τα Χριστούγεννα των άλλων... (3 + 1 βίντεο και μια ταινία)
Χριστούγεννα… γύρω σου, πολύχρωμα λαμπιόνια, γέλια, χρώματα, μουσικές…αγκαλιές…
… αυτή είναι η μια όψη…
… υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά…
… τα Χριστούγεννα των άλλων…
… άνθρωποι που φόρεσαν τη μάσκα της χαράς, για να κρύψουν τον πόνο… την πίκρα… την απόγνωσή… τη μοναξιά τους…
… ξέρεις… δεν είναι όλοι χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι…
… καμιά μουσική… κανένα πολύχρωμο λαμπιόνι… καμιά μουσική δεν θα τους κάνει να νοιώσουν την θαλπωρή των ημερών…
… η ψυχή τους, παραμένει σιωπηλή…
… είναι αυτοί που τα μέσα τους είναι σπασμένα σε χιλιάδες κομμάτια και τίποτα δεν μπορεί να τα κολλήσει…
… γύρω τους δυνατές μουσικές, μα μέσα τους τόση σιωπή…
… είναι αυτοί που γεμάτοι πληγές, δεν μπορούν να ξεχάσουν…
… είναι αυτοί, που δεν μπόρεσαν ποτέ να συμβιβαστούν με το ψεύτικο και τα δυνατά γέλια…
… αυτοί που μέσα τους κρύβουν το κενό…
… αυτοί, με την μοναξιά ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους…
Αν τους συναντήσεις, αν τους γνωρίζεις, άνοιξε την αγκαλιά σου, και κλείσ’ τους μέσα της, χωρίς να πεις τίποτα…
… θα καταλάβουν…
καλησπέρα… ν’ αγαπάς τους ανθρώπους, μα ‘κείνους τους πληγωμένους και τους πληγωμένους και τους ασυμβίβαστους, δώσ’ τους μι’ αγάπη παραπάνω… την αξίζουν…
Καλλιόπη
Χρόνια Καλά… Χρόνια ευλογημένα…
μουσική πανδαισία εδώ… εδώ… εδώ… κι εδώ…
η ταινία, εδώ…
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΠΟΙΗΣΗ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
“Αν τους συναντήσεις, αν τους γνωρίζεις, άνοιξε την αγκαλιά σου, και κλείσ’ τους μέσα της, χωρίς να πεις τίποτα…
ν’ αγαπάς τους ανθρώπους, μα ‘κείνους τους πληγωμένους και τους πληγωμένους και τους ασυμβίβαστους, δώσ’ τους μι’ αγάπη παραπάνω… την αξίζουν…”
έκλεισαν τον κόσμο μέσα στον φόβο… πού να τους βρεις; τηλεφωνείς και καλείς ανθρώπους μόνους και φοβούνται τον “ιό”… πού τότε που έπιανες μια κουβέντα και μπορούσες να κρατήσεις το χέρι, να αγκαλιάσεις… μοναξιά και απομόνωση μαζί…
“τους ασυμβίβαστους”… αυτοί, δεν φοβούνται ούτε τον ιο, ούτε τους μικροβιολογικούς ιούς… φοβούνται μόνον τους συμβιβασμένους…
Πόπη μου, μείναμε πολύ λίγοι. πας να χαιρετήσεις κανένα και σου λέει κάνε πίσω ή σου προτάσσει τη γροθιά – άλλο και τούτο πάλι. στο τέλος θα χαιρετιούνται με κλωτσιές.
πήγα την Παρασκευή να πλύνω το αυτοκίνητο και είδα κάτι φίλους. πάω κοντά με χαρά να χαιρετήσω. μου λένε τρελάθηκες; δεν είναι καιροί για αγκαλιές. έμεινα και κοίταζα σα μαλάκας.
μετά σκεφτόμουν και γέλαγα, στο τέλος θα τους κυνηγάμε να τους φοβίσουμε “τώρα έρχομαι να σ’ αγκαλιάσω και θα δεις τί θα πάθεις”
Λίγοι, αλλά ΜΕ ΨΥΧΗ ΚΑΘΑΡΗ.
Δεν με νοιάζει καθόλου πλέον γι αυτούς… μου αρκεί που ξέρω πως έστω και λίγοι, ξεχωρίζουμε σαν πυγολαμπίδες μέσα στα σκοτάδια τους…
Κράτα γερά… δεν θα μας κάνουν σαν τα μούτρα τους.
Εγώ τους φίλους μου, τους αγκαλιάζω, τους φιλάω και τους κάνω μια μεγάλη αγκαλιά μ’ όλη μου την ψυχή.
κρατάω Πόπη και δεν αλλάζω. ίσα-ίσα πεισμώνω περισσότερο. δεν πρόκειται να μπω στο ανώμαλο καλούπι τους.
Έτσι σε θέλω…
Πώς μας ΜΑ-ΣΚΑΤΑ-ΝΤΥΣΑΝ έτσι φίλε μου.Πέρασα με τ αυτοκίνητο στην λ.Βουλιαγμένης και βλέπω μιά ουρά μασκοφόρων ατελείωτη και μου λέει η γυναίκα μου εμβολιαστικό κέντρο ήταν αυτό που είδαμε , όταν την ρώτησα πού πήγαιναν όλοι αυτοί στήν ουρά.
Τα συμπεράσματα φανερά