Αχ ψυχούλα μου, πόσο σκληρό και άγριο ήταν το τέλος σου... δεν άξιζες τέτοιο θάνατο...
Κι έκανα αυτό που μου ζήτησες… χωρίς να γνωρίζω το μυστικό που πλήγωνε και λάβωνε βαθιά την ψυχούλα σου… κι έσωσα τον ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΣΟΥ… χωρίς να ξέρω τι θ’ ακολουθούσε…
Αγαπημένη μου Μαρία,
Ήταν από κείνες τις μέρες τις γεμάτες μπουνάτσες και μποφόρια, που με κράτησαν μακριά από το internet και τις επαφές μου με ανθρώπους που μπήκαν στην ψυχή και στη ζωή μου και έπιασαν στασίδι αγάπης σ’ αυτές…
… από τις μέρες που κωπηλατώντας στις δικές μου τρικυμισμένες θάλασσες, πληροφορήθηκα για τον βίαιο θάνατό σου και πάγωσαν η ψυχή και το μυαλό μου…
Προσπαθούσα να συλλάβω την είδηση της άγριας δολοφονίας σου και δεν μπορούσα… αρνιόταν η ψυχή και το μυαλό μου να χωρέσουν το σκηνικό της σφαγής σου…
Αρνιόμουν ν’ αποδεχθώ πως δεν θα ξανακούσω τη φωνή σου, τόσο τρυφερή, τόσο στοργική, τόσο βαθιά ανθρώπινη, έτσι όπως μιλούσαμε ώρες στο τηλέφωνο…
Αρνιέμαι ν’ αποδεχθώ πως δεν θα ξαναδιαβάσω τα λόγια σου στην σελίδα μου…
Μ’ έλεγες “ψυχή μου”, μ’ αποκαλούσες “μούσα Καλλιόπη” και με περίμενες να ‘ρθω στο νησί σου για να με φιλοξενήσεις…
Μια ανοιχτή αγκαλιά η ψυχή σου…
Κι ύστερα, ήρθαν σαν διαολεμένες σφήκες οι θύμισες από την πρώτη μας γνωριμία, όταν πριν ενάμισι χρόνο, μου ζήτησες να… σώσω το παιδί σου…
“Σε παρακαλώ είσαι μάνα ξέρω ότι νοιώθεις τον πόνο μου σώσε το παιδί μου… Πρέπει να φύγει από κεί…θα πεθάνει μου το είπε κρυώνει…”, μου είχες γράψει…
Πώς θα μπορούσα να μείνω αδιάφορη στην έκκληση ψυχής μιας ΜΑΝΑΣ, για το παιδί της;;;
Κι έκανα αυτό που μου ζήτησες… χωρίς να γνωρίζω το μυστικό που πλήγωνε και λάβωνε βαθιά την ψυχούλα σου…χωρίς να ξέρω τι θ’ ακολουθούσε… κι έσωσα τον ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΣΟΥ…
Και μου έγραψες: “… Χίλια ευχαριστώ… Είσαι η μόνη που με βοηθά….” κι ένοιωσα πως βίωνες μια μοναξιά που σε πλήγωνε βαθιά κι ας μην μιλούσες…πού να φανταστώ την ωμή αλήθεια…
“Ευχαριστώ πολύ Πόπη μου… Δεν θα ξεχάσω ποτέ την βοήθειά σου… Χίλια ευχαριστώ… Σε λίγο θα είναι κοντά μου…
Μιά ζωή περάσαμε μέσα στη στέρηση ξέρεις για την δουλειά μου…τι έχουμε τραβήξει από ανώμαλους και ανώμαλες…
Πρόσφατα έχασα τον άντρα μου και τώρα που ήρθε το παιδί να μείνει κοντά, και έφτιαξε το σπίτι τα βιβλία του…
Σαλόνι δεν βλέπεις μόνο βιβλία ….τον κήπο του έγιναν όλα αυτά…
Είμαι συγκλονισμένη… φοβισμένη… τρέμω…για την υγεία του…
Πάντα σε θαύμαζα. Για μένα είχες και τώρα έχεις το ωραιότερο μπλογκ… Να είσαι πάντα καλά … σε ευχαριστώ και σε λατρεύω…”, μου έγραψες και πολλές φορές άφηνες τα σχόλιά σου στη σελίδα μου στο φατσοβιβλίο…
Κι ανησυχούσες για τη ζωή μου… κι εγώ σε καθησύχαζα, χωρίς να γνωρίζω το μυστικό σου…
“Την ώρα του καθενός μας, την καθορίζει ο Θεός…Φιλιά”, σου είχα γράψει λίγους μήνες πριν …
Λατρεμένη μου Μαρία, δεν είναι μόνο το ισχυρό σοκ που ένοιωσα από την άγρια δολοφονία σου, … είναι που μέρες τώρα, δεν μπορώ να διαχειριστώ πως αυτός που έσωσα, είναι αυτός που σε μαχαίρωσε… αυτός που σου πήρε τόσο άγρια την ζωή…
Δεν γνώριζα, αγαπημένη μου Μαρία… ήταν το μεγάλο μυστικό της ζωής σου… το σαράκι που δεν μοιράστηκες με κανέναν… ίσως γιατί δεν άντεχες να το μοιραστείς ούτε με τον ίδιο σου τον εαυτό…
Προσπαθώ να σε νοιώσω σαν μάνα κι εγώ δυο υγειών παιδιών, πως προστάτεψες το βαριά άρρωστο ψυχικά παιδί που , που έγινε τελικά ο δολοφόνος σου…
Αχ ψυχούλα μου, πόσο σκληρό και άγριο ήταν το τέλος σου… δεν άξιζες τέτοιο θάνατο…
Ένας αετός ήσουν αγαπημένη μου Μαρία… κι ας ήταν λαβωμένα τα φτερά σου…κι ας έκαιγε την ψυχούλα σου το βαρύ μυστικό που κουβαλούσες… στα υπέροχα γαλάζια μάτια σου, η θλίψη που δεν μπορούσα να ερμηνεύσω…
Κι ύστερα ‘κείνο το τραγούδι της Χαρούλας, ήρθε στην σκέψη μου και σου το τραγούδησα … στο σιγοψιθύρισα σαν κατευώδιο στον ουρανό που πας… και σ’ έβαλα στην προσευχή μου…
Καλό σου ταξείδι αγαπημένη μου Μαρία, στο τελευταίο φτεροκόπημα της ζωής σου… στο δωμάτιο της ψυχής μου, θα έχεις μια θέση δίπλα στο παράθυρό της, για να μπαίνει το φως του ήλιου όσο ζω, αλλά και στο δικό μου αέναο ταξείδι της…
Καλό Παράδεισο, ψυχή μου… σ’ αγαπώ…
Καλλιόπη Σουφλή
ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ – ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΛΗΣΜΟΝΗΣΩ
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΣΟΥΦΛΗ ΡΕΠΟΡΤΑΖ, ΜΑΡΙΑ ΜΠΟΝΙΚΟΥ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Αγαπημένη Καλλιόπη! όσο γνωρίζουμε μέρη της όμορφης ψυχής σου,τόσο μεγαλώνουν και τα συναισθήματα μας για σένα, μας συγκλόνισες μ αυτό το άρθρο σου, μπαίνω λοιπόν στη διαδικασία και εγώ να σου συμπαρασταθώ με το θάρρος της φιλίας, σε νιώθω δικό μου άνθρωπο, αν δεν κάνω καλά, συγχώρα με…, ” και με τέτοιο μυαλό που έχω, δύσκολα δουλεύονται όλα…” θέλω να πω με την επανάληψη της φράσης σου ότι έχουμε ταυτόσημους μηχανισμούς σκέψης, ίσως λοιπόν καταφέρω να σε ανακουφίσω, να σου λειάνω την ένταση, ώστε να δεις μέσα απ αυτό το γεγονός το φως και όχι το σκοτάδι. Είπε ένας πνευματικός για έναν Ιερέα που ευχόταν να μαρτυρήσει διακαώς, πήγε μια μέρα για Αγιασμό σε σπίτι και ο νοικοκύρης τον έσφαξε. Όλοι θα λέγαμε τραγικό γεγονός, αλλά δεν είναι… ο Θεός τον πήρε μαζί του ως μάρτυρα! Δια του αίματος καίγονται όλες οι αμαρτίες και παίρνουμε μια θέση στο φως. Ότι επιτρέπει ο Θεός, είναι πάντα και αδιαμφισβήτητα το καλύτερο για την κάθε ψυχή. “Δόξα το Θεό πάντων ένεκεν” Βάλε αν θέλεις στο μυαλό σου λοιπόν ότι μετείχες στο σχέδιο του Θεού! κι όλα θα πάνε καλά!
Χρόνια Καλά! Αγωνιστικά! και Καρποφόρα! Γεμάτα Φως!
είμαι εδώ όποια στιγμή…
Ευαγγελία μου αγαπημένη, βάλσαμο στην ψυχή μου τα λόγια σου…
Προσπαθώ να δω την τραγική απώλεια πιο φιλοσοφημένα… ίσως αργότερα μπορέσω να το αντιμετωπίσω… είναι τόσο νωπά όλα… εύχομαι η ψυχούλα της να είναι στο ΦΩΣ ΤΟΥ…
Σ’ ευχαριστώ πολύ και για τις ευχές…
Αχ, ώστε γι΄αυτό είχατε χαθεί τόσες μέρες… Συγκλονιστικά όσα λέτε… Όμως νομίζω πως η Ξανθοπούλου έχει δίκιο… Κι εγώ λέω ακόμα ότι εδώ μάλλον είναι τόπος δοκιμασίας.. Δοκιμασίας που ίσως και να την έχουμε προσυμφωνήσει, όπως λέει και μια μεταφυσική θεωρία… Κι ίσως αυτό κάπου μας ενώνει θύτες και θύματα, με κάποιον τρόπο που η επίγεια δικαιοσύνη δεν μπορεί να συλλάβει.
Και το ότι στο πέρασμά μας από εδώ παλεύουμε για φως, για κάτι όμορφο, αν και γνωρίζουμε ότι ίσως η πτώση καραδοκεί, είναι ακριβώς αυτό που εκφράζει την αξία της ζωής ακόμα και μες στην τραγικότητά της.
Ένα έργο ανθρώπινο σαν αυτό που επιτελείτε εσείς, η γλυκιά φωνή της Κάρολ (της Μαρίας δηλαδή) από το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι που χάραξε τα νεανικά μας χρόνια, αλλά και το βλέμμα αυτού του νέου ανθρώπου, τη στιγμή που φωτογραφιζόταν, που μοιάζει σαν να γύρευε να γαντζωθεί από κάποια ελπίδα καθώς κοίταζε την άβυσσο που τελικά τον κατάπιε…
Κουράγιο… Συνεχίζουμε…
Πόσο αληθινό το σχόλιό σας… ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε όσο το δυνατόν στο φως, όσο κι αν οι ζωές μας είναι προδιαγεγραμμένες…
Κι ας είναι το ταξείδι της Μαρίας, ένα ταξείδι στο αιώνιο φως…
κριμα η γυναικα κι ποσα ακομα που γινοντε τετοια απο ψυχακιδες που σκοτωνουν την οικογενεια τους
Πόπη μου, ήθελα να σε καλωσορίσω με χαρούμενες εικόνες και λουλούδια που αύριο έχεις και την γιορτή σου. μας έλειψες πολύ!
λυπάμαι πολύ για την φίλη που έχασες μέσα σε τόση βία και φρίκη από το ίδιο της το σπλάχνο.
δεν έχω λόγια να σε συλλυπηθώ.
αν είναι έστω μια μικρή παρηγοριά για σένα, σκέψου τα λόγια της. δεν είχε φίλες της ζωής, αλλά εσύ όπως φαίνεται υπήρξες μια τέτοια φίλη. τί πιο ωραίο και σπάνιο να μπορείς να δίνεσαι σε έναν άνθρωπο απλά για να χαρεί εκείνος.
εύχομαι ο χρόνος να γλυκάνει την πληγή, αφήνοντάς σου μόνο τις καλές αναμνήσεις, ώστε να μην την θυμάσαι στην φρίκη που έζησε, αλλά στις ωραίες σας κουβέντες και τις ώρες.
συλλυπητήρια…
καλή ανάπαυση και καλό Παράδεισο στην κυρία Μπονίκου.
Πάντα ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές… αλλά και πάντα μένουν κάποια σημαδάκια αόρατα για να θυμίζουν πως απ’ τη ζωή σου πέρασαν και ΩΡΑΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ…μεταξένιοι…
Δεν είναι μόνον ο θάνατός της που πονάει… είναι η φρίκη του… είναι που αν γνώριζα, ίσως αντιδρούσα διαφορετικά τότε που ζήτησε τη βοήθειά μου… όχι πως δεν θα της την έδινα, αλλά θα προσπαθούσα να την πείσω για κάποιο σχετικό χώρο… ήταν το μονάκριβο παιδί της…
Θεέ μου, δεν το χωρά η ψυχή και το μυαλό μου…
Είναι άδικο για μια τέτοια μεταξένια ψυχή όπως η Μαρία…
συγχώρεσέ με που εκφέρω άποψη για κάτι που δεν γνωρίζω.
βοήθησες την φίλη σου και βοήθησες πάνω από όλα μια μάνα πολύ πονεμένη.
δεν έχω παιδιά, αλλά νομίζω μια μάνα που έχει ένα τέτοιο παιδί το θέλει κοντά της για να του αφιερωθεί, για να μην της το βλάψουν, γιατί νομίζει ότι μπορεί να το βοηθήσει, γιατί δεν πιστεύει ότι θα κάνει σε εκείνη κακό.
κάποια πράγματα είναι πέρα από τις δυνάμεις μας, έξω από τον έλεγχό μας και ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την έκβασή τους.
εσύ βοήθησες την φίλη, την μάνα στην έκκλησή της, και για αυτό σου ήταν ευγνώμων.
αλίμονο στο παιδί της, όταν και αν αντιληφθεί τί έκανε. τίποτε δεν θα τον κρατά στην ζωή και θα είναι άλλος ένας πόνος για εκείνη.
έφυγε από την μεγάλη της αγάπη.
πιστεύω ότι εκεί που είναι τον έχει συγχωρέσει και ανησυχεί για εκείνον.
μην βασανίζεις περισσότερο τον εαυτό σου από ότι σου δίνει ο θάνατος της φίλης σου. σε παρακαλώ.
https://www.womantoc.gr/Content/ImagesDatabase/p/763×402/crop/both/content/articles/0/article_13881/i-kardia-tis-manas-ena-sparaktiko-skoteino-poiima-gia-tin-aionia-agapi_1526200152.col-12.jpg?quality=90&404=default&v=2
Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
– Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
μ’ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.
Τρέχει ο νιος, την μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει.
Και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.
Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
– ΕΧΤΥΠΗΣΕΣ, ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ; ΚΑΙ ΚΛΑΙΕΙ!
Το θυμάμαι αυτό το ποίημα… μου το έλεγε ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρή κι έκλαιγα…
Κατανοώ κάθε λέξη που μου γράφεις… και ίσως έχεις δίκιο… όλα όμως είναι τόσο νωπά, που θέλουν χρόνο να τα δουλέψω στο μυαλό μου… και με τέτοιο μυαλό που έχω, δύσκολα δουλεύονται όλα…
Σ’ ευχαριστώ για την δύναμη που μου δίνεις…
πάρε τον χρόνο σου χωρίς να βιαστείς…
Αυτό κάνω, καρδούλα μου…
και κάτι τελευταίο γιατί σε κουράζω. έκανες αυτό που σου ζήτησε και που επιθυμούσε. δεν θα μπορούσες και δεν θα έπρεπε να κάνεις κάτι άλλο παρά αυτό που εκείνη επιθυμούσε για τον εαυτό της και το παιδί της. σεβάστηκες την σχέση τους και την επιθυμία της. προσπάθησε λίγο να ησυχάσεις…
Έχεις δίκιο…
χρονια πολλα κι απο μενα καπετανισσα
Σ’ ευχαριστώ πολύ Kostas
Πετροβασιλη συγκεντρωσουουου….η μοιρα καθε ανθρωπου ειναι προδιαγεγραμμενη και κανεις δεν μπορει να κανει τιποτα…μη νοιωθεις ενοχες..δεν φταις εσυ,αλλος κανονιζει ποτε θα φυγουμε και πως…..γι αυτο ηρεμησε,κι ευχησου να χει καλο ταξειδι ….ο καθενας κανει τον κυκλο του….κι ασε τις μιρλες σουρτουκω γιατι θα σε μπατσισω…..φιλουρες,η αγρυπνη φρουρος σου…..ξανθοπουλου
Αχ βρε Ξανθοπούλου… αν η μοίρα μας, δηλαδή το πεπρωμένο μας είναι προδιαγεγραμμένο, ποιά είναι η ελευθερία του ανθρώπου;;;
Διάβασε αυτό:
“Ένα παιδί, ρώτησε τον Θεό: Αν το πεπρωμένο μας είναι προδιαγεγραμμένο, τότε για ποιό λόγο να προσπαθούμε;
Κι ο Θεός, απάντησε: Γιατί σε πολλά σημεία έχω γράψει ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ!!!”
Η αλήθεια είναι πως μ’ έχει πάρει από κάτω… και δεν είμαι και στα καλλίτερά μου…
ΧΑΙΡΕΤΕ Κ ΠΟΠΗ ΕΥΧΟΜΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΟΣΟ ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΕ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΖΗΤΑ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΟΥ ΕΣΥ ΤΗ ΘΑ ΚΑΝΗΣ ΘΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΕΡΗΣ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΔΕΝ ΦΤΕΣ ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΑΝ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ ΤΗ ΑΚΡΕΙΒΩΣ ΓΙΝΟΤΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ Η ΜΑΡΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙ
Σας ευχαριστώ για το σχόλιο… μπορεί να μην φταίω καθώς δεν γνώριζα, αλλά δεν παύει να έχω τις ενοχές μου…
Η Μαρία δεν το είχε πει ούτε στους συγγενείς της… κι ίσως αυτό να ήταν το λάθος της…
Πάρα πολύ σκληρό. Δύναμις Καλλιόπη, καθώς η μνήμη της Α-λήθης είναι η πεμπτουσία για την ψυχή.
Με εκτίμηση Δ
Προσπαθώ μέρες να το διαχειριστώ και δεν μπορώ… πονώ αφάνταστα για τον θάνατό της, αλλά νοιώθω και ενοχές γιατί ανταποκρίθηκα στην έκκλησή της…
Ναι …είναι πολύ σκληρό…
Μην βασανιζεις τοσο την ψυχη σου κ.Καλλιοπη μου! Εκπληρωσες την πιο βαθια επιθυμια της.Βοηθησες το σπλαχνο της.Ειμαι σιγουρος,οτι θα σε ευγνωμονει αιωνια,παρα την τραγικη ροη της ζωης.Θρηνησε για τον χαμο της,μα μην φορτωνεις αδικα την ψυχουλα σου με ενοχες.Το υψηλο αισθημα ευθυνης που διαπερνα την ζωη σου σε ωθει να αναλαβεις ευθυνες,που δεν σου ανηκουν.Αλαφρωσε την καρδια σου και να ξερεις πως η καλη σου φιλη,θα σε αγαπα και θα σε ευγνωμονει για παντα.
Προσπαθώ να το διαχειριστώ, Δημήτρη… ίσως είναι πολύ νωρίς ακόμα για να συνειδητοποιήσω τα λόγια σου… θέλω τον χρόνο μου… ξέρω πως θα περάσει καιρός, αλλά προς το παρόν, μου είναι αδύνατο…
Σ’ ευχαριστώ πολύ… βάλσαμο όσα μου γράφεις, στην ψυχή μου…
Να είσαι καλά…