Συντάκτης: Μένια Ντελαβέγκα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Ο χαμός του κατοικίδιού σου είναι σαν ανθρώπινη απώλεια
Προβολές:395
Δεν έχεις κάποιον να σε περιμένει μετά τη δουλειά, κανέναν να σ’ ακούσει. Κανέναν να σου συμπαρασταθεί μ’ ένα χάδι όταν μαζεύεις τα κομμάτια σου. Κανέναν να σε περιμένει πίσω απ’ την πόρτα μετά από μια κουραστική μέρα όλο ανυπομονησία.
Κανέναν να βγεις έξω μια βόλτα -έστω για δέκα λεπτά- και με μια βλακεία του να σε κάνει να γελάσεις. Για ποιον μιλάμε τώρα, δεν κατάλαβες.
Για άνθρωπο ή ζώο; Ο χαμός είναι ο ίδιος.
Πονάει και ο πόνος έχει μέσα του ένα τεράστιο κενό…ένα κενό γεμάτο θλίψη…
Κάποια μέρα, θ’ αποδεχθείς την απώλεια και το κενό… όταν θα έχουν στερέψει τα δάκρυα κι η καρδιά θα έχει πετρώσει…
Καλλιόπη
Ναι, και σε ποιον δεν κοστίζει να χάσει ένα πολύτιμο πρόσωπο απ’ τη ζωή του; Σ’ όλους έχει συμβεί και δυστυχώς θα ξανασυμβεί. Το θέμα είναι κατά πόσο κοστίζει ο χαμός· όταν αυτό το πρόσωπο είναι κάπως τριχωτό και δεν έχει βαλίτσες να πάρει φεύγοντας.
Είτε γιατί το σκότωσαν, είτε γιατί το ‘σκασε, είτε γιατί έφυγε από φυσικά αίτια ή απλά επειδή είναι τετράποδο και δεν ξέρει να πακετάρει ρούχα και κόκκαλα.
Ο χαμός ενός σκύλου ή μιας γάτας είναι εξίσου καταλυτικός στη ζωή σου, όπως ένας αντίστοιχα ανθρώπινος χαμός.
Κάποιοι θα το θεωρήσουν υπερβολή, άλλοι θα τ’ αμφισβητήσουν. Ίσως επειδή δεν το έχουν βιώσει. Το μόνο σίγουρο είναι, όσες ενστάσεις κι αν ακουστούν, ότι το σπίτι σου κι η ζωή σου αδειάζει.
Αν κάποιος άνθρωπος έχασε ποτέ το κατοικίδιό του και δεν ένιωσε τη ζωή του ν’ αδειάζει, σίγουρα δεν έχει τίποτα ανθρώπινο μέσα του παρά μόνο τα ζωτικά όργανα -που όπως φαίνεται δεν είναι σε λειτουργία.
Είναι εντελώς απάνθρωπο να μη νιώσεις την απώλεια του σκύλου σου ως ανθρώπινη. Τεκμηριωμένα τοποθετημένο κι όχι μιλώντας συναισθηματικά.
Το κατοικίδιό σου είναι αυτό το πλάσμα που σ’ ανέχεται όπως κι αν εμφανιστείς μπροστά του. Μουτρωμένος, ενθουσιασμένος, απογοητευμένος, αγουροξυπνημένος.
Έρχεται πάντα κατά πάνω σου χωρίς δισταγμούς. Να σ’ ακουμπήσει, να σε γλείψει, να σε μυρίσει, να χωθεί στην αγκαλιά σου.
Δε ζητάει πολλά, λίγο φαγητό και λίγο νερό. Αλλά αν είναι δίπλα σου, μπορεί να μη θέλει και τίποτα απ’ αυτά.
Πρόκειται για μια ανιδιοτελή σχέση αγάπης, που δεν έχει απώτερους ή κατώτερους σκοπούς. Δεν κρύβει εγωισμούς, δε ζητάει εκδικήσεις. Αρκείται σε μια βουβή συντροφιά που σηματοδοτεί κάθε μέρα της ζωής του.
Ο χαμός του στοιχίζει πολλά. Ίσως πολλά παραπάνω απ’ όσα μπορούν να διατυπωθούν.
Το να το χάσεις στο δρόμο, να στο δηλητηριάσουν άξεστα όντα, να γεράσει και ν’ αποφασίσει ν’ αποχωρήσει μόνο του, είναι λόγοι να βουτηχτείς στη θλίψη.
Ο λόγος είναι πως αυτόματα χάνεις την παρέα σου, το φιλαράκι σου, το σιωπηλό σου στήριγμα, την ακούραστη μηχανή αγάπης που ξάπλωνε στα πόδια σου.
Κανένα κακό συναίσθημα, καμιά πικρία ή απωθημένο. Μόνο στιγμές έχεις να θυμάσαι. Όχι λόγια, μόνο πράξεις ξεσκαρτάρεις στο μυαλό σου. Δε θυμάσαι ποτέ να σου έταξε κάτι και να σ’ απογοήτευσε. Σε αντίθεση με μια ανθρώπινη υπόσταση. Μόνο σου έδειχνε, σου εξηγούσε την αγάπη του. Πώς μπορείς μετά ν’ αξιολογήσεις έναν τέτοιο χαμό· ως πιο ανώδυνο απ’ αυτόν του ανθρώπου;
Δεν έχεις κάποιον να σε περιμένει μετά τη δουλειά, κανέναν να σ’ ακούσει. Κανέναν να σου συμπαρασταθεί μ’ ένα χάδι όταν μαζεύεις τα κομμάτια σου. Κανέναν να σε περιμένει πίσω απ’ την πόρτα μετά από μια κουραστική μέρα όλο ανυπομονησία. Κανέναν να βγεις έξω μια βόλτα -έστω για δέκα λεπτά- και με μια βλακεία του να σε κάνει να γελάσεις. Για ποιον μιλάμε τώρα, δεν κατάλαβες. Για άνθρωπο ή ζώο; Ο χαμός είναι ο ίδιος.
Ο πόνος δε χωράει μες στο σώμα σου. Μπορεί να μην έχει κινητό να του τηλεφωνήσεις· αυτός ο σκύλος ή εκείνη η γάτα που «έφυγε», αλλά κάποιο κρεβάτι σίγουρα έμεινε άδειο. Ίσως λίγο μεγαλύτερο, ίσως λίγο μικρότερο. Ίσως και στις δύο περιπτώσεις αυτό το κρεβάτι να ήταν στην αγκαλιά σου.
Η εξαφάνιση ενός σκύλου ή ο χωρισμός από μια σχέση κοστίζουν ακριβώς το ίδιο. Την ίδια συνήθεια αποκτάς μ’ οποιαδήποτε απ’ αυτές τις υπάρξεις. Τους ίδιους δεσμούς πλέκεις. Δεσμούς αλληλεξάρτησης. Η εξάρτηση κι η αγάπη δεν προϋποθέτουν ανθρώπινη φωνή για να θεμελιωθούν. Μπορεί ν’ αρκεστούν μ’ ένα γάβγισμα.
Άνθρωπος ή τετράποδο, φωνή ή ήχος, άγγιγμα ή κούρνιασμα, τα ‘χεις ανάγκη και τα δύο. Κι αν τύχει να χάσεις κάτι απ’ αυτά, χάνεις νόημα απ’ τη ζωή σου. Έτσι κι αλλιώς ίδια συστατικά έχουν τα δάκρυα που διώχνεις απ’ τα μάτια σου, ό,τι κι αν χάσεις απ’ τα δύο. Η καρδιά δε διαχωρίζει ράτσα και γένος για το πού θα χτυπήσει.
Στη μία περίπτωση η απώλεια έχει όνομα κι επίθετο. Στην άλλη έχει όνομα και δίπλα αντί επωνύμου, τον προσδιορισμό σου.
Εκεί ο κόμπος στο λαιμό έχει μεγαλύτερη θηλιά. Όχι μόνο γιατί είναι άμεσα συνδεδεμένο με σένα κι ό,τι χάρισες, αλλά γιατί ο αποχωρισμός σας δεν ήταν κανενός επιλογή.
Και δυστυχώς όση αγάπη διαθέτει ένα τετράποδο, άλλη τόση δύναμη του λείπει για να προασπιστεί τον εαυτό του.
Χωρισμός ή θάνατος, εξαφάνιση ή απώλεια πάντα η καρδιά χάνει ένα κομμάτι. Κι αυτό το κομμάτι πάντα πονάει το ίδιο.
Προβολές : 395
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΖΩΑ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Καταπληκτικό το άρθρο σας κυρία Καλλιόπη. Από παιδί μέχρι και σήμερα (45 ετών) έχω βιώσει την απώλεια κατοικιδίων (σκύλος) και ειλικρινά είναι μεγάλος πόνος. Πόση χαρά και πόση άδολη αγάπη δίνουν στην ψυχή μας αυτά τα καταπληκτικά πλασματάκια. Μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, μας γεμίζουν την ζωή με υπέροχες στιγμές, κάνουν την καθημερινότητά μας να αξίζει πραγματικά. Και πόση μα πόση θλίψη γεμίζει η καρδιά μας όταν πεθαίνουν. πραγματικά μεγάλο κενό στη ζωή μας. Και οι αναμνήσεις άπειρες και όμορφες. Πιστέψτε με αναγνώστες, όσοι δεν έχετε ζήσει με ζωάκι χάνετε κάτι πολύ σπουδαίο και μοναδικό. Γιατί το κάθε ζωάκι είναι ξεχωριστό με τη δική του χάρη και αγάπη. Αξίζει τον κόπο να το σκεφτείτε 2 φορές πριν αγοράσετε (κατά τη γνώμη μου να πάρετε αδέσποτο) ζώο ούτως ώστε να ΜΗΝ το αφήσετε μετά στο δρόμο. Είναι αμαρτία και εντελώς απάνθρωπο. Παρόλο που ο πόνος είναι μεγάλος με τον χαμό τους, αξίζει να ζήσετε αυτές τις μοναδικές στιγμές μαζί του, όσα χρόνια κι αν ζήσει.
Σε νοιώθω Μαρία μου, γιατί έχω συμβιώσει με δεκαπέντε σκυλουδάκια και καμία εικοσαριά γάτες…και γνωρίζω πολύ καλά πόσες πληγές ανοιξαν με τον θάνατό τους…
Με τον θάνατο του REX, ο πόνος έρχεται να προστεθεί στους άλλους θανάτους και βαραίνει πολύ…
Αγαπημένη μου Πόπη,τα έχω περάσει κι εγώ αυτά.Είχα έναν γατούλη όμορφο έξυπνο άνθρωπος σκέτος.Με κοιτούσε στα μάτια και ήξερε κάθε φορά πως νιώθω.Κάποιος (φιλόζωος) έριξε φόλες σε όλα τα ζωάκια της γειτονιάς!!Έτσι έχασα τον γατούλη μου.Έκανα πολύ καιρό να συνέλθω, πάρα πολύ καιρό.Πέντε χρόνια μετά πήρα μία σκυλίτσα.Είναι η παρέα μου παρόλο που μπαινοβγαίνει πολύς κόσμος στο σπίτι.Το σκυλάκι μου είναι πάντα εκεί. Κάθε βράδυ κοιμάται δίπλα μου στο χαλάκι με περιμένει να γυρίσω κάνει χαρές κλπ κλπ.Αλλού θέλω να εστιάσω όμως.Η σκυλίτσα μου κοντεύει 15 ετών ενώ το προσδόκιμο για την ράτσα της είναι 10 χρόνια.Ξέρεις γιατί?? Γιατί από τα 8 της χρόνια και μετά σταμάτησα τους εμβολιασμούς της.Είχα μιλήσει παλιά με έναν κτηνίατρο και μου το είπε ξεκάθαρα ότι όταν μεγαλώνουν τα σκυλιά πέφτει η άμυνα του οργανισμού τους και τα εμβόλια τους δεν είναι δοκιμασμένα γιαυτό παρουσιάζουν αρρώστιες.Ας κάνουν τον συνειρμό κάποιοι με τα σκευάσματα που μας υποχρεώνουν να κάνουμε.Θα πεθάνω από πείνα άμα χρειαστεί αλλά αυτό δεν θα το κάνω.Όπως λες μεγαλώνουμε και μεγαλώνουν και οι απώλειες.Πάντως όταν φύγει αυτό το ζωάκι δεν πρόκειται να πάρω άλλο ξανά.Σε φιλώ και μακάρι να μπορούσα να σε παρηγορήσω, αυτό μόνο ο χρόνος.
Βίκυ μου σ’ ευχαριστώ πολύ για την συμπαράστασή σου…
Ο REX, έπαθε λεισμανίαση… και ενώ είχε θεραπευθεί με την κατάλληλη αγωγή, ξανακύλησε και η εξέλιξή του ήταν πολύ γρήγορη, παρά το γεγονός ότι του έκανα ότι ήταν δυνατόν από πλευράς θεραπείας…η ευθανασία, ήταν μονόδρομος…
Ήρθε στο σπίτι μου μέσα σε μια αγκαλιά, κι έφυγε μέσα σε μια σακούλα…
Πάντα ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές…αλλά τα σημάδια είναι αυτά που δεν σβήνουν ποτέ…
Να είσαι καλά…
Εχασα η γατουλα μου από χρονιο νοσημα πολυ προσφατα. Στο σημειο του σπιτιού που ειχε τα μπολακια της, εχω βαλει τωρα αυτοκολλητα, ένα μεγαλο τριανταφυλλο και πεταλούδες.
Μιλησα με φιλοζωους, παραξενευτηκα που μου ειπαν πως καποιοι ανθρωποι μπορουν να παρουν καινουργιο ζωακι μολις 1 εβδομαδα μετά από την απωλεια του δικου τους ζωου.
Εγω δεν ειμαι έτσι, και νομιζω θα κανω μηνες να συνελθω.
Νιωθω το σπιτι ορισμενες φορες αδειο, και προσευχομαι στο Θεό να μην επιτρεψει να αισθανθώ αυτη τη θλιψη σε όλη της την έκταση.
Ηταν ενα πλασματακι αδεσποτο, και πανεξυπνο, που ήταν η μονη μου οικογενεια, η μονη μου παρεα.
Την ωρα που πεθαινε ζητησα βοηθεια απο γειτονες, οι πιο πολλοι δεν ανταποκριθηκαν, ειχαν κατι σημαντικοτερο να κανουν. Τη στιγμη εκεινη ημουν στο σπιτι ολομοναχη, χωρις τηλέφωνο (το ειχα πουλησει για να της παρω φαρμακα), χωρις μεταφορικό μεσο, χωρις έναν ανθρωπο να με αγκαλιασει και να κλάψω.
Μια γειτονισσα μονο από απέναντι μου σταθηκε, ήταν η μονη που καιρό τωρα ρωτουσε “τι κανει η γατουλα?” όταν με έβλεπε με το γατοφόρο στα χερια να περπαταω μεσα στη βροχη ολομοναχη, γιατι δεν μου ειχαν απομεινει χρηματα για ταξί και επρεπε να την παω για την επομενη νοσηλεια της.
Οι υπολοιποι γειτονες αδιαφοροι, πολλες φορες και κριτικοί (ότι η κλινικη που την πηγα δεν ήταν καλή, ότι οι γιατροι δε βοηθησαν).
Ειμαι κατα της ευθανασιας (όπως και κατά των τσιπαρισμάτων και των στειρωσεων), οπότε μολις χειροτερεψε την πηγα στην κλινική κι έφυγε (απ’ όσο μου ειπαν) με μυοχαλαρωτικά και ηρεμιστικά την επομενη μερα
Καποιοι καταλαβαν τον πόνο, καποιοι όχι, δεν πειράζει.
Για καποιους, ήταν απλά ένα γατί. Δε θα καταλαβουν, ό,τι κι αν τους πω.
Φυσικά και τα ζωα δεν ειναι ανθρωποι, αλλά δεν παυουν να ειναι μια γλυκα, μια παρηγοριά
ιδιαιτερα σημερα που οι άνθρωποι γυρω μας γιναν χειροτεροι από τα θηρία.
Ευχαριστω για την ωραια αναρτηση , δε μπορεσα να διαβασω όλο το κειμενο σας (θα ήταν πολύ βαρυ),
ωστόσο με έκανε να νιωσω πως δεν ειμαι μονη μου σε όλο αυτό.
Πως υπαρχουν κι άλλοι άνθρωποι για τους οποίους το ζωάκι τους υπήρξε ένας μικρός αλλά πολυτιμος σταθμός ζωής.
Να ειστε παντα καλά.
Όχι Μαρία μου, δεν είσαι μόνη… κι άλλοι περνούν όσα εσύ, κι άλλοι πονάνε όπως εσύ…
Να ειστε καλά, καταλαβαινω πως το αναρτησατε με αφορμη την απωλεια και του δικου σας ζωου.
Ειμαστε πολλοι, ναι, κανεις δεν ειναι μονος του 🙂
Θα περασει κι αυτό, κυρια Σουφλή.
Σας ευχομαι κάθε καλό και γρηγορη ανακουφιση από τον πόνο.
Να είσαι καλά, Μαρία μου… καλή ανακούφιση και σ’ εσένα…