σ’ ευχαριστώ για την απέραντη, ανιδιοτελή ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ... την ασύνορη... (βίντεο)
Εννιά χρόνια ζωής, που δεν χωράνε σε ημερολόγια, όσες σελίδες κι αν γράψω…
Εννιά χρόνια, που δεν σβήνουν, όσο κι αν το προσπαθήσω…
… είναι που δεν φτάνουν τα λόγια να αποτυπώσουν το τρυφερό άγγιγμά σου… το άγγιγμα της ΑΓΑΠΗΣ…
… και μένει βουβός ο μεγάλος πόνος από την απώλειά σου…
…ήταν το τελευταίο βράδυ που περάσαμε μαζί…
… εσύ κουλουριασμένος στο πάτωμα, κι εγώ να σε κοιτάζω και να κλείνω την ύπαρξή σου στην ψυχή και στη σκέψη μου…
…εννιά χρόνια μοιραστήκαμε μαζί…
… μια χιονομπαλίτσα ήσουν όταν σε πρωτοπήρα στην αγκαλιά μου…
… έκλαψα γιατί σ’ εσένα έβλεπα τον άλλο REX, που τόσο άνανδρα τον είχαν φολιάσει για να με προειδοποιήσουν να μην μιλάω πολύ… εδώ κι (εδώ)…
…ήταν 13 Ιουλίου 2013, όταν τον βρήκα σε μια λίμνη αίματος… ήταν ένα σοκ που δεν ξεπέρασα μέχρι σήμερα…
… κι ήρθες εσύ, έτσι ξαφνικά από το πουθενά, δώρο ενός αναγνώστη που είχε διαβάσει τι έκαναν στον REX…και “αναπλήρωσες” τον πρώτο REX… και σου έδωσα το όνομά του και διπλή αγάπη και στοργή…
… και τώρα, πρέπει να ξαναζήσω μια απώλεια…
… και πονάει πολύ…
… θα μου λείψεις…
… κι εκείνο που θα μου λείψει περισσότερο, είναι το βλέμμα σου…
… κείνο το βλέμμα της ανιδιοτέλειας και της απέραντης αγάπης…
… κείνο το βλέμμα που με κοίταζε ίσια στα μάτια, και η φουντωτή σου ουρά που έδειχνε πως ήξερες πως είσαι η αδυναμία μου…
Θυμάμαι τις πρώτες μέρες που έγινες μέλος του σπιτιού μου…
… ένα δωμάτιο γεμάτο πάνες, για να μάθεις σιγά σιγά που θα κάνεις τις ανάγκες σου…
… αλλά ήσουν τόσο πεισματάρης, που στα μικρά κενά που άφηναν οι πάνες με τα πήγαιν’ έλα σου σχηματίζονταν “λιμνούλες” και… “σοκολατάκια”…
… κι όταν σε μάλωνα τρυφερά, έτρεχες και χωνόσουν κάτω από το κρεββάτι μου, αλλά με τα ποδαράκια σου έξω απ’ αυτό…
… βλέπεις, εσύ, δεν μ’ έβλεπες, και νόμιζες πως δεν σ΄έβλεπα κι εγώ…
Και μέρα τη μέρα μεγάλωνες… και γινόσουν κομμάτι της ζωής μου, μα πιο πολύ, κομμάτι της ψυχής μου…
… και μοιραστήκαμε στιγμές γέλιου… και χοροπήδαγες ευτυχισμένος που μ’ έβλεπες να γελάω και κουνούσες ακατάπαυστα την ουρά σου πέρα δώθε για να μου εκφράσεις την ανεξέλεγκτη χαρά σου…
… μοιραστήκαμε και στιγμές θλίψης… και τότε έβαζες το κεφάλι σου στα πόδια μου, σαν να ‘θελες να μου δώσεις δύναμη… και με κοίταζες στα μάτια…
Αχ αυτό το βλέμμα σου… αχ αυτά τα υπέροχα μάτια σου πόσες γλώσσες αγάπης μιλούσαν… πόση τρυφερότητα και πόση δύναμη μου έδιναν, όταν σ’ αγκάλιαζα…
Τις κρύες νύχτες των χειμώνων που μοιραστήκαμε, άλλοτε έβαζες το κεφάλι σου στα πόδια μου όταν διάβαζα, έκλεινες τα μάτια και κοιμόσουν, κι άλλοτε, δίπλα στο χαλί, για να με προσέχεις όταν κοιμόμουν…
Εννιά χρόνια κοινής ζωής… εννιά χρόνια που μοιράστηκες μαζί μου κάθε στιγμή της ζωής σου και της ζωής μου…
Εννιά χρόνια ζωής, που δεν χωράνε σε ημερολόγια, όσες σελίδες κι αν γράψω…
Εννιά χρόνια, που δεν σβήνουν, όσο κι αν το προσπαθήσω…
… είναι που δεν φτάνουν τα λόγια να αποτυπώσουν το τρυφερό άγγιγμά σου…
… και μένει βουβός ο πόνος από την απώλειά σου…
Αδειάζει η γωνιά σου, εκεί που από τους πρώτους μήνες της κοινής μας ζωής συνήθιζες να ξεκουράζεσαι, χορτασμένος μετά το φαγητό σου…
… τρεις μέρες τώρα, ούτε την ουρά σου κουνάς και με κοιτάζεις μ΄ένα βλέμμα θολό, σαν να βρίσκεσαι ήδη σ’ έναν άλλο κόσμο που εγώ δεν έχω θέση…
… δυσκολεύονται τα χέρια να πατήσουν τα πλήκτρα και να γίνουν λέξεις… κι οι λέξεις να φτάσουν στον δικό σου πια παράδεισο…
Δεν είναι ο πόνος…
… δεν είναι τα δάκρυα που θολώνουν τα μάτια…
… είναι κάτι παραπάνω…
… είναι που άλλο ένα καρφί μπαίνει στην ψυχή και την ματώνει…
… κι εκεί που σμίγουν τα δάκρυα και οι σταγόνες απ’ το αίμα της καρδιάς, η τελευταία ανάσα σου, το χθες και το τώρα που θα γίνει κι αυτό χθες, θα είναι ένα κομμάτι ζωής που παίρνεις φεύγοντας μαζί σου… είναι που μου ‘μαθες τι σημαίνει ΑΓΑΠΗ.
Αληθινή, ανόθευτη, άδολη Αγάπη… Αγάπη, χωρίς όρια… σαν αυτή που δεν θα βρεις σχεδόν ποτέ στους… “ανθρώπους”…
Σε κοιτάζω αυτή την τελευταία νύχτα που θα περάσουμε μαζί… σε βλέπω να υποφέρεις και να φεύγεις σιγά σιγά… κι αυτό ξέρω πως θα με στοιχειώσει για καιρό κι αυτός ο πόνος και το κενό από την απώλειά σου, θα είναι βαθιά πληγή…
… έκανα τα πάντα για να σε κρατήσω… τις τελευταίες μέρες που επιδεινώθηκε η κατάστασή σου, έψαχνα απεγνωσμένα να πιαστώ από κάπου, νοιώθοντας πως καταρρέω…
…κι όταν ο γιατρός είπε πως πρέπει “να σε κοιμίσουμε”, ξέσπασα σ’ ένα βουβό κλάμα…
Όλες αυτές τις μέρες, προσευχόμουν στον Θεό, να μη σε πάρει από κοντά μου… δεν άκουσε τις παρακλήσεις μου…
Και πρέπει να σε αποχωριστώ… και να γυρίσω σελίδα στη ζωή μου, χωρίς εσένα…
Δεν ξέρω που πηγαίνουν οι ψυχούλες σας όταν φεύγουν… ξέρω όμως πως μέχρι να φύγω, κι εσύ κι ο παλιός REX, και όλα τα σκυλάκια που είχα, θα έχετε μια ξεχωριστή θέση στην ψυχή μου…
Ίσως να πας εκεί που πήγαν και τα άλλα σκυλάκια… η Ζακλίν, η Σάλμα, ο Μπέντζι, ο Τσάρλυ… η Σκορδαλίτσα… ο Γκας… και ο παλιός REX…
Θέλω να πιστεύω πως θα τους βρεις και δεν θα είσαι μόνος… θέλω να πιστεύω πως θα παίζετε και θα είστε ευτυχισμένα…
Θα ‘θελα να με θυμάσαι… να με θυμάστε με αγάπη… έτσι όπως σας θυμάμαι κι εγώ…
Ξέρω πως ο χρόνος θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους… πως θα μετατρέψει τον πόνο σε μια γλυκιά νοσταλγία και πως οι όμορφες αναμνήσεις από τα χρόνια που ζήσαμε μαζί, θα μου φέρνουν γλυκόπικρα χαμόγελα…
Σ’ ευχαριστώ που με πήρες από το μονοπάτι που διάβαινα, και μ’ έφερες στη δική σου φύση, στη δική σου ψυχή, στο δικό σου είναι… … στη δική σου λεωφόρο της αγάπης…
Σ’ ευχαριστώ που μ’ αγάπησες χωρίς απαιτήσεις, χωρίς αμφίδρομα συμπλέγματα, χωρίς τέλος…
… εσύ και όλα τα σκυλουδάκια μου, μου δώσατε μαθήματα ζωής για το τι σημαίνει ΑΔΟΛΗ κι ΑΝΟΘΕΥΤΗ ΑΓΑΠΗ…
Σ’ ευχαριστώ για την απέραντη, ανιδιοτελή ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ… την ασύνορη… αυτή άφησες πίσω σου, φεύγοντας…
Ήταν το πιο πολύτιμο μάθημα που μου έδωσες… σ’ αυτή την λεωφόρο να πορευθώ…
Καλό σου ταξείδι, ψυχουλίτσα μου… σ’ ευχαριστώ για όσα ζήσαμε μαζί…
Καλλιόπη
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: REX, ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Ο θεός να αναπαύσει τον σκύλο σας κυρία Σουφλή και εγώ πριν μερικά χρόνια έχασα και εγώ μία σκυλίτσα από καρκίνο λένε πως τα ζώα μας καταλαβαίνουν από τους ανθρώπους. Να ζήσετε να τον θυμαστέ τον σκύλο και κουράγιο η ζωή είναι μία τρέλλα που λέει και ένα τραγούδι.
Σ’ ευχαριστώ πολύ, Αγωνιστή… πονάνε αυτές οι απώλειες…
Ναι, είναι άγγελοι, είναι δάσκαλοί μας. Κι ίσως το ότι φεύγουν τόσο γρήγορα είναι κι αυτό μέρος της πνευματικής καθοδήγησης που μας προσφέρουν… Κι ίσως ξανασυναντηθούμε μαζί τους σε έναν άλλο κόσμο δίχως τέλος…
Δάκρυα λύπης, δάκρυα ευγνωμοσύνης…
Μας δίνουν μαθήματα αγάπης και απουσίας εγωισμού… αλλά πόσοι τα παίρνουμε;;;
Σε ευχαριστώ που είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ !!! Αν και ταυτίστηκα γιατί ξέρω πως είναι αυτός ο πόνος, η ανθρωπιά σου και η όμορφη ψυχή σου μου γλύκαναν την καρδιά. Μέσα απο αυτό το κείμενο σε αγάπησα χωρίς να σε ξέρω.. Είσαι άγγελος..
Προσπαθώ να είμαι δόκιμος άνθρωπος… όσο μπορώ, σε μια κοινωνία γεμάτη ύαινες…
Μα είσαι καλά, Δημήτρη…
https://www.youtube.com/watch?v=14ZkxaV7fQQ
Απλός ανώνυμος σχολιαστής
Αχχχχχχχχχχχχ Πόσο λυπάμαι πόσο
Έχω ζήσει με πολλά όμορφα σκυλιά Η απώλεια είναι πάντα τεράστιααααα
Αχχχχχχχχχχ
συλλυπητήρια κυρία Καλλιόπη. Τέτοιο αγνό βλέμμα δεν βρίσκεται εύκολα σε ανθρώπους. . Αυτή είναι η αλήθεια.. Είχα κι εγώ έναν σκύλο που μου το χτύπησαν με αυτοκίνητο και τον άφησαν κοντά στο σπίτι.. Νομίζω ότι η εικόνα αυτή μένει, ναι. Όμως εύχομαι από καρδιάς να μείνουν μόνο οι αναμνήσεις και τα κουνήματα της ουράς, τα ματάκια και όλες οι στιγμές που έζησε.
Εάν υπάρχει πλανήτης γεμάτος αγάπη ή γαλαξίες, πιστεύω ότι ήρθαν από εκεί τα σκυλάκια για να είναι φίλοι και προστάτες μας από τα ερπετά που θεωρούν ότι κάνουν κατορθώματα με τίς φολες. Γεμίσαμε στην κοινωνία ψυχοπαθεις δολοφόνους νάρκισσους. Καλή συνέχεια
Ένας πλανήτης γεμάτος αγάπη, ναι… ίσως να υπάρχει… γιατί ο πλανήτης γη στην πλειοψηφία του, κατοικείται από ψυχοπαθείς…
Πονάει πολύ… το έχετε γευτεί… μόνο όσοι έχουν πονέσει χάνοντας ένα από αυτά τα τρυφερά πλασματάκια, μπορούν να νοιώσουν…
Καλή συνέχεια και σ’ εσάς…
σ’ εκείνον τον πλανήτη θα ήθελα επειγόντως εισητηριο
είναι αδύνατον να ξεχάσεις το οποίο τετράποδο που έδωσε τόσα για να θυμάσαι.. ( ανώνυμος)..
Καλλιοπη,μπαινω στο ιστολογιο μετα απο πολυ καιρο,εκει που ημουν,δεν υπηρχε ιντερνετ,αλλη ωρα ομως αυτα.Σε βρισκω πικραμενη και πονεμενη απο τον χαμο του αγαπημενου σου ”αδελφου”.Νιωθω τον πονο σου Καλλιοπη μου διοτι και γω εχω χασει δυο υπεροχους συνοδοιπορους σ`αυτη τη ζωη,δυο αδελφια.Η αγαπη και η πιστη του θα σε συντροφευουν για παντα,θα ειναι παντα μια υπεροχη και γλυκια αναμνηση της ζωη σου.Θυμαμαι οτι οταν χασαμε την Ερα μας,δεν μπορουσα να δω τα βιντεο της για ενα χρονο,ισως και περισσοτερο.Δεν αντεχα.Μονο ο χρονος γιατρεψε καπως την μαχαιρια στην καρδια μου.Παντα ομως λυγιζω στο τελος.Η σκεψη μου μαζι σου.
Σ΄ευχαριστώ, Δημήτρη… καταλαβαίνω πως με νοιώθεις, αφού έχεις περάσει κι εσύ απ’ αυτά τα δύσκολα μονοπάτια…
Παίρνει χρόνο… κι όσο μεγαλώνουμε, τόσο χειρότερα γίνεται…
Κουραγιο Καλλιοπη,καποια στιγμη θα ξανασυναντησουμε αυτα τα υπεροχα πλασματα,σ`εναν καλυτερο ”κοσμο”.Εκει οπου ολα ειναι…Αγαπη!
“Εκεί όπου όλα είναι ΑΓΑΠΗ…”
Ναι… ίσως… μακάρι…
κανεις την Παπια…..πεινας σαν Λυκος…κοιμασαι σαν Αρκουδα…θυμασαι σαν Ελεφαντας…πινεις σαν Νεροφιδα…Αγαπα ρε σαν Σκυλος να σωθει η ανθρωποτητα…..οταν ειπε ο Θεος αγαπα τον πλησιον σου ,μονον ο σκυλος καταλαβε.κουραγιο, εχω βιωσει ακριβως το ιδιο.
“Αγάπα τον πλησίον σου”… έτσι φαίνεται… μόνο ο σκύλος το κατάλαβε…
Σας ευχαριστώ πολύ…
όταν θα ξεπαγώσει η καρδιά από το σοκ, άφησε την να κλάψει.
ήταν μια παρεούλα που έμεινε πιστή και σε παρηγορούσε.
ό,τι και να πω δεν θα σε παρηγορήσει και ζητώ συγγνώμη για αυτό.
μόνο σου στέλνω αυτό:
“πόσο τυχερός είμαι να έχω κάτι που κάνει τον αποχαιρετισμό τόσο δύσκολο”
Σ’ ευχαριστώ… ίσως να είναι έτσι όπως τα γράφεις… αλλά όσο μεγαλώνεις, το πάγωμα στην καρδιά χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να λιώσει…
είναι αλήθεια. δώσε χρόνο στον εαυτό σου. πώς να μην παγώνεις όταν σου έχουν τύχει πολλά και απανωτά; καλό είναι το πάγωμα κάποιες φορές γιατί ο πολύ ευαίσθητος άνθρωπος ταλαιπωρείται.
Κάποιες φορές έχω πει πως στον μεγάλο πόνο, είναι ευτύχημα που παγώνω… είναι η άμυνα του εαυτού μου…. διαφορετικά θα είχα καταρρεύσει…
ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ, ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ…
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…
ΚΥΡΙΑ ΠΟΠΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΡΩ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΗΓΟΡΗΣΩ. ΜΕΓΑΛΗ Η ΑΠΩΛΕΙΑ, ΔΥΣΚΟΛΟΣ Ο ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ. ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΚΑΙ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ. ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΒΑΘΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟΡΓΗΣ,ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. ΚΑΝΤΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.
Αγαπητή Έλενα, σ’ ευχαριστώ… έφυγε πριν λίγο… “κοιμήθηκε”, είπε ο γιατρός… με μια ένεση, έσβησαν εννιά χρόνια ζωής μαζί του… είμαι πολύ παγωμένη μέσα μου… ξέρω πως θα πάρει πολύ χρόνο για να κλείσει η πληγή…
Όσο και να προσπαθώ να σκεφθώ τις όμορφες στιγμές που πέρασα μαζί του, η τελευταία εικόνα του πριν “κοιμηθεί”, είναι μαχαιριά…
Συλληπητήρια, έχασα κι εγω τη γατουλα μου πριν 1 βδομάδα. Σας καταλαβαινω, ποναει παρα πολύ. Εχετε την αγαπη μου και τη στηριξη μου. Οι στιγμες που ζησαμε μαζι με τα πλασματακια αυτα, μετρανε και θα μετρανε ΠΑΝΤΑ. Η αγαπη που τους δωσαμε θα υπαρχει ΠΑΝΤΑ. Η θεση που κατεκτησαν στις καρδιες μας θα υπαρχει ΠΑΝΤΑ.
Ευχομαι γρηγορη ανακουφιση από τον πόνο, μιλειστε με ανθρωπους πονετικους αν εχετε, θα σας κανει καλό.
Η προσευχη βοηθαει πολύ. Ο,τι θελετε, θα ειμαστε παντα διαθεσιμοι να μιλησουμε κυριαΣουφλή. Να θυμαστε πως δεν ειστε μόνη σε όλο αυτό.
Όταν έχεις χάσει ένα ζωάκι, καταλαβαίνεις και τον πόνο του άλλου… και σε καταλαβαίνω, Μαρία μου…
Προσευχήθηκα γι αυτόν… τώρα έχω μέσα μου θυμό… πόνο και θυμό…
Ότι αγαπώ, το χάνω…
Να είσαι καλά…
Υ.Γ. Λίγοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ θα καταλάβουν τον πόνο σου και θα σταθούν δίπλα σου… η πλειοψηφία, θ’ αδιαφορήσει…
Ετσι ακριβως ειναι, σας εγραψα αναλυτικοτερα για τη δικη μου περιπτωση στο άλλο ποστ που κανατε για την απωλεια των κατοικιδιων.
Το πιο δυσκολο, στις περιπτωσεις αυτες, ειναι πως μετην ευκαιρια της απωλειας του ζωου, αναλυπτει κανεις τη μοναξιά από τους γυρω ανθρωπους.
Αλλά στην πραξη, δεν ειναι μονο έτσι τα πραγματα, και σας το λεω με όλη μου την αγάπη 🙂
Κανεις δεν ειναι μονος, ειμαστε πολλοι που το περασαμε και το περναμε, κι ετσι μπορουμε να καταλαβουμε και να συμπαρασταθουμε ο ενας στο άλλον, εστω κι από αποσταση γεωγραφική..
Σας στελνω όλη μου την αγαπη και τις ευχες,
για να ελαφρυνει ο πόνος σας.
Ειναι κι ο θυμος μερος του πενθους, θα περασει και θα μεινουν μονο οι γλυκιες στιγμές..
Να ειστε παντα καλά
Ο Θεός τα εστειλε για μια γλυκιά παρηγοριά στον ανθρωπο, και ήταν τόσο σοφό αυτό..
Σ’ ευχαριστώ πολύ Μαρία μου… σε μια εποχή που το διαδίκτυο έχει κυριεύσει τις ζωές μας, ναι… η μοναξιά είναι παντού απλωμένη γύρω μας…