Τα δόντια σφιγμένα, τα άκουγες σχεδόν να τρίζουν, τα μάτια βουρκωμένα με ένα δάκρυ έτοιμο να κυλήσει στο σκαμμένο από τον ιδρώτα της δουλειάς χρόνια τώρα, πρόσωπο του: «Θα το παλέψουμε παλικάρι μου, θα τα φτιάξουμε από την αρχή» έλεγε στο γιό του ο Σωτήρης, βλέποντας τα αγροτικά μηχανήματα δεκάδων χιλιάδων ευρώ, από την περιφέρεια όπου τα είχε αφήσει να έχουν βρεθεί αναποδογυρισμένα στην αυλή του σπιτιού του.

«Αρκεί ΕΝΑΣ πολιτικός με παντελόνια να μας διαβεβαιώσει πως αν τα ξαναστείσουμε δεν θα έρθει ένα καινούργιος Ντάνιελ ή Ιανός να μας τα ξαναπάρει σε δύο ή τρία χρόνια»

Ο Σωτήρης όπως και εκατοντάδες άλλοι κάτοικοι του Κεραμιδίου, άνθρωποι αξιοπρεπείς, δουλευταράδες που επενδύσανε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και κρατήσανε το χωριό ζωντανό, βλέπουν τώρα τα σπίτια τους που μέχρι πριν τρεις μέρες φαινόταν μόνο οι καμινάδες και οι στέγες, μέσα στη λάσπη και προσπαθεί να δώσει ο ένας τον άλλο κουράγιο… : Οσο και να κλάψεις, δεν θα αλλάξει τίποτα, εμείς να είμαστε καλά να το ξαναφτιάξουμε».

«Να μείνω εδώ αν κάνω τι; Να γίνουν αντάρα… θα φύγω και δεν θα ξαναπατήσω» έλεγε ένας άλλος συγχωριανό τους….

Αν εξαιρέσεις κανείς καμιά 20αρια σπίτια που ήταν στις αρχές του βουνού και θύμιζαν πως κάποτε υπήρχε χωριό, το υπόλοιπο είναι βομβαρδισμένο τοπίο: «Βιετνάμ», είπε ο Νικος «κι έχουμε και το κράτος να μας κοροϊδεύει, οι αλήτες. 6.000 δεν φτάνουν ούτε να το καθαρίσω, όλη η ζωή μου είναι αυτό το σπίτι, να μην πατήσει εδώ κανείς τους, άχρηστοι είναι, όπως σου λέω να τα γράψεις».

Μπορεί τα παραπάνω να είναι της πρώτης μέρας του θυμού… όμως αυτό που σίγουρα θα πρέπει να κρατήσει κανείς, είναι πως το Κεραμίδι όπως το ήξεραν… έσβησε από τον χάρτη.