Ρώσοι Εβραίοι χρηματοδότες, κοινοτικοί ακτιβιστές και φιλάνθρωποι. Τα τρία πιο εξέχοντα μέλη της οικογένειας Gintsburg (μερικές φορές Günzburg ή Guenzburg) ήταν ο Evzel’ Gavriilovich (1812–1878), ο Goratsii (Horace) Osipovich (1833–1909) και ο David Goratsievich (1857–1910).

Άνοδος της Οικογένειας

Η περιουσία της οικογένειας Gintsburg προήλθε από τα κέρδη που προέκυψαν από την καλλιέργεια του επικερδούς κρατικού μονοπωλίου στην παραγωγή και την πώληση αποσταγμένων οινοπνευματωδών ποτών και από την προμήθεια του ρωσικού στρατού κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 1840 και 1850. Το κεφάλαιο που αποκτήθηκε έτσι κατέστησε δυνατή την ίδρυση στην Αγία Πετρούπολη της I. E. Gintsburg Bank, που ήταν μία από τις πρώτες ιδιωτικές τράπεζες στη Ρωσία , το 1859. Η τράπεζα είχε διασυνδέσεις με τα κορυφαία εβραϊκά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Ευρώπης. Η ρωσική κυβέρνηση ήταν μεγάλος πελάτης. Το House of Gintsburg επένδυσε στην κατασκευή σιδηροδρόμων, καθώς και στην ανάπτυξη της καλλιέργειας και επεξεργασίας ζαχαρότευτλων στην Ουκρανία, όπου οι Γκίντσμπουργκ κατείχαν κτήματα. Οι δραστηριότητες της τράπεζας περιελάμβαναν τη χρηματοδότηση της κατασκευής σιδηροδρόμων της Ρωσίας και τη δημιουργία ασφαλιστικών εταιρειών και τοπικών μετοχικών τραπεζών. Η εταιρεία συμμετείχε σε μεγάλο βαθμό στην εξόρυξη, ειδικά στην ανάπτυξη των άτυχων Lena Gold Fields, σκηνή μιας περιβόητης απεργίας και σφαγής ανθρακωρύχων το 1912.

Η I. E. Gintsburg Bank τέθηκε υπό διαχείριση το 1892, όταν η ρωσική κυβέρνηση αρνήθηκε να τη βοηθήσει κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης εκείνης της χρονιάς. Ωστόσο, όλα τα αιτήματα των πιστωτών της τράπεζας ικανοποιήθηκαν. Στη συνέχεια, οι Γκίντσμπουργκ επικεντρώθηκαν σε μη τραπεζικές επιχειρηματικές δραστηριότητες, ιδιαίτερα στις επενδύσεις τους στα ορυχεία χρυσού της Σιβηρίας.

Για οικονομικές υπηρεσίες στον αρχιδούκα της Έσσης-Ντάρμστατ, οι Γκοράτσι και Εβζέλ έγιναν βαρονέτοι (το 1871 και το 1874, αντίστοιχα). Ο Αλέξανδρος Β’ αναγνώρισε τον τίτλο τους εντός της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και τον έκανε κληρονομικό. Ο Νικόλαος Β’, από την άλλη, τους αρνήθηκε την είσοδο στην κληρονομική αριστοκρατία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι Γκίντσμπουργκ υπηρέτησαν σε πολλές κρατικές επιτροπές αφιερωμένες τόσο στις εβραϊκές όσο και στις γενικές κρατικές υποθέσεις. Παρά τους στενούς δεσμούς τους με τη ρωσική απολυταρχία, υποστήριζαν τη μετριοπαθή φιλελεύθερη πολιτική.

Οι Γκίντσμπουργκ έγιναν οι ντε φάκτο ηγέτες και εκπρόσωποι των Εβραίων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Συγκέντρωσαν γύρω τους μια ομάδα εργαζομένων, επιχειρηματικών συνεργατών, δικηγόρων και συγγραφέων, συμπεριλαμβανομένων των Emmanuil Levin, Yehudah Leib Gordon , Avraam Zak , Samuil Poliakov και Genrikh Sliozberg. Αυτή η ομάδα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο «Κύκλος του Γκίντσμπουργκ». Ο Κύκλος επενέβη επανειλημμένα στη ρωσική κυβέρνηση για να επεκτείνει ή να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των Εβραίων εντός της αυτοκρατορίας. Υποστήριξε τον πολιτισμό, την ενσωμάτωση και την οικονομική διαφοροποίηση ως λύσεις στο Εβραϊκό Ζήτημα. Ο Εβζέλ ήταν ο ιδρυτής της Εταιρείας για την Προώθηση του Πολιτισμού μεταξύ των Εβραίων της Ρωσίας(OPE) το 1863, η οποία προώθησε τη γλωσσική και κοινωνική ένταξη των Εβραίων στη ρωσική κοινωνία. Η οικογένεια συνεισέφερε στην Εταιρεία Χειροτεχνίας και Αγροτικής Εργασίας μεταξύ των Εβραίων της Ρωσίας ( ORT ). Υποστήριξαν επίσης την Εβραϊκή Ένωση Αποικισμού (ICA), η οποία προσπάθησε να επισπεύσει την εβραϊκή μετανάστευση από τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Οι Γκίντσμπουργκ υποστήριξαν σχεδόν κάθε εξέχουσα εβραϊκή φιλανθρωπία στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Ήταν επίσης ενεργοί σε περιόδους έκτακτης ανάγκης, όπως το 1881 και το 1882, όταν συμμετείχαν σε μεγάλο βαθμό στη διοχέτευση βοήθειας στο εβραϊκό πογκρόμθύματα. Ο Γκοράτσι υπηρέτησε στη Ραβινική Επιτροπή του 1879, η οποία συζήτησε θέματα εβραϊκού γάμου και διαζυγίου. Μαζί με άλλα μέλη του Κύκλου, ήταν ενεργός στην υποβολή υπομνημάτων στην Ύπατη Αρμοστεία για την Αναθεώρηση της Τρέχουσας Νομοθεσίας για τους Εβραίους της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (η Επιτροπή Pahlen), η οποία συνεδρίασε από το 1883 έως το 1888.

The Gintsburgs were also the leaders of the St. Petersburg Jewish religious community. In this capacity, Goratsii oversaw the convoluted negotiations that secured permission for the community to construct the St. Petersburg Choral Synagogue. The design of the synagogue was overseen by the art critic Vladimir Stasov, a personal friend of Goratsii. The Gintsburgs provided significant funding for the construction of the synagogue, which was dedicated in 1893. The charitable activities of the St. Petersburg Jewish community were the special preserve of Gintsburg wives and daughters. Baroness A. G. Gintsburg, the wife of Goratsii, was the founder of the St. Petersburg Jewish Orphanage.

Οι Γκίντσμπουργκ υποστήριζαν Εβραίους και μη Εβραίους καλλιτέχνες στη Ρωσία και το αρχείο της οικογένειας Γκίντσμπουργκ, που βρίσκεται τώρα στο χειρόγραφο τμήμα της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ρωσίας στην Αγία Πετρούπολη, είναι γεμάτο με εκκλήσεις από σχεδόν κάθε εξέχοντα Εβραίο καλλιτέχνη στην προεπαναστατική Ρωσία. Η οικογένεια είχε στενούς προσωπικούς δεσμούς με τον κριτικό τέχνης Vladimir Stasov, τον συνθέτη Anton Rubinshtein, τον συγγραφέα Ivan Turgenev, τον ζωγράφο Ivan Kramskoi και τους γλύπτες Mark Antokol’skii και Il’ia Gintsburg (καμία σχέση). Επιδότησαν ένα ευρύ φάσμα υποτροφιών για εβραϊκά θέματα, συμπεριλαμβανομένης της σημαντικής μελέτης του Σεργκέι Μπερσάντσκι για τους Εβραίους της Λιθουανίας , Litovskie evrei (Εβραίοι της Λιθουανίας, 1883), και υποστήριξαν μια επανέκδοση τουΗ μελέτη του Daniil Khvol’son για την κατηγορία της τελετουργικής δολοφονίας ως απάντηση στη δίκη για συκοφαντική δυσφήμιση αίματος στο Kutais της Γεωργίας το 1879. Ο Κύκλος του Gintsburg βοήθησε στη χρηματοδότηση της νομικής ομάδας υπεράσπισης που εξασφάλισε την αθώωση των κατηγορουμένων Εβραίων στο Kutais.

Εβζέλ’ Γκίντσμπουργκ

Μετά την επιτυχία του ως αγρότης φόρου βότκας και στρατιωτικός εργολάβος με υψηλού επιπέδου διασυνδέσεις τη δεκαετία του 1840 και του 1850, ο Evzel’ Gintsburg άνοιξε την I. E. Gintsburg Bank στην Αγία Πετρούπολη το 1859. Η τράπεζα είχε υποκατάστημα στο Παρίσι και οι Gintsburg χώρισαν χρόνο μεταξύ της γαλλικής και της ρωσικής πρωτεύουσας. Το 1858, ο Εβζέλ ηγήθηκε μιας ομάδας εμπόρων που ζήτησαν από την κυβέρνηση να επιτρέψει στους Εβραίους εμπόρους να ζήσουν έξω από το Pale of Settlement . Αυτό και οι επόμενες αναφορές είχαν ως αποτέλεσμα την επέκταση των δικαιωμάτων διαμονής για τους Εβραίους που ήταν εγγεγραμμένοι στις συντεχνίες εμπόρων(1859), πτυχιούχοι πανεπιστημίου (1865), πρωτομάστορες (1865) και βετεράνοι του στρατού (1867). Ο Εβζέλ’ και ο Γκοράτσιι έκαναν εκστρατείες με επιτυχία για την ίση μεταχείριση των Εβραίων σύμφωνα με τον μεταρρυθμισμένο νόμο περί στρατολόγησης του 1874. Ήταν ο κύριος κινητήριος μοχλός πίσω από τις δραστηριότητες της OPE. Ο Εβζέλ διετέλεσε επικεφαλής της εβραϊκής θρησκευτικής κοινότητας της Αγίας Πετρούπολης και στη θέση αυτή τον διαδέχθηκε ο γιος του Γκοράτσιι.

Goratsii Gintsburg

Όπως και ο πατέρας του, ο Goratsii ήταν ενεργός αγωνιστής για τα δικαιώματα των Ρώσων Εβραίων. Μετά την οικονομική κρίση του 1892 που οδήγησε στην εκκαθάριση της Gintsburg Bank, η εταιρεία συνέχισε να επενδύει σε διάφορες επιχειρήσεις, ιδιαίτερα στην εξόρυξη χρυσού. Ο Γκοράτσιι χρηματοδότησε επιχειρήσεις ανακούφισης Εβραίων θυμάτων των πογκρόμ του 1881 και του 1882 και ηγήθηκε δύο συναντήσεων εβραίων κοινοτικών εκπροσώπων που προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν την κρίση που ακολούθησε. Ο Γκοράτσι ηγήθηκε μιας εξελιγμένης εκστρατείας λόμπι που βοήθησε στην αποδυνάμωση των Προσωρινών Κανονισμών του 1882 (τους λεγόμενους νόμους του Μαΐου), οι οποίοι προσπαθούσαν να περιορίσουν τα εβραϊκά οικονομικά και οικιστικά δικαιώματα. Υπηρέτησε επίσης ως σύμβουλος στην Επιτροπή Pahlen. Από το 1893 μέχρι το θάνατό του, υπηρέτησε ως πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής της Ένωσης Εβραίων Αποικισμού (ICA) στη Ρωσία.

Ντέιβιντ Γκίντσμπουργκ

Κοινοτικός ηγέτης και λόγιος, ο Ντέιβιντ συμμετείχε στο OPE, ICA και ORT καθώς και στην εβραϊκή θρησκευτική κοινότητα της Αγίας Πετρούπολης. Ήταν όμως περισσότερο γνωστός ως λόγιος με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μεσαιωνική αραβική και εβραϊκή ποίηση. Σε συνεργασία με τον Ρώσο κριτικό τέχνης Βλαντιμίρ Στάσοφ, εξέδωσε το L’Ornement hébreu (Εβραϊκό Στολίδι, 1903), ένα όμορφα εικονογραφημένο βιβλίο αφιερωμένο στα εβραϊκά χειρόγραφα με φωτισμό. Ήταν ένας από τους εκδότες της ρωσόφωνης εβραϊκής εγκυκλοπαίδειας (Evreiskaia entsiklopediia), η οποία παραμένει μια θεμελιώδης πηγή πληροφοριών για τον Εβραϊσμό της Ανατολικής Ευρώπης μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο David συγκέντρωσε επίσης μια σημαντική συλλογή χειρογράφων και βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων των incunabula. Μια απόπειρα πώλησης της συλλογής στο εκκολαπτόμενο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ ματαιώθηκε όταν κατασχέθηκε από τη σοβιετική κυβέρνηση πριν μπορέσει να μεταφερθεί στην Ιερουσαλήμ. Η συλλογή τώρα στεγάζεται σε ειδικό τμήμα της Ρωσικής Κρατικής Βιβλιοθήκης (πρώην Βιβλιοθήκη Λένιν) στη Μόσχα. Μετά από μεγάλη προσπάθεια, έλαβε επίσημη άδεια το 1908 να δημιουργήσει μια «Εβραϊκή Ακαδημία», η οποία ονομάστηκε, για πολιτικούς λόγους, Ανώτατα Μαθήματα Ανατολικών Σπουδών. Οι απόψεις για την ακαδημαϊκή ποιότητα αυτού του ιδρύματος είναι μικτές, αλλά αναμφισβήτητα βοήθησε στην καθιέρωση των Εβραϊκών Σπουδών ως ακαδημαϊκό πεδίο στη Ρωσία, και εκπαίδευσε αρκετούς νέους μελετητές που συνέχισαν να έχουν λαμπρή σταδιοδρομία. Η «Εβραϊκή Ακαδημία» δεν έζησε πολύ περισσότερο από τον ιδρυτή της και έκλεισε το 1916.

Ο Κύκλος του Γκίντσμπουργκ και η νομική θέση του Ρωσικού Εβραϊσμού

Τα μέλη του Κύκλου του Γκίντσμπουργκ ήταν βασικά πρόσωπα στον αγώνα για την εβραϊκή νομική ισότητα εντός της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι δραστηριότητές τους έχουν αντιμετωπιστεί με έντονα αντικρουόμενους τρόπους τόσο από τους συγχρόνους τους όσο και από μεταγενέστερους μελετητές.

Έχουν θεωρηθεί ως ασκούμενοι παλαιομοδίτικων shtadlones ή παρέμβασης στις ανώτερες αρχές από άτομα με τυχαίους δεσμούς με το δικαστήριο και την κυβέρνηση.

Έχουν θεωρηθεί ως υποστηρικτές της «επιλεκτικής ενσωμάτωσης», οι οποίοι ενθάρρυναν τη ρωσική κυβέρνηση να επεκτείνει τα δικαιώματα των «χρήσιμων» κατηγοριών Εβραίων.

Κριτικοί όπως ο Simon Dubnow καταδίκασε τους Γκίντσμπουργκ επειδή αναζητούσαν δικαιώματα και προνόμια μόνο για ανθρώπους σαν τους ίδιους. Απέρριψε την έκκλησή τους προς την κυβέρνηση να «διαχωρίσει το σιτάρι από την ήρα» με τη χορήγηση νομικών προνομίων.

Οι παρτιζάνοι της «νέας πολιτικής» που εμφανίστηκαν στον απόηχο των πογκρόμ του 1881 και του 1882 κατηγόρησαν μέλη του Κύκλου του Γκίντσμπουργκ ως προδότες του εβραϊκού λαού λόγω της εχθρότητάς τους στη μετανάστευση από τη Ρωσία γενικά και προς την Παλαιστίνη ειδικότερα.

Προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι, μετά τη δημοσίευση των Νόμων του Μαΐου το 1882, ακόμη και οι Γκίντσμπουργκ αναγνώρισαν τη ματαιότητα των διαμεσολαβητικών πολιτικών τους και εγκατέλειψαν τη δυνατότητα συνεργασίας με το ρωσικό κράτος. Αντίθετα, έστρεψαν την προσοχή τους στο να εργαστούν στο μεταρρυθμισμένο νομικό σύστημα της Ρωσίας για να υπερασπιστούν τη θέση των Εβραίων.

Αυτές οι δραστηριότητες περιελάμβαναν νομικές μηνύσεις κατά της εσφαλμένης εφαρμογής των νόμων του Μαΐου και προσπάθειες για την υποστήριξη της εγκυκλίου Makov του 1880, η οποία είχε νομιμοποιήσει τη θέση των Εβραίων που διέμεναν παράνομα έξω από το Pale of Settlement.

Ο Κύκλος του Γκίντσμπουργκ συνεργάστηκε με φιλελεύθερους πολιτικούς εντός της Ρωσικής Δούμας.

Μια αντίθετη άποψη αποδίδει υψηλότερο επίπεδο συνέπειας στον Κύκλο του Γκίντσμπουργκ και τονίζει την πολιτική πολυπλοκότητα των μελών του. Μακριά από το να είναι τυχαίο shtadlonim ,απέκτησαν τη θέση τους ως εκπρόσωποι του Ρωσικού Εβραϊσμού σε de facto βάση, όπως αποδεικνύεται από τον διορισμό τους ως μελών ή συμβούλων σε σχεδόν κάθε επιτροπή που ασχολούνταν με εβραϊκά ζητήματα. Πήραν στα σοβαρά τον ρόλο τους ως εκπρόσωποι.

Σύμφωνα με αυτή την άποψη, οι εκστρατείες αναφοράς που διεξήχθησαν από τη δεκαετία του 1850 και μετά δεν ήταν απλώς μια αντανάκλαση ιδιοτελών συμφερόντων, αλλά μια ρεαλιστική αναγνώριση των κατηγοριών Εβραίων που η ρωσική κυβέρνηση ήταν πρόθυμη να χειραφετήσει.

Υπονοούμενος στις δραστηριότητες του Κύκλου του Γκίντσμπουργκ ήταν ο στόχος της εξασφάλισης ίσων δικαιωμάτων στην κοινωνική τους περιουσία για όλους τους Ρώσους Εβραίους, είτε πείθοντας την κυβέρνηση για τη χρησιμότητα μιας τέτοιας ενέργειας είτε βελτιώνοντας την οικονομική και κοινωνική θέση των εβραϊκών μαζών.

Ο Κύκλος του Γκίντσμπουργκ επέδειξε επανειλημμένα την ικανότητά του να λειτουργεί εντός των ορίων της ρωσικής γραφειοκρατίας. Το 1866 ο γενικός κυβερνήτης των Βορειοδυτικών συγκέντρωσε μια ειδική επιτροπή επιφορτισμένη με τη διερεύνηση του ισχυρισμού του Εβραίο αποστάτη, Ιάκωβ Μπράφμαν , ότι οι Εβραίοι διατηρούσαν μια «μυστική, δημοτική ταλμουδική δημοκρατία» με τη μορφή του kahal .

Ο Κύκλος του Γκίντσμπουργκ κατάφερε να κερδίσει τον διορισμό ενός από τα μέλη τους, του Εμμανουήλ Λεβίν, ως επικεφαλής της εβραϊκής αντιπροσωπείας στην επιτροπή. Ο Λέβιν επέβλεψε ένα θετικό αποτέλεσμα, συμπεριλαμβανομένης της σύστασης της Επιτροπής να καταργηθεί το Pale of Settlement.

Το 1882, ο Κύκλος του Γκίντσμπουργκ διεξήγαγε μια εκλεπτυσμένη πολιτική εκστρατεία ενάντια στις ιουδεοφοβικές πολιτικές του Νικολάι Ιγκνάτεεφ και πέτυχε να αποδυναμώσει τις χειρότερες υπερβολές των Νόμων του Μαΐου όπως εμφανίζονταν στο αρχικό προσχέδιο.

Ήταν ενεργοί σύμβουλοι και λομπίστες κατά τη διάρκεια των δραστηριοτήτων της Επιτροπής Pahlen. Πολέμησαν ενάντια στις προσπάθειες του Viacheslav Plehve να εφαρμόσει νέους περιορισμούς στους Εβραίους στις αρχές της δεκαετίας του 1890.

Ακόμη και πριν από το 1881, οι Γκίντσμπουργκ υποστήριζαν τη φιλελεύθερη πολιτική στη Ρωσική Αυτοκρατορία, μέσω της υποστήριξής τους στον εκδότη Mikhail Stasiulevich, εκδότη του φιλελεύθερου πολιτικο-λογοτεχνικού περιοδικού Vestnik Evropy και της βραχύβιας εφημερίδας Poriadok, οι οποίες είχαν προοδευτική θέση. το Εβραϊκό Ζήτημα.

Ο κύκλος προσαρμόστηκε γρήγορα στην μεταβαλλόμενη πολιτική κατάσταση της αυτοκρατορίας μετά την Επανάσταση του 1905, υποστηρίζοντας τα φιλελεύθερα κόμματα και τους πολιτικούς που προσπάθησαν να βελτιώσουν το νομικό καθεστώς του Ρώσου Εβραϊσμού.

Εργάστηκαν επίσης για να εξασφαλίσουν ότι οι Εβραίοι θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στις εκλογές για τη Δούμα, τόσο ως εκλέκτορες όσο και ως υποψήφιοι.

Jonathan Frankel, Prophecy and Politics: Socialism, Nationalism, and the Russian Jews, 1862–1917 (Cambridge and New York, 1981); John Doyle Klier, Imperial Russia’s Jewish Question, 1855–1881 (Cambridge and New York, 1995); Eli Lederhendler, The Road to Modern Jewish Politics: Political Tradition and Political Reconstruction in the Jewish Community of Tsarist Russia (Νέα Υόρκη, 1989); Benjamin Nathans, Beyond the Pale: The Jewish Encounter with Late Imperial Russia (Berkeley and Los Angeles, 2002).

RG 89, Baron Horace de (Naftali Herz) Günzburg , Papers, 1850-1895.