Είναι μερικοί δάσκαλοι, που δεν τους ξεχνάς ποτέ
Ο δάσκαλος της καρδιάς μας είναι εκείνος που κλείνοντας την πόρτα της σχολικής τάξης αφήνει απ’ έξω τις έγνοιες και τα προβλήματά του και η τάξη του γίνεται το μοναδικό του μέλημα.
Είναι ο άνθρωπος που λαμπερά παιδικά μάτια τον κοιτάνε διερευνητικά, με απορία, πολλές φορές με δυσπιστία ή και απαξίωση και καταφέρνει να κάνει τα μάτια αυτά να λάμπουν.
Είναι εκείνος που νοιάζεται για τα παιδιά του.
Όχι μόνο για την ακαδημαϊκή τους πρόοδο, αλλά κυρίως για την συναισθηματική τους ισορροπία και εξέλιξη.
Τα έφερε έτσι η ζωή, που τον χώρο της Παιδείας, τον γνώρισα από τα γενοφάσκια μου, ως τα νεώριμά μου χρόνια…
Έζησα την παιδεία από τα μέσα της…
Είδα, γνώρισα και έζησα ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥΣ… ΣΜΙΛΕΥΤΕΣ ΨΥΧΩΝ ΗΘΟΥΣ…
Έζησα και “εκπαιδευτικούς” που άνοιξαν πύλες κολάσεως σε αγνές παιδικές ψυχές…
Είχα την τύχη και την τιμή, να έχω πατέρα ΔΑΣΚΑΛΟ, που ζει ακόμα στις ψυχές των δεκάδων χιλιάδων μαθητών του, σαν μια ανάμνηση μεγάλης αξίας…
Καλλιόπη Σουφλή
Όλοι μας, στη διάρκεια της σχολικής μας πορείας γνωρίσαμε πολλούς δασκάλους. Άλλοι μας κέρδισαν, άλλοι μας δίδαξαν, άλλοι ήταν αδιάφοροι και κάποιοι άλλοι μάλλον ακατάλληλοι δια ανηλίκους. Σε όλη αυτή την πορεία όμως διαμορφώσαμε μια εικόνα για ΤΟΝ δάσκαλο!
Ο δάσκαλος της καρδιάς μας είναι εκείνος που κλείνοντας την πόρτα της σχολικής τάξης αφήνει απ’ έξω τις έγνοιες και τα προβλήματά του και η τάξη του γίνεται το μοναδικό του μέλημα.
Είναι ο άνθρωπος που λαμπερά παιδικά μάτια τον κοιτάνε διερευνητικά, με απορία, πολλές φορές με δυσπιστία ή και απαξίωση και καταφέρνει να κάνει τα μάτια αυτά να λάμπουν.
Είναι εκείνος που νοιάζεται για τα παιδιά του.
Όχι μόνο για την ακαδημαϊκή τους πρόοδο, αλλά κυρίως για την συναισθηματική τους ισορροπία και εξέλιξη.
Είναι αυτός που όλοι περιμένουν να είναι παντογνώστης και να έχει τις απαντήσεις για όλα.
Είναι το σταθερό σημείο αναφοράς, το καταφύγιο για τους μαθητές που η οικογένεια παλεύει με δυσκολίες και δυσάρεστες καταστάσεις.
Είναι εκείνος που με τον τρόπο του ξέρει να σου λέει είμαι εδώ για εσένα, όταν με χρειαστείς.
Ο δάσκαλος είναι ο συνδετικός κρίκος μιας ομάδας ανθρώπων με διαφορετικές ανάγκες και προσωπικότητες.
Είναι ο σημαντικός άλλος που πολλές φορές μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή και να γίνει ο Πυγμαλίωνας σου.
Όταν νιώθεις ότι δεν τα καταφέρνεις και θέλεις να εγκαταλείψεις την προσπάθεια είναι εκείνος που θα αναγνωρίσει σε εσένα δυνατότητες για να τις εξελίξεις και αδυναμίες για να τις βελτιώσεις.
Ο δάσκαλος είναι αυτός που ενδιαφέρεται να βελτιωθεί για να μπορέσει να σε πάει παρακάτω.
Είναι εκείνος που νοιάζεται πρώτα να είναι δίπλα στο μαθητή και μετά να τον διδάξει.
Μα γίνεται ένας άνθρωπος να καταφέρνει να είναι όλα αυτά; Πόσες δεξιότητες, πόσες ικανότητες, πόσες γνώσεις και πόση αγάπη πρέπει να βρίσκονται μαζεμένα στο πρόσωπό του; Και όμως γίνεται.
Είναι οι δάσκαλοι που ποτέ δεν ξεχνάς. Οι εκπαιδευτικοί που βλέπουν στον μαθητή τον άνθρωπο και όχι έναν βαθμό.
Και το θαυμαστό σε όλο αυτό είναι ότι υπάρχουν αυτοί οι δάσκαλοι. Βρίσκονται στα σχολεία και διδάσκουν τα παιδιά μας.
Κάποιες φορές τους απαξιώνουμε. Άλλες φορές ζητάμε ακόμα περισσότερα από αυτούς.
Ξεχνάμε ότι είναι άνθρωποι και όχι υπερήρωες.
Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι ο δάσκαλος γεννιέται, δεν γίνεται. Είναι χάρισμα.
Όχι να μεταδίδεις γνώσεις, αλλά να εκπέμπεις αγάπη και φροντίδα, που συμβάλλουν στην απόκτηση γνώσης.
Και είναι πολλοί οι δάσκαλοι ζωής.
Και είναι εκεί και παλεύουν με δυσκολίες, ελλείψεις και απαξίωση.
Αγωνίζονται, και με συγκινούν κάθε φορά που τους συναντώ.
Γιατί με καθηλώνει το ταλέντο που περικλείει διδασκαλία και φροντίδα.
Για εκείνους που απλά παρίστανται, το σχολείο τους εκδικείται.
Γιατί κάθε μέρα είναι για εκείνους μια κόλαση.
Επειδή οι μαθητές καταλαβαίνουν και «επιτίθενται».
Και δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό αν δεν έχεις την τύχη να μπεις σε τάξη.
Να έχεις σαράντα ζευγάρια μάτια επάνω σου έτοιμα να σε ρουφήξουν. Και εσύ να είσαι δυνατός και δοτικός.
Ο δρόμος του δασκάλου απαιτεί γενναιότητα, μεγαλοψυχία, ενσυναίσθηση και αγώνα. Είναι μια μάχη με τον εαυτό του που δεν του αφήνει περιθώρια να λυγίσει, γιατί… θέλει αρετή και τόλμη η διδασκαλία.
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΠΟΥ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ ΤΩΝ ΔΥΣΚΟΛΩΝ, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΚΑΙΡΩΝ!
themamagers.gr
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
ίσως φταίει ο πυρετός και συγκινήθηκα. 🙂
τι όμορφο άρθρο… είχα την τύχη να γνωρίσω από τότε που πρωτομπήκα παιδάκι στο σχολείο κυρίως καλούς δασκάλους και σπουδαίους ανθρώπους, ίσως κι έναν δύο αδιάφορους, ή ίσως έτσι τους έκρινα. ήταν άνθρωποι που με έμαθαν γράμματα, αλλά και λόγο της γραμμής του σχολείου είχαμε την τύχη να κινούμαστε μέσα σε ένα ευγενές περιβάλλον με Θεό πάνω από όλα, κάτι που συνέχιζε αυτό που είχαμε μάθει από το σπίτι. δεν ξεχνώ την ασφάλεια και την ηρεμία που με έκανε να νοιώθω το σχολείο. στρες για τα μαθήματα, ναι, αλλά και ποιός μαθητής δεν έχει; ειδικά Μαθηματικά και Φυσική! (Παναγία μου, τί πράγμα ήταν αυτό!…αξιοθαύμαστες επιστήμες αλλά όχι για μπουμπούνες)
μέσα από την αφιερωμένη ζωή των δασκάλων μας πήραμε ωραία παραδείγματα για τη ζωή. τους έβλεπες και σε έκανε να σκέφτεσαι ότι υπάρχουν κι άλλα πιο σημαντικά στη ζωή από έναν καλό βαθμό ή ένα υλικό αγαθό. πολλές από τις δασκάλες μας και καθηγήτριες πήγαιναν και στην ιεραποστολή στο Ζαΐρ. αυτό κι αν ήταν που σε συνέπαιρνε και δεν σε άφηνε σε ησυχία. όλο ρωτάγαμε να μάθουμε τι είναι ιεραποστολή, τί χρειάζεται κανείς για να πάει, πώς είναι τα παιδάκια εκεί; είναι σαν κι εμάς; κι όταν μάθαινες, ντρεπόσουν που τα είχες όλα κι εκείνα τίποτε κι όμως ήταν τόσο καλύτερά σου απλά γιατί εσύ τα είχες όλα, σπίτι, σχολείο, Εκκλησία, φαΐ, ρούχα και τόσα άλλα κι εκείνα τίποτε κι όμως μέσα στο τίποτε προσπαθούσαν το κάτι που μπορεί μόνο το Σχολείο να προσφέρει σε ένα παιδί.
το σχολείο μας, όπως το βίωσα, μας άνοιγε δρόμους που σε καλούσαν να τους ακολουθήσεις, αν όχι τόσο μακριά μέχρι το Ζαΐρ αλλά έθετε θεμέλια για το μέλλον.
άλλο από ευγνωμοσύνη δεν έχω για τους δασκάλους μου.
εύχομαι ο Θεός να ενισχύει και να ενδυναμώνει τους πραγματικούς δασκάλους, να συνετίζει τους αδιάφορους και να ανοίγει την καρδιά τους για τα παιδιά και το λειτούργημά τους, να απομακρύνει τους επικίνδυνους που εργάζονται για να μολύνουν, να διαφθείρουν και να αλώσουν τις παιδικές και εφηβικές ψυχές κλείνοντας για τέτοιους ανθρώπους τους δρόμους της εκπαίδευσης, και να αναπαύει όλους εκείνους που αφιέρωσαν την ζωή τους και κόπιασαν μέσα σε μια τάξη, γιατί πίστεψαν ότι η παιδεία είναι υψηλό αγαθό και δικαίωμα που ανήκει σε όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως.
να είσαι καλά που βάζεις και τέτοια άρθρα γιατί μας πέτρωσαν την καρδιά όλα αυτά που συμβαίνουν. τουλάχιστον να νιώθουμε ότι κάτω από το βαρύ πέτρωμα καίει ακόμη φωτιά.
Ήταν άλλες εποχές… από το 1974 και μετά, άλλαξαν πολλά.. διαβρώθηκε και ο εκπαιδευτικός χώρος, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης κοινωνικής διάβρωσης…
Κι αυτό το έζησα εκ των έσω…
Τα παιδιά μου, ήταν τυχερά στο δημοτικό, γιατί πραγματικά οι ΔΑΣΚΑΛΕΣ τους, ήταν διαμάντια…
Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, άντε να ξεχώριζαν 2-3…
Σήμερα, στον εκπαιδευτικό χώρο, αν μπορεί να τον πει κανείς έτσι, στους 100 εκπαιδευτικούς, ο ένας είναι ΠΑΔΑΓΩΓΟΣ…
Υ.Γ. Πάντα θα υπάρχει μια μικρή φλόγα σε λίγους…
ήμουν τόσο “τυχερή” που όταν πήγα στην πρώτη δημοτικού το 1986-87 η δασκάλα μας περίμενε με την βέργα. Μια ίδια είχε η γιαγιά μου και άνοιγε φύλλα για πίτες… Όταν κάναμε λάθος ορθογραφία τρώγαμε μια ξυλια στο χέρι.. Εάν δεν διορθωναμε το λάθος, έπαιζε το κάνω τον πελεκάνο στην γωνία… Δύο χρόνια αυτή την σκύλα.. Στην τρίτη δημοτικού είχαμε μια νορμάλ δασκάλα, ήπια. Από Τετάρτη ως έκτη είχαμε την προσωποποίηση του σαδιστή. Είχε ξεπεράσει την βέργα. Τραβούσε αυτιά και χτυπούσε σφαλιάρες στον αυχένα όταν σκυβαμε να γράψουμε… Ο απολογισμός της αθλιότητας της ζωής μου είναι όλα αυτά… Και άλλα πολλά που μόνο σε μέιλ θα μπορούσα να περιγράψω.. Σιχαίνομαι πραγματικά που ζω και η τύχη που ο μαλακας θεουλης που πίστευα μου έστρωσε μόνο με πικρές.. Γι αυτό πιστεύω ότι οι εκκλησίες προσκυνούν τον μαλακά, πο@στη θεό , τον ερμαφρόδιτο..
Μια παράκληση… δεν ανήκω στους φανατικούς θρησκόληπτους… αλλά δεν επιτρέπω να υβρίζεται ο Θεός που πιστεύω…
Για τις ατυχίες μας, ας κοιτάξουμε και λιγουλάκι μέσα μας… και δεν αναφέρομαι στη συγκεκριμένη περίπτωση… ούτε φταιει ο Θεός επειδή κάποιοι εκπαιδευτικοί ήταν σκάρτοι…
Μου είναι παντελώς αδιάφορο αν κάποιος πιστεύει ή δεν πιστεύει στον Χριστό… κρατήστε τις ύβρεις εκτός ιστολογίου… παράκληση…
Σε λυπάμαι ανθρωπάκι .
Καποτε θα μετανιωσεις που έβριζες την πηγή της ζωής. Κάποτε θα παρακαλάς φιλε μου, να σωθεις. Και τότε θα θυμηθεις πως έβριζες δημοσια Εκεινον που μας εδωσε ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αν οι καταστασεις ειναι δυσκολες σημερα, φταιμε ΕΜΕΙΣ. Κι όταν λεω εμεις, εννοώ ΟΛΟΙ και Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ. Αν με τις επιλογες μας αφησαμε πισω τον Θεό και απορρίψαμε τις συμβουλες Του, δε φταίει Εκεινος.
Μας εδωσε ελευθερια, αλλά ΕΜΕΙΣ τη χρησιμοποιησαμε προς την καταστροφή μας (και όχι προς το συμφερον μας). Ακριβως όπως κι εσυ τωρα, που ενω εχεις την ΕΠΙΛΟΓΗ να Τον δοξασεις, Τον υβριζεις.
Κλωτσας τον τοιχο, δε θα πονέσεις?
Βγαινεις γυμνος στο χιόνι, δε θα παγώσεις?
Απορριπτεις και θυμωνεις με τον Θεό, δε θα έχεις συνεπειες? Λογική χρειάζεται.
Καθενας σ’ αυτη τη ζωή πληρώνει τις επιλογες του. Να το θυμασαι και να φοβασαι. Μήπως καποτε μετανοησεις. Μήπως καποτε καταλαβεις, πριν να ειναι αργά.
Και κατι τελευταιο.
Ο Θεός δεν μας χρωσταει ΤΙΠΟΤΑ. Μας τα έδωσε όλα απλόχερα στη δημιουργια του κόσμου,
αλλά και όταν κατέβηκε στη γη κι έγινε άνθρωπος, εδωσε μεχρι ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ για το χατηρι μας.
Για το χατήρι του καθενός φτωχου, ταπεινου και άσημου απο μας.
Του καθενός αχαριστου, του καθενός αρρωστου, του καθενος απελπισμενου, του καθενός μόνου, του καθενος πληγωμενου.
Κι όμως, κανενας δεν πληγωθηκε περισσοτερο απο Εκεινον!
Γιατι εμεις δικαια παθαινουμε ό,τι παθαινουμε (γιατι μας αξιζουν τετοιοι που γιναμε). Εκεινος όμως αδικα καταδικαστηκε στον Σταυρό,
και για τον λόγο αυτόν, μεσα απο αυτη την αδικια που εγινε χαρα και πηγη ΖΩΗΣ, έσωσε μια ολόκληρη ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ.
Εμεις επομενως, και μονο εμείς, Του χρωστάμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Την έζησα κι εγώ την εποχή αυτή κυρία Σκέψεις,που παρόλο που είχε έλθει το “φιλελευθερο” ΠΑΣΟΚ συνέχιζαν να υπάρχουν ακόμα στα σχολεία κυρίως τα έζησα στο Δημοτικό,με δασκάλους εξωγήινους ψυχανώμαλους,να μας χτυπάνε τα χέρια με βέργες όλη την τάξη με την σειρά,να μας κάνουν πελεκάνους,δάσκαλοι να σηκώνουν στον αέρα πιάνοντας από τις φαβοριτες τον μαθητή και να σπαρταραει στον αέρα από τον πόνο,δάσκαλος διευθυντής απλά και μόνο με υπόνοιες ότι κάποιοι μαθητές παίζαμε μπάλα στο προαύλιο του σχολείου χωρίς καμία απόδειξη να μας ξεφτιλιζει εμπρός σε όλους τους συμμαθητές μας ότι δήθεν εμείς σπάσαμε τα τζάμια στο σχολείο.Αυτον τον δάσκαλο πραγματικά δεν λυπήθηκα όταν πέθανε γιατί μας κατηγορούσε άδικα,χωρίς να κάνουμε καμιά ζημιά απολύτως.
Γενικά θεωρώ ότι ένας ισορροπημένος άνθρωπος δεν μπορεί να ανεχτεί μέσα του την άδικη τιμωρία.
Σκεφτείτε εάν εμείς ζήσαμε τέτοια,τι έζησαν οι προηγούμενες γενιές πίσω από το 80 εμπρός στην απόλυτη εξουσία του δασκάλου.
Θυμάμαι μια φορά ένας δάσκαλος έριξε μια σφαλιάρα σε έναν μαθητή και κατέληξε στο αστυνομικό τμήμα.Απο την μια το θεώρησα δικαιο,από την άλλη λυπήθηκα για το γκρέμισμα του ειδώλου του δασκάλου παντογνώστη και του αδιαμφισβήτητου κύρους.
Ευτυχως στα χρόνια του δημοτικού εκεί περίπου Τετάρτη Δημοτικού είχαμε μια δασκάλα,αυτή η γυναίκα είχε αληθινή Μητρική αγάπη στους μαθητές της, καλή της ώρα όπου βρισκεται,Κανέλα την έλεγαν.
Ευτυχως στο Γυμνάσιο και το Λύκειο τα πράγματα ήταν ήρεμα.Υπήρχε μόνο ένας Καλιγούλας τον οποίο δεν τον έτυχα καθηγητη.
Τους συγχωρώ βέβαια όλους αυτούς που είχαμε τότε,αυτή την μόρφωση είχαν,αυτά διδάχτηκαν από τους προηγούμενους αυτά εφαρμοσαν.Αυτο που με λυπεί ακόμη και σήμερα είναι ότι οι δάσκαλοι δεν λάβαιναν υπόψη ότι πολλά παιδιά είχαν προβλήματα στην οικογένειά τους που τα επηρρεαζε αρνητικά και στις επιδόσεις και γενικά παρουσία τους στο σχολείο.
Σήμερα βέβαια από το τότε φτάσαμε στο άλλο άκρο και φοβάμαι ότι η επόμενη γενιά δεν θα βρίζει τον Θεό αλλά θα πάθει κάτι χειρότερο.Δεν θα πιστεύει.
Στα σχετικά με τις βρισιές σας εναντίον του Θεού δεν θα συμφωνήσω μαζί σας όμως.Τουλαχιστον το σύστημα την δικιά μας γενιά δεν μπόρεσε ή δεν πρόλαβε να ξεριζώσει την πίστη μας στον Χριστό και την πατρίδα.
Ο Θεός δεν μου έφταιξε τίποτα.Αν έπρεπε να εκφράσω παράπονα κι αυτά εάν βασίζονται σε αληθινή αμέλεια και αδιαφορία θα την εκτόξευα τυχόν εναντίον των γονιών μου,το άθλιο πολιτικό σύστημα,σε καμία περίπτωση όμως προς τον Θεό.
το σύστημα που περιγράφετε, είναι έτσι όπως έζησα το 80 . Δεν δικαιολογούνται όμως σε καμία περίπτωση κανένας τους επειδή έτσι έμαθαν.. Οι δάσκαλοι αυτοί στιγμάτισαν ψυχές και σώματα, όταν ασκούσαν βία. Οι γονείς συμφωνούσαν με τίς τακτικές αυτές που υποτίθεται ότι θα μας έκαναν ανθρώπους..
Εξύβριση στον χριστο ή Παναγία δεν έχω καμία φορά κάνει. Ο θεός που ανέφερα ήταν ο θεός του χρήματος που εξυμνούσαν στην ενορία μας και δεν διαφέρει από το κακό. Για μένα εικόνες που από πίσω έχουν σύμβολα του έξω από εδώ, είναι εξύβριση οι ίδιες μέσα στην εκκλησία. Αυτό ως παρένθεση όσον αφορά τον θεουλη. Γιατί για μένα αυτοί οι παπάδες δεν εξυμνούσαν το θείο σε καμία περίπτωση όταν ήταν και αυτοί υπέρ της βίας και των χρημάτων.
Λοιπόν στο 80-90 μέσα σε μία τρελή κατάσταση στο δημοτικό, πήγαινα και κατηχητικό, όπου η κυρία που μας μιλούσε έλεγε ότι ορθώς ο δάσκαλος μας τρελαίνε στο ξύλο, την ξεφτίλα και όλα αυτά.
Δεν ήταν όμως σε καμία περίπτωση η επιλογή μου σαν μικρό παιδί των 6-7 ετών να έχω τέτοιο δάσκαλο και δασκάλα.
Τι να πουμε και μεις που βγαλαμε τις πρωτες ταξεις του δημοτικου,εκει γυρω στο `70.Τι να πουν κι αλλοι που πηγαν ακομη παλιοτερα.Φαγαμε ξυλο που βαλαμε και στα τακουνια των παπουτσιων μας,δεν κανουμε ομως ετσι.Τα θυμαμαι ολα και γελαω μ`αυτα.Η Ζωη δεν μας χρωστα τιποτα,δεν μας οφειλει τιποτα.Εμεις αντιθετα εχουμε την ευθυνη να εκμεταλλευτουμε το μεγα αυτο δωρο.Συνεπως οσο και να βριζεις και να μισεις τους δασκαλους που σε ξυλοφορτωναν,οσο κι αν βριζεις τη ζωη που..δεν τα`φερε καλα,το αποτελεσμα ειναι το ιδιο.Η ζωη δεν αδικησε ποτε κανεναν,δεν μπορει να το κανει,γιατι δεν εχει προθεσεις,ειναι μονο ενα ”Μυστηριο”που ΕΜΕΙΣ το εχουμε κανει Μαρτυριο.
ντροπή.
ΜΠΡΑΒΟ, βρε Καλλιόπη! ΜΠΡΑΒΟ σου! ΜΠΡΑΒΟ! (Εδώ πέφτει κλάμα…)
Σας πρόφτασα… το έριξα διαβάζοντάς το… τα υπόλοιπα, από κοντά…