Το επερχόμενο χάος, ο αναμενόμενος πρωτοφανής λιμός και ... “το παράπονο του νεκροθάφτη”

Το επερχόμενο χάος, ο αναμενόμενος πρωτοφανής λιμός και ... “το παράπονο του νεκροθάφτη”

22 Αυγούστου, 2020 1 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:569
Μοίρασέ το
 
Κωνσταντίνος Βαθιώτης: “Ο Έλληνας πολίτης μοιάζει παγιδευμένος σε ένα καλοστημένο πολιτικό παιχνίδι που παίζεται αενάως με τους ίδιους όρους:

 
Δίνει την ψήφο του σε όποιον υπολογίζει ότι θα ικανοποιήσει αποτελεσματικότερα το ατομικό του συμφέρον, σαν να μην υπάρχει πατρίδα και ταυτοχρόνως σαν να πρόκειται να ζήσει ο ίδιος αιώνια σε αυτήν την πατρίδα – την μόνη που θα μείνει όρθια, έτοιμη να τον φιλοξενήσει στα ιερά της χώματα: εκεί όπου, κατά την ωραία σαιξπηρική ρήση, τα σκουλήκια θα γευματίσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στο μνήμα του πλούσιου και του φτωχού ενταφιασθέντος.
 

Ο πρωτοφανής λιμός που αναμένεται να ακολουθήσει την τραγική υγειονομική διαχείριση του κορωνοϊκού λοιμού θα μεταβάλει τους ψηφοφόρους σε θύματα πολέμου που δεν θα ενδιαφέρονται πλέον για εκλογές αλλά για έσχατες βιοποριστικές επιλογές – ίσως όχι κατ’ ανάγκην σύννομες”.

 
 
 
 
 
Τι σχέση μπορεί να έχει η υφιστάμενη τραγική κατάσταση που βιώνει ο ελληνικός λαός, με την πολιτική των μνημονιακών χρόνων,  το επερχόμενο χάος και ο αναμενόμενος πρωτοφανής λιμός που θα ενσκύψει λιαν ταχέως όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως, με το μυθιστόρημα  του λογοτέχνη μας Εμμανουήλ Ροϊδη;;
 
Κι όμως, έχει…
 
Η δεξιότητα της πένας και της σκέψης του αναπλ. Καθηγητή της Νομικής του Πανεπιστημίου Θράκης, ενώνει με εξαιρετικό τρόπο, όλα αυτά τα φαινομενικά ασύνδετα κομμάτια, του σήμερα και του χθες, με το δυσοίωνο αύριο, σ’ ένα άρθρο, που αξίζει όχι μόνον να διαβαστεί, αλλά και να αποτελέσει σημείο αναφοράς και προβληματισμού για όλους μας.
 
Και το εξαιρετικό πόνημα του κ. Καθηγητή, θα έχει πετύχει τον στόχο του, αν μας προβληματίσει όλους και πάρουμε στα χέρια μας τη ζωή μας.
 
Τη ζωή που εγκαταλείψαμε σε βρώμικα πολιτικά χέρια και “πολιτικά βοθρατζίδικα”, που μεταφέρουν υποσχέσεις εδώ και δυο αιώνες, για να κερδίσουν την ψήφο ενός αφελούς λαού και να τον οδηγήσουν στην εξαθλίωση.
 
Και θα συμπληρώσω το άρθρο του κ. Κωνσταντίνου  Βαθιώτη, με μια θλιβερή προσωπική μου διαπίστωση…
 
Καταλαβαίνετε τώρα, γιατί η Μασσονία που κυβερνάει την Ελλάδα, πρώτο στόχο είχε την ΠΑΙΔΕΙΑ, την ΙΣΤΟΡΙΑ και τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ;
 
Γίνεται αντιληπτό, γιατί μέσα από τα εκπαιδευτικά βιβλία, αφαιρέθηκαν από τους εβραιομασσόνους του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ;;; (επίσημη καταγγελία του μακαριστού ιερέα Γεώργιου Μεταλληνού).
 
Μα γιατί ΑΦΥΠΝΙΖΑΝ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΝΑΝ ΕΘΝΙΚΕΣ – ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ.
 
 
Καλλιόπη Σουφλή
 
 
***Το παράπονο του νεκροθάφτη***
 
 
Μετά την δολοφονία Καποδίστρια, ο Έλληνας πολίτης μοιάζει παγιδευμένος σε ένα καλοστημένο πολιτικό παιχνίδι που παίζεται αενάως με τους ίδιους όρους:
 
Δίνει την ψήφο του σε όποιον υπολογίζει ότι θα ικανοποιήσει αποτελεσματικότερα το ατομικό του συμφέρον, σαν να μην υπάρχει πατρίδα και ταυτοχρόνως σαν να πρόκειται να ζήσει ο ίδιος αιώνια σε αυτήν την πατρίδα – την μόνη που θα μείνει όρθια, έτοιμη να τον φιλοξενήσει στα ιερά της χώματα: εκεί όπου, κατά την ωραία σαιξπηρική ρήση, τα σκουλήκια θα γευματίσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στο μνήμα του πλούσιου και του φτωχού ενταφιασθέντος.
 
Από το 2009 και μετά, όμως, κάποιοι ψηφοφόροι άρχιζαν να ψηφίζουν με γνώμονα την ανάγκη τους να λυτρωθούν από τον οικονομικό ανασκολοπισμό τους.
 
Μέχρι σήμερα, ο εκάστοτε απερχόμενος πρωθυπουργός έδειχνε να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του για να αναγκαστεί ο Έλληνας να ψηφίσει το “καινούργιο” πρόσωπο που θα τον απάλλασσε από την αθλιότητα του προηγούμενου.
 
Έτσι, στην ουσία, όλοι οι πρωθυπουργοί των τελευταίων 11 ετών συναπαρτίζουν μια αιτιώδη εκλογική αλυσίδα, της οποίας ο κάθε επόμενος κρίκος είναι τόσο πολύ χειρότερος από τον προηγούμενο, που πολύ δύσκολα θα εξαντλήσει την τετραετία ή, αν συμβεί αυτό, θα είναι αδύνατο να επανεκλεγεί.
 
Εισερχομένη δε η Ελλάς στην μέγκενη των μνημονίων χάρη στις πρόθυμες αρχικές υπηρεσίες του περίφημου Γ.Α.Π., απέκτησε πρωθυπουργούς-διαχειριστές που άλλαζαν όνομα αλλά όχι πρόσωπο.
 
Το πρόσωπο παρέμενε αΐδιο πίσω από νοερές μάσκες διαφορετικού χρώματος που χρησιμοποιούσαν κατά βούλησιν οι διαχειριστές.
 
Μάσκες σαν αυτές που δεν αισχύνονται να φορούν σήμερα όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί, παραδεχόμενοι εμμέσως ότι εμφανιζόμενοι μασκοφορεμένοι ενώπιον του ελληνικού λαού δεν νιώθουν καθόλου άβολα (ίσως μόνο άβουλα), αφού μάσκες φορούσαν μεταφορικώς πάντοτε, κι έτσι τώρα ήταν πανεύκολο γι’ αυτούς να φορέσουν μάσκες κατά κυριολεξία.
 
Η πλήρης ασυδοσία της κυβέρνησης Τσίπρα, η οποία κατάφερε μέσα σε μία τετραετία να αποτελέσει την επιτομή του πασοκικού-παπανδρεϊκού εφιάλτη της εποχής των πρασινοφρουρών, δημιουργώντας στους πολίτες ένα πρωτοφανές αίσθημα ανασφάλειας από τον ασύλληπτο ερασιτεχνισμό της, απετέλεσε την κοπριά για να φυτρώσει δίπλα της όχι το ωραιότερο λουλούδι (όπως σημείωνε ο Wittgenstein, εις: Πολιτισμός και αξίες, μτφ. Μ. Δραγώνα-Μονάχου / Κ. Κωβαίου, εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1986, σελ. 94) αλλά ένα τρομερά δαιμονικό δένδρο που ονομάζεται “τυραννία της υγείας και της ασφάλειας”.
 
Πρόκειται για δένδρο με φρικτούς καρπούς που ενσταλάζουν συστηματικά δηλητήριο μέσα στον νωτιαίο μυελό του ελληνικού Συντάγματος.
 
Κατά περίεργο δε τρόπο, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών απλώνουν καθημερινά το χέρι τους και τρώγουν αδιαμαρτύρητα από αυτούς τους καρπούς, φοβούμενοι ότι διαφορετικά θα πεθάνουν.
 
Η διαδοχική εμπιστοσύνη των Ελλήνων πολιτών στο εκάστοτε διαφορετικό όνομα προβλέπεται ότι θα τους οδηγήσει πολύ σύντομα σε μια δυσθεώρητη οικονομική καταστροφή, η οποία, μετά τα απανωτά χτυπήματα των μνημονίων, θα μοιάζει με το νοκ-άουτ που καταφέρει τελικώς στον αδύναμο πυγμάχο ο αντίπαλός του.
 
Ένα τέτοιο νοκ-άουτ παραπέμπει στο αιφνίδιο τέλος του ανεκδότου εκείνου που στηρίζεται στην επαναληψιμότητα μιας ιστορίας η οποία ξεκινά με την φράση «Ήταν ένας Γάλλος, ένας Γερμανός και ένας Έλληνας».
 
Καίτοι το αφηγούμενο ανέκδοτο τελειώνει συνήθως με την ευφάνταστη διαχείριση από τον Έλληνα, το βιωμένο ανέκδοτο του 2020 φαίνεται ότι θα τελειώσει με την πρωθυπουργία του κ. Μητσοτάκη.
 
Μετά από αυτόν το χάος, όχι μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά, αντίστοιχο δε χάος θα προκληθεί και στις άλλες χώρες που άφησαν να φυτρώσουν δίπλα στην κοπριά του κορωνοϊού παρόμοια δέντρα με δηλητηριώδεις καρπούς για τα θεμελιώδη δικαιώματα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
 
Κοντολογίς: Παγκόσμιο χάος, διαχειρίσιμο μόνο από έναν παγκόσμιο κυβερνήτη, πρωτομάστορα μιας παγκόσμιας δημοκρατικής (διάβαζε: δικτατορικής) διακυβέρνησης.
 
Κι έτσι θα τεθεί επί τάπητος το εξής αδυσώπητο ερώτημα: Για την εκκωφαντική ήττα του πολίτη ευθύνεται ο ίδιος που πίστεψε αφελώς τους μασκοφορεμένους (μεταφορικώς τε και κυριολεκτικώς) πολιτικούς ή, αντιθέτως, άξιοι μομφής είναι αυτοί οι τελευταίοι, οι οποίοι υλοποίησαν επί σειρά ετών ένα σατανικό πρόγραμμα εξάντλησης των πολιτών και σταδιακού ξεπουλήματος της χώρας τους;
 
Τις πταίει; Ο πολίτης που έτρεφε αφελώς εμπιστοσύνη στον πολιτικό ή ο πολιτικός που διέψευσε δόλια την εμπιστοσύνη του πολίτη;
 
Το καίριο αυτό ερώτημα είχε απασχολήσει ήδη τον Εμμανουήλ Ροΐδη στο εξαίσιο διήγημά του “Το παράπονο του νεκροθάφτη”.
 
Ο Συριανός ήρωας Αργύρης Ζώμας, πατέρας επτά παιδιών, εμπιστεύθηκε έναν Αθηναίο συνταγματάρχη που θα κατέβαινε ως υποψήφιος βουλευτής.
 
Με πολλά καλοπιάσματα και γαλυφιές, ο συνταγματάρχης πρότεινε στον Αργύρη να γίνει κομματάρχης και αντιπρόσωπός του στις εκλογές με δελεαστικά ανταλλάγματα: Θα τον διόριζε σε καλή θέση, στην Σύρο ή στην Αθήνα, θα γλύτωνε τον αδελφό της γυναίκας του που ήταν στην φυλακή για λαθρεμπόριο, θα εξασφάλιζε υποτροφία στον γιο του.
 
Όταν ο συνταγματάρχης εξελέγη βουλευτής, ο Αργύρης άρχισε να τρέχει για να πουλήσει το κτήμα, τον ορνιθώνα, τις κατσίκες και τα γουρούνια του.
 
Μετά κόπων και βασάνων συγκέντρωσε το ποσό των 8.000 δρχ., παρέλαβε τις τριάντα μετοχές των σιδηροδρόμων που τον έβαλε ο βουλευτής να τις αγοράσει και λίγο αργότερα πήρε το καράβι για να μετεγκατασταθεί στην Αθήνα.
 
Όσες φορές, όμως, ο Αργύρης προσπάθησε να συναντήσει τον βουλευτή για να συζητήσουν την προοπτική της τακτοποίησής του, δεν τα κατάφερε.
 
Δεδομένου ότι οι οικονομίες του τελείωναν, αναγκάστηκε να ξεπουλήσει τα λιγοστά πράγματα που απέμεναν στην οικογένεια: χαλιά, κατσαρολικά, ακόμη και το χρυσοκέντητο νυφικό πάπλωμα.
 
Η πολυπόθητη συνάντηση του Αργύρη με τον συνταγματάρχη πραγματοποιήθηκε τελικώς μετά από καιρό.
 
Όταν ο Αργύρης είδε ότι ο βουλευτής αδιαφορούσε για το πρόβλημα επιβίωσης του πρώτου, εξανέστη, άρπαξε από τον γιακά τον βουλευτή και άρχισε να του φωνάζει: «πως με τις μετοχές του και με τις ψευτιές του, με τις θέσεις, τις υποτροφίες και τους γαμπρούς του, τους άφησε γυμνούς σε ξένο τόπο, πως τους αφάνισε, πως τους κατέστρεψε, πως πεθαίνουν της πείνας και πως αν δεν κάνει τίποτε, θα του καρφώσει το μαχαίρι του στην καρδιά κι έπειτα θα πέσει στη θάλασσα με μια πέτρα στον λαιμό».
 
Εντέλει ο βουλευτής πρότεινε στον Αργύρη να πάει σε λίγες ώρες να συναντήσει έναν δημοτικό σύμβουλο που έχει θέση για εκείνον.
 
Ο σύμβουλος τον καθησύχασε λέγοντάς του ότι από το επόμενο πρωινό θα αναλάβει καθήκοντα κηπουρού με μισθό 60 δρχ.
 
Όταν, όμως, ο Αργύρης πήγε να πιάσει δουλειά, έμαθε πως κηπουρός δεν πάει να πει περιβολάρης, αλλά νεκροθάφτης.
 
Και, μάλιστα νεκροθάφτης των ίδιων του των παιδιών, αφού μετά από λίγο καιρό ξέσπασε επιδημία κοιλιακού τύφου, εξαιτίας του οποίου τα παιδιά πέθαιναν σαν τις μύγες, ανάμεσα δε σε αυτά ήταν και τέσσερα δικά του.
 
Δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν τα μάτια του από τον χαμό των παιδιών του και ένα μεσημέρι καθώς γύριζε από το νεκροταφείο είδε πολύ κόσμο μαζεμένο στο σπίτι του να θρηνεί τον θάνατο ενός ακόμη παιδιού του, του Γιάννη, τον οποίο είχε παρασύρει ένα αμαξάς που έτρεχε σαν κυνηγημένος λαγός σε δρομάκι.
 
Το μόνο θετικό αυτής της απώλειας ήταν ότι τώρα η γυναίκα του έκοβε μεγαλύτερες φέτες ψωμί για όσα παιδιά απέμεναν. «Συλλογιζόταν η δυστυχισμένη πως το περίσσιο ήταν το μερτικό των πεθαμένων».
 
Ακολούθως έγινε επιστράτευση και ο μοναδικός πλέον γιος του Αργύρη, ο Πέτρος, ετοιμάσθηκε για πόλεμο στην Θεσσαλία.
 
Μετά από κάποιο διάστημα ήλθαν τα κακά μαντάτα: ο Πέτρος είχε πεθάνει μετά από δεκαήμερη παραμονή στο νοσοκομείο υπό συνθήκες μεγάλης κακουχίας. Όπως πληροφόρησε την δυστυχή οικογένεια ο αγγελιαφόρος: «Το σκληρότερο βάσανο ήταν πως δεν ελπίζανε πια να πολεμήσουνε με άλλο εχθρό από το κρύο, τη γύμνια και τη δυσεντερία».
 
Την χειρότερη μοίρα είχε, όμως, το τελευταίο παιδί του Αργύρη, η κόρη του, που είχε αρραβωνιασθεί έναν υπαξιωματικό, σύσταση του βουλευτή: ένα βράδυ, καθώς έβγαινε από το εργοστάσιο όπου δούλευε, δέχθηκε επίθεση από δύο αλήτες, οι οποίοι την απήγαγαν, την πήγαν στο βρομόσπιτο μιας κυρα-Βασιλικής, την ατίμασαν, την βασάνισαν όλη νύχτα και την άφησαν εκεί αναίσθητη και μισοπεθαμένη.
 
Τελικώς, μετά από μερικούς μήνες, ο Αργύρης της ξάπλωσε κι εκείνη δίπλα στα άλλα πέντε παιδιά του.
 
Στο τέλος της εξιστόρησης όλων αυτών των δεινών, ο Αργύρης αναρωτιέται απευθυνόμενος προς τον αφηγητή: «Δεν έχω λοιπόν δίκιο να καταριέμαι την πολιτική;».
 
Ο αφηγητής έχει άλλη άποψη: «Φταις όμως κι εσύ που ανακατεύτηκες», του λέει. «Κι εσύ κι όσοι άλλοι μαζεύετε ψήφους και πιστεύετε σε όσα σας υπόσχονται».
 
Στο επιχείρημα αυτό, που με νομικούς όρους περιγράφεται ως αρχή της συνυπαιτιότητας, ο Αργύρης αντιδρά, με τα ακόλουθα σημαντικά λόγια:
 
«Το εσύ φταις γιατί με πίστεψες άφησέ το για τους κλέφτες του Χρηματιστηρίου.
 
Όσο πιο εύκολα πιστεύουμε και όσο πιο γρήγορα ξεχνάμε, τόσο πιο μεγάλη είναι η ασυνειδησία εκείνων που μας εξαπατούν.
 
Όσο περισσότερο κουτός, αγαθός και απονήρευτος είναι ο λαός, τόσο πιο πολύ έπρεπε να τον συμπαθούν και να τον λυπούνται, αντί να νομίζουν πως η κουταμάρα και η καλοσύνη του τους δίνει το δικαίωμα να του πίνουν το αίμα, να τον καταδικάζουν στη βρόμα, τις αρρώστιες και την ατιμία και να του συμπεριφέρονται όπως οι άσπλαχνοι εκείνοι καροτσέρηδες που σκοτώνουν τ’ άλογα απ’ το βαρύ φορτίο και το πολύ ξύλο επειδή ακριβώς αυτά δεν δαγκώνουν και δεν κλοτσάνε.
 
Αν έχεις μες στο στήθος σου καρδιά και όχι πέτρα, μη λες πως φταίει ο λαός, αλλά φώναξε μαζί μου: ανάθεμα στους λαοπλάνους».
 
Ο αφηγητής δεν είχε αρκετά δυνατή φωνή για να κάνει το χατίρι του Αργύρη.
«Αν τον κατάλαβε καλά τον δύστυχο τον νεκροθάφτη, εκείνο που ζητούσε, παρομοιάζοντας τους πολιτικούς μας με τους καροτσέρηδες, ήταν, όπως υπάρχουν αλλού εταιρείες προστασίας των προστατευόμενων πλασμάτων, αλόγων, γάτων, περιστεριών και άλλων πετούμενων και μαστοφόρων, έτσι να δημιουργηθεί και στην Ελλάδα σύλλογος προστασίας των ψηφοφόρων».
 
Εν έτει 2020, όμως, δεν υπάρχει χρόνος για σύσταση τέτοιου συλλόγου.
 
Ο πρωτοφανής λιμός που αναμένεται να ακολουθήσει την τραγική υγειονομική διαχείριση του κορωνοϊκού λοιμού θα μεταβάλει τους ψηφοφόρους σε θύματα πολέμου που δεν θα ενδιαφέρονται πλέον για εκλογές αλλά για έσχατες βιοποριστικές επιλογές – ίσως όχι κατ’ ανάγκην σύννομες (περί του ότι οι κλοπές είναι ένα από τα αδιαμφισβήτητα χαρακτηριστικά γνωρίσματα σε περιόδους λιμών βλ. Βιολέττα Χιονίδου, Η κατοχική πείνα μέσα από προφορικές μαρτυρίες, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2020, σελ. 148/149).
 
Με τα λόγια του ροϊδικού νεκροθάφτη: «Έχεις δοκιμάσει ποτέ σου τι σημαίνει πείνα; Πείνα θα πει δυο μουχλιασμένα ψωμιά απ’ το παζάρι με το μπαγιάτικο για εννιά ανθρώπους. Το μισό του ψωμιού απ’ όσο χρειάζεται για να χορτάσουν, όταν μαζί με το ψωμί δεν τρώνε τίποτε άλλο παρά άγρια ρόκα και φασκόμηλα που μάζευαν τα παιδιά στο βουνό. Όποιος δεν χορταίνει αργεί να κοιμηθεί και δεν κάνει ήσυχο ύπνο. Πολλές φορές τ’ άκουγα να παραμιλάνε σαν να ονειρεύονταν μεγαλύτερα καρβέλια».
 
Σε τέτοιο πλαίσιο απύθμενης οικονομικής καταστροφής, πολύ φοβούμαι ότι θα καταστούν επίκαιροι οι ακόλουθοι στίχοι του Δάντη, τους οποίους αναδεικνύει και πάλι ο Ροΐδης στο “παράπονο του νεκροθάφτη”: «Τίποτε δεν είναι πιο οδυνηρό από το να αναπολείς παλιούς καλούς καιρούς ενώ είσαι πια μες στη μιζέρια» (Nessum maggior dolore / Che ricordarsi del tempo felice / Nella miseria).
 
 
Σημείωση: Ο Εμμανουήλ Ροΐδης, όταν το 1869 ξέσπασε στο Χρηματιστήριο η λεγόμενη κρίση των Λαυρεωτικών, έχασε όλη σχεδόν την περιουσία του και κυριεύθηκε από μένος τόσο κατά των ομογενών εμπόρων και τραπεζιτών, τους οποίους χαρακτήρισε “σαρκοβόρους επιδρομείς”, όσο και κατά του τρόπου με τον οποίο ιδρύονται ή διευθύνονται αι “μετακλεπτικαί” εταιρείες και πολλές άλλες επιχειρήσεις.
 
Το 1878 ο Ροΐδης αρχίζει την συστηματική επίθεσή του κατά του Θ. Δεληγιάννη με το λιβελλογράφημά του “Γεννηθήτω φως”, υποστηρίζοντας παράλληλα τον Χ. Τρικούπη, ο οποίος ήταν κατά την γνώμη του ο μόνος πολιτικός που θα μπορούσε να καθάρει την Ελλάδα από το άγος του παλαιοκομματισμού και της αναξιοκρατίας.
 
Το 1880 ο συγγραφέας διορίσθηκε έφορος της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
 
Στην θέση αυτή παρέμεινε επί δέκα έτη, με εξαίρεση τα διαλείμματα εκείνα στα οποία σχημάτιζε κυβερνήσεις ο Θ. Δεληγιάννης, οπότε και απολυόταν (βλ. Ν. Μπουγά, εις: Ροΐδη, Η Πάπισσα Ιωάννα, Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος, 1995, σελ. 15-16).

 

 

Προβολές : 569


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , , , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα