Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου
Η μάνα δεν μας πίεζε να πάμε στον ναό. Όμως μας έμαθε όταν πηγαίνουμε να έχουμε σκυμμένο το κεφάλι και να ακούμε. Δεν μας πίεζε να νηστεύουμε και να προσευχόμαστε συνέχεια, όμως μας έμαθε να ζητάμε συγχώρεση, καθ φορά που θα πηγαίναμε για μεταλαβιά. Έτσι μάθαμε την ταπεινότητα.
Δεν μας νήστευσε από όλα, έφτανε έλεγε να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι η νηστεία. Δεν μας διάβαζε κάθε μέρα τη Βίβλο, μας έμαθε όμως πως ο Θεός είναι παντού.
Σε κάθε καλή πράξη, κάθε φορά που μια αγκαλιά ανοίγει, είναι στο στόμα κάθε καλού λόγου.
Βλέπω ανθρώπους να προσεύχονται με κατάνυξη όλη αυτή την Μεγάλη Εβδομάδα, δεν βλέπουμε όμως να συγχωρούν, ούτε να ζητούν συγχώρεση!
Βλέπω ανθρώπους να πηγαίνουν στον ναό όμως, βγαίνοντας εξακολουθούν να μην λένε καλημέρα στον γείτονα που αντικρίζουν κάθε μέρα.
Εξακολουθούν να κρίνουν και να μη νοιάζονται για τους άλλους. Δεν συγχωρούν αλλά καυχιούνται, δεν αγαπάνε με ανοιχτή καρδιά, αλλά απαιτούν.
Βλέπω ανθρώπους να μιλάνε για τον Θεό, αλλά ξεχνάνε όσα είπε. Βλέπω ανθρώπους να λατρεύουν τον Χριστό, όμως ξεχνάνε τα όσα μας Δίδαξε!
Ένας Χριστιανός δεν αρκεί να πηγαίνει στον ναό για να είναι καλός, πρέπει να κουβαλάει και την εκκλησία μέσα του!
Ένας πραγματικά καλός άνθρωπος, δεν χρειάζεται καν να είναι χριστιανός για να είναι καλός.
Αντίθετα ένας καλός Χριστιανός πρέπει να είναι καλός άνθρωπος για να λέγεται καλός Χριστιανός, επειδή ο Χριστιανισμός διδάσκει την ταπεινότητα και την αγάπη, την καλοσύνη και τη συγχώρεση.
Καλή Ανάσταση ψυχής!