16 χρόνια από την τραγωδία της συντριβής του αεροσκάφους της «Helios». Τότε που πάγωσαν οι ψυχές μας...
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΝΗΜΗΣ
Σταματά ο νους και το χέρι, μπορεί να κρατά το μολύβι, οι σελίδες μπορεί να γεμίζουν, αλλά η ψυχή, μένει παγωμένη… και παγωμένη παραμένει για χρόνια… ίσως γιατί εκεί πάνω, στο Μαύρο Βουνό Γραμματικού, οι εικόνες πάγωσαν τον χρόνο… τη σκέψη… την ψυχή…
Γράφει η Καλλιόπη Σουφλή
«Αχ χελιδόνι μου, πώς να πετάξεις,
Σ’ αυτόν τον μαύρο τον ουρανό
Αίμα σταλάζει το δειλινό
και πώς να κλάψεις, και πώς να κλάψεις,
αχού καρδούλα μου…»
Στην πιο τραγική, την πιο συγκλονιστική στιγμή, όχι μόνο της δημοσιογραφικής μου πορείας, αλλά και ολόκληρης της ζωής μου, στη θέα της ουράς του μοιραίου αεροσκάφους, με τον… Ήλιο λαβωμένου και γερμένο στο έδαφος, λύγισα…
Το σιδερένιο χελιδόνι, απομεινάρι μιας άλλης στιγμής, κείτεται τσακισμένο στην αρχή της χαράδρας.
Γύρω μας, συντρίμμια παντού… σε κάθε μας βήμα…
Μάρτυς μου ο Θεός, αυτή η εικόνα που τόσες φορές έχω δει στην τηλεόραση, δεν είχε καμιά σχέση μ’ αυτά που ζούσα εκείνες τις ώρες…
Η φρίκη ολόγυρα… τα λόγια παγώνουν… το ίδιο και οι σκέψεις… νεκρώνεις…
Τόσες μέρες έχουν περάσει, κι ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε από τα μάτια μου…
Τόσες μέρες και τόσες νύχτες όμως, στοιχειώνουν οι εικόνες στη σκέψη μου, που δεν μπορεί να χωρέσει τόση τραγωδία…
Πρώτη φορά που μύρισα την καμένη ανθρώπινη σάρκα, ανάμικτη με κάτι… απροσδιόριστο…
Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, σου στερούσε το οξυγόνο…
Μια πυρκαγιά που ξεκίνησε από το βάθος της χαράδρας, εκεί που βρίσκονταν σχεδόν όλα τα πτώματα…
Μια πυρκαγιά, από ένα απομεινάρι αεροσκάφους, που ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΤΑΛΑ ΚΗΡΟΖΙΝΗΣ.
Μια πυρκαγιά, που έπρεπε να σβήσει τα τεκμήρια της ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑΣ.
Γιατί ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑ ήταν κι αυτή… όπως και στο ΜΑΤΙ.
Σταματά ο νους και το χέρι, μπορεί να κρατά το μολύβι, οι σελίδες μπορεί να γεμίζουν, αλλά η ψυχή, μένει παγωμένη… και παγωμένη παραμένει για χρόνια… ίσως γιατί εκεί πάνω, στο Μαύρο Βουνό Γραμματικού, οι εικόνες πάγωσαν τον χρόνο… τη σκέψη… την ψυχή…
Τίποτα πια δεν θα είναι όπως πρώτα… ΤΙΠΟΤΑ.
Οι ζωές όλων όσων βρεθήκαμε από την πρώτη στιγμή εκεί πάνω στο ΜΑΥΡΟ ΒΟΥΝΟ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ, ανατράπηκαν για πάντα.
Οι ψυχές μας έγιναν ένα κομμάτι ατσάλι και είναι αμφίβολο αν ποτέ αυτό τ’ ατσάλι γίνει θρύψαλα και ξανανοιώσουμε συναισθήματα όπως πριν…
Καλύπτω τα γεγονότα, αμέτρητα εικοσιτετράωρα, αλλά μοιάζει να μην είμαι εγώ…
Σαν κάποιος άλλος να βλέπει τη φρίκη με τα δικά μου μάτια, σαν κάποιος άλλος να περπατά με τα δικά μου πόδια, σαν κάποιος άλλος να νοιώθει τη μυρωδιά του θανάτου τριγύρω…
Μαυροφορεμένες φιγούρες των συγγενών στο τρισάγιο… βουβό το κλάμα… παγωμένες οι εκφράσεις… δεν χωράνε το μυαλό και οι ψυχές τόση ανείπωτη τραγωδία…
Μάτια απλανή… χωρίς δάκρυα… στέρεψαν κι αυτά, μπροστά σ’ αυτή τη συμφορά…
Πώς να την περιγράψεις;
Περιγράφεται ο θάνατος και μάλιστα ΑΥΤΟΣ ο θάνατος;
Πολύβουο το ανθρώπινο μελίσσι γύρω μου, όλες αυτές τις μέρες που ανεβαίνω στον τόπο του μαρτυρίου και της ανείπωτης συμφοράς.
Πρόσωπα άγνωστα, που έγιναν γνωστά… ο φαντάρος… ο πυροσβέστης… ο ΕΜΑΚίτης… ο αστυνόμος… ο δημοσιογράφος…
Βουβοί κι αυτοί…
Ο Αντώνης από τον ΑΝΤΕΝΝΑ, ο Χρήστος από τον ALPHA, ο Γιώργος από το MEGA, o Pier από την Γαλλία, ο Νίκολας από την Αγγλία, ο Τζιάννι από την Ιταλία… όλα τα μεγάλα ξένα κανάλια, εκεί…
Βουβοί … παγωμένοι όπως κι εγώ…
«Θα περάσει πολύς καιρός για να κλάψεις… για να ξεσπάσεις», μου είπε ο Πιέρ, που μοιράστηκε μαζί μου, ένα μπουκάλι νερό…
«Στο Ιράκ να δεις φρίκη», μου είπε ο Νίκολας, ο δημοσιογράφος από το Αγγλικό κανάλι…
«Δεν το αντέχω», τους είπα.
«Θα το αντέξεις», μου απάντησα και οι δυο …
«Η δουλειά μας, είναι σκληρή. Θέλει αντοχές, που κάποιοι άλλοι, δεν τις έχουν. Όποιος νομίζει πως η μάχιμη δημοσιογραφία, γίνεται στα γραφεία, είναι βαθιά νυχτωμένος», συμπλήρωσε ο Πιέρ.
Κι άντε να συγκριθείς με πολεμικούς ανταποκριτές… άνιση η σύγκριση…
Εκείνη την ώρα, διάλεξε το κινητό μου να κτυπήσει… ήταν η σύνδεση με το ΡΙΚ.
Άκουγα το τηλέφωνο να κτυπά, ανάμεσα στο πλήθος των αστυνομικών, των πυροσβεστών και των φαντάρων, ανάμεσα στον κόσμο από τα διπλανά χωριά που ανέβαιναν σαν λεφούσι, ανάμεσα στη φρίκη και στην μυρωδιά του θανάτου και δεν τολμούσα να το σηκώσω.
«Answer» (απάντησε), μου είπε ο Νίκολας κι η φωνή του ήταν σκληρή… κι εγώ συνέχισα να κοιτάζω παγωμένη το κινητό να κτυπά…
«Είναι από το ΡΙΚ», τους είπα ψιθυριστά… σαν να μην μπορούσε να βγει η φωνή μου…
Ο Πιέρ, μου το πήρε από το χέρι, πάτησε το κουμπί και το έβαλε στο αυτί μου…
-«Answer», μου είπε για δεύτερη φορά, και η φωνή του, ήταν επιτακτική…
«You are a reporter», μου είπε σκληρά και με τράνταξε από τους ώμους…
Η φωνή του συναδέλφου Χρήστου Πάσσιου από το ΡΙΚ, ακουγόταν σαν καμπάνα θανάτου στο μυαλό μου.
Οι ερωτήσεις έπεφταν καταιγιστικές… τα δευτερόλεπτα, μου φάνηκαν αιώνες…
Απαντούσα εγώ, ή κάποιος άλλος, άραγε;
Κι όμως ήταν η φωνή μου… έτσι όπως δεν την είχα ξανακούσει ποτέ…
Όταν έκλεισα το τηλέφωνο, ένοιωσα μια βουβή αγκαλιά να με τυλίγει…
Ήταν ο Πιέρ και ο Νίκολας, που μοιράζονταν μαζί μου, με τον δικό τους τρόπο και τα δικά τους συναισθήματα απ΄ την τραγωδία που εξελισσόταν μπροστά μας…
Με μια διαφορά… αυτοί, δεν είχαν κατέβει στην χαράδρα… δεν είχαν δει αυτά που είχα δει εγώ…
Δεν είχαν κοιτάξει κατάματα τον θάνατο σε 121 πρόσωπα… δεν είχαν δει τα πτώματα… ούτε τα κομμένα παιδικά κεφαλάκια κρεμασμένα σε κλαδιά… πεταμένα πάνω στις πέτρες… εικόνες φρίκης, που δεν μπόρεσα… δεν θέλησα ν’ αποτυπώσω στην φωτογραφική μου μηχανή… το θεώρησα ιεροσυλία…
Όχι… δεν υπάρχουν λόγια για να τα περιγράψεις…
Μόνο μια προσευχή…
«Θεέ μου, πάγωσέ μου την ψυχή και το μυαλό, για ν’ αντέξω τόση φρίκη… τόσο θάνατο»…
Κι Εκείνος, άκουσε την κραυγή μου… κι από τότε, πάγωσε η ψυχή μου…
Ζω,κινούμαι, αναπνέω, γράφω, αλλά η ψυχή είναι παγωμένη…
Ξανάδα τους συναδέλφους δημοσιογράφους, και τις επόμενες μέρες… ένα νεύμα… ένα πικρό χαμόγελο… μια βουβή αγκαλιά… τα λόγια δεν βγαίνουν απ’ τα χείλη μας..
Μιλώ με τους πρώτους αυτόπτες μάρτυρες…
Οι φωνές τους, τρέμουν… Κάποιο δάκρυ κυλά… ως εδω… ένα δάκρυ, που δεν γίνεται λυγμός…
«Δεν έχω ξεσπάσει ακόμα», μου λένε… τους καταλαβαίνω…
Η φρίκη, στοιχειώνει μέσα μας… κι οι εικόνες, μπλοκάρουν το μυαλό και την ψυχή μας…
Από κείνη τη μέρα, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο στη ζωή μου… ο καθρέπτης της μέχρι τότε ζωής μου, έσπασε… έγινε θρύψαλα…
Οι εφιάλτες, έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της… κι ο ύπνος μου ουρλιαχτό…
Πέρασαν δεκάξι χρόνια από τότε… οι εφιάλτες λιγόστεψαν, αλλά υπάρχουν νύχτες που ακόμα ξυπνώ μουσκεμένη στον ιδρώτα και στον τρόμο…
Σταμάτησα να ονειρεύομαι… έπαψα να σχεδιάζω…
Όλη η ζωή μας συντρίμμια, ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ.
Τα λόγια του τραγουδιού, δεν λένε να φύγουν από το μυαλό μου…
Λόγια μπερδεμένα με εικόνες… από κείνη τη μοιραία μέρα της 14ης Αυγούστου 2005…
«Αχ χελιδόνι μου, πώς να πετάξεις,
Σ’ αυτόν τον μαύρο τον ουρανό
Αίμα σταλάζει το δειλινό
και πώς να κλάψεις, και πώς να κλάψεις,
αχού καρδούλα μου…»
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΜΙΣΕΜΟ…
Καλλιόπη Σουφλή
ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ HELIOS : ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ
Γράφει η Καλλιόπη Σουφλή
Όταν ο απέραντος πόνος γίνεται ποίημα, και το ποίημα γίνεται τραγούδι, τότε τίποτα δεν ξεχνιέται.
Η αεροπορική τραγωδία της HELIOS, που στοίχισε 121 ψυχές, εκεί, στο Μαύρο Βουνό Γραμματικού, έμελλε να στοιχειώσει τις ζωές αυτών που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους.
Έμελλε να στοιχειώσει τις ζωές όσων βρεθήκαμε από τις πρώτες σχεδόν στιγμές κι αντικρύσαμε εικόνες που χαράχτηκαν με ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ ΣΗΜΑΔΙΑ στις ψυχές τους.
Κάποιων οι ζωές άλλαξαν, κι ας μην γνώριζαν κανέναν από τους νεκρούς.
Έντεκα χρόνια μετά από εκείνη την τραγική μέρα της 14ης Αυγούστου 2005, οι μνήμες μένουν αλώβητες και σέβονται τους νεκρούς.
Η Δέσπω Κόνιζου – Λοϊζιά, θεατρική συγγραφέας από την Κύπρο, σ’ εκείνο το μοιραίο αεροσκάφος, είχε δυο δικούς της ανθρώπους.
Τον πόνο της, τον έκανε ποίημα και τους στίχους του, τους μελοποίησε ο Σάββας ο Πέτρου.
Το τραγούδησε ο Ρόδος Ρόδης.
“ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ”, ο τίτλος του.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα τραγούδια της Δέσπως, που έγραψε για κείνη την τραγωδία, θα παίζουν στο cd, για να μου θυμίζουν, ότι ακόμα και οι “ήλιοι” προσγειώνονται λαβωμένοι στο έδαφος, σκορπίζοντας τον θάνατο, τον πόνο, την απόγνωση.
Μόνη ελπίδα, “ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ”
Γραμματικό
Οδοιπορικό – προσκήνυμα στο «Μαύρο Βουνό»
Η Δέσπω Λοϊζιά στο χώρο της Αεροπορικής Τραγωδίας
Σκεπτόμουν πώς να φτιάξω το αποκλειστικό ρεπορτάζ από την επίσκεψη της Κύπριας θεατρικής συγγραφέως Δέσπως Κόνιζου Λοϊζιά, της γυναίκας που με τους στίχους της τραγούδησε τον πόνο, τη φρίκη, την απόγνωση, τα χιλιάδες αναπάντητα «ΓΙΑΤΙ» στην τραγωδία που μαυρόντυσε την πατρίδα της.
Από τη μέρα που τη γνώρισα, από τότε που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν, τότε που μου πρωτόστειλε το δικό της κείμενο για τη χωματερή που η Ελληνική Κυβέρνηση προτίθεται να κατασκευάσει στο Μαύρο Βουνό Γραμματικού, εκεί που ‘ναι διασκορπισμένα τα ανθρώπινα κορμιά και μέλη των θυμάτων της αεροπορικής τραγωδίας, η μοίρα μου, δέθηκε με τη δική της.
Το περίμενα αυτό το ταξίδι της Δέσπως.
Ένα ταξίδι – προσκήνυμα, εκεί που γράφτηκε η τραγωδία παραμονή της Παναγίας.
Ήταν μια δέσμευση δική μου, να την πάω εκεί, και όταν ήρθε στην Ελλάδα και ανεβήκαμε κει πάνω με τον αείμνηστο σύζυγό μου, παρέα με τις γυναίκες του Γραμματικού και δύο τρεις φίλους, τον Χριστόφορο, τη Μάγδα, τη Δώρα, τον Άγγελο, την άφησα να σεργιανίσει ανάμεσα στα συντρίμμια και στα προσωπικά αντικείμενα των θυμάτων πούναι ακόμη εκεί για να θυμίζουν την μοιραία πτήση που γράφτηκε με τις ζωές 121 αθώων ψυχών, θυσία στο βωμό του Χρήματος, Της Αλαζονείας και της Ανευθυνότητας.
Μαζί μας, και ο δημοσιογράφος του ALPHA, Γιώργος Σμυρνής, που ετοίμασε το οδοιπορικό της αεροπορικής τραγωδίας, μέσα από το ανθρώπινο συναίσθημα και το ‘δεσε με τα ποιήματα της Δέσπως, που μελοποιήθηκαν από τον Κύπριο συνθέτη Σάββα Πέτρου και ακούστηκαν λίγες μέρες πριν στην ραδιοφωνική εκπομπή του.
Αφήνω τη Δέσπω να γράψει το ρεπορτάζ αυτό, γιατί εκείνη έζησε με το δικό της τρόπο το οδοιπορικό της τραγωδίας στο Μαύρο Βουνό Γραμματικού.
Εκεί που είναι θαμένα τα δικά της συγγενικά πρόσωπα.
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΒΟΥΝΟ
Δέσπω Κόνιζου – Λοϊζιά
Θεατρ. Συγγραφέας / Στιχουργός
Συγγενής θυμάτων
“Ο φιδωτός στενός δρόμος ανηφόριζε για το Γραμματικό. Μαζί του ανηφόριζε κι η αγωνία μου.
Επιτέλους, επτά ολόκληρους μήνες μετά θα πατούσα στο Μαύρο Βουνό.
Το Βουνό που στέγασε μια ανείπωτη τραγωδία, που φυλάει στα σπλάχνα του κομμάτια από τον ξάδελφο, την ξαδέλφη μου, τα παιδιά.
Η σκέψη μου σταμάτησε στα παιδιά. Άθελά μου σιγοψιθύρισα τους στίχους:
Ήταν παιδιά, μικρά παιδιά, ροδόσταμο το χείλη
Ήταν παιδιά, μικρά παιδιά, τριαντάφυλλα τ΄ Απρίλη
Φτάσαμε στο χωριό. Σπίτια σπαρμένα σ΄ ένα πανέμορφο ολοπράσινο τοπίο.
Άνθρωποι απλοϊκοί, ήμεροι.
Η σκέψη μου γυρίζει πίσω.
Άραγε πως αντέδρασαν εκείνη την Κυριακή;
Τη μαύρη Κυριακή που η λαμπράδα του τοπίου σκεπάστηκε από πυκνό καπνό και ο αέρας βάρυνε από καμένες σάρκες και πευκόφυλλα;
Ζητώ από την Καλλιόπη (ιδιοκτήτρια – εκδότρια – δημοσιογράφο) και τον σύζυγό της Γιάννη, τους αγαπημένους φίλους μου των «Αττικών Νέων», να μου περιγράψουν τις σκηνές που εξελίχθηκαν.
Αρχίζουν να μιλάνε, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, όμως για μένα έχει ανοίξει πλέον η αυλαία.
Στήνω το δικό μου σκηνικό και παρακολουθώ τα τεκτενόμενα:
Ένα λεφούσι από ψυχές ανταριασμένες, ξεχύνεται στο στενό δρομάκι. Παντού φωνές ανάμεικτες μ΄ ερωτηματικά.
Τα πυροσβεστικά και στρατιωτικά οχήματα στριγκλίζουν σαν δαιμονισμένα.
Ζητούν από τον κόσμο να μεριάσει.
Οι δημοσιογράφοι τρέχουν έχοντας στον ώμο κάμερες, κι όλοι μαζί ν΄ ανηφορίζουν καταϊδρωμένοι.
Έπεσε αεροπλάνο, έπεσε αεροπλάνο. Μονάχα αυτό ακούγεται, κι οι άνθρωποι ανεβαίνουν, ανεβαίνουν και σιωπούν μπροστά στο δέος για το τι θα δουν.
Μαύρη Κυριακή.
Που κλάψαν ξένοι και δικοί λες κι ήταν ένας.
Μαύρη Κυριακή,
Που απ΄ το καμάκι σου δεν ξέφυγε κανένας.
Χάραξες βαθειά, με ανεξίτηλο σημάδι την ψυχή μου.
Μαύρη Κυριακή.
Και η σκιά σου έχει γίνει πια δική μου.
Έχουμε αφήσει πίσω μας το Γραμματικό, τώρα ο δρόμος έχει στενέψει πιο πολύ, το ίδιο κι η ψυχή μου.
Τα δάχτυλά μου έχουν παγώσει.
Είμαι στο Μαύρο Βουνό.
Στην πλαγιαδίτσα που προσπερνάμε τα αγριολούλουδα έχουν στρώσει ένα μαβί χαλί πάνω απ΄ το πράσινο χορτάρι.
Η σκέψη μου και πάλι με παιδεύει.
Άραγε, ΕΚΕΙ, φύτρωσαν αγριολούλουδα;
Δεν προλαβαίνω ν΄ απαντήσω.
Το αυτοκίνητο έχει σταματήσει.
Μπροστά μου υψώνεται ο μεγάλος ξύλινος σταυρός.
Ακοίμητος φρουρός, προστάτης σύντροφος.
Στη βάση του δεκάδες ξηραμένες ανθοδέσμες, απομηνάρια της αγάπης άλλων συγγενών.
Τα δάκρυά μου τρέχουν ασταμάτητα καθώς ανακαλύπτω τις φωτογραφίες μισοκρυμμένες κάτω από τις ανθοδέσμες.
Παιδιά, φίλοι, ανδρόγυνα και σε περίοπτη θέση ο Ανδρέας.
Ένα παλληκάρι
στην αγκάλη του έχει πάρει
όλα τα πουλιά
ψάχνοντας τη ρότα
για του ονείρου τους την πόρτα
να ξανάβρουν τη μικρή, την ποθητή
Δεντρογαλιά
Τα χέρια μου τρέμουν καθώς προσπαθώ να γεμίσω το καντηλάκι, κι ένα χέρι παχουλό και ροζιασμένο αρπάζει τον καρπό μου και με στηρίζει.
Η κίνηση αυτή μ΄ επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Γύρω μου είναι αρκετές γυναίκες του Γραμματικού, με πρώτη και καλύτερη τη Δώρα.
Είναι οι γυναίκες που ανηφορίζουν κάθε τόσο ν΄ ανάψουν το καντήλι και να θυμιατίσουν.
Είναι οι γυναίκες που δεν γνώριζαν κανένα από τα θύματα κι όμως αισθάνονται μανάδες όλων.
Είναι οι γυναίκες που καλημερίζουν και καληνυχτούν τις ψυχές τους.
Άναψα το καντήλι, θυμιάτισα και κατηφόρησα προς το φτερό.
Κοιτόταν θρυμματισμένο όπως τα όνειρα όλων, νεκρών και συγγενών.
Αισθάνθηκα την ανάγκη να μείνω μόνη μου. Προχώρησα κατά την ουρά.
Κρύφτηκα πίσω της, άφησα ξανά τα δάκρυά μου να κυλήσουν προστατευμένη από άλλα ανθρώπινα βλέμματα.
Ποιος θα υφάνει τον καημό
τον πόνο ποιος να πλέξει
χωρίς εν΄ αναστεναγμό
δίχως να πει μια λέξη
Ξαφνικά οι στίχοι που είχα γράφει έπαιρναν άλλη διάσταση στο μυαλό μου, ζωντάνευαν.
Δύο μονοκινητήρια αεροπλάνα έκαναν την εμφάνισή τους στον ουρανό.
Σύμπτωση;
Ίσως.
Μπορεί και περιπολία.
Προχώρησα πιο κάτω, παντού καμένα ξερόκλαδα, μα στη βάση τους δειλά – δειλά ξεπρόβαλαν μικρά μαβιά και κίτρινα αγριολούλουδα.
Ψυχανεμίστηκα.
Ναι, όλα συνεχίζουν την πορεία τους.
Η φύση μέσ΄ από ένα κύκλο απίστευτης αρμονίας υφαίνει ξανά τη ζωή.
Το μυαλό μου, που συνεχίζει να παίζει παιχνίδια, προβάλλει μπροστά μου τους τρεις αγνοούμενους, κι΄ εγώ σαν αυτόματο ψιθυρίζω τον στίχο τους
Μ΄ ένα σταυρό την στάχτη σου προικίσανε
το όνομά σου και ενθάδε κοίτε
μα κάποιοι να δεχτούνε δεν θελήσανε
πως το βουνό πια τώρα κατοικείτε
Τα βήματά μου με ξαναφέρνουν στο σταυρό εκείνο τον τεράστιο απέριττο φύλακα.
Τα μάτια μου καρφώνονται στο κάδρο που τον κοσμεί.
Αισθάνομαι όμορφα που κάποιοι δικοί μου στίχοι απαλύνουν τη μοναξιά τους.
Κάθομαι σε μια πέτρα, παίρνω χαρτί και μολύβι και ξαναγράφω το ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Ο δημοσιογράφος του «Άλφα» Γιώργος Σμυρνής, με πλησιάζει και με ρωτά, ποια η διαφορά του στίχου στο σταυρό μ΄ αυτόν που γράφω.
Η απάντηση είναι άμεση.
Εκείνος είναι ο ύμνος γι΄ αυτούς που χάθηκαν.
Αυτός, η ιαχή για μας που ζούμε.
Ναι, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ μια τέτοια τραγωδία, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ τόσα θύματα, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ τόσος πόνος.
3 Απριλίου 2006
Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό, από το αρχείο της εφημερίδας ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ
Κάτοικοι του Γραμματικού και του Βαρνάβα, τοποθετούν σταυρό κι ένα μικρό εικονοστάσι, στον χώρο της αεροπορικής τραγωδίας, στη μνήμη των θυμάτων. Παρών και δημοσιογράφος του τηλεοπτικού σταθμού ALPHA
Η μητέρα του ΑΝΔΡΕΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ, φροντιστή του μοιραίου αεροσκάφους, στον χώρο της τραγωδίας.
ΤΡΙΣΑΓΙΟ ΘΥΜΑΤΩΝ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ κ. ΝΙΚΟΛΑΟ, ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΥ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ
40ΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ, ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ (και Τοποτηρητή της Μητρόπολης Αττικής), ΤΟΥ ΝΟΜΑΡΧΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ
Στο αρχείο της εφημερίδας μου ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ, υπάρχουν χιλιάδες φωτογραφίες από αυτή την τραγωδία…
Από την πρώτη στιγμή της μοιραίας πτήσης… από κείνο το σημείο ΜΗΔΕΝ, που το αεροσκάφος της HELIOS, ακούμπισε στο ΜΑΥΡΟ ΒΟΥΝΟ και μετέτρεψε τον βράχο σε σκόνη…
Η μέρα αυτή, είναι ημέρα θρήνου για μένα, όσα χρόνια κι αν περάσουν…
121 ΨΥΧΕΣ, ΖΗΤΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ.
ΑΚΟΜΑ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΘΕΙ.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΑΜΨΕΙ…
Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΟΘΕΙ ΑΚΟΜΑ.
Εύχομαι να είμαι ζωντανή για να δω τους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΕΝΟΧΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΚΟΛΑΣΗ.
Καλλιόπη Σουφλή
Υ.Γ. Διαβάστε κι αυτό το οδοιπορικό… (εδώ)
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ HELIOS, ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ, ΚΥΠΡΟΣ, ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
