Όχι, τα άτομα που υποκίνησαν τα λοκντάουν δεν έχουν το τεκμήριο της αθωότητας

Οι βλάβες που θα προκαλούσαν τα lockdown ήταν όλες γνωστές και παρουσιάστηκαν από τη στιγμή που αυτά υιοθετήθηκαν για πρώτη φορά, στις αρχές του 2020. Περιελάμβαναν ακριβείς υπολογισμούς μαζικών θανάτων λόγω αναβολής ιατρικών πράξεων, και μια κρίση ψυχικής υγείας, υπερβολικών δόσεων ναρκωτικών, οικονομικής ύφεσης, παγκόσμιας φτώχειας, πείνας, και λιμοκτονίας για τις αναπτυσσόμενες χώρες…

Ένα σύντομο προοίμιο

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, περίπου 2.000.000 άνθρωποι —πάνω από το 1% των ενήλικων ανδρών—  εγκαταβιούν αυτή τη στιγμή σε φυλακές και σωφρονιστικά καταστήματα.

Στις φτωχότερες πόλεις της Αμερικής, το έγκλημα και η επιβολή του νόμου είναι σε τέτοιο βαθμό συνυφασμένα με τη ζωή, που πολλά παιδιά μεγαλώνουν περισσότερο εξοικειωμένα με το δικαστικό, παρά με το εκπαιδευτικό σύστημα.

Για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτές τις συνθήκες, το να περνούν τις τάξεις στο σχολείο, παραμένοντας παράλληλα εκτός φυλακής, είναι ένα κατόρθωμα που αξίζει επευφημίες.

Κάποια από αυτά τα πράγματα είναι, φυσικά, απαραίτητα για τη διατήρηση μιας ειρηνικής κοινωνίας σε μια χώρα τόσο ανοιχτή και άνιση όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά το αμερικανικό πολιτικό – σωφρωνιστικό – βιομηχανικό σύμπλεγμα είναι επίσης γεμάτο από στρεβλά κίνητρα.

Όπως το έθεσε ο δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου Neil Gorsuch:«Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο τα πάντα έχουν ποινικοποιηθεί. Και ορισμένοι καθηγητές έχουν γνωμοδοτήσει ότι δεν υπάρχει εν ζωή Αμερικανός που να μην έχει διαπράξει κακούργημα, σύμφωνα με κάποιον κρατικό νόμο». 

Έχουμε αναπτύξει κι ένα οργουελικό λεξιλόγιο για αυτό το σύστημα: o όρος «έγκλημα ηθικής αυθαιρεσίας» είναι μια σιωπηρή παραδοχή ότι τα καταστατικά της Αμερικής είναι από γεμάτα εγκλήματα που στην πραγματικότητα δεν συνεπάγονται «ηθική αυθαιρεσία» —είναι περίεργο γιατί αυτά πρέπει να θεωρούνται καν εγκλήματα.

Ακόμη χειρότερα, εκτιμάται ότι το 5% των καταδίκων είναι στην πραγματικότητα αθώοι.

Αυτό σημαίνει ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 100.000 Αμερικανοί σε φυλακές και σωφρωνιστικά καταστήματα, που δεν διέπραξαν καν τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορήθηκαν.

Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι και μόνο το να ζει κανείς σε μια από τις φτωχότερες γειτονιές της Αμερικής ενέχει κάποιο κίνδυνο φυλάκισης. Όσο περισσότεροι άνθρωποι καταδικάζονται γύρω του, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να γίνει κάποιος αθώος κατάδικος.

Οι ένορκοι κάνουν το καλύτερο δυνατό, αλλά κατακλύζονται από τις συνήθεις ανθρώπινες προκαταλήψεις.

Οι δικαστές γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι ετυμηγορίες των ενόρκων συχνά επηρεάζονται από τόσο άσχετους παράγοντες όπως το επικοινωνιακό χάρισμα του κατηγορουμένου, η σωματική ελκυστικότητά του, ή ακόμα και το είχε φάει για πρωινό η επιτροπή των ενόρκων το πρωί της απόφασης.

Οι σωρηδόν εγκλεισμοί είναι ένα θλιβερό υποπροϊόν της ανισότητας και της υποβάθμισης των κοινοτήτων στον 21ο αιώνα. 

Αλλά ένα ακόμη χειρότερο υποπροϊόν αυτής της ανισότητας είναι μια ολόκληρη κάστα δυτικών ελίτ, που έχουν αρχίσει να χειραγωγούν το σύστημα για να εξαιρούν τους εαυτούς τους και τους υποστηρικτές τους από το κράτος δικαίου, σε βαθμό που δεν έχει παρατηρηθεί ιστορικά μετά την άνοδο των φασιστικών καθεστώτων της δεκαετίας του 1930. Και σε καμία περίπτωση δεν έγινε αυτό περισσότερο σαφές από ό,τι στην προώθηση της πολιτικής των εγκλεισμών για τον Covid, στις αρχές του 2020.

Το έγκλημα

Οι εγκλεισμοί (lockdown) ή το κλείσιμο των επιχειρήσεων και των κοινοτικών χώρων με τη επιβολή του νόμου, ήταν ένα γεγονός άνευ προηγουμένου στον δυτικό κόσμο πριν από το lockdown της Wuhan από τον Xi Jinping, και δεν αποτελούσαν μέρος κάποιου σχεδίου αντιμετώπισης πανδημιών σε καμία δημοκρατική χώρα.

Αντίθετα, αυτά τα σχέδια πρότειναν μόνο εθελοντικάμέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης.

Ενώ τα lockdown είχαν κάποια επιφανειακή ομοιότητα με τα εθελοντικά μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης που προβλέπονταν στα σχέδια αντιμετώπισης πανδημιών, αυτή η ομοιότητα δεν ήταν τυχαία, καθώς η έννοια της «κοινωνικής αποστασιοποίησης» στην προέλευσή της αντλήθηκε από το CDC των ΗΠΑ κατευθείαν από την πολιτική του «lockdown» του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, όπως αυτό επιβλήθηκε κατά τη διάρκεια του SARS το 2003.

Επιπλέον, ορισμένοι κορυφαίοι ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι έχουν αποκαλύψει ότι τις μέρες που συνέστηναν προσωρινά μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης για τον Covid, το έκαναν με την πρόθεση οι κυβερνήτες των Πολιτειών να τα επιβάλουν ως επ’ αόριστον υποχρεωτικό lockdown.

Όπως έχει τεκμηριώσει με σχολαστικές λεπτομέρειες ο πρώην Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Ramesh Thakur, οι βλάβες που θα προκαλούσαν τα lockdown ήταν όλες γνωστές και αναφέρθηκαν τη στιγμή που αυτά υιοθετήθηκαν για πρώτη φορά ως πολιτική, στις αρχές του 2020. Αυτές οι βλάβες περιελάμβαναν ακριβείς εκτιμήσεις μαζικών θανάτων λόγω ματαιωμένων ιατρικών πράξεων, μια κρίση ψυχικής υγείας, υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών, οικονομική ύφεση, παγκόσμια φτώχεια, πείνα και λιμοκτονία (σ.σ. το τελευταίο στις αναπτυσσόμενες χώρες).

[Δείτε το μεταφρασμένο άρθρο του Ramesh Thakur, Οι κυβερνήσεις γνώριζαν εξ αρχής τις ολέθριες υγειονομικές συνέπειες των lockdown, αλλά αγνόησαν τις προειδοποιήσεις συνειδητά]

Ωστόσο, για λόγους που μόλις και μετά βίας αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε, ορισμένοι επιστήμονες σε θέσεις κλειδιά, αξιωματούχοι υγείας,  αξιωματούχοι εθνικής ασφάλειας ,  οργανισμοί μέσων ενημέρωσης, διεθνείς οργανισμοί, δισεκατομμυριούχοι, και διαμορφωτές της κοινής γνώμης υποστήριξαν την ευρεία επιβολή αυτών των πρωτοφανών, καταστροφικών πολιτικών το συντομότερο δυνατόν, φαινομενικά για να σταματήσουν ή να επιβραδύνουν τον κορωνοϊό,  όπως ισχυρίζεται ότι έκανε το ΚΚ Κίνας στη Γουχάν, ενώ λογόκριναν τις τυχόν αντίθετες απόψεις, εκπέμποντας μια ψευδαίσθηση συναίνεσης στον ανυποψίαστο πληθυσμό.

Ένα ρεπορτάζ αποκάλυψε αργότερα ότι οι επικεφαλής του στρατού είδαν το γεγονός αυτό σαν μια μοναδική ευκαιρία να δοκιμάσουν τεχνικές προπαγάνδας στο κοινό, διαμορφώνοντας και «εκμεταλλευόμενοι» την ενημέρωση, για να ενισχύσουν τα κυβερνητικά μηνύματα σχετικά με τον ιό. Οι διαφωνούντες επιστήμονες φιμώθηκαν.

Οι ομάδες Psyops (σ.σ. ψυχολογικού πολέμου) εξαπέλυσαν εκστρατείες φόβου ενάντια στους δικούς τους πολίτες, σε μια εκστρατεία «καμένης γης», ώστε να εκμαιεύσουν την γενική συναίνεση για τα lockdown.

Αυτοί οι πρώτοι συνήγοροι του lockdown ανέτρεψαν τους ορισμούς των βασικών αρχών της δημόσιας υγείας μ’ έναν εκλεπτυσμένο όσο και οργουελικό τρόπο.

Ενώ τα lockdown που υποστήριξαν είχαν εσκεμμένα τον σκοπό να ανατρέψουν τις υπάρχουσες πρακτικές για τη δημόσια υγεία, καθοδήγησαν τον πληθυσμό να «ακολουθήσει την επιστήμη», οδηγώντας τον στο να πιστεύει ότι οι πολιτικές τους βασίζονται σε μια «καθιερωμένη» επιστημονική πρακτική. 

Χρησιμοποίησαν τη ρητορική της ισότητας και της ευαλωτότητας για να υποστηρίξουν πολιτικές που έβλαψαν δυσανάλογα τους πιο ευάλωτους και αύξησαν τις υπάρχουσες οικονομικές διαφορές. Στη συνέχεια ανέφεραν αναδρομικά την ευρεία δημόσια υποστήριξη για τα lockdown (που είχε σπείρει η δική τους προπαγάνδα!) σαν δικαιολογία για το ότι η προπαγάνδα τους υποστήριξε αυτά τα lockdown.

Τελικά, αυτά τα lockdown απέτυχαν να επιβραδύνουν ουσιαστικά την εξάπλωση του κοροναϊού και σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες νέους σε κάθε χώρα στην οποία δοκιμάστηκαν.

Τώρα γνωρίζουμε ότι ο ιός είχε ήδη αρχίσει να εξαπλώνεται απαρατήρητα σε όλο τον κόσμο το  αργότερο μέχρι το φθινόπωρο του 2019, και είχε ποσοστό θνησιμότητας από μόλυνση κάτω από 0,2%. (σ.σ. σαν ένα μέτρο σύγκρισης, η κοινή γρίπη έχει κατά μέσο όρο 0,10%)

Ωστόσο, τα lockdown έκαναν τον κόσμο να πιστέψει ότι ο ιός ήταν εκατοντάδες φορές πιο θανατηφόρος από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα. 

Ταυτόχρονα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) εξέδωσε παγκόσμιες οδηγίες για την χρήση τεστ τύπου PCR —χρησιμοποιώντας τεστ που αργότερα επιβεβαιώθηκε κι από τους New York Times ότι είχαν ένα ποσοστό ψευδώς θετικών αποτελεσμάτων άνω του 85%— σύμφωνα με το οποίο σύντομα επινοήθηκαν εκατομμύρια κρούσματα σε κάθε χώρα.

Επιπλέον, ο ΠΟΥ εξέδωσε νέες οδηγίες για τη χρήση μηχανικών αναπνευστήρων στα κράτη μέλη: πάνω από το 97% των ατόμων άνω των 65 ετών που συνδέθηκαν με τους μηχανικούς αναπνευστήρες, σύμφωνα με αυτήν την οδηγία, πέθαναν.

Τρομοκρατημένοι από αυτό το κύμα θανάτων και τις εκστρατείες ψυχολογικής τρομοκράτησης που εξαπολύθηκαν από τα κράτη ενάντια στους ίδιους τους λαούς τους, οι πληθυσμοί σε όλο τον δυτικό κόσμο δέχτηκαν την επιβολή μιας ολοένα και πιο ζοφερής αλληλουχίας ανελεύθερων διαταγών, συμπεριλαμβανομένης της αναγκαστικής κάλυψης του προσώπου και των ψηφιακών διαβατηρίων εμβολιασμού για τις καθημερινές δραστηριότητες. Τα μικρά παιδιά, που δεν διέτρεχαν ουσιαστικά κανένα κίνδυνο από τον ιό, έχασαν ολόκληρα χρόνια πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης,στη χειρότερη εκπαιδευτική κρίση μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Επιβλήθηκε μια επ’ αόριστον, νόμιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι αγώνας ανά τον κόσμο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για τον τερματισμό της φτώχειας πήγαν δεκαετίες πίσω.

Πάνω από 3 τρισεκατομμύρια δολάρια σε πλούτο μεταφέρθηκαν από τους φτωχότερους του κόσμου σε έναν μικρό αριθμό δισεκατομμυριούχων και τους υποστηρικτές τους, πρωτίστως στηνΚίνα και στις τεχνολογικές και φαρμακευτικές βιομηχανίες. Αρκετοί κρίσιμοι υποστηρικτές του πρώιμου lockdown δήλωσαν ότι είδαν τον Covid ως μια ευκαιρία «να εδραιώσουν μια νέα ιδέα της αριστεράς […] αναδημιουργώντας μια πολιτιστική ηγεμονία σε μια νέα βάση». Τα αυταρχικά καθεστώτα έγιναν πιο αυταρχικά, και οι δημοκρατικές κυβερνήσεις απέκτησαν αυταρχικά χαρακτηριστικά.

Το χειρότερο από όλα, μπολιάστηκε στη δυτική δημοκρατία ένα νέο ήθος, ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα στην μετακίνηση, στην εργασία, στο ελευθέρως συνεταιρίζεσθαι, στη σωματική αυτονομία, και στην ελεύθερη έκφραση, για τα οποία οι πρόγονοί μας πάσχισαν τόσο πολύ, μπορούν να τεθούν σε αναστολή ξαφνικά και επ’ αόριστον, χωρίς ιστορικό προηγούμενο, ανάλυση ή λογική, στη βάση ασαφών υποσχέσεων ότι κάτι τέτοιο θα «σώσει ζωές»— καθιστώντας τα πάντα αμφισβητούμενα και διαπραγματεύσιμα.

Εν τω μεταξύ, τα lockdown και οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί οδήγησαν στον θάνατο πάνω από 170.000 Αμερικανών, και σε ανάλογους αριθμούς στις χώρες που τα επέβαλαν σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Μέχρι το 2021, τα lockdown είχαν σκοτώσει περισσότερα από 228.000 παιδιά στη Νότια Ασία. Οι μελέτες για τους πλεονάζοντες θανάτους δείχνουν ότι τα lockdown οδήγησαν σε αρκετά εκατομμύρια θανάτων στην Ινδία και σε αντίστοιχους αριθμούς σε άλλες αναπτυσσόμενες χώρες.

Ένα εκατομμύριο εδώ, ένα εκατομμύριο εκεί, πολύ σύντομα μιλάμε για πραγματικές φρικαλεότητες.

Αυτοί οι αριθμοί δεν απεικονίζουν ούτε κατά προσέγγιση τη συνολική ζημιά που θα προκύψει τελικά λόγω της οικονομικής καταστροφής των lockdown, την οποία θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε για πολλά χρόνια ακόμα. Πολλοί πρώιμοι υποστηρικτές του lockdown μπορεί να μην βρεθούν ποτέ μεταξύ των 2.000.000 Αμερικανών που διαμένουν αυτή τη στιγμή σε φυλακές και σωφρωνιστικά καταστήματα, αλλά μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι χιλιάδες άλλα, εν δυνάμει αθώα, παιδιά θα προστεθούν μια μέρα στα κατάστιχα των φυλακών, ως αποτέλεσμα της οικονομικής καταστροφής που εξαπέλυσαν οι πολιτικές τους.

Η ώρα της ετυμηγορίας

Κυρίες και κύριοι, αυτή η υπόθεση τελικά καταλήγει στο εάν (σε αντίθεση με τις περιπτώσεις των υπόλοιπων 2.000.000 Αμερικανούς που βρίσκονται επί του παρόντος υπό κράτηση) μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι λόγω της κοινωνικοοικονομικής τους θέσης και του πανικού για έναν ιό, τον οποίο πανικό προκάλεσαν εσκεμμένα με τις δικές τους πολιτικές, αυτή η χούφτα των κρίσιμων υποστηρικτών του πρώτου lockdown ενήργησαν καλή τη πίστει όταν έπεισαν τον κόσμο να υιοθετήσει αυτές τις πρωτόγνωρες, καταστροφικές πολιτικές που βασίζονταν στην πεποίθηση ότι η Κίνα εξάλειψε τον ιό από μια ολόκληρη χώρα κλείνοντας μια πόλη για δύο μήνες – τόσο βέβαιοι, που το ερώτημα να μην απαιτεί καμία περαιτέρω διερεύνηση.

Η απόφαση εναπόκειται σε σας.

[Δείτε επίσης τα άρθρα Deborah Birx’s Guide to Destroying A Country From Within και Fauci’s Red Guards: The Mass Censoring of Social Media, καθώς και το αποκαλυπτικό χρονικό The Talented Mr. Pottinger: The US Intelligence Agent Who Pushed Lockdowns]