάρει μια γεύση από όλα τα μέτρα που επιβάλλουν οι Ναζί στους Εβραίους που εμπίπτουν στην αντίληψή τους”, είπε ο Jacobson σε συνέντευξη Τύπου, περιγράφοντας πώς, 500 Εβραίοι (συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών) οδηγήθηκαν σε βαγόνια βοοειδών και απεστάλησαν σε στρατόπεδα, και ότι η Γκεστάπο σκότωσε τουλάχιστον το 50% από αυτούς όταν έφτασαν στον προορισμό. Συνέχισε λέγοντας επίσης ότι “στρατόπεδα εγκλεισμού και καταναγκαστικής εργασίας υπάρχουν στην Ουγγαρία για χιλιάδες Εβραίους. Όσοι είναι ακόμα ελεύθεροι υποφέρουν με άλλους τρόπους”.
Ο Jacobson επεσήμανε επίσης ότι οι Εβραίοι σε άλλες χώρες της Ευρώπης υπέφεραν ακόμη πιο σκληρές μοίρες, αν αυτό ήταν δυνατό να το πιστέψουμε. Η ιστορία είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός πρωτοσέλιδου άρθρου: ήταν παγκόσμιας κλίμακας, αφηγούταν αδιανόητες φρίκης που διέπραξε ένας εχθρός των Ηνωμένων Πολιτειών εν καιρώ πολέμου και προερχόταν από μια εξαιρετικά αξιόπιστη πηγή. Ως αυτόπτης μάρτυρας της ναζιστικής φρίκης, ο Jacobson στάθηκε για να ανοίξει τα μάτια των Αμερικανών που ως επί το πλείστον εξακολουθούσαν να αγνοούν την κατάσταση στην Ευρώπη. Παρ’ όλα αυτά, οι συντάκτες των New York Times θεώρησαν σκόπιμο να δώσουν στην εξαιρετικά σημαντική ιστορία εννέα σύντομες παραγράφους που υποβιβάστηκαν στη έβδομη σελίδα.
Εκείνη την εποχή, αναφορές όπως αυτή που βασίζονταν στην έκθεση Bund και του SB Jacobson έβγαιναν στην επιφάνεια του εβραϊκού αμερικανικού Τύπου. Οι Εβραίοι αναγνώστες στις Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στην καταστροφή που εκτυλίσσεται στην Ευρώπη και δεν άργησε να βρει διέξοδο σε κάποια μορφή δράσης ο συλλογικός θυμός και η θλίψη τους. Στο “The Abandonment of the Jews”, (Η Εγκατάλειψη των Εβραίων) ο ιστορικός David Wyman εξηγεί ότι μερικές εβραιοαμερικανικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένου του Αμερικανοεβραϊκού Κογκρέσου, του B’nai Brith και της Εβραϊκής Επιτροπής Εργασίας ένωσαν τις δυνάμεις τους για να οργανώσουν μια διαδήλωση στη Νέα Υόρκη σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσταση. Η διαδήλωση, που έγινε στις 21 Ιουλίου 1942, αποδείχθηκε τεράστια. Τουλάχιστον 20.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Madison Square Garden και εκτιμάται ότι 10.000 άλλοι κυκλοφόρησαν την περιοχή γύρω από αυτό. Ο Πρόεδρος Ρούσβελτ έστειλε ένα μήνυμα προς ανάγνωση, και εξέχοντα πρόσωπα της Νέας Υόρκης, όπως ο δήμαρχος La Guardia συμμετείχαν στην διαμαρτυρία.
Η διαμαρτυρία αντιπροσώπευε μια από τις πρώτες – και μια από τις εντυπωσιακά λίγες – περιπτώσεις όπου μια ιστορία του Ολοκαυτώματος θα γίνει το πρωτοσέλιδο των New York Times. Το άρθρο αριθμούσε 2.783 λέξεις, αλλά με όλες αυτές τις λέξεις η έκθεση των Times δεν έκανε ούτε μια αναφορά στο γεγονός ότι οι Εβραίοι σφαγιάζονταν μαζικά ως μέρος μιας εκστρατείας φυλετικής εξόντωσης των Ναζί. Στην πραγματικότητα, το άρθρο πήρε έναν τόνο αισιοδοξίας και οδήγησε σε ένα απόσπασμα από τη δήλωση του Ρούσβελτ ότι “Ο αμερικανικός λαός καθιστά τους Ναζί αυστηρή υπόλογους ” και πρόσφερε λεπτομέρειες για τον τρόπο οργάνωσης του συλλαλητηρίου. Το άρθρο δεν παρείχε καμία ενημέρωση για την κατάσταση στην Ευρώπη και δεν επανεκτύπωσε πληροφορίες από προηγούμενες εκθέσεις, όπως τα στατιστικά στοιχεία των 700.000 δολοφονηθέντων Εβραίων, τα οποία η εφημερίδα είχε αγγίξει ελάχιστα στο άρθρο της του Ιουνίου σχετικά με την έκθεση Bund. Μάλλον, η πρώτη παράγραφος μίλησε για τη δήλωση του Ρούσβελτ, η δεύτερη παράγραφος έκανε λόγο για τις εβραϊκές οργανώσεις που συμμετείχαν στη συγκέντρωση, ενώ η τρίτη “αποκάλυπτε” τον μεγάλο αριθμό Εβραίων που πολεμούσαν για τους Συμμάχους στην Παλαιστίνη, και η τέταρτη απαριθμούσε μερικούς από τους αξιόλογους παρευρισκόμενους στην διαμαρτυρία. Το υπόλοιπο άρθρο περιλάμβανε κυρίως δηλώσεις που έγιναν από ομιλητές και πολιτικούς στην εκδήλωση. Αλλά ακόμη και οι δηλώσεις που έγιναν από τον Ρούσβελτ και τον Τσώρτσιλ (οι οποίες αντιπροσώπευαν ένα μεγάλο μέρος του άρθρου) δεν έλεγαν τίποτα για το τί συνέβαινε στην Ευρώπη – μιλούσαν μόνο για αυτό που δεν θα επιτρεπόταν να συμβεί. Σύμφωνα με τα λόγια του Ρούσβελτ: “Οι Ναζί δεν θα καταφέρουν να εξοντώσουν τα θύματά τους ούτε θα καταφέρουν να υποδουλώσουν την ανθρωπότητα”. Το μήνυμα του Τσώρτσιλ μιλούσε κυρίως για Εβραίους μαχητές στην Παλαιστίνη.
Δεν έγινε καμία αναφορά μέσα σε αυτές τις 2.783 λέξεις ότι διεξαγόταν γενοκτονία εναντίον των Εβραίων σε μια εκστρατεία που γινόταν ειδικά εναντίον τους και ήταν ανεξάρτητη από τον ευρύτερο πόλεμο. Ήταν σαν οι συντάκτες και ο εκδότης των New York Times να μην είχαν πραγματικά διαβάσει τις προηγούμενες αναφορές τους σχετικά με τη σφαγή σε επίπεδο γενοκτονίας και τη μαζική απέλαση των Εβραίων της Ευρώπης. (Δεδομένου, βέβαια, ότι η συντριπτική πλειονότητα αυτών των αναφορών θάφτηκαν ως εκ των υστέρων ως “σκέψεις” στις τελευταίες παραγράφους των άρθρων στις σελίδες πέντε, επτά και έντεκα, ίσως δεν πράγματι να μην είχαν διαβάσει.)
Την εποχή που η “Γκρίζα Κυρία” δημοσίευε τις πρώτες, μεταξύ των σελίδων αφηγήσεις της για τον πόλεμο των Ναζί κατά των Εβραίων, ο Arthur Hays Sulzberger, ο εκδότης της εφημερίδας εκείνη την εποχή, συνέχιζε ως σημαντικός εκδότης εφημερίδων κατά τη διάρκεια μιας πολεμικής εποχής. Τον Μάιο του 1941, ο Sulzberger έδωσε μια ομιλία στο Πανεπιστήμιο του Νότου σχετικά με το θέμα της κυβερνητικής λογοκρισίας κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο Sulzberger εξέφρασε την υποστήριξή του για μια ορισμένη εγχώρια λογοκρισία στον πόλεμο, λέγοντας:
Πιστεύω ότι μπορούμε να έχουμε στρατιωτική λογοκρισία και να διατηρούμε ακόμα ένα μεγάλο μέρος της ελευθερίας μας…δεν είμαι καθόλου σίγουρος, ωστόσο, ότι αν προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την ελευθερία μας κλείνοντας τα μάτια μας στις ευθύνες μας—γυρνώντας το κεφάλι μακριά από εκείνους που υποφέρουν εξαιτίας αυτής της απώλειας ελευθερίας από την οποία θα υποφέραμε αν ήμασταν στη θέση τους—δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπό τέτοιες συνθήκες θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε και να κρατήσουμε ζωντανές αυτές τις πνευματικές αξίες που πρέπει να είναι ζωντανές όταν τελειώσει όλος αυτός ο εφιάλτης.
Υπό το πρίσμα του τρόπου με τον οποίο η εφημερίδα του Sulzberger κάλυπτε το Ολοκαύτωμα, και τις σαρωτικές ιστορίες για τους θανάτους 1.000.000 δικών του ανθρώπων που κρύβονταν κάτω από το χαλί των κοσμικών στηλών, τις δοκιμές στον άνθρακα και τους θανάτους μεμονωμένων Ισλανδών, η δήλωση ήταν απελπιστικά υποκριτική.
Λιγότερο από δύο μήνες αργότερα, ο Sulzberger βρισκόταν σε μια άλλη εξέχουσα εκδήλωση που οι New York Times εκτίμησαν ως άξια ειδήσεων: τον γάμο της κόρης του. Οι γάμοι καλύθφηκαν λεπτομερώς, και ως εκ τούτου, οι Times αφιέρωσαν 880 λέξεις στο γεγονός – περισσότερο από οκτώ φορές τον χώρο που αφιέρωσε στα πορίσματα της έκθεσης Bund, η οποία ανέφερε τη σφαγή 700.000 ατόμων. Το άρθρο γιόρταζε τον γάμο της κόρης του Sulzberger, Marian, με τον Orvil Dryfoos, ο οποίος θα γινόταν εκδότης των New York Times το 1961, καθώς προωθούνταν ταχέως σε κορυφαίες θέσεις στην εφημερίδα.
Το φόρεμα της νύφης ήταν από λευκό ταφτά, φτιαγμένο με εφαρμοστό μπούστο και φουσκωτή φούστα, πάνω στην οποία υπήρχαν διάσπαρτοι φιόγκοι από ταφτά. Το μπούστο είχε κοντά φουσκωτά μανίκια και ήταν διακοσμημένο με λίγο διχτυωτό γιακά και ρεβέρ από παλιά ροζ δαντέλα που στόλιζε τη λαιμόκοψη σε σχήμα V.
Το άρθρο συνέχιζε σχετικά με το φόρεμα της νύφης και στη συνέχεια περιέγραφε λεπτομερώς τα μέλη της νυφικής πομπής και τί φορούσε η καθεμία τους, περνώντας σχεδόν στο ίδιο επίπεδο λεπτομερειών που χρησιμοποιήθηκε για την περιγραφή του νυφικού, σημειώνοντας ότι “όλες τους φορούσαν μπλε φορέματα από οργάντζα, με λευκή οργάντζα κάτω από τις φουσκωτές φούστες τους”.
Την ίδια μέρα του γάμου της κόρης του Sulzberger, 8 Ιουλίου 1941, έλαβε χώρα μια εκδήλωση διαφορετικού τύπου. Ένα από τα πρώτα κύματα δολοφονιών σε αυτό που θα γινόταν γνωστό ως οι εκτελέσεις στο Ponarach ή οι σφαγές του Ponarach που διαπράχθηκαν από τους Ναζί στην Πολωνία, λίγο έξω από το Βίλνιους, όπου πολλοί από αυτούς έκαναν εκεί διακοπές πριν τον πόλεμο. Αναγκάστηκαν να απογυμνωθούν και να παραδώσουν κάθε πολύτιμη περιουσία. Στη συνέχεια παρατάχθηκαν σε ομάδες των δέκα γύρω από ένα ανοιχτό λάκκο και πυροβολήθηκαν με τέτοια αποτελεσματικότητα που δεν ήταν εύκολο να δολοφονηθούν χίλιοι Εβραίοι την ημέρα στον σταθμό Ponarach. Οι ναζί εκτελεστές, μερικοί από τους οποίους ένοπλοι πολίτες, δεν μπήκαν καν στον κόπο να δουν αν τα θύματα ήταν πραγματικά νεκρά προτού ρίξουν ένα λεπτό στρώμα βρωμιάς πάνω τους. Οι Ναζί εκτέλεσαν περισσότερους από 70.000 Εβραίους, και 100.000 άτομα συνολικά, στον σταθμό του Ponarach και γύρω από αυτόν. Η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε εκείνη την πρώτη ημέρα της εκτέλεσης θα ήταν αυτή που υιοθετήθηκε και στη συνέχεια τελειοποιήθηκε για τις υπόλοιπες εκτελέσεις στο Ponarach, οι οποίες συνεχίστηκαν για άλλα τέσσερα χρόνια.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΜΕΡΟΣ Δ’
Δύο δημοσιογράφοι των New York Times και ένα αιματηρό πραξικόπημα
Ο ανταποκριτής των New York Times στο Βιετνάμ τα πρώτα χρόνια του πολέμου ήταν ένας νεαρός, θρασύς και έξυπνος ρεπόρτερ ονόματι David Halberstam. Ακόμα στα είκοσί του όταν έφτασε στο Βιετνάμ, ο Halberstam είχε αποκτήσει μια αξιοπρεπή εμπειρία ως ανταποκριτής που κάλυπτε το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα στο Νότο και τον πόλεμο στο Κονγκό. Πριν από αυτά τα λίγα χρόνια ρεπορτάζ, ωστόσο, η μόνη του εμπειρία σε εφημερίδα ήταν ως ρεπόρτερ και αργότερα ως διευθυντής συντάκτης της φοιτητικής εφημερίδας του Χάρβαρντ. Ο Halberstam θεωρήθηκε ξεροκέφαλος και μερικές φορές αλαζονικός, ακόμη και από φίλους και συναδέλφους. Μόλις τρεις αναθέσεις και τέσσερα χρόνια μετά την ένταξή του στους New York Times, ο Halberstam θεωρούσε ήδη τον εαυτό του ως δημοσιογράφο, ώστε να αρνηθεί μια ανάθεση από τον εκδότη του, Arthur Gelb. Στην πραγματικότητα, o Halberstam όχι μόνο αρνήθηκε την ανάθεση, αλλά έφθασε και στο σημείο να τσαλακώσει το χαρτί όπου είχε γραφτεί και να το παραδώσει στο αφεντικό του, παρατηρώντας “Μόλις κέρδισα το βραβείο Pulitzer, κι εσύ με στέλνεις στο Buffalo;”
Η αυτοπεποίθηση του Halberstam δεν ήταν κάτι που απέκτησε στο Βιετνάμ ή όταν έλαβε το Βραβείο Pulitzer για την αναφορά του σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Αντίθετα, το τεράστιο “εγώ” και η αυτοπεποίθηση του, τον συνόδευαν με το που ήρθε στην εφημερίδα. Αυτές οι δύο ιδιότητες, εκτός από την εξυπνάδα και την ικανότητά του ως δημοσιογράφος, ήταν που τον οδήγησαν να γίνει ο πρώτος μεγάλος ρεπόρτερ της Αμερικής στο Βιετνάμ. Γρήγορα έγινε δημοσιογράφος-διασημότητα (κάτι που μπορεί να εξηγήσει πώς η υπερβολική, φλύαρη και μακροσκελής πρόζα του, κατάφερε να ξεπερνά τα κόκκινα στυλό των συντακτών βιβλίων και περιοδικών).
Εξ αρχής, ο Halberstam έκανε γνωστή τη θέση του για το Βιετνάμ, και δεδομένου ότι εξέφραζε δημόσια αυτές τις απόψεις από τους πρώτους μήνες της που βρισκόταν “στη χώρα”, εξέφρασε τις απόψεις του τόσο γρήγορα όσο και τις διαμόρφωνε. Ο Richard Holbrooke, ο πρώην πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών και βοηθός υπουργός Εξωτερικών, έφτασε στο Βιετνάμ το 1963 ως κατώτερος διπλωμάτης και γρήγορα ήρθε σε επαφή με τον Halberstam . “Ο Halberstam ήταν μόλις 29 ετών”, θυμάται αργότερα ο Holbrooke, “αλλά ήταν ήδη η κυρίαρχη φυσιογνωμία ανάμεσα σε μια ομάδα δημοσιογράφων με επιρροή που ανέφεραν αυτά που παρατήρησαν, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΝ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΕΞΕΔΙΔΕ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ”.
Σε ένα άρθρο που γράφτηκε μετά τον θάνατο του Halberstam το 2007, ο Holbrooke είπε την ιστορία της πρώτης συνάντησής του με τον ανταποκριτή των Times στο Βιετνάμ και τον στενό του φίλο, Neil Sheehan της United Press International (UPI), ο οποίος αργότερα θα έπαιρνε τη θέση του Halberstam ως ανταποκριτής του Βιετνάμ για τους Times. “Ήταν ψηλοί, έντονοι, θορυβώδεις και πληθωρικοί”, έγραφε ο Holbrooke. “Ήξεραν ότι κάλυπταν τη μεγαλύτερη ιστορία στον κόσμο, με πολύ λίγους ανταγωνιστές. ΗΞΕΡΑΝ ΟΤΙ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΚΔΟΧΗ ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ και επρόκειτο να μάθουν την αλήθεια”.
Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, η συζήτηση στράφηκε στους διαφορετικούς ανθρώπους και δυνάμεις που εμπλέκονται στο Βιετνάμ, συγκεκριμένα σε ποιούς οι δημοσιογράφοι πίστευαν ότι μπορούσαν να βασιστούν για πληροφορίες και ποιός ήταν αναξιόπιστος και αντιπαθητικός. “Εκείνη την εποχή υποστήριζαν ακόμη τον πόλεμο. Ήθελαν εκείνοι που έλεγαν ψέμματα στο κοινό, τόσο η διεφθαρμένη κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ όσο και οι Αμερικανοί στρατιωτικοί διοικητές, να λογοδοτήσουν”, είπε ο Holbrooke. “Περιφρονούσαν ιδιαίτερα τον ανώτερο διοικητή, βετεράνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Paul Harkins, και αφού μου έδωσαν μερικές συμβουλές—”Μην εμπιστεύεσαι τίποτα που σου λένε αυτά τα καθάρματα”—Ο David [Halberstam] και ο Neil [Sheehan] πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας αποδοκιμάζοντας τον Harkins.”
Το ίδιο βράδυ, καθώς οι ώρες περνούσαν, ο Halberstamκαι ο προσεχώς διάδοχός του, Sheehan, μεθούσαν όλο και περισσότερο από το κρασί. Κάποια στιγμή, οι δύο δημοσιογράφοι “διεξήγαγαν μια ψευδή δίκη του στρατηγού [Harkins]” για αυτό που εκείνοι αποκαλούσαν ως “ανικανότητα και παράλειψη καθήκοντος”.
“Με τη βροντερή, δυνατή φωνή του, ο David απήγγειλε τον Harkins “ένοχο” για κάθε κατηγορία, μετά την οποία ο Neil ανακοίνωσε δυνατά την “ποινή”: εκτέλεση από φανταστικό εκτελεστικό απόσπασμα στον πίσω τοίχο του εστιατορίου”.
Εκείνο το βράδυ, οι δημοσιογράφοι φαντάστηκαν ότι ήταν δικαστές, ένορκοι και ακόμη και δήμιοι των δυνάμεων στο Βιετνάμ στις οποίες αντιτάχθηκαν, παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν στη χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας για λίγο περισσότερο από ένα χρόνο. Παρόλο που η ψευδής δίκη και η καταδίκη ακούγονταν διασκεδαστικές, το μεθυσμένο αστείο δύο εικοσάρηδων δημοσιογράφων, αποδείχτηκαν μια εκπληκτικά ακριβής αντανάκλαση του πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα αργότερα: ο Harkins θα απομακρυνόταν από τη θέση του, μόλις έναν χρόνο αργότερα, και η “διεφθαρμένη κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ”, κατά της οποίας διαμαρτύρονταν οι Halberstam και Sheehan θα ανατρεπόταν το 1963, και οι ηγέτες της θα εκτελούνταν χωρίς τελετές στο πίσω μέρος ενός φορτηγού.
Τί συνέβη μεταξύ της πρώτης συνάντησης του Holbrooke με τον Halberstam και τον Sheehan τον Μάιο του 1963, όταν οι δημοσιογράφοι εξέφρασαν την αποστροφή τους για την κυβέρνηση του Diem και την ανάγκη να ανατραπεί, και το πραξικόπημα του Οκτωβρίου του ίδιου έτους, δεν ήταν τόσο περίπλοκο (τουλάχιστον όχι από τα πρότυπα ενός πραξικοπήματος που συμβαίνει εν μέσω ενός μεγάλου πολέμου). Το μόνο που χρειάστηκε ήταν η άφιξη ενός διπλωμάτη Βραχμάνων της Βοστώνης, ονόματι Henry Cabot Lodge Jr., μιας ομάδας καταπιεσμένων αλλά με πολιτικά κίνητρα Βουδιστών, ενός πυρήνα διψασμένων για εξουσία στρατηγών του Νοτίου Βιετνάμ και δύο νεαρών δημοσιογράφων των New York Times που ήθελαν να βάλουν τη σφραγίδα τους στα γεγονότα, προκειμένου να δημιουργηθεί μια αλλαγή στο Βιετνάμ.
Τις ημέρες πριν από το πραξικόπημα, ο Richard Holbrooke σημείωσε ότι ο Halberstam και ο Sheehan ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΠΛΩΣ ΕΝΗΜΕΡΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ, ΑΛΛΑ ΕΝΕΡΓΟΥΣΑΝ, ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟ, ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ. Ο Holbrooke έγραφε: “Στα τέλη Οκτωβρίου 1963, μέσα σε έναν πυρετώδη ενθουσιασμό, ο David και ο Neil με πήγαν για μεσημεριανό γεύμα και, ψιθυρίζοντας συνωμοτικά, μου είπαν ότι ένα πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης της Σαϊγκόν θα ξέσπαγε ακριβώς εκεί και τότε. Κάθε λίγα λεπτά ένας από αυτούς έτρεχε έξω για να αναζητήσει στρατεύματα που βαδίζουν στο προεδρικό μέγαρο. Όταν το μεσημεριανό γεύμα τελείωσε χωρίς πραξικόπημα, ο Neil έφυγε για σύντομες διακοπές στο Τόκιο και ο David έμεινε εκεί. Το πραξικόπημα έγινε μια εβδομάδα αργότερα, όπως ακριβώς είχαν προβλέψει, και ο David κέρδισε ένα Pulitzer για τη δουλειά του εκείνη τη χρονιά.” (!!!!!!!!!!!)
Η εμπλοκή του Halberstam και του Sheehan στο πραξικόπημα δεν ήταν απλώς άμεση — ήταν επίσης ρητή. Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, αν όχι καυχώμενοι, μιλούσαν ωστόσο, με σιγουριά για το ρόλο τους στην ανατροπή της κυβέρνησης Diem στα μεταγενέστερα άρθρα και βιβλία τους. Οι δυο τους (ειδικά ο Halberstam) είχαν εστιάσει το βλέμμα τους στην κυβέρνηση Diem, την οποία θεωρούσαν βάναυση και αυταρχική, και έκαναν μεγάλες, και τελικά ΠΟΛΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ, προσπάθειες για να αποδυναμώσουν το καθεστώς.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δώσε λινκ ξένης δημοσίευσης
συγγνώμη!
https://www.thegrayladywinked.com/blog/
στέλνω και το τελευταίο τμήμα (ΣΤ’)
ΜΕΡΟΣ Γ’
Πώς οι New York Times δημιούργησαν τον Fidel Castro
Το 1957, οι New York Times ΕΠΑΝΕΦΕΡΑΝ ΤΟΝ ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ. ΜΟΛΙΣ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΝΩΡΙΤΕΡΑ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟΝ ΓΥΡΟ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ. Το πρακτορείο ειδήσεων UPI δημοσίευσε μια ιστορία βασισμένη σε μια έκθεση της κουβανικής κυβέρνησης που ισχυριζόταν ότι ο Κάστρο είχε σκοτωθεί και η εξέγερσή του καταπνίγηκε. Ο κόσμος δεν είχε κανένα λόγο να αμφισβητήσει την έκθεση, και ο Κάστρο, τον οποίο είχε κυνηγήσει ο στρατός του κουβανού δικτάτορα Fulgencio Batista, ελάχιστα επιθυμούσε να ρισκάρει τη ζωή του βγαίνοντας από το ορεινό κρησφύγετό του.
Αλλά ένας ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ ΡΕΠΟΡΤΕΡ των New York Times ΘΑ ΑΛΛΑΖΕ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΗΓΕΤΗ ΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ – ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΕ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. το όνομα του ρεπόρτερ ήταν Herbert Matthews.
“Ο Φιντέλ Κάστρο και το κίνημά του στις 26 Ιουλίου είναι το φλεγόμενο σύμβολο αυτής της αντιπολίτευσης στο καθεστώς”, έγραφε ο Μάθιους στο πρώτο του άρθρο για τον Κάστρο στους Times. “Το πρόγραμμα είναι ασαφές και διατυπωμένο σε γενικές γραμμές, αλλά ισοδυναμεί με μια νέα συμφωνία για την Κούβα, ριζοσπαστική, δημοκρατική και επομένως αντικομμουνιστική”. Ο Matthews έκανε ένα τεράστιο δημοσιογραφικό άλμα καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ο Κάστρο ήταν δημοκρατικός και αντικομμουνιστής. Το 1957, ουσιαστικά τίποτα δεν ήταν γνωστό για τον Φιντέλ Κάστρο και το Κίνημά του της 26ης Ιουλίου. Ωστόσο, ο Matthews έκανε το άλμα χωρίς να διστάσει. Ο Κουβανός των Times συνέχισε περιγράφοντας την παιδική ηλικία και το παρελθόν του Κάστρο και κατέγραψε σχεδόν κάθε ρομαντικό λεπτό του ταξιδιού του στο ορεινό καταφύγιο των ανταρτών. Για σχεδόν τρεις πλήρεις στήλες, ο Matthews έγραφε για τα κυβερνητικά οδοφράγματα που πέρασε, μια ολονύχτια διαδρομή στην κουβανική ύπαιθρο, χρησιμοποιώντας τη σύζυγό του ως “καμουφλάζ” (!!!!!!) (όπως το έθεσε), συναντήθηκε με έναν από τους ανιχνευτές του Κάστρο, μιλώντας ψιθυριστά στη ζούγκλα και τελικά συναντώντας τον ίδιο τον Κάστρο. “Η προσωπικότητα του άνδρα είναι ακαταμάχητη”, παρατήρησε ο Matthews. “Ήταν εύκολο να καταλάβεις γιατί οι άντρες του τον λάτρεψαν και επίσης να καταλάβεις γιατί έχει γοητεύσει τη φαντασία της νεολαίας της Κούβας σε όλο το νησί. Εδώ ήταν ένας μορφωμένος, αφοσιωμένος φανατικός, ένας άνθρωπος με ιδανικά, με θάρρος και με αξιοσημείωτες ηγετικές ιδιότητες”.
Ο Matthews συνέχισε μιλώντας για μερικούς από τους άντρες του Κάστρο πριν κλείσει αναφερόμενος απευθείας στα λόγια του Κάστρο στην τελευταία στήλη του άρθρου. “Πάνω απ’ όλα”, ανέφερε ο Κάστρο, “αγωνιζόμαστε για μια δημοκρατική Κούβα και το τέλος της δικτατορίας”. Στη συνέχεια, “για να δείξει ότι αντιμετωπίζει δίκαια” τους στρατιώτες του, έγραφε ο Matthews , ένας από τους επαναστάτες έβγαλε ένα χοντρό ρολό με χρήματα. Ο Matthews ανέφερε ότι ο Κάστρο είπε ότι ενώ οι στρατιώτες του Μπατίστα αμείβονταν μόλις 72 δολάρια το μήνα, η Κούβα θα πλήρωνε στους άνδρες της 100 δολάρια το μήνα όταν αυτός θα γινόταν ηγέτης της Κούβας.
Την επόμενη μέρα, ο Matthews έγραψε ένα άλλο άρθρο για τον Κάστρο, στο οποίο επαναλάμβανε τα ίδια θέματα του πρώτου του άρθρου. Επανέλαβε με ενθουσιασμό τον ισχυρισμό του ότι ο Κάστρο ήταν ένας δημοκρατικός μεταρρυθμιστής, ακόμη και ένας απελευθερωτής, που ήθελε να αποσπάσει την εξουσία από τη δικτατορία Μπατίστα για να την παραδώσει στον λαό της Κούβας. Ο Κάστρο και οι άνδρες του, έγραφε ο Μάθιους χωρίς καν να προσπαθήσει να κρύψει τον θαυμασμό του για τον νεαρό επαναστάτη, “δίνουν τη ζωή τους για ένα ιδανικό και για τις ελπίδες τους να ζήσουν σε μια καθαρή, δημοκρατική Κούβα”.
Η τελευταία δήλωση ήταν και η βασική. Από το πρώτο του άρθρο, ο Matthews είχε προωθήσει την ιδέα ότι ο Κάστρο ήταν υπέρ της δημοκρατίας και ως εκ τούτου “αντικομμουνιστής”. Αυτό το ΖΗΤΗΜΑ της στάσης της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΑΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟ 1957, μια εποχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ΕΣΣΔ ήταν εγκλωβισμένες στην ένταση του Ψυχρού Πολέμου ο οποίος βρισκόταν στο απόγειό του. Για τη Σοβιετική Ένωση, η επανάσταση του Κάστρο έμοιαζε με μια πιθανή ευκαιρία να επεκτείνει τα σύνορα του κομμουνισμού μέχρι τις ακτές της Αμερικής. Για τον λαό της Κούβας, το ζήτημα της σχέσης του Κάστρο με τον κομμουνισμό αφορούσε το είδος της χώρας που θα είχαν και τη ζωή που θα ζούσαν κάτω από αυτόν τον νέο “απελευθερωτή”. Και, κυρίως —ειδικά όταν αφορούσε το ρεπορτάζ των New York Times— για τις Ηνωμένες Πολιτείες, η αποδοχή ή απόρριψη του κομμουνισμού θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην πολιτική που θα ακολουθούσε η Αμερική απέναντι στο νησιωτικό έθνος που απείχε μόνο 90 μίλια μακρυά από τις νότιες ακτές της.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Η αληθινή ιστορία του Walter Duranty
Όμως —για να το θέσω πιο ωμά — δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέτα αν δεν να αυγά…” Αυτά ήταν τα λόγια που χρησιμοποιούσε ο Walter Duranty, ανταποκριτής των New York Times στη Ρωσία κατά τα πρώτα σοβιετικά χρόνια, για να εξηγήσει τον καταστροφικό λιμό της Ουκρανίας τη δεκαετία του 1930 που ΔΙΕΠΡΑΞΕ Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΡΩΣΣΙΑ. Ο λιμός δεν ήταν μια μέτρια προσωρινή έλλειψη τροφίμων. Δεν σήμαινε ότι οι άνθρωποι αντικατέστησαν το άσπρο ψωμί με το μαύρο ψωμί ή έτρωγαν δημητριακά αντί για κρέας. Επρόκειτο για μια ΜΑΖΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΜΕΣΩ ΕΝΟΣ ΛΙΜΟΥ, εν μέρει ΠΡΟΪΟΝ του νέου σοβιετικού ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ και της ώθησης του για κολεκτιβοποίηση, και εν μέρει μια ΕΣΚΕΜΜΕΝΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ.
Ο Duranty, ο οποίος ήταν ο κορυφαίος ανταποκριτής των New York Times στη Ρωσσία εκείνη την εποχή, ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΕ ΤΙΠΟΤΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΚΑΚΟ. Στο άρθρο του στους Times της 31ης Μαρτίου 1933, όπου ναφέρθηκε χαρακτηριστικά στο “σπάσιμο των αυγών”, ο Duranty ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΟΤΙ ΥΠΗΡΧΕ ΛΙΜΟΣ. “Εν ολίγοις, οι συνθήκες είναι σίγουρα κακές σε ορισμένα τμήματα – την Ουκρανία, τον Βόρειο Καύκασο και τον Κάτω Βόλγα”, έγραψε. “Η υπόλοιπη χώρα είναι σε μικρές μερίδες ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ. ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΕΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΙΜΟΣ”.
Ο Duranty δεν σταμάτησε εκεί. Συνέχισε στο άρθρο του επιχειρώντας να δυσφημήσει τις δηλώσεις ενός δυτικού δημοσιογράφου, του Βρετανού ρεπόρτερ Garreth Jones, ο οποίος είχε αντιληφθεί σωστά την ιστορία της πείνας. Ο Duranty είπε στους αναγνώστες των New York Times ότι αρχικά είχε πιστέψει στο αφήγημα του Jones ότι δεν υπήρχε “σχεδόν καθόλου ψωμί” σε πολλά χωριά, αλλά διέψευδε το γεγονός ότι ο Jones είχε δει νεκρά ζώα ή νεκρούς ανθρώπους. Ωστόσο, ο Duranty ισχυρίστηκε ότι αφού μίλησε με τον Jones, βγήκε και “έκανε εξαντλητικές έρευνες σχετικά με αυτήν την υποτιθέμενη κατάσταση λιμού”, συνομιλώντας με ξένες πρεσβείες, συλλέγοντας πληροφορίες από “Βρετανούς που εργάζονται ως ειδικοί” και μέσα από “προσωπικές διασυνδέσεις”.
Ο Duranty δεν σταμάτησε εκεί. Μέσα από το άρθρο του συνέχισε να επιχειρεί να δυσφημεί τις δηλώσεις ενός Δυτικού δημοσιογράφου. Και ενώ όλες οι πληροφορίες του ανταποκριτή που είχε υποστηρίξει την αντίθετη άποψη (ότι δηλαδή επρόκειτο πράγματι για έναν λιμό) ήταν από πρώτο χέρι, όλες οι πληροφορίες του Duranty προέρχονταν από τις προαναφερόμενες πηγές.
Ο Duranty δεν ήταν απλώς ένας τακτικός ανταποκριτής. Ήταν ένας δημοσιογράφος σούπερ σταρ, από τους πιο διάσημους ρεπόρτερ στην Αμερική και πιθανώς στον κόσμο. Ο Duranty δεν θα μπορούσε να πετύχει αυτή τη φήμη χωρίς την τεράστια πλατφόρμα που του παρείχαν οι Times, η οποία όχι μόνο νομιμοποίησε τις απόψεις του αλλά πρόβαλλε τη φωνή του σε μια διεθνή σκηνή. Γι’ αυτό ακριβώς το ρεπορτάζ του Duranty, όπως και αυτό του Guido Enderis, δεν ήταν απλώς κακό ή λανθασμένος ή “μια απροσεξία” (όπως οι Times θα προσπαθούσαν αργότερα να καλύψουν την καταστροφή του ρεπορτάζ τους για τον μεγάλο λιμό) — ήταν θανατηφόρο.
Οι New York Times έκαναν μια άλλη δημοσιογραφικά ασυνήθιστη κίνηση όταν δημοσίευσαν ένα ρεπορτάζ σχετικά με έναν από τους ανταποκριτές τους που συναντήθηκε με έναν πολιτειακό πολιτικό. Αυτός ο ρεπόρτερ ήταν, φυσικά, ο Walter Duranty. Και ο πολιτικός αυτός ήταν ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Franklin Delano Roosevelt. Αυτό που έκανε τη συνάντηση άξια ειδήσεων, και αυτό που της προσδίδει ιστορική αξία, ήταν το γεγονός ότι εκείνη την ημέρα, στις 25 Ιουλίου 1932, ο Ρούσβελτ απείχε μόλις λίγο περισσότερο από τρεις μήνες από την εκλογή του στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών και λιγότερο από μια δεκαετία μακριά από το να βρίσκεται στο τιμόνι της πιο ισχυρής χώρας του κόσμου κατά τη διάρκεια του πιο τρομερού πολέμου της.
Οι περισσότερες αναφορές για τον Walter Duranty και τις δημοσιογραφικές του αμαρτίες επικεντρώνονται στον ίδιο τον άνθρωπο. Υπάρχουν πολλές θεωρίες που εξηγούν γιατί ο Duranty χάλασε μια ιστορία που ήταν τόσο μεγάλη σε μια εποχή που ήταν τόσο κρίσιμη. Ο Duranty κατηγορήθηκε ως σκληρός καιροσκόπος, ένθερμος κομμουνιστής, απερίσκεπτος τυχοδιώκτης και φιλάνθρωπος. Στην πραγματικότητα, μάλλον ήταν ένα μείγμα όλων αυτών των πραγμάτων, μερικά σε μεγαλύτερο βαθμό από άλλα. Ωστόσο, η πιο άμεση και ξεκάθαρη εξήγηση για την απόλυτη αποτυχία του Duranty στο ρεπορτάζ για τη Ρωσσία είναι αυτή που υποβαθμίζεται περισσότερο: ότι μόλις παραμεριστούν όλες οι δικαιολογίες και οι ψυχοβιογραφίες, η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ δεν ανήκε στον Walter Duranty. ΑΝΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ του, τους New York Times.
Η χαλαρή ή ανύπαρκτη επίβλεψη των ρεπορτάζ του Duranty από τους Times ανέβασε τις ψευδείς, χωρίς πηγή ιστορίες του στις σελίδες της Γκρίζας Κυρίας. Αλλά ήταν το βραβείο Πούλιτζερ που εισήγαγε τον Walter Duranty σε μια τάξη των ελίτ των New York Times που χάρισε στον ανταποκριτή ένα εικονικό δωρεάν πάσο που κατάφερε να περνάει ακόμη και τα πιο εξωφρενικά ειδησεογραφικά του άρθρα από τους συντάκτες των Times χωρίς τίποτε άλλο από μια γρήγορη ματιά στα ασαφή και συχνά χωρίς υπάρχουσες πηγές άρθρα του, το παράξενο editorialing (όπως αυτό για το σπάσιμο αυγών για να φτιάξεις ομελέτα), ενώ οι πραγματικοί ισχυρισμοί που διαψεύδονταν από άλλους δημοσιογράφους διεθνούς κύρους που έστελναν μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων για τις ρημαγμένες από την πείνα και τον θάνατο περιοχές της Ρωσσίας και της Ουκρανίας.
Όσο πιο πολύ μπλέχτηκε ο Duranty στον δικό του ιστό ψεμμάτων, τόσο περισσότερο μπλέχτηκαν μαζί με αυτά τα ψέμματα και οι Times. Και με το Βραβείο Πούλιτζερ του 1932, οι Times είχαν ακόμη περισσότερους λόγους να κάνουν τα στραβά μάτια στην ΑΠΑΤΗ που διέπραξε ο Duranty ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΤΡΟΜΕΡΟΥ ΛΙΜΟΥ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ που, εν αγνοία τους, παρασύρονταν επίσης στον κυνικά κατασκευασμένο μύθο για τη Σοβιετική Ρωσσία, έναν μύθο που —όπως θα δούμε σύντομα— είχε τεράστιες πολιτικές επιπτώσεις που άλλαξαν την πορεία της ιστορίας.
Η ιδιότητα της διασημότητας του Duranty οδήγησε τους New York Times να τυπώσουν μια σειρά από ασυνήθιστα άρθρα για τον ρεπόρτερ τους, όπως αυτό που αναφέρει τον ανταποκριτή της Ρωσσίας για το ζήτημα του πολέμου με την Ιαπωνία και τη Γερμανία. Το 1936, οι συντάκτες των Times αφιέρωσαν ένα ολόκληρο άρθρο σε μια ομιλία που έκανε ο Duranty σε ξένους ανταποκριτές. Ο τίτλος του άρθρου ήταν “Ο Duranty μιλάει για τη δουλειά”. Ο γυμνοσάλιαγκας του άρθρου έγραφε: “Λέει στους ξένους ανταποκριτές ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ”. Σε εκείνη την ομιλία, ο Duranty κατάφερε να συνοψίσει τη φιλοσοφία (!!!!!) της δημοσιογραφίας που τον ώθησε να δημιουργήσει μια εικόνα της νέας Ρωσσίας ως αναδυόμενης σοσιαλιστικής χώρας των θαυμάτων, αντί να παραδίδει απλώς γεγονότα και άμεσες αναφορές στους αναγνώστες των Times και στο αμερικανικό κοινό. Ο Duranty γνωμοδότησε στην ομιλία: Υπάρχουν δύο πλευρές στο ρεπορτάζ ενός δημοσιογράφου, εντυπωσιασμός και γεγονότα και ανάμεσα στα δύο είμαστε συνεχώς διχασμένοι. Πρέπει να διατηρήσουμε μια στενή σχέση με τη δουλειά μας, τη ζωή και την αλήθεια, χωρίς να ξεχνάμε το κοινό που θέλει κάτι πιο γαργαλιστικό που να προκαλεί αίσθηση, ώστε να κάνει το διάβασμα λιγότερο βαρετό.
Ο Duranty ανταποκρίθηκε σε αυτόν τον προσωπικό δημοσιογραφικό κώδικα —και δεν διέψευσε τουλάχιστον το δεύτερο μέρος του. Και καθώς δεν ήταν απλώς πρόθυμος να προσφέρει κάτι που θα προκαλούσε αίσθηση, αλλά ήταν και εξαιρετικά επιδέξιος σε αυτό, ΔΕΝ ΑΝΗΣΥΧΟΥΣΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΑΝ ΕΝΙΟΤΕ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΤΕΙ Ή ΑΚΌΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ “ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΒΑΡΕΤΗ”.
Μέχρι το 1934, ο Duranty είχε επιστρέψει στο ρεπορτάζ με τρόπο που θα είχε ντροπιάσει τους πιο ενθουσιώδεις σοβιετικούς προπαγανδιστές. Στις 9 Μαΐου, οι New York Times, οι οποίοι είχαν αρχίσει τώρα να αναφέρουν τα ταξιδιωτικά σχέδια του σταρ δημοσιογράφου τους, δημοσίευσαν μια είδηση που ανέφερε ότι ο Walter Duranty είχε επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες.Οι Times μάλιστα έφτασαν στο σημείο να διευκρινίσουν το πλοίο και τη ναυτιλιακή γραμμή με την οποία είχε ταξιδέψει ο Duranty (η Βρέμη της γραμμής Lloyd της Βόρειας Γερμανίας). Η έκθεση περιοριζόταν σε μια γρήγορη εκτίμηση του Duranty για την κατάσταση στη Ρωσσία, η οποία, για να την παραφράσω με σύντομες λέξεις, ανέφερε ότι τα πράγματα έβαιναν πολύ καλά. Ο Duranty είπε στους Times ότι “η υγεία των ανθρώπων έχει βελτιωθεί και το ποσοστό γεννήσεων έχει διπλασιαστεί”. Ενώ ο πρώτος ισχυρισμός ήταν πολύ υποκειμενικός για να επιβεβαιωθεί ή να απορριφθεί, ο δεύτερος, ότι το ποσοστό γεννήσεων είχε διπλασιαστεί σε δύο χρόνια, θα έκανε οποιονδήποτε δημογράφο να γελάσει. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ήταν η υπόλοιπη εκτίμηση του Duranty για την κατάσταση στη Ρωσσία, όπως την ανέφεραν οι Times, που ήταν πραγματικά αστεία – αν δεν ήταν τόσο καταδικαστική.
η σκοτεινή και υποχθόνια ιστορία της μεγαλύτερης εφημερίδας του 20ου αιώνα μέσα από την απόκρυψη γεγονότων και την παραποίηση της Ιστορίας με σκοπό την προώθηση και εξυπηρέτηση της δικής (;;;) της ατζέντας και η σχέση της με Στάλιν, Χίτλερ, Κάστρο κ.α.
_ _ _ _ _
ΜΕΡΟΣ Α’
Οι New York Times & οι Ναζί
Στις 21 Δεκεμβρίου 1924, οι New York Times έκαναν αναμφισβήτητα τη χειρότερη πρόβλεψη στην ιστορία της σύγχρονης δημοσιογραφίας: “Η συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του έπεισε τις αρχές ότι… “Πιστεύεται ότι θα αποσυρθεί από την ιδιωτική ζωή και θα επιστρέψει στην γενέτειρά του Αυστρία”. Το άρθρο αναφερόταν στον Αδόλφο Χίτλερ και, περιττό να πούμε, δεν επέστρεψε στην ιδιωτική ζωή ή, για πραγματικό χρόνο, στην Αυστρία. Ο άνθρωπος στον οποίο το άρθρο των Times αναφερόταν ότι ήταν “πιο θλιβερός” και “σοφότερος” απ’ ό,τι όταν φυλακίστηκε για πρώτη φορά, συνέχισε να κατασκευάζει ένα από τα πιο σκοτεινά καθεστώτα της ανθρωπότητας, πυροδότησε έναν πόλεμο που σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους και δημιούργησε το πρώτο πρόγραμμα στον κόσμο της ΜΗΧΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ, κάνοντάς τον το τελευταίο άτομο που θα έπρεπε ένας αναγνώστης των Times να πιστεύει ότι “δεν θα έπρεπε πια να φοβάτα”.
Οι Times κάλυπταν τον Χίτλερ για περισσότερα από δύο χρόνια από την εποχή της καταστροφικά λανθασμένης πρόβλεψης της εφημερίδας σχετικά με τη απομάκρυνση του μελλοντικού δικτάτορα μετά τη φυλακή. Σε αυτά τα δύο χρόνια, ο Χίτλερ είχε καταφέρει να συγκεντρώσει έναν μικρό στρατό και είχε πυροδοτήσει μια αντισημιτική φωτιά στις καρδιές των ανθρώπων στη Βαυαρία, όπου πρωτοεμφανίστηκε στην εξουσία, καθώς και σε πολλά άλλα μέρη της Γερμανίας. Δύο χρόνια πριν από την απελευθέρωσή του από τη φυλακή, στις 20 Νοεμβρίου 1922, οι Times ανέφεραν ότι ο Χίτλερ είχε ήδη οργανώσει μια φανατική ομάδα εξτρεμιστών, που ονομάζονταν Εθνικοσοσιαλιστές, η οποία είχε αρχίσει να εξαπλώνεται σαν πυρκαϊά. Την στιγμή που κυκλοφόρησε εκείνο το άρθρο του Νοεμβρίου 1922, ο ρεπόρτερ των Times έγραφε ότι το κίνημα είχε “ανοίξει ήδη τον δρόμο και η άνοδός του δεν ήταν πλέον μόνο πιθανή αλλά βέβαιη, εάν αυτή η ελεύθερη φλόγα πατριωτικού φανατισμού συναντούσε επαρκές “εύφλεκτο” υλικό από την πλευρά του λαού για να τραφεί.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, στις 31 Αυγούστου 1939, ο Χίτλερ έκανε πράξη μια από τις πιο κατάφωρες απάτες στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου. Προκειμένου να δώσει στη Γερμανία έναν λόγο και το δικαίωμα να ξεκινήσει τον πόλεμο της ευρωπαϊκής κατάκτησης, αυτός και αρκετοί προπαγανδιστές και κολλητοί της Γκεστάπο (συμπεριλαμβανομένου του Heinrich Müller, ο οποίος θα γινόταν επικεφαλής της Γκεστάπο ένα μήνα αργότερα) επινόησε ένα σχέδιο για να το κάνει να φανεί ότι η γειτονική Πολωνία είχε επιτεθεί στη Γερμανία. Με λίγη ωμή αλλά τολμηρή προπαγάνδα, ξεκίνησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Οι New York Times “εξαγόρασαν” το κορόϊδο Ναζί χωρίς κανέναν δισταγμό. Κάτω από το διάσημο μότο της, “Όλες οι ειδήσεις που είναι κατάλληλες για να τυπωθούν” (“All the News That’s Fit to Print,”) η εφημερίδα ανέφερε ότι, σύμφωνα με τον “καγκελάριο Χίτλερ”, η Γερμανία είχε δεχτεί επίθεση. Ήδη στη δεύτερη παράγραφο του πρωτοσέλιδου άρθρου των Times, ο ρεπόρτερ, Otto Tolischus, συνέχισε να ανατυπώνει επί λέξει τον περιβόητο πολεμικό λόγο του Χίτλερ στο Ράϊχσταγκ, τον οποίο ο Φύρερ χρησιμοποίησε για να δικαιολογήσει τόσο στον κόσμο, όσο και στον γερμανικό λαό την εισβολή του στην Πολωνία.3
Μέσα στις σελίδες τους, οι Times προχώρησαν σε λεπτομέρειες, αναφέροντας ότι είχαν πραγματοποιηθεί πολωνικές επιθέσεις κατά της Γερμανίας σε γερμανικό ραδιοφωνικό σταθμό στο Gleiwitz — και σε άλλα σημεία κατά μήκος των συνόρων. Η έκθεση γράφτηκε με τον χαρακτηριστικό στοχαστικό και αντικειμενικό τόνο των Times και παρουσίαζε τα “γεγονότα” των γεγονότων που θα οδηγούσαν στον πιο τρομακτικό πόλεμο της ανθρωπότητας.
“Στις 8 μ.μ., σύμφωνα με το ημιεπίσημο πρακτορείο ειδήσεων”, ανέφερε το ρεπορτάζ των Times, “μια ομάδα Πολωνών εξεγερμένων μπόρεσε να εισέλθει δια της βίας στον ραδιοφωνικό σταθμό Gleiwitz [στη Γερμανία], εξουδετερώνοντας τους φρουρούς, ξυλοκοπώντας και γενικά κακοποιώντας τους συνοδούς. Ο σταθμός Gleiwitz μετέδωσε το πρόγραμμα ενός σταθμού Breslau, το οποίο διακόπηκε από τους Πολωνούς”.
Το πρόβλημα, ωστόσο, ήταν ότι οι εποχές, τα μέρη, τα ονόματα και τα ίδια τα γεγονότα, όπως αναφέρθηκαν από τους Times, ήταν ΟΛΑ ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ. Με τη δημοσίευση της ναζιστικής προπαγάνδας στις σελίδες της πιο αξιόπιστης εφημερίδας της μεγαλύτερης δημοκρατίας του κόσμου, ο Φύρερ και οι κορυφαίοι προπαγανδιστές του πήραν περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να ελπίζουν από την “Επιχείρηση Χίμλερ”.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ