Ελλάδα θα πεί..

Ελλάδα θα πεί..

6 Ιουλίου, 2022 3 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:439
Μοίρασέ το

 

“Αδερφέ μου Έλληνα που με διαβάζεις αυτή τη στιγμή, ίσως διακρίνεις πικρία στα λόγια μου, και δεν έχεις άδικο, έτσι είναι.. μα θα διακρίνεις και μια μεγάλη μελαγχολία απ’ την αβάσταχτη νοσταλγία, κάπου ίσως μια έπαρση σε κάποια σημεία, και στο τέλος, μια ανώμαλη προσγείωση για επίλογο…”

Γράφτηκε το 2008… σήμερα χτυπήσαμε ήδη τον πάτο του βαρελιού και πάμε με ρυθμούς σπίντερ, για τον πάτο της αβύσσου…
Κοιτάζοντας έναν έναν τους λόγους που επικαλείται ο αρθρογράφος, νοιώθω μέσα μου τόση θλίψη… απέραντη θλίψη… για την κατάντια μιας χώρας, που ήταν ΦΩΣ κι έγινε ο καθρέπτης της ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ…
Και φτάνοντας στο τέλος της ανάγνωσης, σκέπτομαι πως … σε κάποια γωνιά της γης, υπάρχουν ακόμα ΕΛΛΗΝΕΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΑΝ ΤΟΥΣ ΤΟ ΖΗΤΗΣΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ…
Και τότε παίρνω βαθιά ανάσα και λέω μέσα μου: ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΣ ΠΑΤΡΙΔΑ…
ΤΟ ΨΕΥΤΟΡΩΜΑΙΙΚΟ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ… ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΦΩΤΙΣΕΙΣ ΤΗ ΓΗ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΣΟΥ…
Καλλιόπη Σουφλή
_Μια χώρα κάπου στα Βαλκάνια,
_η οποία παριστάνει την σπουδαία βασισμένη στο ένδοξο παρελθόν της, δίχως να βλέπει το παρόν κατάντημά της, εθελοτυφλώντας,
_με κατοίκους πιο πειθήνιους κι απο γελάδια, που απλώς είναι παμφάγα, που παίρνουν 700 ευρώ και απο πάνω λένε κι ευχαριστώ, και δόξα τον Θεό,
_που με το παραμικρό σηκώνουν χέρια και πόδια λέγοντας κακομοιριασμένα “και τι να κάνουμε”,
_που τα έξοδά τους είναι τριπλάσια απο τα έσοδά τους,
_που για να πάνε διακοπές παίρνουν διακοποδάνειο,
_που οδηγάνε μερσεντές μα μετά δυό χρόνια τους την κατάσχει η τράπεζα,
_που χρωστάνε τόσα σε κάρτες και δάνεια, που χάνουν το βιός τους,
_που κινητό -κι όχι μόνο ένα- έχει κι ο τσομπάνος στο βουνό,
_που τα προϊόντα πρώτης ανάγκης κοστίζουν ίσα ή και ακριβότερα απ’ ότι σε χώρες με μισθούς 1200 ευρώ το μήνα,
_που ακόμη πιστεύουν σε πολιτικούς και τρέχουν σε ομιλίες τους σαν πρόβατα επί σφαγήν,
_που τα ΜΑΤ δεν διστάζουν να σκοτώσουν ανθρώπους, χτυπώντας τους όλους αδιάκριτα,
_που το δικαίωμα της απεργίας έγινε κακούργημα,
_που στα εργοστάσια οι επιστάτες τρομοκρατούν τους εργάτες να μην συνδικαλιστούν,
_που τα αφεντικά προσλαμβάνουν 90% γυναίκες, που μετά προσπαθούν να τις πηδήξουν για αντάλλαγμα της χάρης που τις έκαναν να τις προσλάβουν,
_που η εργασία, η κατοικία, η ανάπαυση, η αξιοπρέπεια, έπαψαν να σημαίνουν κάτι το αυτονόητο, και κατάντησαν χλιδή και αναμνήσεις παρελθόντος,
_που η γλώσσα έπαθε ανεπανόρθωτη ζημιά,
_που τα ήθη και οι αξίες άρχισαν να χάνονται αφού κατάντησαν λόγος να ντρέπεσαι γι αυτά,
_που η ιστορία παραχαράζεται καθημερινά, και διδάσκεται παραχαραγμένη,
_που οι μισοί πήραν των ομματιών τους και ρίξανε μαύρη πέτρα πίσω τους,
_που όσοι μείνανε παλεύουν με την φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία, τις τράπεζες, τα χρέη, τα διαζύγια και τη μιζέρια,
_που ο κόσμος κρέμεται απο φρούδες ελπίδες παίζοντας ξυστό και τζόκερ μπάς και..
_που η εργασία αντικατέστησε την δουλεία, οι γαλέρες αντικαταστάθηκαν με εργοστάσια, τα μαστίγια αντικαταστάθηκαν με απολύσεις, και μόνο οι αφέντες δεν αλλάξανε,
_που οι νέοι δεν ξέρουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον,
_που οι γέροι παίρνουν συντάξεις εξευτελιστικές,
_που το ευρώ έχει φτωχαίνει ακόμη πιο πολλούς,
_που οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι η ανοιχτή πληγή του κράτους, οι βδέλλες του λαού,
Θα μπορούσα να γράφω…να γράφω…και τελειωμό να μην έχω..
πείτε μου σας παρακαλώ, με το χέρι στην καρδιά.. σε πόσα απο όσα έγραψα πέφτω τόσο πολύ έξω ή υπερβάλω; και σημειωτέον πως δεν ζω Ελλάδα..
κι όμως, πιστεύω ακράδαντα πως, έτσι όπως τα έγραψα είναι, πιστεύω ότι είναι σαν να τα ζώ..
Θλίβομαι, γιατί είναι η χώρα μου, η πατρίδα μου, ο τόπος μου, ο τόπος που θέλω να με θάψουν μια μέρα..
γιατί κατάγομαι απο ακριτικό χωριό κάτω απο το τριεθνές, ναι, είμαι Τριγενής Ακρίτας, γιατί κατάγομαι απο πρόσφυγες προγόνους, ξεριζωμένους απο τα βάθη του Πόντου, κι εγώ να βρίσκομαι πάλι με τη σειρά μου ξεριζωμένος στην άλλη άκρη του κόσμου, και να μην μπορώ να στεριώσω στην πατρίδα μου γιατί κάθε φορά που το τολμώ με διώχνει με κάθε τρόπο..
Αδερφέ μου Έλληνα που με διαβάζεις αυτή τη στιγμή, ίσως διακρίνεις πικρία στα λόγια μου, και δεν έχεις άδικο, έτσι είναι.. μα θα διακρίνεις και μια μεγάλη μελαγχολία απ’ την αβάσταχτη νοσταλγία, κάπου ίσως μια έπαρση σε κάποια σημεία, και στο τέλος, μια ανώμαλη προσγείωση για επίλογο..
Μη με αδικείς όμως, έχω τους λόγους μου που νοιώθω πικραμένος..

Μα, φεύγοντας κάποτε, χαμένος μέσα στις σκέψεις μου και την στενοχώρια μου, της είπα …:

“Μάνα μου Ελλάδα, ξανά με διώχνεις άσπλαχνα.. μα αν ποτέ με χρειαστείς, φώναξέ με, όσο μακρυά κι αν είμαι θα σε ακούσω και θα τρέξω..μη διστάσεις.. απλά, φώναξέ με ρε μάνα, κι εγώ πάλι θα ‘ρθώ..”

Το άρθρο γράφτηκε το 2008

 

Πηγή

Προβολές : 439


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα