Να βλέπεις πέρα από την σαρανταπληγιασμένη σου ψυχή… να δίνεις τις μάχες σου απομακρύνοντας τις ανθρωπόμορφες ύαινες που θέλουν να σε κατασπαράξουν…
Αγώνας η ζωή, κι εσύ αγωνίστρια/αγωνιστής στο στίβο της …
Καλλιόπη
Συγχώρα με, Θεέ μου,
που δεν αφέθηκα να γίνω βορράς για τα θηρία που ολημερίς τριγύρναγαν ζητώντας ακόρεστα να χορτάσουν την πείνα τους με μένα.
Που δεν παρέδωσα τη σάρκα μου προς ακόνισμα των οδόντων τους.
Που δεν παρέδωσα το αίμα μου προς ανακούφιση των διψώντων.
Συγχώρα με, Θεέ μου.
Που δεν άφησα να μου κάνουν ό,τι έκαναν στον Υιό σου.
Που αρνήθηκα να γίνω ομοίωμά Του.
Δίχως χέρια για ν’ αγκαλιάζω.
Δίχως πόδια για να στέκομαι και να παραστέκομαι.
Και με μια καρδιά σαρανταπληγιασμένη και πιο βασανισμένη απ’ το ξεσκισμένο σώμα Του.
Συγχώρα με, Θεέ μου, που δε με εγκαταλείπω.
Ελένη Καρβουνάρη
τέλειο.. Μας συγχωρεί… όταν αποφασίσουμε να γίνει το θέλημα ου στις ζωές μας.. να του παραδοθούμε όπως θέλει.. να βάζουμε την ζωή μας στον Χριστό.. και όχι τον Χριστό στις βολεμενες μας ζωές .. ματαιοι οι αγώνες και λέμε γιατί δεν μπορώ.. ; δεν θέλουμε.. είναι αυτό το εγώ.. και ο κακός εαυτός μας.. τα θηρία που ταΐζαμε ευτυχία τόσα χρόνια.. που για να τα σκοτώσεις θέλει μεγάλο πόλεμο.. και με την βοήθεια του όταν του παραδοθούμε.. ειλικρινά.. και με ανιδιοτέλεια.. πρώτα να τον γνωρίσουμε.. και ύστερα να τον αγαπήσουμε.. εξώλης της καρδίας και εξώλης της διάνας μας.. είναι το φάρμακο που υπερπήδα τους εχθρούς μας.. με όσο αγώνα μπορεί η κάθε ξεσκισμένη ψυχή..