
το δικό της αισιόδοξο μήνυμα... (μουσικό βίντεο, χιούμορ και ταινία)
Είναι η πιο δύσκολη για μένα ώρα…
… η ώρα της καληνύχτας…
… η ώρα που κουβαλάς όλη την ενταση της μέρας…
… όλη την κόπωση της ψυχής…
… και πρέπει να βρεις τη δύναμη να κλείσεις, αφήνοντας μια στάλα αισιοδοξίας να πλανιέται ως το πρωί…
… κάτι που να αφήνει ένα χαμόγελο, μια ελπίδα, πως η καινουργια μέρα κάτι καλλίτερο θα φέρει…
Ακόμα κι όταν μέσα σου βαραίνουν την ψυχή σου αρνητικά συναισθήματα, πρέπει να τα διωξεις και να κρατήσεις γερά στα χέρια σου κάτι γλυκό…
… κάτι τρυφερό…
Ούτε κι αυτή η μέρα ήταν εύκολη…
Πήρα στην αγκαλιά μου την ΑΓΑΠΗ, κι αυτή έβαλε με σιγουριά το κεφαλάκι της στην αγκαλιά μου κι απολάμβανε τα χάδια μου…
Πόση αγάπη σου δίνουν οι τετράποδες ψυχούλες…
… όση δεν θα σου δώσει σχεδόν ποτέ ένας άνθρωπος…
… κι έτσι όπως με κοιταζε αφημένη στην αγκαλιά μου, σαν να μου έδωσε το δικό της αισιόδοξο μήνυμα…
καληνύχτα… η μέρα που θα ξημερώσει, θα έχει διαφορετικό άρωμα…
Καλλιόπη
Στο παράθυρο του βίντεο επιλέγετε τις Ρυθμίσεις-γρανάζι, στο αναδυόμενο παράθυρο επιλέγετε το «Υπότιτλοι», στο νέο παράθυρο που θα παρουσιαστεί επιλέγετε το «Αυτόματη Μετάφραση» και τελικώς στο ακόλουθο παράθυρο επιλέγετε την γλώσσα αρεσκείας σας – Ελληνικά.
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Πριν τον πάρω με ενημέρωσαν πως αγαπάει τη σωματική άσκηση…
Το μυαλό μου πήγε στη συνήθη, για όλα τα σκυλάκια
https://www.youtube.com/shorts/JiVxsXkCHPc?t=8&feature=share
https://www.youtube.com/shorts/k1Qc6VxBhZk?t=22&feature=share
Αλλά Όχι και στην Εxtreme
https://www.youtube.com/shorts/kbvnFC5JAHs?t=7&feature=share
Δοκίμασα με συνταγογραφούμενα ηρεμιστικά. Δε γίνεται τίποτα… Ο ”Δωρητής” μου είπε:
Στείλε τον στην Ευρωβουλή, Μετακλητό της (εάν βγει) Ε.Μ. Τι άλλο να κάνεις;
Αυτά Κ. Καλλιόπη τα κοιτάς και κλαίς…
Ίσως γιατί… βλέπεις… αισθάνεσαι… που έφτασε ο άνθρωπος…
Που σαν αυτά έπρεπε να είναι.. μεταξύ τους…
Τρέχα γύρεψε… δηλαδή…
τώρα έχω ένα ελληνικό ποιμενικό στο χωριό… τρομερός φύλακας…! α και έναν μονομάχο ψαράκι…
μου δείχνει… πόσο λείπει η αγάπη….
Την έβγαλα ΑΓΑΠΗ, γιατί την αγάπησα από τη στιγμή που την είδα…
Κοιτάζω τα μάτια της και βλέπω την απεραντοσύνη της αγάπης της…
Πριν πολλά χρόνια είχα τον Τσάρλυ, τον ελληνικο ποιμενικό μου σκύλο… μόνο η ανθρώπινη φωνή του έλειπε… με το γαύγισμά του, κάναμε ολόκληρη συζήτηση…
Ήταν μηνών, όταν αρρώστησε και κόντεψε να πεθάνει… έβγαλα από το χέρι μου ένα κομποσχοίνι που είχα από τον Όσιο Εφραιμ… και του ζήτησα να μην μου τον πάρει… ύστερα βγήκα από το δωμάτιο, γιατί δεν άντεχα να τον δω να φεύγει…
Φυτεύαμε με τον αείμνηστο σύζυγό μου ζαρζαβατικά και λουλούδια στην αυλή… και ξαφνικά, ακούμε ένα γαύγισμα σαν να ήταν μεγάλο σκυλί… τρέχουμε μέσα στο δωμάτιο και ο Τσάρλυ, μας κοίταζε καθήμενος στα πίσω πόδια του και μας γαύγιζε χαρούμενος…
Ήταν ένα μικρο θαύμα την Μεγαλοβδομάδα του 1999…
Πόσο μου λείπει κι αυτός…
Εγώ τον φωνάζω Μάρκο…
Ο Μάρκος της Αγάπης…
Ότι και να κάνεις αν είχε χέρια θα βοήθούσε …
Σε κοιτά στα μάτια …
Χαδιάρης… Παιχνιδιάρης σαν μικρό παιδί….
Πρην είχαμε την λίζα…
Λαμπραντόρ… Κάτσε… Έλα .. σίκωσε πόδι… Και όταν την έβαζα το λουρί για βόλτα στο δάσος… Όλο καμάρι … Περηφάνια…
Δίπλα φοναζα και ερχόταν… Την χαϊδευα και τρελενόταν…ελεύθερη στο χωράφι… 5 ώρες να απασχολουμενος και αυτήν κάτω από το δέντρο… από τα κρεμασμένα μου πράγματα να κοιμάτε περιμενοντας… Δεν κουνιόταν… Μόλης τελείωνα… Την φώναζα… Λουρί… Και έτρεχε κοντά σου όλο καμάρι… Κλαίω ακόμη…
Δεν υπάρχουν λέμε…
Με συγκινήσατε με τον δικό σας…
Τρομερή ιστορία…!
Άμα θέλει…!