Γράφει η Αριάδνη
Αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.
Μεγάλη αλήθεια! Δεν πα να προσπαθείς εσύ, να τρέχεις, να πέφτεις, να απογοητεύεσαι, να ξανασηκώνεσαι, να ξαναπροσπαθείς.
Εκείνο αν είναι να μην έρθει, δεν θα ‘ρθει!
Όλο και κάποιο θεματάκι θα παρουσιάζεται. Όλο και κάποια στραβή θα γίνεται. Όλο και κάποιο εμπόδιο θα βρίσκεται στο δρόμο σου, μικρό ή μεγάλο. Κι όσο εσύ, σαν άλλη Πατουλίδου, θα τα πηδάς τα εμπόδια ένα-ένα και θα φορτσάρεις, στο τέλος δεν θα πέφτει η Devers και θα μετράς άλλη μία ήττα.
Δεν ξέρω, ίσως τελικά για να πραγματοποιηθούν τα όνειρά μας και να γαληνέψει η ψυχή μας, θα πρέπει να συνωμοτήσει και λίγο το σύμπαν. Θα πρέπει να έχεις και λίγο την τύχη με το μέρος σου.
Ίσως. Ίσως πάλι η γαλήνη που αναζητάς να είναι προαπαιτούμενο. Ίσως να πρέπει πρώτα να αποκτήσεις εκείνη, βαδίζοντας σε έναν μοναχικό δρόμο χωρίς βοήθεια έξωθεν.
Μπορεί να χρειάζεται να συμπληρώσεις κι άλλα χιλιόμετρα εντός σου αναζητώντας, αναγνωρίζοντας και αντιμετωπίζοντας τους δαίμονές σου.
Να δώσεις κι άλλες σκληρές μάχες μέχρι να καταφέρεις να τους νικήσεις όλους. Όλους, υπερβολή. Τους περισσότερους, όσους περισσότερους μπορείς τουλάχιστον.
Και ενδεχομένως, αν κάποια στιγμή καταφέρεις να πας τον εαυτό σου ένα-δυο βηματάκια παραπέρα, τότε όλα τα υπόλοιπα να συμβαίνουν εύκολα κι αβίαστα. Να μη χρειάζεται να τρέχεις, να πέφτεις και να ματώνεις.
Ίσως τότε όλα να έρχονται και να “κουμπώνουν” από μόνα τους σαν να ήταν από πάντα εκεί, σαν να είναι αυτή η μοναδική τους θέση. Ίσως.