Γράφει η Μαρία Σεφέρου
Ο εξωτερικός χριστουγεννιάτικος στολισμός έχει περατωθεί εδώ και δυο-τρεις εβδομάδες, τόσο από αυτοαποκαλούμενους χριστιανούς όσο και από δεδηλωμένους άθεους.
Για τους δεύτερους, μάλιστα, είναι απορίας άξιο να στολίζουν Χριστουγεννιάτικα δένδρα με περισσή χάρη, να βάζουν γιρλάντες με λαμπιόνια στα μπαλκόνια τους, στεφάνια στις πόρτες τους και ό,τι άλλο σκαρφιστεί η φαντασία τους για να γιορτάσουν, υποτίθεται, τη γέννηση ενός Χριστού – Θεού ή προφήτη δεν έχει σημασία – στην ύπαρξη του οποίου δεν πιστεύουν.
Δεν τους κρίνω. Όλοι οι άνθρωποι, πιστοί και άπιστοι, έχουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε ένα γιορτινό περιβάλλον στις εστίες μας για να νιώσουμε καλύτερα έστω για λίγες μέρες.
Εκτός αυτών, ευχές ανταλλάσσονται κατά κόρον και μηνύματα με καρδούλες, συχνά μεταξύ ανθρώπων που καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου δεν ξέρουν αν ο άλλος ζει ή πεθαίνει. Μέχρι εκεί, καλώς. Τίποτα το μεμπτό, έστω κι αν υπάρχει πολλή υποκρισία.
Πόσοι όμως από μας σκεφτήκαμε να αξιοποιήσουμε τις αργίες των Χριστουγέννων για να στολίσουμε την ψυχή μας με εσωτερικά άφθαρτα στολίδια;
Πόσοι από μας αρπάζουμε την ευκαιρία, έστω μια φορά το χρόνο, για να κοιτάξουμε εσωτερικά, να διακρίνουμε τις βρωμιές που φωλιάζουν μέσα μας – έχθρες, ζήλειες, μίση, ανταγωνισμός, εκδικητικότητα, σκληρότητα, οίηση, φιλαργυρία, ψεύδη, σωματικά πάθη και αυτοκαταστροφικοί εθισμοί σε τσιγάρο, αλκοόλ,, τζόγο κλπ, και να θελήσουμε να τα ξεριζώσουμε;
Ελάχιστοι; Οι περισσότερα ρίχνουν πάντα το φταίξιμο σε άλλους. Βολεύει αυτό. Η αυτοκριτική είναι στενάχωρη…
Και πόσοι από εμάς έχουμε πιάσει το αλληγορικό νόημα της φάτνης της Βηθλεέμ, όπου κατά την Καινή Διαθήκη ήταν το μόνο κατάλυμα που προσφέρθηκε στην Μαριάμ για να γεννηθεί ο Χριστός, ο λυτρωτής και Σωτήρας του κόσμου όπως πιστεύουν οι Χριστιανοί;
“Και εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν και κατέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι δεν ήτο τόπος δι’ αυτούς εν τω καταλύματι.” (Κατά Λουκά 2:7)
Μήπως συμβαίνει το ίδιο και σήμερα, αλλά και ανά τους αιώνες, όπου ο Χριστός – το Χριστικό Πνεύμα της Αγάπης και της Αλήθειας – δεν βρίσκει ανθρώπινο κατάλυμα (φιλόξενη καρδιά) για να γεννηθεί;
Φοβάμαι ότι αυτό δυστυχώς συμβαίνει. Δεν είναι μέγιστη υποκρισία και ύβρις να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα χωρίς να κάνουμε την παραμικρή προσπάθεια να συμφιλιωθούμε με τον διπλανό μας, να ζητήσουμε συγνώμη και να προσφέρουμε συγχώρηση;
Δεν είναι μέγιστη υποκρισία να μην χτυπάμε την πόρτα ενός μοναχικού παππού ή γιαγιάς, που μπορεί να μένει και στη διπλανή πόρτα, να του προσφέρουμε ένα πιάτο ζεστό φαγητό ή ένα κουτάκι κουραμπιέδες;
Και δεν είναι μεγάλη υποκρισία για τους “Χριστιανούς” ισχυρούς της γης να παρασύρουν τα έθνη σε αιματηρούς πολέμους και να τους συντηρούν με δισεκατομμύρια, όταν εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από την πείνα στον λεηλατημένο, υποτιμητικά αποκαλούμενο “Τρίτο Κόσμο”, που είμαι σίγουρη ότι στα μάτια του Θεού είναι ο “Πρώτος Κόσμος”;
Κακά τα ψέματα αδέλφια. Ο τρόπος που γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα είναι ύβρις προς τον Θεό. Ωστόσο, ποτέ δεν είναι αργά για ανάνηψη ατόμων, λαών και κυβερνήσεων, όσο είμαστε ακόμη ζωντανοί στη σκηνή. Ας προσέξουμε όμως να προλάβουμε, διότι ο “κλέπτης” έρχεται απροειδοποίητα τη νύχτα.
Θα προσφέρουμε τούτα τα Χριστούγεννα έστω μια γωνιά της καρδιάς μας, αν δεν είμαστε έτοιμοι να την προσφέρουμε ολόκληρη, για να φιλοξενήσουμε τον “Χριστό”, το πνεύμα της αλήθειας, της αγάπης και της ελευθερίας;
Θα κάνουμε μια χειρονομία αγάπης προς κάποιον που αντιπαθούμε;
Θα συγχωρήσουμε;
Θα θυσιάσουμε λίγο από το χρόνο μας για να κρατήσουμε συντροφιά σε κάποιον που τη χρειάζεται;
