Το χιόνι μας κάνει πάλι παιδιά

Οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα κι αρκετά πολύπλοκα, γι’ αυτό εξάλλου χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για  να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Διαθέτουμε λοιπόν χάρη στην πολυπλοκότητά μας την ακούσια ή αλλιώς λεγόμενη συναισθηματική μνήμη, η οποία εμφανίζεται σε άτακτα χρονικά διαστήματα ανάλογα με το συναίσθημα που λαμβάνουμε μέσω της εικόνας που αντικρίζουμε.

Εκεί εντάσσεται κι η περίφημη εικόνα του χιονιού γιατί κουβαλάει μια παιδική αθωότητα κι ανεμελιά, πράγμα που το καθιστά αδύνατον να μην παρασυρθούμε στην ομορφιά του είτε παίζοντας χιονοπόλεμο είτε φτιάχνοντας αγγελάκια με το σώμα μας. Όλοι έχουμε ωραίες αναμνήσεις συνδυασμένες με το χιόνι και τη φρεσκάδα του ακόμη κι αν δεν μας αρέσει πάρα πολύ. Γι’ αυτό γινόμαστε ενοχλητικοί και εκνευριστικοί μόλις δούμε την πρώτη νιφάδα χιονιού να πέφτει φωνάζοντας «Χιονίζει, χιονίζει!», θέλοντας να το πούμε σε όλο τον κόσμο λες κι έχουν αλλάξει κανάλι αδυνατώντας να δουν το ίδιο άσπρο τοπίο με μας.

Όταν έρχεται ο χειμώνας το πρώτο πράγμα που συνειρμικά σκέφτονται όλοι είναι το πόσο όμορφος θα δείχνει ο κόσμος αν επιτέλους ασπρίσει. Τα κρύα ξεκινώντας μας βρίσκουν όλους με την κρυφή επιθυμία να χιονίσει. Κρυφή μεν γιατί αισθανόμαστε τύψεις κι ενοχές για τους άστεγους ή τα αδέσποτα,  επιθυμία δε γιατί θέλουμε να κλείσουν οι δρόμοι, να αποκλειστούμε σπίτι με το ταίρι μας κάνοντας χαζομάρες και μόλις έχουμε ζεσταθεί αρκετά να βγούμε έξω με σκοπό να του ρίξουμε μια χιονόμπαλα στα μούτρα ξεκινώντας τον μεγαλύτερο εμφύλιο στην ιστορία.

Το χιόνι μας κάνει και πάλι παιδιά και δεν υπάρχει καμία ντροπή στην παραδοχή αυτής της αλήθειας. Όλοι θέλουμε να δούμε μια άσπρη μέρα και το χιόνι μας την προσφέρει απλόχερα αυτή την αίσθηση γαλήνης. Μας δίνει τη δυνατότητα να παίξουμε μέχρι τελικής πτώσεως, να πάμε εκδρομή με φίλους σε χιονοδρομικό για να δείξουμε πόσο τυχερά πλάσματα είμαστε, αφού δε θα σπάσουμε κανένα πόδι κατεβαίνοντας με απίστευτη ταχύτητα την πλαγιά επιδιδόμενοι σε φιγούρες σκι ή ακόμη να την κοπανήσουμε απ’ τη δουλειά λέγοντας ότι είμαστε πολύ κρυωμένοι εξαιτίας του. Μπροστά σε αυτή την κατάλευκη όψη δεν μπορούμε να νιώθουμε ενοχές που θέλουμε να την απολαύσουμε, δεν είναι σωστό.

Άλλωστε όλα τα αγαπημένα μας χειμωνιάτικα παραμύθια έχουν αυτό το άσπρο είδος μαγείας που σε ταξιδεύει με το πολικό εξπρές μέχρι το χωριό του Άη Βασίλη, όπου μπορείς γνωρίσεις και τον αδερφό του, όταν είσαι μόνος στο σπίτι αφού βέβαια πρώτα κάνεις μια στάση στο εργαστήρι των ξωτικών. Αποτελεί ένα είδος φυγής απ’ την καθημερινότητα, απ’ την επαναλαμβανόμενη και βαρετή ρουτίνα μας δίνοντας μας μια ευκαιρία να αναδείξουμε το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας.

Τέλος ο κυριότερος λόγος που λατρεύουμε το χιόνι είναι το κρύο που φέρνει μαζί του αφού αποτελεί την τελειότερη δικαιολογία όλων να απολαύσουμε όση περισσότερη ζεστή και γλυκιά σοκολάτα μπορούμε. Να φάμε κρέπες λουσμένες στη μερέντα, να πιούμε άφθονα ζεστά ροφήματα και μετά να χαϊδεύουμε την κοιλιά μας σαν άλλος Άγιος Βασίλης βλέποντας τις άσπρες νιφάδες να πέφτουν. Εξάλλου και το χιόνι το ίδιο μοιάζει με πασπαλισμένη άχνη ζάχαρης πάνω απ’ τη γη, άρα δε φταις εσύ που βλέποντας το θες να φας 2 κιλά κουραμπιέδες.

Οπότε μην αισθάνεσαι καθόλου τύψεις αν κατά βάθος ελπίζεις και εσύ να ξυπνήσεις αύριο το πρωί και να δεις ένα χιονισμένο τοπίο να απλώνεται μπροστά σου… δεν είσαι μόνος!