Χρόνης Μίσσιος – Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται
Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας…
“Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σαν μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστο μ’ αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξανα-υπάρξουμε ποτέ.
Και μεις τι κάνουμε, ρε αντί να τη ζήσουμε;
Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την…
Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες, πως είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πως να οργανώσεις τα συναισθήματα…
Έτσι, μ’ αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;
Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο και πάλι φτου κι απ’ την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας…
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δεν θα ‘ρθει ποτέ…
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…
Για να πάμε που;
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δεν δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχθές απ’ την ταράτσα για να μην πεθάνει.
Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: “Χους ει και εις χουν απελεύσει”. Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια…“
Χρόνης Μίσσιος (1930-2012) συγγραφέας.
Πηγή: trickmetreatme.tumblr.com
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
ΌΠΩΣ ΈΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑΠΕΙ,
ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΝΤΙΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ Η ΆΠΟΨΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΨΥΧΟΛΟΓΩΝ(ΚΙ ΌΧΙ ΜΟΝΟ)!..
ΕΙΤΕ ΖΕΙΣ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΥΧΑΙΑ ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΕΛΕΞΕΣ, ΣΕ ΤΥΧΑΙΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ(ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕ ΒΓΑΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΔΙΚΙΑ ΣΕ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ “ΆΤΥΧΟΥΣ” ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ),
ΕΙΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ(ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΕΣ Ή ΌΧΙ ΠΡΙΝ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ),
ΕΙΤΕ ΕΑΝ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΣΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ(ΆΠΟΨΗ ΆΘΕΩΝ),
ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΣ, ΓΛΕΝΤΗΣΕΣ, ΤΑΞΙΔΕΨΕΣ, ΛΑΤΡΕΨΕΣ ΤΗ ΦΥΣΗ ΚΤΛ,
ΟΥΤΕ ΕΣΥ ΘΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΕΝΟΧΕΣ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΓΙ’ ΑΥΤΟ,
ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΊΣΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΚΑΛΟ Ή ΚΑΚΟ ΠΡΟΞΕΝΗΣΕΣ ΣΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΣΟΥ!…
ΔΙΩΞΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΗΛΙΘΙΟ ΥΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΟΥΣΙΟ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ
ΤΟΥ “ΦΕΥΓΕΙ Η ΖΩΗ-ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗ ΧΑΡΗΚΑ”,
ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΡΟΝΤΙΑ ΝΑ ΠΑΛΙΜΠΑΙΔΙΖΟΥΝ ΜΑΝΙΩΔΩΣ!…
ΦΙΛΟΣΟΦΗΣΤΕ ΛΙΓΟ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ, ΡΕ!…
Μαρκ Τουαίην και Χρόνης Μίσσιος: ΚΟΙΝΟΣ ΠΑΡΑΝΟΜΑΣΤΗΣ Η ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
”Δεν επέτρεψα ποτέ στο σχολείο να αναμειχθεί στην εκπαίδευσή μου.” έφη Μαρκ Τουαίην και
”Χρόνης Μίσσιος: Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά, η οικογένειά του κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη και ο ιδιος δουλεύει σαν μικροπωλητής, με κασελάκι, στο λιμάνι.Το σχολείο το σταμάτησε στη Δεύτερη Τάξη του Δημοτικού λόγω Οικονομικής Ανέχειας…
Φυλακίζεται ως το 1953 και από το 1962 ζει εξόριστος στη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη. Ένα μόνο “διάλειμμα” ελευθερίας, μεταξύ 1962 και 1967, τον βρίσκει στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ, μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη και, στη συνέχεια, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜ. Στη φυλακή (Φυλακές Αβέρωφ, Κέρκυρας, Κορυδαλλού) πέρασε και το μεγαλύτερο διάστημα της απριλιανής δικτατορίας.
Την περίοδο της καθείρξεώς του μάλιστα Έμαθε Ουσιαστικά Ανάγνωση και Γραφή. Μέχρι και τον Αύγουστο του 1973 που αποφυλακίζεται (αμνηστία του Παπαδόπουλου) περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες, ως πολιτικός κρατούμενος. Με τη λογοτεχνία ασχολήθηκε σε μεγάλη ηλικία. Το πρώτο του βιβλίο “Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς…” (1985) δημιούργησε τόσο μεγάλη αίσθηση που τον καθιέρωσε από τους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του ως συγγραφέα στη συνείδηση κριτικής και κοινού. Ήταν ο συγγραφέας που μετέτρεψε την οδυνηρή πολιτική του εμπειρία σε ζωντανό λογοτεχνικό μύθο, καταγγέλλοντας τόσο τα βασανιστήρια και τους βασανιστές του όσο και τους κομματικούς γραφειοκράτες της Αριστεράς και τον δογματισμό τους.”
( https://www.news247.gr/politismos/vivlia/o-xronis-missios-sou-kanei-ena-mathima-zois-tha-einai-tria-lepta-pou-de-tha-xexaseis-pote/ )
ΚΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΑ: Ο Μαρκ Τουαίην ΔΕΝ ΔΙΩΧΘΗΚΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΑΓΩΝΙΟΥΣΕ ΠΑΝΤΑ:
”Μην πείτε στη μητέρα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο.”