Δεν αναζητώ ψεύτικους Παράδεισους…
Σε ένα κόσμο που η σύγχρονη ¨αλητεία¨ έβαλε κουστούμι και γραβάτα κρατώντας τα λάβαρα της εξαθλίωσης ή φόρεσε μια στολή παραφροσύνης και εξυψώνει τα εξαπτέρυγα του φόβου…
Συγχώρεσέ με Άνθρωπε που σε ξεχνώ!
Προβολές:150
Κλειδώνουμε τα συναισθήματα μας και τα αφήνουμε να γίνουν μέσα μας ένα πληγωμένο θηρίο…
Ένα θηρίο που αλυχτά και γεμίζει τη ματιά μας, το μυαλό μας, που δηλητηριάζει την αγάπη μας και που σιγά, σιγά μας κυριεύει, ώσπου να γίνουμε κι εμείς οι ίδιοι θηρία που κυκλοφορούν αγριεμένα μέσα σε ένα απέραντο θηριοτροφείο…
Σ’ ένα κόσμο που τα συναισθήματα ποδοπατήθηκαν, υπάρχουν επιλογές που σε αναγκάζουν συνειδητά να αποτραβηχτείς και να επιλέξεις να είσαι μόνο μ’ εκείνους που μπορουν να βαδίσουν δίπλα σου στις δύσκολες μέρες… μ’ εκείνους που μοιράζεσαι καθαρότητα συναισθημάτων…
Καλλιόπη
Σε ένα κόσμο που κυοφορεί την απληστία και την άγνοια, που χειραγωγεί ¨συνειδήσεις¨, που σε κάνει να μην εμπιστεύεσαι, να μην ονειρεύεσαι και να μην αφήνεσαι στην αγάπη…
Σε ένα κόσμο που έχει ξεχάσει τι σημαίνει άνθρωπος και μαστιγώνει ανελέητα την αθωότητα σου, σε ένα κόσμο που σκοτεινιάζει το Φως…
Δεν Θέλω Να Ανήκω!!
Δεν Θέλω να Ανήκω, φωνάζω κι όμως ανήκω και τον επιβραβεύω κάθε φορά που δειλιάζω, που δεν παίρνω θέση, που φροντίζω για το “καλό” μου, για το βόλεμα μου… Τον επιβραβεύω κάθε φορά που σωπαίνω κι ας κλαίω στα σκοτεινά.
Κι ας ανατριχιάζω στη θύμηση του βλέμματός σου…
Κι ας ανατριχιάζω στη θύμηση του βλέμματός σου…
Τόσος πόνος… Θεέ μου, τόσος πόνος…
Και ξεδιπλώνεται σε κάθε σου βλέμμα, σε κάθε σου χαμόγελο, κάνει την καρδιά μου να ριγεί και αναρωτιέμαι: Τι έχω κάνει, τι έχουμε κάνει; Με ποιο τρόπο σε γεμίζουμε πόνο;
Είναι που ξεχάσαμε να ακούμε; Είναι που ξεχάσαμε να αγκαλιάζουμε; Είναι που θυσιάζουμε στο βωμό της δύναμης και της εξουσίας, την αγάπη;
Είναι που πιστέψαμε πως η τρυφερότητα η αποδοχή και η κατανόηση είναι βλακεία και για να μην θεωρηθούμε ηλίθιοι αμπαρωθήκαμε πίσω από τα εγώ μας, παγώσαμε τις καρδιές μας και οπλιστήκαμε το ψέμα μας;
Αποξενωθήκαμε μεταξύ μας και αντί να φτιάξουμε τον δικό μας Παράδεισο και να απολαμβάνουμε τη ζωή κατασκευάσαμε μια Κόλαση στα μέτρα μας…
Κι εκεί εγκλωβισμένοι μέσα στο κολαστήριο μας ξεχάσαμε πως ότι μεγαλώνει στην μοναξιά γίνεται άγριο, βλοσυρό, επιθετικό, φοβισμένο.
Εγκαταλείψαμε τους εαυτούς μας και νιώθουμε συνέχεια ότι η ζωή μας χρωστά. Απαιτούμε τη χαρά, μια χαρά όμως που έχουμε ξεχάσει να τη αναγνωρίζουμε, να τη γευόμαστε…
Και καθώς μένουμε ανικανοποίητοι σκληραίνουμε περισσότερο. Ο θυμός μας σταδιακά γίνεται οργή και η οργή μας, μίσος… Μισούμε τους πάντες και τα πάντα…
Κλειδώνουμε τα συναισθήματα μας και τα αφήνουμε να γίνουν μέσα μας ένα πληγωμένο θηρίο… Ένα θηρίο που αλυχτά και γεμίζει τη ματιά μας, το μυαλό μας, που δηλητηριάζει την αγάπη μας και που σιγά, σιγά μας κυριεύει, ώσπου να γίνουμε κι εμείς οι ίδιοι θηρία που κυκλοφορούν αγριεμένα μέσα σε ένα απέραντο θηριοτροφείο…
Σε κοιτάζω και βουρκώνω. Δεν αντέχω αυτό το πονεμένο σου βλέμμα.
Είναι σαν να με ξυπνά από το λήθαργο. Σαν να με ταρακουνά, να με ξεπαγώνει.
Ο πόνος σου, μου μαλακώνει την καρδιά…
Μου θυμίζει Εμένα…
Εμένα! Αστείο; Παράλογο;
Έτσι νιώθω! Ότι δεν έχουμε απόσταση. Ότι είμαστε ίδιοι.
Δυο πονεμένες ψυχές που ζητάνε καταφύγιο για να μπουν εκεί μέσα και να κλάψουν με αναφιλητά, αγκαλιασμένες, αδελφωμένες και αφού σκουπίσουν τα δάκρυα η μια της άλλης να ξαπλώσουν και να αναπαυτούν στην λιακάδα της καρδιάς τους. Εκεί που όλα θεραπεύονται…
Έτσι νιώθω! Ότι δεν έχουμε απόσταση. Ότι είμαστε ίδιοι.
Δυο πονεμένες ψυχές που ζητάνε καταφύγιο για να μπουν εκεί μέσα και να κλάψουν με αναφιλητά, αγκαλιασμένες, αδελφωμένες και αφού σκουπίσουν τα δάκρυα η μια της άλλης να ξαπλώσουν και να αναπαυτούν στην λιακάδα της καρδιάς τους. Εκεί που όλα θεραπεύονται…
Σε κοιτάζω και βουρκώνω. Θέλω να σε αγκαλιάσω τρυφερά και να σου ψιθυρίσω:
Συγχώρεσέ με Άνθρωπε που σε ξεχνώ! Που ξεχνώ κάθε φορά που σε συναντώ ότι στα μάτια σου αντικρίζω Εμένα!!!!
Συγχώρεσέ με!
namaste
despoina palamari
Προβολές : 150
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
αν νομιζεις καπετανισσα μου πως αξιζει βαλτην στη σελιδα σου σα αρθρο
για την θετη μου μανα
με πήρες σπιτι σου για να με απαλαξεις απο το ασχημο περιβαλλον ενος ορφανοτροφείου εχοντας ασπουμε την καλυτερη προθεση κι διαθεση για μενα . θελω να σε ευχαριστήσω που με πηρες κοντα σου μου δωσες ρουχα φαγητο σπιτι να μενω να μην ειμαι καπου σα σκυλι. στο αγνωστο καπου που δε θαχα ελπιδα. ομως θελω να υποβαλλω καποια ερωτηματα με παραπονο κι πονο ψυχης .
γιατι ποτε σα ανθρωπο δε σεβαστικες την προσωπικότητα μου ??
γιατι μου φερεσαι απαξιωτικά ??
γιατι μου μιλας ταπινωτικα ??
γιατι μου λες οτι σου χρωσταω της ζωη μου κι πρεπει να σε υπηρετω
γιατι με απειλείς μονιμος οτι θα με πεταξεις εξω απ το σπιτι αν δε υπακούω στις διαταγες σου ??
γιατι ποτε δε έκατσες να ακουσεις τι νιωθω τι πιστευω τα αισθήματα μου >?
γιατι με κατηγορούσες σε ολλους οτι εγω σου κανα κακο ψυχικα κι το επαιζες θυμα ενω εγω μούδιαζα απο τα χαστούκια τις κλοτσιές και το μαλλιοτράβηγμα σου ??
γιατι μου θυμιζεις οτι δε ειμαι τιποτα κι οτι χαρης εσενα ειμαι κι εγω κατι ??
γιατι δε εχω να θυμαμε κατι καλο μαζι σου κατανοηση ανθρωπια ουσιαστική ??
γιατι στο κοσμο μπροστά εξω οταν ειμασταν εισουν αλος ανθρωπος ??η πιο γλυκια μαμα του κοσμου ??
γιατι καθε φορα που με ζοριζεις κι εγω δε μπορω να κανω ολες τις τρελες που ζητας μου λες γι αυτο πηρα παιδι αλλιως τι το ηθελα ?? να το ταιζω μονο και να κοιματα ???
γιατι απο τα 11 χρονια μου μεχες να κανω γενική καθαριότατα ολο το σπιτι μονη μου κι εσυ να επιβλεπεις και να με βαζεις ξανα και ξανα να κανω τα ιδια αν δε τα εκανα ακριβως οπως διεταζες ??
το χεροσουν και το χερεσε να μου λες οτι χωρις εσενα θα καταλιξω ενα τιποτα ενα ατομο του δρομου ζητιανος ??
γιατι με προσβάλλεις και μου θυμιζεις οτι μου εκανες χαρη που με πηρες κοντα σου ??
γιατι ποτε δε αφιέρωσες χρονο μαζι μου ουσιαστικο ??
γιατι οτι αγαπουσα κι αγαπω θελεις να μου το εξαφανιζεις ??
γιατι μου λες μονιμος οτι ειμαι ζωον σκουπιδι αληταριο ??
γιατι οταν μου κανανε κακο οι αλλοι εσυ μου ελεγες οτι εγω το προκαλω κι να ζητω κι συγνωμη απ πανω απ εκεινους ??
γιατι ποτε δε ενιωσα αγαπη μα μονο απειλες βρισιές κλαμα ??
γιατι παντα με ειχες και μεχεις να ζω με αγχος αγωνια για το ποτε θα ξεσπασει απ το τιποτα καυγας παλι ??
γιατι με κανεις να νιωθω ενοχες οτι δε ειμαι ανταξιο σου συνανθρωπος ??
γιατι παντα με ηθελες στρατιωτακι σου να κανω οτι λες να φοραω οτι θες να μιλαω οπως θες να σκεφτομαι οπως θες ??
γιατι με απομονωσες απο το κοσμο με τροπο πλαγιο ???
γιατι δε εχω να θυμαμαι καποια στιγμη καλη μαζι σου μα παντα μια μαυρη αυρα να υπαρχει κοντα μας ??
γιατι μαμα με μισεις γιατι βγαζεις μενος πανω μου ??
μανα γιατι παρολα αυτα σε αγαπω κι τρεμω μην σε χασω ???
αγερας
https://markosasperger.blogspot.com/2023/06/blog-post_84.html