Αρχικά δημοσιεύτηκε το 2018

«Ο Stanley Fischer, ο 73χρονος αντιπρόεδρος της Federal Reserve των ΗΠΑ, είναι εξοικειωμένος με την πτώση των πλουσίων του κόσμου. Πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια στο βρετανικό προτεκτοράτο της Ροδεσίας… πριν πάει στο Λονδίνο στις αρχές της δεκαετίας του 1960 για τις πανεπιστημιακές του σπουδές. Εκεί, βίωσε από πρώτο χέρι την κατάρρευση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας…

Τώρα, ένας Αμερικανός πολίτης, ο Φίσερ βλέπει αυτή τη στιγμή μια άλλη μεγάλη δύναμη να εγκαταλείπει την παγκόσμια σκηνή… οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν το καθεστώς τους ως παγκόσμια ηγεμονική δύναμη, είπε πρόσφατα… Το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ θα μπορούσε να οδηγήσει τον κόσμο σε μια πολύ επικίνδυνη κατεύθυνση …”

A Shrinking Giant, Spiegel Online , 9/11/2017

Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 και τη δημιουργία του λεγόμενου Δόγματος Wolfowitz το 1992 κατά τη διακυβέρνηση του Τζορτζ Χέρμπερτ Γουόκερ Μπους, οι Ηνωμένες Πολιτείες διεκδίκησαν τον μανδύα της πρώτης και μοναδικής Unipower στον κόσμο καθώς και την πρόθεσή τους να συντρίψουν κάθε έθνος ή σύστημα που θα του εναντιωνόταν στο μέλλον.

Η Νέα Παγκόσμια Τάξη που είχε προβλεφθεί μόλις πριν από λίγα χρόνια γίνεται πιο άτακτη μέρα με τη μέρα, επιδεινούμενη από διάφορους βαθμούς ανικανότητας και απληστίας που προέρχονται από το Βερολίνο, το Λονδίνο, το Παρίσι και την Ουάσιγκτον.

Ως περαιτέρω ένδειξη των συνεχιζόμενων σεισμικών κραδασμών που συγκλονίζουν την αξίωση της Αμερικής για ηγεσία, τη στιγμή που η συνέντευξη του Stanley Fischer εμφανίστηκε στην ηλεκτρονική έκδοση του συντηρητικού γερμανικού περιοδικού Der Spiegel, είχε ήδη ανακοινώσει την παραίτησή του από αντιπρόεδρος της Federal Reserve. οκτώ μήνες νωρίτερα από το χρονοδιάγραμμα.

Αν κάποιος γνωρίζει για την παρακμή και την πτώση των αυτοκρατοριών, είναι ο «παγκοσμιοποιητής» και πρώην πρόεδρος της Τράπεζας του Ισραήλ, Στάνλεϊ Φίσερ. Όχι μόνο βίωσε την κατάρρευση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας ως νεαρός φοιτητής στο Λονδίνο, αλλά ουσιαστικά βοήθησε στη χονδρική διάλυση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990.

Ως αποδεκτό προϊόν της βρετανικής αυτοκρατορίας που κατευθύνει τον άνθρωπο για τους μακροπρόθεσμους αυτοκρατορικούς στόχους της, αυτό κάνει τον Stanley Fischer να μην ήταν απλώς ο Άγγελος του Θανάτου της αυτοκρατορίας, αλλά ο κουρελιάρης άνθρωπος της.

Μαζί με μια χούφτα οικονομολόγων του Χάρβαρντ με επικεφαλής τον Jonathan Hay, τον Larry Summers, τον Andrei Shleifer, τον Anatoly Chubais και τον Jeffry Sachs, (το πρόγραμμα Harvard) ο Fischer βοήθησε να ρίξουν 100 εκατομμύρια Ρώσους στη φτώχεια από τη μια μέρα στην άλλη – ιδιωτικοποιώντας, ή όπως θα έλεγαν κάποιοι πειρατικά – το Ρωσική οικονομία.

Ωστόσο, οι Αμερικανοί δεν κατάλαβαν ποτέ την πραγματική ιστορία, επειδή μια λοξή αντιρωσική αφήγηση κάλυψε την πραγματική φύση της ληστείας από την αρχή μέχρι το τέλος.

Όπως περιγράφεται από τη μελετήτρια δημόσιας πολιτικής και ανθρωπολόγο Janine R. Wedel στο βιβλίο της Shadow Elite το 2009 , «Παρουσιάστηκε στη Δύση ως αγώνας μεταξύ Διαφωτιστών μεταρρυθμιστών που προσπαθούν να προχωρήσουν την οικονομία μέσω ιδιωτικοποιήσεων και ανάδρομων Λουδιτών που τους αντιτάχθηκαν, αυτή η ιστορία παρερμηνεύει γεγονότα.

Η ιδέα ή ο στόχος της ιδιωτικοποίησης δεν ήταν αμφιλεγόμενος, ακόμη και μεταξύ των κομμουνιστών… το Ρωσικό Ανώτατο Σοβιέτ, ένα κομμουνιστικό σώμα, ψήφισε δύο νόμους που έθεσαν τις βάσεις για την ιδιωτικοποίηση. Η αντίθεση στην ιδιωτικοποίηση δεν είχε τις ρίζες της στην ίδια την ιδέα, αλλά στο συγκεκριμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που εφαρμόστηκε, στον αδιαφανή τρόπο με τον οποίο τέθηκε σε εφαρμογή και στη χρήση της εκτελεστικής εξουσίας για την παράκαμψη του κοινοβουλίου».

Σκόπιμα οργανωμένη για να αποτύχει για τη Ρωσία και τον ρωσικό λαό κάτω από την κάλυψη μιας ψευδούς αφήγησης, συνεχίζει «Το αποτέλεσμα κατέστησε την ιδιωτικοποίηση «ντε φάκτο απάτη», όπως το έθεσε ένας οικονομολόγος, και η κοινοβουλευτική επιτροπή που είχε κρίνει το σχέδιο Chubais «Η προσφορά πρόσφορου εδάφους για εγκληματική δραστηριότητα αποδείχθηκε σωστή».

Εάν ο Stanley Fischer, ένας άνθρωπος που βοήθησε στην πραγματοποίηση μιας de facto εγκληματικής-απάτης-ιδιωτικοποίησης-απάτης στη Ρωσία μετά την αυτοκρατορία λέει ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μια επικίνδυνη πορεία, έχει έρθει η ώρα για τους Αμερικανούς μετά την αυτοκρατορία να ρωτήσουν ποιος ήταν ο ρόλος του Stanley Fischer και οι ΗΠΑ σε αυτή την επικίνδυνη πορεία.

Άγνωστο στους Αμερικανούς είναι το τραύμα του Stanley Fischer και το «διάσημο» Harvard Project που παραδόθηκε στη Ρωσία υπό την ηγεσία του Boris Yeltsin κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990.

Σύμφωνα με τον James Carden του The American Conservative «Όπως σημείωσε το Κέντρο Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας το 2011… «η παρέμβαση του ΔΝΤ στη Ρωσία κατά τη διάρκεια της θητείας του Φίσερ οδήγησε σε μία από τις χειρότερες απώλειες παραγωγής στην ιστορία, απουσία πολέμου ή φυσικής καταστροφής . Πράγματι, ένας Ρώσος παρατηρητής συνέκρινε τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της παρέμβασης του ΔΝΤ με αυτό που θα έβλεπε κανείς στον απόηχο μιας πυρηνικής επίθεσης μεσαίου επιπέδου».

Ούτε οι περισσότεροι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι ήταν το μεγάλο σχέδιο της δεκαετίας του 1970 του συμβούλου εθνικής ασφάλειας του Προέδρου Κάρτερ, Zbigniew Brzezinski για την κατάκτηση της ευρασιατικής ενδοχώρας, που έκανε μπούμερανγκ για να τρομοκρατήσει την Ευρώπη και την Αμερική τον 21ο ^αιώνα .

Ο Zbigniew Brzezinski πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του υπονομεύοντας την Κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση και στη συνέχεια πέρασε το υπόλοιπο της ανησυχώντας για την αναβίωση της ως τσαρική αυτοκρατορία υπό τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Μπορεί να είναι άδικο να πούμε ότι το να μισεί τη Ρωσία ήταν η μόνη του εμμονή.

Όμως, ένα συνηθισμένο εσωτερικό αστείο κατά τη διάρκεια της θητείας του ως ανώτατου αξιωματικού πληροφοριών του Προέδρου ήταν ότι δεν μπορούσε να βρει τη Νικαράγουα σε έναν χάρτη.

Αν κάποιος παρείχε το σχέδιο για να κυβερνήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε έναν μονοπολικό κόσμο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν ο Zbigniew Brzezinski και αν κάποιος μπορούσε να πει κανείς ότι εκπροσωπούσε το χρηματοπιστωτικό σύστημα που τροφοδοτούσε τον μετα-Βιετνάμ ιμπεριαλισμό της Αμερικής, είναι ο Stanley Fischer. Η αποχώρησή του θα έπρεπε να είχε ανατριχιάσει κάθε νεοσυντηρητικό. Το όνειρό τους για μια Νέα Παγκόσμια Τάξη σταμάτησε και πάλι στις πύλες της Μόσχας.

Κάθε φορά που γράφεται ο επιτάφιος για τον συντομευμένο αμερικανικό αιώνα, θα είναι βέβαιο ότι θα παρουσιάζει τον εμβληματικό ρόλο που έπαιξαν οι νεοσυντηρητικοί στην επίσπευση του χαμού του.

Αφού βγήκαν από το μαρξιστικό/λενινιστικό κουκούλι τους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το κίνημά τους βοήθησε στην εγκαθίδρυση του Ψυχρού Πολέμου.

Και από το χάος που δημιούργησε το Βιετνάμ, άρχισαν να εργαστούν για την αναδιάρθρωση της αμερικανικής πολιτικής, χρηματοδότησης και εξωτερικής πολιτικής για τους δικούς τους σκοπούς.

Κυριαρχούμενοι στην αρχή από Σιωνιστές και Τροτσκιστές, αλλά κατευθυνόμενοι από το αγγλοαμερικανικό κατεστημένο και τις ελίτ των πληροφοριών τους, στόχος των νεοσυντηρητικών ήταν να αποδομήσουν το έθνος-κράτος μέσω της πολιτιστικής συνεργασίας και της οικονομικής ανατροπής, και ως εκ τούτου, είχαν συντριπτική επιτυχία. Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έως τη δεκαετία του 1980, το επίκεντρο αυτής της επιδίωξης ήταν η Σοβιετική Ένωση, αλλά από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, η εστίασή τους ήταν στην εξάρθρωση κάθε αντίθεσης στην παγκόσμια κυριαρχία τους.

Τα σκιερά οικονομικά, οι αυτοκρατορικές ατυχίες και ο νεοσυντηρητισμός πάνε χέρι-χέρι.

Οι ιδρυτές της CIA έβλεπαν τους εαυτούς τους ως εταίρους σε αυτήν την επιχείρηση και η αμυντική βιομηχανία τους υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες.

Ο οικονομολόγος του Πανεπιστημίου McGill, RT Naylor, συγγραφέας του Hot Money and the Politics of Debt του 1987 , περιέγραψε πώς ο «καπιταλισμός του Πενταγώνου» είχε κάνει δυνατό τον πόλεμο του Βιετνάμ πουλώντας το χρέος του Πενταγώνου στον υπόλοιπο κόσμο.

«Στην πραγματικότητα, οι πεζοναύτες των ΗΠΑ είχαν αντικαταστήσει τους ταχυμεταφορείς του Meyer Lansky και οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες κανόνισαν την «επιστροφή δανείου»», γράφει ο Naylor. «Όταν ο μηχανισμός εξηγήθηκε στον αείμνηστο [νεοσυντηρητικό] Χέρμαν Καν – ναυαγοσώστη του επικεφαλής «δεξαμενής σκέψης» της εποχής και έναν άνθρωπο που διαδήλωνε την ιδέα ότι ήταν δυνατό να βγει χαμογελώντας από μια παγκόσμια πυρκαγιά – αντέδρασε με ορατή απόλαυση.

Ο Καν αναφώνησε ενθουσιασμένος: «Κάναμε τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία! Εκτός από τον πυρήνα των πρώην τροτσκιστών διανοουμένων τους, οι πρώτοι νεοσυντηρητικοί θα μπορούσαν να συγκαταλέγονται στις τάξεις τους όπως ο James Burnham, πατέρας του Ψυχρού Πολέμου, Paul Nitze, ο γερουσιαστής Daniel Patrick Moynihan, Ο γερουσιαστής Henry “Scoop” Jackson, η Jeane Kirkpatrick και ο ίδιος ο Zbigniew Brzezinski.

Από την αρχή της είσοδός τους στο αμερικανικό πολιτικό ρεύμα τη δεκαετία του 1970, ήταν γνωστό ότι η εμφάνισή τους θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της δημοκρατίας στην Αμερική και ωστόσο οι πιο μετριοπαθείς φύλακες της Ουάσιγκτον τους επέτρεψαν να μπουν χωρίς πολλή μάχη.

Το κλασικό του 1979 του Peter Steinfels « Οι Νεοσυντηρητικοί: Οι άνδρες που αλλάζουν την πολιτική της Αμερικής» ξεκινά με αυτά τα μοιραία λόγια. «ΟΙ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ είναι απλές.

Πρώτον, μια ξεχωριστή και ισχυρή πολιτική προοπτική εμφανίστηκε πρόσφατα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεύτερον, ότι αυτή η προοπτική, απασχολημένη με ορισμένες πτυχές της αμερικανικής ζωής και τυφλή ή εφησυχασμένη απέναντι σε άλλους, δικαιολογεί μια πολιτική η οποία, εάν επικρατήσει, απειλεί να μετριάσει και να μειώσει την υπόσχεση της αμερικανικής δημοκρατίας».

Αλλά πολύ πριν από τον απολογισμό του Στάινφελς το 1979, η ατζέντα των νεοσυντηρητικών να βάλει τα δικά τους συμφέροντα πάνω από τα αμερικανικά βρισκόταν σε εξέλιξη, μετριάζοντας την αμερικανική δημοκρατία, υπονομεύοντας την ύφεση και εξοργίζοντας τους εταίρους της Αμερικής στο ΝΑΤΟ που την υποστήριζαν.

Σύμφωνα με τον διακεκριμένο Σοβιετικό ειδικό του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Ρέιμοντ Γκάρθοφ, η ύφεση είχε δεχθεί επίθεση από δεξιές και στρατιωτικοβιομηχανικές δυνάμεις ( με επικεφαλής τον γερουσιαστή «Σκούπ» Τζάκσον ) από την έναρξή της.

Αλλά η κυριότητα αυτής της πολιτικής από την Αμερική άλλαξε μετά την επέμβαση της Αμερικής για λογαριασμό του Ισραήλ κατά τον πόλεμο του Οκτωβρίου του 1973.

Ο Garthoff γράφει στον αναλυτικό τόμο του για τις αμερικανοσοβιετικές σχέσεις Détente and Confrontation .«Για τους συμμάχους, η απειλή [για το Ισραήλ] δεν προήλθε από τη Σοβιετική Ένωση, αλλά από ασύνετες ενέργειες των Ηνωμένων Πολιτειών, που έγιναν μονομερώς και χωρίς διαβούλευση. Η αερομεταφορά [των όπλων] ήταν αρκετά κακή. Ο αμερικανικός στρατιωτικός συναγερμός των δυνάμεών τους στην Ευρώπη ήταν υπερβολικός».

Εκτός από το εξοντωτικό αραβικό εμπάργκο πετρελαίου που ακολούθησε, η κρίση εμπιστοσύνης στη λήψη αποφάσεων των ΗΠΑ παραλίγο να προκαλέσει ανταρσία εντός του ΝΑΤΟ.

Ο Garthoff συνεχίζει, «Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν χρησιμοποιήσει τον συναγερμό για να μετατρέψουν μια αραβο-ισραηλινή σύγκρουση, στην οποία είχαν βυθιστεί οι Ηνωμένες Πολιτείες, σε θέμα αντιπαράθεσης Ανατολής-Δύσης. Στη συνέχεια, είχε χρησιμοποιήσει αυτή την ένταση ως δικαιολογία για να απαιτήσει από την Ευρώπη να υποτάξει τις δικές της πολιτικές σε ένα χειραγωγικό αμερικανικό διπλωματικό στοίχημα, το οποίο δεν είχαν κανέναν έλεγχο και το οποίο δεν είχαν καν ενημερωθεί, όλα στο όνομα της ενότητας της συμμαχίας».

Στο τέλος, οι ΗΠΑ βρήκαν μια κοινή αιτία με τον Ψυχροπολεμικό Σοβιετικό εχθρό τους επιβάλλοντας μια κατάπαυση του πυρός αποδεκτή τόσο από την Αίγυπτο όσο και από το Ισραήλ, επιβεβαιώνοντας έτσι τη χρησιμότητα της ύφεσης.

Όμως, όπως αναφέρει ο Garthoff, αυτή η επιτυχία πυροδότησε μια ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια από τους «πολιτικά σημαντικούς υποστηρικτές» του Ισραήλ στις ΗΠΑ να αρχίσουν να αντιτίθενται σε οποιαδήποτεσυνεργασία με τη Σοβιετική Ένωση.

Ο Garthoff γράφει, «Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πιέσει το Ισραήλ να κάνει ακριβώς αυτό που ήθελε η Σοβιετική Ένωση (όπως και οι Ηνωμένες Πολιτείες): να σταματήσει την προέλασή του πριν από την πλήρη περικύκλωση της Αιγυπτιακής Τρίτης Στρατιάς ανατολικά του Σουέζ… Έτσι [του Ισραήλ πολιτικά σημαντικοί υποστηρικτές] είδαν τη σύγκλιση των αμερικανοσοβιετικών συμφερόντων και την αποτελεσματική συνεργασία για την επιβολή κατάπαυσης του πυρός ως προάγγελο μιας μεγαλύτερης μελλοντικής συνεργασίας από τις δύο υπερδυνάμεις στην προσπάθεια επίλυσης του ισραηλινο-αραβο-παλαιστινιακού προβλήματος».

Πνευματικά δικαιώματα – 2022 Fitzgerald & Gould Με επιφύλαξη παντός δικαιώματος – αρχικά δημοσιεύθηκε το 2018