Η Τζένη Χειλουδάκη σε ένα κείμενο καταπέλτη για τη γελοιότητα και τις φασιστικές πρακτικές του woke «κινήματος».

Η Τζένη Χειλουδάκη, μια γνωστή και ειλικρινής φωνή στον αγώνα για τα δικαιώματα της LGBTQ+ κοινότητας, εξέφρασε πρόσφατα την απογοήτευσή της για την κατεύθυνση που έχει πάρει το woke κίνημα.

Μέσα από ένα κείμενο γεμάτο προσωπικές αναφορές και αιχμηρές παρατηρήσεις, η Χειλουδάκη αποδομεί τη σύγχρονη κουλτούρα της πρόκλησης και της υπερβολής, η οποία, σύμφωνα με την ίδια, δεν τιμά την ουσιαστική έννοια της αποδοχής και της συμπερίληψης.

Ξεκινάει το κείμενό της με την έντονη δήλωση: «Μου είναι αδιάφορο γιατί ποτέ δεν μάσησα τα λόγια μου ούτε υποκρίθηκα», κάνοντας σαφές ότι δεν φοβάται να εκφράσει τη γνώμη της, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χάσει φίλους ή θα αντιμετωπίσει αντιδράσεις. Είναι μια στάση που, όπως δηλώνει, τη συνόδευσε σε όλη της τη ζωή, από την εποχή που αγωνιζόταν για την αποδοχή της δικής της ταυτότητας μέχρι σήμερα.

Στη συνέχεια, εξηγεί ότι βλέπει μια ξεκάθαρη διαφορά ανάμεσα στον σεβασμό προς τη διαφορετικότητα και στη γελοιοποίηση που έχει προκύψει από τις ακρότητες της woke κουλτούρας.

Όπως σημειώνει: «Είναι άλλο πράγμα η ορατότητα, η συμπερίληψη, ο σεβασμός στην οποία διαφορετικότητα στις σεξουαλικές επιλογές του καθενός και άλλο τα καραγκιοζιλίκια». Εδώ, κάνει λόγο για τη δημόσια πρόκληση χωρίς συνέπειες, που, όπως υποστηρίζει, υπονομεύει τον αγώνα για τα δικαιώματα των μειονοτήτων.

Στο κείμενό της αναδεικνύεται η βαθιά σύνδεση που έχει με τη γυναικεία της ταυτότητα, τονίζοντας πως η αίσθηση του φύλου της δεν ήταν ποτέ αποτέλεσμα εξωτερικών επιδείξεων ή μόδας, αλλά κάτι πιο πνευματικό και προσωπικό. «Έγινα γυναίκα γιατί λάτρεψα τις γυναίκες πρωτίστως την Μητέρα μου», λέει, υπογραμμίζοντας ότι η δική της αίσθηση φύλου προήλθε από τις αξίες και την αγάπη που έλαβε και όχι από επιφανειακά πρότυπα.

Η Χειλουδάκη επικρίνει επίσης την υπερβολή που συνοδεύει ορισμένες συμπεριφορές, λέγοντας ότι η πολυχρωμη κοινότητα πρέπει να αρχίσει να σέβεται πρώτα τον εαυτό της για να κερδίσει τον σεβασμό από τους άλλους. «Η πολυχρωμη κοινότητα θα πρέπει να αρχίσει να σέβεται πρώτη ώστε να κερδίσει τον σεβασμό», δηλώνει με νόημα, τονίζοντας ότι η πρόκληση για την πρόκληση δεν προάγει τον αγώνα για τα δικαιώματα.

Η Τζένη Χειλουδάκη στο κείμενό της δεν περιορίστηκε μόνο σε μια κριτική της σύγχρονης woke κουλτούρας, αλλά σχολίασε επίσης την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, την οποία παρακολούθησε.

Εξέφρασε τη δυσαρέσκειά της για τον τρόπο που χειρίστηκε η τελετή τη συμπερίληψη, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Αν αυτό ήταν συμπερίληψη, τύφλα να έχουν τα τσίρκα». Με αυτή τη φράση, αναφέρεται στο γεγονός ότι, σύμφωνα με την ίδια, οι υπερβολές και η έλλειψη σεβασμού στην παρουσίαση της πολυχρωμίας έφτασαν σε σημείο γελοιοποίησης.

Η Χειλουδάκη θεωρεί πως η έννοια της συμπερίληψης έχει παρεξηγηθεί και παραποιηθεί, με αποτέλεσμα να δίνεται περισσότερη έμφαση στην πρόκληση και λιγότερη στην ουσιαστική αποδοχή. Η ίδια εκφράζει την άποψη ότι «η πολυχρωμη κοινότητα πρέπει να αρχίσει να σέβεται τον εαυτό της», και ότι μόνο έτσι θα καταφέρει να κερδίσει τον σεβασμό της κοινωνίας.

Η αντίδρασή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες αντανακλά την κριτική της ματιά για την τρέχουσα πορεία της κουλτούρας της συμπερίληψης, τονίζοντας πως ο σεβασμός και η αποδοχή δεν κερδίζονται μέσω υπερβολών και επιφανειακών εντυπώσεων, αλλά μέσω υπεύθυνης και αξιοπρεπούς στάσης.

Το κείμενό της, με αυτό το σχόλιο για τους Ολυμπιακούς, προσθέτει μια ακόμη διάσταση στον προβληματισμό της για τη σύγχρονη κοινωνική κουλτούρα, καλώντας όλους μας να επανεξετάσουμε τον τρόπο που παρουσιάζεται η πολυχρωμία και η διαφορετικότητα, ειδικά σε παγκόσμια γεγονότα με τόσο μεγάλη επιρροή.

Κλείνοντας, εκφράζει την αγάπη και την κατανόησή της για όσους βρίσκονται σε αυτόν τον αγώνα, σημειώνοντας ότι έχει μάθει από τα λάθη του παρελθόντος και εύχεται η κοινότητα να επιστρέψει στις αξίες του σεβασμού και της υπευθυνότητας.

Το κείμενο της Τζένης Χειλουδάκη ανοίγει έναν σημαντικό διάλογο για το πού βρίσκονται τα όρια μεταξύ ελευθερίας έκφρασης και σεβασμού στις κοινωνικές αντιλήψεις, αναδεικνύοντας τις παγίδες της υπερβολής και της προκλητικής συμπεριφοράς στην εποχή της πολυχρωμίας.