Εκείνοι οι ονειροπόλοι, σπάνιοι, ξεχωριστοί κι ελεύθεροι!
Οι άνθρωποι που πηγαίνουν κόντρα σ’ όλους εκείνους τους ονειροκτόνους της εποχής μας. Οι άνθρωποι που προτάσσουν την άμετρη δύναμη της αγάπης για τα όνειρά τους και γίνονται η ελπιδοφόρα ρωγμή της «σιωπής» στην οποία ζούμε.
Μπορεί να μην ξέρεις που θα σε πάει η ζωή, αλλά συνέχισε να ονειρεύεσαι όπως τότε που ήσουν παιδί, όσα χρόνια κι αν κουβαλάς στις πλάτες σου …
Καλλιόπη
Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής
Ονειροπόλοι.
Οι άνθρωποι που συνεχίζουν να πιστεύουν στα όνειρά τους.
Οι άνθρωποι εκείνοι που δεν θα προδώσουν ποτέ την παιδικότητά τους. Κουβαλούν σε όλη τη διάρκεια της ζωή τους, άλλωστε, την αφέλεια εκείνων των χρόνων.
Ξεχωριστοί και ξεχωριστά χαμένοι.
Χαμένοι σε όνειρα, σε σκέψεις.
Χαμένοι στην αναζήτηση του κόσμου που έπλασαν όταν ήταν παιδιά ακόμη.
Απόμακροι, μελαγχολικοί.
Ζούν και πεθαίνουν μέσα σε μια νύχτα.
Άλλοτε πάλι περιμένουν κλαίγοντας, να τους λυτρώσει η χαραυγή και να ξαναγεννηθούν σαν το Φοίνικα από τις στάχτες τους.
Αγαπούν την περιπλάνηση, την ελευθερία.
Στην καθημερινότητά τους, πατούν πάντοτε στις μύτες των ποδιών.
Φορούν το άβολο κουστούμι της πραγματικότητας στην οποία τους «τοποθέτησαν» και κινούνται αθόρυβα ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους.
Συνεχώς αλλάζουν,
συνεχώς αναρωτιούνται,
συνεχώς ταξιδεύουν
και συνεχώς ερωτεύονται.
Δεσμεύονται… μάλλον δεν δεσμεύονται. Ο περιορισμός είναι φόβος γι’ αυτούς.
Αν τύχει να τους περιορίσεις θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να διαφύγουν.
Συχνά αποκλίνουν από τον «κόσμο των πολλών».
Δεν αντέχουν τη μια διάσταση των πραγμάτων.
Δεν αντέχουν τη μονοδιάστατη λογική της μάζας.
Έχουν μια αντιληπτική ικανότητα που διαφοροποιείται από αυτή του μέσου ανθρώπου.
Τοποθετούν μπροστά σε ότι κάνουν την ταμπέλα «ρομαντισμός».
Δεν είναι από εκείνους που περιφέρουν τις ανασφάλειές τους, όπως άσκοπα περιφέρουν τις σάρκες τους.
Θα τους δεις να φεύγουν. Φεύγουν συνέχεια.
Φεύγουν απ’ ότι δεν τους γεμίζει, απ’ ότι δεν τους πληρεί συναισθηματικά.
Όταν αποφασίσουν να μείνουν όμως, το κάνουν με όλο τους το είναι, με όλη τη μαγεία που τους διακρίνει.
Ονειροπόλοι.
Οι άνθρωποι που πηγαίνουν κόντρα σ’ όλους εκείνους τους ονειροκτόνους της εποχής μας. Οι άνθρωποι που προτάσσουν την άμετρη δύναμη της αγάπης για τα όνειρά τους και γίνονται η ελπιδοφόρα ρωγμή της «σιωπής» στην οποία ζούμε.
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
“ξεχωριστά χαμένοι.
… στην αναζήτηση του κόσμου που έπλασαν όταν ήταν παιδιά ακόμη.
Απόμακροι, μελαγχολικοί.
Αγαπούν την περιπλάνηση, την ελευθερία.
Αν τύχει να τους περιορίσεις θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να διαφύγουν.
Συχνά αποκλίνουν από τον «κόσμο των πολλών».
Στην καθημερινότητά τους, πατούν πάντοτε στις μύτες των ποδιών.
Φορούν το άβολο κουστούμι της πραγματικότητας στην οποία τους «τοποθέτησαν» και κινούνται αθόρυβα ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους.
Δεν είναι από εκείνους που περιφέρουν τις ανασφάλειές τους, όπως άσκοπα περιφέρουν τις σάρκες τους.
Συνεχώς αλλάζουν, …
Φεύγουν συνέχεια … Όταν αποφασίσουν να μείνουν όμως, το κάνουν με όλο τους το είναι, …”
Χίλια ευχαριστώ Πόπη.Χίλια ευχαριστώ.Με συγκίνησες αφάνταστα.Σε ευχαριστώ
Ο Μπαρμπαλιάς γράφτηκε καί πρωτοτραγουδήθηκε στό γραφείο μου σε ένα στρατόπεδο στη Κοζάνη τό 1970 απο την παρέα μας για έναν συνάδελφο μας τόν Ηλία που είχε πρόβλημα με τήν καρδιά του.Αυτά για τήν ιστορία.Καί πάλι σε ευχαριστώ απο καρδιάς
ΥΓ Τα λόγια οι στίχοι τών τραγουδιών εκείνης τής εποχής είχαν νόημα
Συγκινητικό… φαντάζομαι πόσες μνήμες ξυπνάει μέσα σου… Πάντα έχουν νόημα τέτοιοι στίχοι Δικαιοκλή, για όσους παραμένουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
https://www.youtube.com/watch?v=YEX2uouphC4
Απλός ανώνυμος σχολιαστής
Αγαπητέ Απλέ.Σου ζητώ μία χάρη, επειδή δέν έχω την γνώση,να τό κάνω.Κατέβασε σε παρακαλώ το τραγούδι τού Δώρου Γεωργιάδη με τίτλο Άν ήμουν πλούσιος ,όπως και το τραγούδι με τίτλο Μπαρμπαλιάς με τόν Δημήτρη Κοντολάζο στό οποίο είχα βάλει καί ‘γώ λίγο τό χεράκι μου για τήν υλοποίηση του.
Γνώμη μου πώς ταιριάζουν στό παρόν άρθρο τής Πόπης μας
Υ.Γ. Πόπη με τήν άδεια σου πάντα και τήν μεγαλοψυχία σου
Το πρώτο τραγούδι που ζήτησες Δικαιοκλή, εδώ https://www.youtube.com/watch?v=a21E622o_qk
Και το δεύτερο, εδώ https://youtu.be/mJgIlfSe0GQ
Βρε παιδιά γούστα είναι αυτά….αυτή είναι μια περίοδος του λαϊκού μας τραγουδιού που δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση……παρόλα αυτά τα άκουσα με ενδιαφέρον μονο και μονο από περιέργεια……
https://www.youtube.com/watch?v=2BdPQ66k6h4
Απλός ανώνυμος σχολιαστής
Έχεις χαρακτήρα.Άβυσσος η ψυχή τού ανθρώπου!!!