Κι εμείς που φάγαμε ξύλο, τι πάθαμε;
Παιδιά συναισθηματικά ισορροπημένα είναι εκείνα, που μεγάλωσαν με τη νοοτροπία πως το σώμα τους αξίζει σεβασμό και αγάπη.
Που έμαθαν πως κανείς δεν μπορεί να τα αγγίζει πάρα τη θέλησή τους και κανείς δεν μπορεί να τους αφήνει σημάδια, ασκώντας βίαιη εξουσία πάνω τους.
Χαρούμενοι ενήλικες είναι εκείνοι που άκουγαν πως τα χεράκια τους είναι για να αγκαλιάζουν και να χαϊδεύουν κι όχι για να τιμωρούν και να πονάνε τους άλλους.
Πόσες πληγές κρύβουμε μέσα μας…και πόσο δύσκολο είναι να τις αυτοθεραπεύσεις…
Το ξύλο βγήκε από την Κόλαση… κι όχι απ’ τον Παράδεισο…κι άντε να βρεις τη δύναμη να γιάνεις τις πληγές…
Καλλιόπη
…ακούμε συχνά να ακούγεται από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας , αλλά και από νεότερους , δυστυχώς.
Παροτρύνσεις για ξυλιές στα χεράκια, φωνές με έντονο ύφος, χειρονομίες προσβλητικές και τιμωρίες στη γωνία, αποτελούν κάποιες προσφιλείς, «ανώδυνες» τακτικές, που συστήνονται ελαφρά τη καρδία, ακόμη και από παιδαγωγούς, προκειμένου να συνετιστεί ένα παιδί, ένα νήπιο, ένα βρέφος που … «ενοχλεί».
Κι όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα, από την επιφανειακή προσέγγιση του.. «έλα, μωρέ τι πάθαμε με λίγο ξύλο;”
Το ξύλο που έχει δεχθεί ένα παιδί, αγαπητέ υποστηρικτή των «λίγων ξυλιών», πλημμύρισε κάποτε τον εγκέφαλό του με κορτιζόλη, την ορμόνη του άγχους, προκαλώντας αλλαγές μόνιμες στην εγκεφαλική φυσιολογία του.
Το έχει κάνει ψυχρό συναισθηματικά, αφού έμαθε στην πιο τρυφερή του ηλικία, πως ένας γονιός μπορεί να ταυτιστεί με τον τιμωρό του.
Το έκανε να νιώθει μόνο, με συναισθήματα οργής, μίσους, τα οποία στη συνέχεια έστρεψε στον εαυτό του, βιώνοντας ενοχή και ματαίωση.
Αλήθεια, όσοι νομιμοποιούν το ξύλο, μπορούν να συνάψουν πολύ στενές σχέσεις και να συνδεθούν συναισθηματικά;
Μπορούν να βιώσουν την απόλυτη εμπιστοσύνη προς οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον, αφού οι ίδιοι τους οι γονείς τους κακομεταχειρίστηκαν κάποτε;
Ένιωσαν ποτέ στην πραγματικότητα πολύ κοντά και οικεία με αυτούς τους γονείς, ή απλά περιορίστηκαν σε μια σχέση ψυχρή, σε μια σχέση σεβασμού;
Πώς μπορούν, άραγε, να χειριστούν τα ψυχοσυναισθηματικά προβλήματα που πηγάζουν από μια ηλικία παιδική, γεμάτη ξύλο και ταπείνωση;
Και..αλήθεια, τι γίνεται με τις αγχώδεις διαταραχές που χτυπάνε συχνά την πόρτα, όσων είχαν βίαια παιδικά χρόνια;
Αγοραφοβία, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, πηγάζουν συχνότατα από την παιδική κακοποίηση.
Αν και συχνά τα άτομα που έχουν κακοποιηθεί πολύ νωρίς στη ζωή τους, δεν έχουν αναμνήσεις από αυτό, ωστόσο, λειτουργεί η άδηλη μνήμη τους. Η άδηλη μνήμη λειτουργεί ασυνείδητα, εσωτερικεύοντας αυτόματα ορισμένες εξωτερικές καταστάσεις και αποθηκεύοντας συναισθήματα. Συνεπώς, τα τραυματικά γεγονότα καταγράφονται εκεί και υπάρχουν πάντοτε μέσα μας, ακόμη κι αν δεν μπορούμε να τα ανακαλέσουμε συνειδητά. Ακόμη κι αν τα μικρά παιδιά, λοιπόν, δεν ανακαλούν μνήμες κακοποίησης ή ξύλου πριν την ηλικία των δύο περίπου χρόνων, τα σημάδια εντυπώνονται ανεξίτηλα πάνω τους, αφού τα βιωμένα συναισθήματα διαδραματίζουν βασικό ρόλο στη δομή ολόκληρης της ψυχολογίας τους.
Όσο και αν αθώα κι επιπόλαια τείνουν να κρίνουν ορισμένοι τις ..ξυλιές ως κάτι αναίμακτο, για ένα παιδί δεν ισχύει ποτέ αυτό. Το ξύλο, εκτός από τη σωματική κακοποίηση, εμπεριέχει και τη συμβολική διάσταση της τιμωρίας, του «ευνουχισμού» της αυτονομίας, της προσβολής της προσωπικότητας, της αποκοπής από το συναίσθημα, της διατάραξης της αυτοεκτίμησης. Ένα παιδί που τρώει ξύλο νιώθει άχρηστο, ανεπαρκές, νιώθει θύμα και σε όλη του τη ζωή θα ακολουθείται, πιθανώς, από αυτήν την αίσθηση.
Παιδιά που έχουν κακοποιηθεί σωματικά, τείνουν να διαιωνίζουν τον φαύλο κύκλο της βίας, χτυπώντας συχνά τα δικά τους παιδιά. Υπάρχει εντυπωμένη μέσα τους η γονεϊκή συμπεριφορά που βίωσαν και αν δε δουλέψουν πολύ με τον εαυτό και το συναίσθημά τους, συχνά, ασυνείδητα σχεδόν, επαναλαμβάνουν έναν τρόπο διαπαιδαγώγησης κοντινό σε εκείνον που γνώρισαν: τη βία.
Κανένας δεν οφείλει μια καλή αγωγή στο ξύλο που έφαγε παιδάκι.
Είναι αξιέπαινοι οι άνθρωποι που μπόρεσαν, παρά τη βία που υπέστησαν, να αναπτύξουν αυτοσεβασμό, σχέσεις αγάπης, οικειότητας και εμπιστοσύνης.
Παιδιά συναισθηματικά ισορροπημένα είναι εκείνα, που μεγάλωσαν με τη νοοτροπία πως το σώμα τους αξίζει σεβασμό και αγάπη. Που έμαθαν πως κανείς δεν μπορεί να τα αγγίζει πάρα τη θέλησή τους και κανείς δεν μπορεί να τους αφήνει σημάδια, ασκώντας βίαιη εξουσία πάνω τους. Χαρούμενοι ενήλικες είναι εκείνοι που άκουγαν πως τα χεράκια τους είναι για να αγκαλιάζουν και να χαϊδεύουν κι όχι για να τιμωρούν και να πονάνε τους άλλους.
Κι αν κανείς ακόμη αναρωτιέται «τι έπαθε που έφαγε λίγο ξύλο ως παιδί», τότε σίγουρα εξωτερικά είναι μια χαρά. Τα εσωτερικά, όμως τραύματά του, μάλλον είναι ακόμη νωπά.
Η επιβολή σωματικού πόνου από τον γονιό σε οποιαδήποτε μορφή απαγορεύεται πλέον σύμφωνα με το άρθρο 4 του Ν. 3500/06.
Ηρώ Δημητρίου
Εκπαιδευτικός Π.Ε.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Straus, Murray A. Kantor, Kaufman G. (1991). Physical Punishment by Parents: A Risk Factor in the Epidemiology of Depression, Suicide, Alcohol Abuse, Child Abuse, and Wife Beating. Adolescence, Vol 29(115), 1994, 543-561.
Sigmund Freud. (2013). A Child is being Beaten. Paperback
Jane Nelsen. (2006). Positive Discipline. Ballantine Books
Straus, Murray A. (2001). Beating the devil out of them: Corporal punishment in American families and its effects on children. Piscataway, NJ, US: Transaction Publishers.
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
EΜΑΘΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΞΕΝΟΥΣ
(ΞΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ) ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΜΑΘΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ.
ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ,ΤΟΥΣ ΕΙΧΑ ΠΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ…
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ,ΝΑ ΠΙΑΣΕΙ ΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥΣ…..
ΑΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ…..
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ.
ΤΟ ΞΥΛΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΟΤΟ ΜΟΥ(προσωπικό μου πιστεύω)
Συνυπογράφω, ΑΓΓΕΛΙΚΗ… από τους γονείς παίρνουν τα πρώτα τους μαθήματα τα παιδιά μας…
ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ…
Υ.Γ. Εγώ, το πήγαινα και ένα βήμα παρακάτω…
ΝΑ ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΟΥΤΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ…
Οι γονείς μας δεν μας αγγίζαν μόνο μας ψιλο-φοβέριζαν
Περί ξύλου τώρα …. Χα, χα, χα,
Χμ, ξύλο και φάγαμε και ρίξαμε από και στους ρουφιανους εκπαιδευτικούς … (μετα τον απολογισμό ….ναι βλέπουμε ότι !!! ρίξαμε πολύ περισσότερο ξύλο στους δάσκαλους μας), ( ο σατανάς να τους πει δάσκαλους μαζι με τους αρχιεπίσκοπους του … του COVID)
Μου έμεινε αξέχαστο στην έκτη δημοτικού το αγριο ξύλο που έριξα στον ΧΟΥΝΤΙΚΟ διευθυντή που είχε την απαίτηση να ανοίξω τα χέρια και να με χτυπήσει μπροστά σε ένα γκομενάκι από την Αλεξάνδρεια της Αιγυπτίου και ο ηλίθιος δάσκαλος πήρε θάρρος και μου χτύπησε τις γροθιές επειδή δεν άνοιγα τις παλάμες … τι να σας λέω τώρα …. «Τον πήρε το ποτάμι το πήρε ο ποταμός» τον τσάκισα στο ξύλο και τον έθαψα κάτω από την εδρα του, ακολούθως ως πονηρός κεφαλλονίτης δραπέτευσα στα βόρεια προάστεια και κρύφτηκα στην καλή μου θειτσούλα μου και τον καλό μου θειούλη μου για να αποφύγω το αναμορφωτήριο …… με βοήθησε ο Κύριος και δεν το ξεπάστρεψα το εκπαιδευτικό $%^&*….
Για τόσο μένος μιλάμε.
Στην εκ τη γυμνάσιου ο επαρμένος γυμναστές και διαιτητάς του μπάσκετ που είχε το περίσσιο θράσος να με αποκαλεί ΜΑΟ (από μ@λ@κι@ του επειδή φόραγα μια τραγιάσκα που έμοιαζε με τραγιάσκα ,και, η τραγιάσκα που φόραγε ο πρόεδρος ΜΑΟ με τραγιάσκα έμοιαζε …. Τι λεμέ τώρα δικαιολογούμε τον δολο ενός ρουφιάνου ….ολες οι τραγιάσκες με τραγιάσκες μοιάζουν δεν μοιάζουν με αυγά ουτε με σιδηροδρόμους)
ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΚΑΛΑ λοιπόν ο γυμναστάκος και έφαγε το ξύλο της αρκούδας …. ΜΑΟ – ΜΑΟ εσύ ???? αλλά εγώ σε γ@μ@ω Δουβή … και βουρ του ρίχνω την πρώτη κουτουλιά στο στομάχι …το μενού που ακολούθησε είχε κλοτσομουνιδι (γενικα για να μην χάνουμε χρόνο τον έκανα με τα κρεμμυδάκια) …. Σηκωτό τον πήραν …. και εμένα με εκδίωξαν από όλα τα λύκεια του νομού αττικής.
Το clue :Την παρεπόμενη μόλις συνήλθε ο χουντικός μάγκας διαιτητής του μπάσκετ τις άρπαξε και από τον πάτερα μου.
Χα, χα, χα. Από σένα έμαθε ο γιός σου ….και τέτοια κατινίστικα του ξέφευγαν του κακομοίρη.
Και να φανταστείς κυρια Σουφλη ότι ο πατέρας μου ζούσε με τεχνητό νεφρό γιατί ….. γιατί …. γιατί είχε περάσει τα πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στο Νταχαου που τον ‘στειλαν οι Έλληνες μπάτσοι … οι προδότες στείλαν στο Νταχαου ένα παλληκαράκι 18 χρόνων
Τέλειωσα το λύκειο στον νομο πειραιως και αναγκαστικά με τέτοιο απολυτήριο που μου «έφτιαξαν» οι εκπαιδευτικοί της πατρίδας μου μπορούσα να μπω μόνο ευελπιδων,δοκιμων,ικαρων και ναυτική ακαδημία….
Προτίμησα το τελευταίο …..και πήρα την θάλασσα, που αποδείχθηκε ότι δεν είναι τόσο βρώμικη όσο είναι η στερεά γη.
Υστερα έμαθα ότι τον δαρμένο διαιτητή τον κυνήγησε ως «μεγάλο κλεφτρονι» ο Ιωαννίδης πρώην προπονητής της εθνικής και αργότερα στα μέσα και στα εξω στα υπουργία αθλητισμοί της νουδουλας …..
Αυτά ….
χαχαχαχαχαχαχαχαχα είσ’ ωραίος… κρίμα που δεν έχεις βίντεο (σαφώς και δεν υπήρχαν εκείνη την εποχη τα σχετικά), να βλέπαμε το ξύλο σε slow motion…