Γράφει η Καλλιόπη Σουφλή
Ψάχνω να βρω τις λέξεις, δεκαεπτά χρόνια μετά, για να περιγράψω μια τραγωδία ανείπωτη, που την έζησα από τις πρώτες σχεδόν στιγμές… μια τραγωδία, που σημάδεψε τη ζωή μου… την ανέτρεψε… δημοσιογραφικά και προσωπικά…
Δεκαεπτά χρόνια, κουβαλάω στην ψυχή, στην σκέψη και στο κορμί μου, εικόνες ανείπωτης φρίκης… κι εκείνη την μυρωδιά της καμμένης σάρκας που κόλλησε πάνω σε κάθε μόριο του σώματός μου… βίασε την ψυχή μου με τον πλέον σκληρό τρόπο…
Τέτοια γεγονότα, δεν περιγράφονται… δεν βρίσκεις τις λέξεις… μοιάζουν όλες γυμνές… ψυχρές… άηχες…φτωχές… ανίκανες κι ακατάλληλες ν’αποδώσουν κείνη την τραγωδία, παραμονή της Παναγιάς…
14 Αυγούστου 2005…
ΜΑΥΡΟ ΒΟΥΝΟ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ
121 κι ο Αρχάγγελος, στο πλευρό τους να βαδίζει λυπημένος…
Το βίντεο εδώ…
ΕΚΑΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΕΝΑ
Πάντα στις μεγάλες στιγμές πόνου της ζωής μου, γινόμουν πέτρα… κι ύστερα από καιρό, έσπαγα σε χιλιάδες κομμάτια…
Σ’αυτή την τραγωδία, ούρλιαξα μιαν ευχή, κοιτάζοντας τον ουρανό: “Θεέ μου, πάγωσε την ψυχή και το μυαλό μου, για ν’αντέξω…”… κι αυτή η ευχή, εισακούστηκε… κι από τότε, άλλαξε όλη η ζωή μου…
Γύρω μου νεκρά κορμιά… συντρίμια…
Εικόνες φρίκης που δεν αποτυπώνονται με λέξεις…
Η εικόνα του θανάτου είχε ξεράνει το στόμα μου… την σκέψη… την ψυχή μου…
Η μυρωδιά της καμμένης σάρκας, είχε αγγιστρωθεί στο κορμί μου… ξέρω πως δεν θα φύγει ποτέ… στις αποσκευές της αιωνιότητας θα την κουβαλώ… αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μου…
Έτσι όπως θα την κουβαλάμε όσοι ήμασταν ΕΚΕΙ…
”HELIOS” FLIGHT – ATHENS 2005 –ΠΤΗΣΗ ”ΗΛΙΟΣ” – ΑΘΗΝΑ 2005 –Dr SOKRATIS DOUKAS
Θρύψαλλα η ψυχή, δεν μπόρεσε να ενώσει όλα τα κομμάτια της… κάποια έμειναν εκεί πάνω… στο ΜΑΥΡΟ ΒΟΥΝΟ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ… δίπλα σε 121 ψυχές… στον πραγματικό τους τάφο…
Κάποια άλλα κομμάτια της ψυχής μου, έμειναν στην Κύπρο… στην Δέσπω Κόνιζου – Λοϊζιά, που έγινε η αδελφή που δεν είχα ποτέ…
Στην Δέσπω, που έχασε κι αυτή δικούς της ανθρώπους… συγγενείς…
Στην Δέσπω, που έκανε τον πόνο στίχο… τον στίχο τραγούδι… το τραγούδι, κραυγή…
Κάποια κομμάτια της ψυχής μου, ταξείδεψαν στην Θεσσαλονίκη στον Βαγγέλη Μαστρόγιαννη, ένα άγνωστο παλλικάρι, που μπηκε στην ψυχή μου… τραγούδησε δυο από τα τρία μελωποιημένα ποιήματα της Δέσπως…
Το βίντεο εδώ…
ΠΟΥΛΙΑ ΜΟΥ ΔΙΑΒΑΤΑΡΙΚΑ
Κάποια κομμάτια, τα πήρε μαζί του στο μακρύ του ταξείδι, ο αείμνηστος αγαπημένος φίλος Γιώργος Κόλλιας, που μαζί ζήσαμε εκείνη την τραγωδία και ανέλαβε να ντύσει με εικόνες τα ποιήματα της Δέσπως…
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ
Κάποια κομμάτια της ψυχής μου, τα πήρε μαζί του φεύγοντας από αυτή τη ζωή, ο σύζυγός μου…
Σε δυο μεγάλες κούτες, είναι κλεισμένες οι μνήμες από κείνη την τραγική μέρα και τις μέρες οδύνης που ακολούθησαν…
Λίγους μήνες μετά την τραγωδία, ένα τηλεφώνημα και στη συνέχεια η επίσκεψή του στο σπίτι μου, από κάποιο σημαίνον πρόσωπο της Επιτροπής Διερεύνησης Αεροπορικών Ατυχημάτων, πάγωσε και πάλι την ψυχή μου…
“Κυρία Σουφλή, από τα συντρίμια πήρα ένα λούτρινο κουκλάκι… ξέρετε… αυτά τα παιχνίδια που μόλις τα πατήσεις αρχίζουν και χοροπηδάνε… ήταν βουβό, μέχρι την μέρα των Χριστουγέννων… και ξαφνικά, άρχισε να παίζει μόνο του…
Δεν μπορώ να το κρατήσω… νομίζω πως στα δικά σας χέρια, θα γίνει το φυλακτό ενός … αγγέλου”!
ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ!!!
Το λούτρινο κουκλάκι βρίσκεται σ’ ένα από τα δυο κουτιά τιμής και μνήμης στους 121 αθώους νεκρούς…
Σε δυο μεγάλες κούτες, είναι κλεισμένες μνήμες και αντικείμενα από κείνη την τραγική μέρα και τις μέρες οδύνης που ακολούθησαν…
Πέρασαν δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια…
Τίποτα δεν έχει ξεχαστεί… ούτε μια στιγμή απ’ όσα τραγικά έζησα…
Μια πινελιά πάντα θα προστίθεται σ’ αυτή την ανείπωτη τραγωδία που άφησε ανεξίτηλα σημάδια σ’ όσους τη ζήσαμε από κοντά…
Θ’ αφήσω την καινούργια πινελιά στο τέλος της ανάγνωσης, χωρίς σχόλιο… χωρίς δάκρυ… γιατί κι αυτά στέρεψαν…
Μόνο που αυτή η πινελιά, είναι γεμάτη ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ.
Ηθικό χρέος, ένα αφιέρωμα στη μνήμη τους… έτσι όπως κατέγραψα χρονικά τα γεγονότα, από τις σελίδες των ΑΤΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ…
Και μια ευχή…
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!
Στα χιλιάδες “ΓΙΑΤΙ”, δεν πήρα μέχρι σήμερα απαντήσεις…
Ούτε στην ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ που γίνεται στον τάφο 121 ΑΘΩΩΝ!
Κάνοντας κλικ πάνω στην εικόνα, πατήστε “αρχικό μέγεθος”και διαβάστε το αφιέρωμα …
…………………………………………………………………………………………………………………………………
Σε απόσταση λίγων μέτρων από το σημείο της τραγωδίας, γίνεται ο ΧΥΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ…
Βρέθηκαν κι εκεί κορμιά των θυμάτων… αλλά αυτό, δεν σταμάτησε τους ΙΕΡΟΣΥΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΝΤΑΒΑΤΖΗ ΓΙΩΡΓΟ ΜΠΟΜΠΟΛΑ, και το έργο συνεχίζεται και σχεδόν λειτουργεί…
Οι πραγματικοί τάφοι των ΑΘΩΩΝ, ΘΑ ΣΚΕΠΑΣΤΟΥΝ ΑΠΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ…
ΑΝ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ, ΤΟΤΕ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ;;;
Ο αείμνηστος Πρόεδρος της Κύπρου, Τάσσος Παπαδόπουλος, σύμφωνα με τις δηλώσεις του, επρόκειτο να στείλει επίστολή στον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδος, Κώστα Καραμανλή, ζητώντας του να μην κατασκευαστεί εκεί ΧΥΤΑ…
Όταν όμως ως πρωθυπουργός της χώρας, την παραδίδεις με την ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΙΣΣΑΒΩΝΑΣ στους διεθνείς εχθρούς, είναι δυνατόν να νοιαστείς για 121 ΝΕΚΡΟΥΣ;;;;
Τότε, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο πρόεδρος της Κύπρου, ακύρωσε την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή την προγραμματισμένη συνάντησή μας για συνέντευξη…
Έπρεπε να περάσουν σχεδόν είκοσι χρόνια για να καταλάβω…
Ούτε ο … “μακαριστός”Χριστόδουλος, απέτρεψε το ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΧΥΤΑ, παρ’ότι ενημερώθηκε…
Ούτε το ΣτΕ, που επισκεφθήκαμε με τον σύζυγό μου και στην συνέχεια με αντιπροσωπεία των Κοινοτικών Αρχών Γραμματικού και Βαρνάβα και τοπικούς συλλόγους, αν και ενημερώθηκε ο τότε πρόεδρος του Ε΄ Τμήματος του ΣτΕ, έκανε κάτι…
Ο εισηγητής Παναγιώτης Πικραμμένος, ο γερμανοτραφής μετέπειτα υπηρεσιακός πρωθυπουργός, απέρριψε όλες τις νόμιμες και ηθικές προσφυγές κατά του ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥ ΕΡΓΟΥ.
Τα συμφέροντα και τα ΚΤΗΝΗ που τα εκπροσωπούν, δεν καταλαβαίνουν από… αεροπορικές τραγωδίες…
…………………………………………………………………………………………………………………………..
Ένα ΕΓΚΛΗΜΑ, μια ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑ… γιατί για μένα και για κάποιους άλλους, ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑ ήταν η ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ στο ΜΑΥΡΟ ΒΟΥΝΟ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ, σκεπάζεται από ένα νέο ΕΓΚΛΗΜΑ.
Το πρώτο, ήταν πολιτικό και … ΣΑΤΑΝΙΚΑ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ και είχε ανθρώπινα θύματα.
Το ίδιο και το δεύτερο ΕΓΚΛΗΜΑ… η κατασκευή του ΧΥΤΑ…
Βαθιά πολιτικό ΕΓΚΛΗΜΑ, που θα έχει θύματα … 5.000.000 ανθρώπους… όσους κατοικούν στο Λεκανοπέδιο Αττικής…
…………………………………………………………………………………………………………………………….
Πώς μπορείς να παρηγορήσεις μια ΜΑΝΑ που ακούς την κραυγή της ν’αντιλαλεί στο ΜΑΥΡΟ ΒΟΥΝΟ;
Έζησα τον πόνο της… πάγωσα με την κραυγή της…
Πίστεψα πως θα βγει όλη η αλήθεια…
Πίστεψα…
ΤΩΡΑ ΠΙΑ, ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΒΓΗΚΕ…
…………………………………………………………………………………………………………………………………
Σαράντα μέρες πάνω σ’ένα βουνό… να καταγράφω μια πορεία φρίκης κι αβάσταχτου πόνου…
Λυγίζεις… τσακίζεσαι…
Πόσοι από όσους βρεθήκαμε εκεί, δεν είδαμε και τις δικές μας ζωές να συντρίβονται…
Οι 121 νεκροί, έγιναν και δικοί μας άνθρωποι…
………………………………………………………………………………………………………………………………….
Δέθηκα με τα μέλη της Επιτροπής Διερεύνησης Αεροπορικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Πτήσεων…
Στις τραγωδίες, δένεσαι πιότερο με τους ανθρώπους…
Πίστεψα, πως η επιστολή του τότε Προέδρου της Κύπρου, Τάσσου Παπαδόπουλου, θα σταματούσε το δεύτερο ΕΓΚΛΗΜΑ…
Γελάστηκα…
…………………………………………………………………………………………………………………………………
Για κάθε δημοσιογράφο, μια Παγκόσμια Αποκλειστικότητα, θεωρείται τεράστια επιτυχία…
Για μένα, ήταν μόνο μια ελπίδα, ότι θα αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια…
ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ!
Έχουν μείνει πολλά κενά…
Εκείνη τη μέρα που πήρα σε Παγκόσμια Αποκλειστικότητα την συνέντευξη από τον Πρόεδρο της Επιτροπής Διερεύνησης Αεροπορικών Ατυχημάτων κ. Ακριβό Τσολάκη, γνώριζα πως είχα το ΠΟΡΙΣΜΑ, έξι μήνες πριν την δημοσιοποίησή του…
ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΟΜΩΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ…
Έμειναν πολλά αναπάντητα ερωτήματα…
Η οικειοθελής κατάθεσή μου στην Επιτροπή Διερεύνησης Αεροπορικών Ατυχημάτων, για τις συνθήκες που ξέσπασε η πυρκαγιά και κατέκαψε πολλά στοιχεία, καθώς ήμουν παρούσα και δίπλα στα κεντρικά πρόσωπα που είχαν ρόλο συντονιστικό, δεν αξιοποιήθηκε ποτέ…
ΓΙΑΤΙ, ΑΡΑΓΕ;;;
………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Μια Παγκόμια Αποκλειστικότητα… μια τρομοκρατική ενέργεια κατά της εφημερίδας μου… κατά των ΑΤΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ…
Δύσκολη υπόθεση Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ, σε εποχές κοινωνικής ισοπέδωσης…
Τίποτα απ’όσα ζει σήμερα η Πατρίδα και ο λαός, δεν έγιναν τυχαία…
Τα ίδια μοιραία πολιτικά πρόσωπα της Αεροπορικής Τραγωδίας, υπέγραψαν την θανατική καταδίκη όχι μόνον των 121 νεκρών, αλλά και της Ελλάδας…
Πριν κλείσω αυτό το σκληρό για μένα οδοιπορικό, θα δώσω τον λόγο στον Τάσο… και στα σοκαριστικά του βίντεο…
Ποιός είναι ο Τάσος;;;
Κάποιος που ήταν ΕΚΕΙ… ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΕΡΑ… ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, ΓΝΩΡΙΖΕΙ!!!
Αντιλαμβάνομαι πως τα βίντεο που δημιούργησε και παραθέτω, θα δημιουργήσουν αμείλικτα ερωτηματικά, τα οποία προς το παρόν θα μείνουν αναπάντητα…
Εύχομαι ο χρόνος που πάντα αποκαλύπτει την ΑΛΗΘΕΙΑ, να φέρει και την ΝΕΜΕΣΗ, για όσους συμμετείχαν στην ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑ 121 ΑΘΩΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ.
Πάμε λοιπόν να δούμε τα βίντεο του ΤΑΣΟΥ, και τα αμείλικτα ερωτήματά του.
- Αλήθεια;! Εσείς από πού θα σηκώνατε μαχητικά για να φτάσουν ταχύτατα στην Κέα; Από την Αγχίαλο που έκαναν 30 λεπτά ή από την κοντινή Τανάγρα;
Καί στήν υπόθεση τού Φάλκον στό Βουκουρέστη που στό εφετείο ήμουν ο μοναδικός μάρτυρας υπερασπίσεως της τεχνικής διεύθυνσης,κατάλαβα ότι κάτι άλλο μαγειρεύανε