Μου τελείωσαν πια τα «δεν πειράζει».
Ώσπου έρχεται εκείνη η στιγμή, η υπέροχη, η λυτρωτική που επιτέλους «πειράζει»· που αποφασίζεις πως στη ζωή σου μαριονέτα και μαριονετίστας να είσαι εσύ και να πάνε στο διάολο κι εκείνοι και τα άλυτά τους θέματα, αρκεί να ξαναβρείς την ησυχία σου.
Ξενέρωμα το λένε κι έρχεται μόνο του, απ’ τη μια μέρα στην άλλη, μα κι ακάλεστο δεν το λες καθώς όλο και κάποια σκατοσυμπεριφορά το προκάλεσε με την επαναληπτικότητά της.
Υπάρχουν φορές που πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου για να δεις…
… να σωπάσεις για να μιλήσεις…
… να φύγεις από σκάρτους και φτηνούς “ανθρώπους”, για να κερδίσεις την ηρεμία της ψυχής σου…
… να βρεις το δρόμο σου και τον εαυτό σου…
Τελικά, το μυστικό της επιβίωσης σ’ αυτή τη ζωή είναι, να τα έχεις καλά πρώτα μ’ εσένα…
Καλλιόπη
Έτσι σου έμαθαν απ’ το δημοτικό, δε φταις εσύ.
Λίγο το μάθημα των θρησκευτικών κι ο Χριστούλης που συμβούλευε στα χαστούκια να γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο, λίγο η μαμά σου που σε όρκιζε να μην μπλέκεις σε φασαρίες μα να προσπαθείς να λύσεις τις διαφωνίες σου με όμορφο και πολιτισμένο διάλογο, λίγο η γιαγιά σου που σε έβαζε να τρως με το ζόρι σπανάκι για να δυναμώσεις αγνοώντας επιδεικτικά πως κατάπινες με αηδία «για το καλό σου», δεν ήθελε και πολύ να γίνει το κακό.
Μεγάλωσες κι έγινες κι εσύ «καθώς πρέπει» όπως όλοι. Έμαθες να μη χαλάς την καρδιά κανενός, να είσαι «καλό παιδί» ακόμα και τώρα που μόνο παιδί δεν είσαι, να μην τρέχεις για να μην ανησυχήσουν οι άλλοι που έπεσες και μάτωσες τα γόνατά σου και να βρίσκεις δικαιολογίες για να δικαιολογήσεις όλους εκείνους που σε πληγώνουν, από φόβο μήπως η διαίσθησή σου έρθει κανένα βράδυ στον ύπνο σου με ανθρώπινη μορφή και σου κουνήσει το δάχτυλο στα μούτρα λέγοντάς σου με ύφος «στα ‘λεγα εγώ».
Επιμένεις λοιπόν και σαν να μην έφτανε αυτό, υπομένεις κιόλας. Επιμένεις να ζεις περιμένοντας, να ονειρεύεσαι σε μέρη ρημαγμένα, να θεωρείς πως τα πράγματα θ’ αλλάξουν μαγικά, πως θα εκτιμηθείς, πως το πλήρωμα του χρόνου θα σε βγάλει νικητή, γι’ αυτό και υπομένεις· υπομένεις ανάξια φερσίματα, προσπαθείς να δεις το καλό πίσω από κακές συμπεριφορές και λες αυτή τη μισητή φράση πρωί, μεσημέρι, βράδυ, σαν αντιβίωση: «Δεν πειράζει».
Ώσπου έρχεται εκείνη η στιγμή, η υπέροχη, η λυτρωτική που επιτέλους «πειράζει»· που αποφασίζεις πως στη ζωή σου μαριονέτα και μαριονετίστας είσαι εσύ και να σου πάνε στο διάολο κι εκείνοι και τα άλυτά τους θέματα, αρκεί να ξαναβρείς την ησυχία σου.
Ξενέρωμα το λένε κι έρχεται μόνο του, απ’ τη μια μέρα στην άλλη, μα κι ακάλεστο δεν το λες καθώς όλο και κάποια σκατοσυμπεριφορά το προκάλεσε με την επαναληπτικότητά της.
Μη μασάς που θα πάνε να σου παραστήσουν τους έκπληκτους για να αντιστρέψουν τους όρους τώρα που σε είδαν να έρχεσαι στα συγκαλά σου και πάνω απ’ όλα μην τους λυπάσαι, άλλωστε ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν και σε ποιον.
Δε σου έφταιγαν αυτοί εδώ όμως, εδώ που τα λέμε. Αυτοί έτσι ξέρουν να φέρονται, να σε τεστάρουν μέχρι να δουν ως πού φτάνουν οι αντοχές σου και να χαμογελάνε με ευτυχία κάθε που σου πλασάρουν τη χειριστικότητά τους για συναίσθημα. Θα σου κάνουν λοιπόν κάτι λίγα στην αρχή που θα σε ενοχλήσουν μα θα παραβλέψεις για χάρη των τύπων. Μετά θα προχωρήσουν το παιχνίδι τους λίγο παραπάνω κι όσο περισσότερη κατανόηση δείξεις άλλο τόσο θα σε φέρουν στα όριά σου αναγκάζοντάς σε να τα επαναπροσδιορίσεις, λίγο πιο απλωτά αυτή τη φορά για να μη στριμώχνεται ο σαδισμός τους στα στενά τους πέριξ.
Μην ανησυχείς όμως, επειδή πάντα έρχεται εκείνη η μέρα. Η μέρα που ξυπνάς και συνειδητοποιείς πως σου τελείωσαν τα «δεν πειράζει».
Παίρνεις λοιπόν απόφαση πως όταν δεν αλλάζει η συμπεριφορά των άλλων πρέπει να αλλάξει η δική σου και ξαφνικά όλα μοιάζουν πιο εύκολα. Αφήνεις πίσω δουλειές, ανθρώπους κι άρρωστες καταστάσεις καθώς αντιλαμβάνεσαι πικρά πως και να τους χάσεις δεν έχεις να χάσεις.
Να σου λείψει τι; Χειρισμοί και δήθεν εγκεφαλικά παιχνίδια με ρίζα μια παράνοια που μόνο σκοπό είχε να σε εξοντώσει;
Βαρίδια είναι αυτοί οι άνθρωποι. Τους κουβαλάς στην πλάτη και στα πόδια και νιώθεις κι εσύ διακόσια κιλά παραπάνω κι όση (σκόπιμη) χαρά κι αν σου προσφέρουν, πόσο να την απολαύσεις όταν δεν μπορείς να σύρεις το σώμα σου απ’ το ένα μέρος στο άλλο; Τους ξεφορτώνεσαι μια μέρα και κατανοείς επιτέλους πως δεν ήσουν εσύ το πρόβλημα. Ζεις τότε τη ζωή σου ήρεμα κι απερίσπαστα, χωρίς εκείνη την ανεξήγητη ενοχή που αναρωτιόσουν από πού ξεφύτρωσε.
Να τα λες τα «δεν πειράζει» σου, χρειάζονται· να τα λες επειδή η καρδιά σου είναι πιο μεγάλη απ’ τη λογική σου, επειδή η ζωή δεν είναι μια ευθεία γραμμή, επειδή οι σχέσεις δεν είναι ασπρόμαυρες.
Να τα λες καθώς η συναισθηματική σου νοημοσύνη είναι αρκετά υψηλή ώστε να γνωρίζεις πως δεν ξέρουν όλοι οι άνθρωποι να δίνονται, πως καμιά φορά κάνουν λάθη κι εσύ να δείχνεις κατανόηση επειδή δε γεννήθηκες δικαστής μα άνθρωπος που ξέρει πως οι άλλοι μπορεί καμιά φορά να σε πληγώσουν και κατά λάθος.
Να μη μένεις όμως μόνο εκεί, επειδή δεν είναι πάντα έτσι.Να μάθεις να αναγνωρίζεις τα σημάδια πως κάτι δεν πάει καλά, να μην αγνοείς την ψυχή σου που σφίγγεται, να μην υποφέρεις επαναλαμβανόμενα για κανέναν που σου προσφέρει χαρά μόνο όταν τον βολεύει και να σταματήσεις να βρίσκεις δικαιολογίες για όσα σε πληγώνουν επειδή θα ήθελες πολύ να κρύβεται κάτι όμορφο πίσω από αυτό. Επειδή, ξέρεις κάτι; Σπάνια κρύβεται.
Σκληρό ναι, αλλά είναι αλήθεια, κι αν άντεξες τόσο καιρό με μισά ενδιαφέροντα χάρισε τους ολόκληρες αδιαφορίες και μην το πολυσυζητάς.
Άλλωστε ένα δεν πρέπει να ξεχνάς· πως εκείνοι ουδέποτε σου ζήτησαν συγγνώμη που σε έσπασαν, άρα κι εσύ δεν τους οφείλεις καμία συγγνώμη αν δεν τους αρέσει ο τρόπος που επέλεξες να κολλήσεις τα κομμάτια σου.
Γράφει η Φρόσω Μαγκαφοπούλου
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΟΜΩΣ, ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΕΝΟΣ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ, ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΑΓΟΥΛΟ, ΑΛΛΑ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ :
” ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΧΤΥΠΑΣ ? ”
ΔΑΣΚΑΛΕ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΣ ……
ΑΓΓΕΛΙΚΗ
Να διευκρινίσουμε μόνο λιγο κάτι. Επειδή αναφέρεστε στο όνομα του Χριστού, και στην εντολη΄πυο έδωσε για να γυριζει κανεις το μαγουλο κι από την άλλη πλευρα.
Εχετε προσεξει πως ο άνθρωπος έχει μόνο 2 μαγουλα? Κι όχι 10 ή 100 ή 1000…
Επισης, ειναι αλήθεια πως κερδίζουμε εμεις πρωτα όντας συγχωρητικοί, ΑΛΛΑ η ορθόδοξη διδασκαλία ποτέ δεν προέτρεψε τους ανθρώπους να μεινουν διπλα σε άρρωστες καταστάσεις.
Ίσα-ίσα, η εντολή του Θεού υπήρξε ΣΑΦΗΣ: Διαχωριστείτε από ανάμεσά τους (ενν. τους ειδωλολάτρες, τους άπιστους, τους βλάσφημους κτλ), για να μην πάθετε τα ίδια μ’ αυτούς.
Το λέω αυτό, γιατί σημερα πολλες φορές τα νοήματα του Ευαγγελια σκοπιμα παραποιούνται
και ο Κύριός μας παρουσιάζεται ως ένας ελεήμων μόνο Θεός.
Δεν είναι ΜΟΝΟ ελεήμων, είναι και ΔΙΚΑΙΟΣ.
Και η δικαιοσύνη αυτή έχει κάψει πολεις ολόκληρες με φωτιά από τον ουρανό, έχει καταποντίσει δεκάδες σπίτια με σεισμούς, έχει πνιξει σε ποτάμια χιλιάδες (βλ. ο ιστορικός κατακλυσμός του Νώε),
και το σημαντικότερο, έχει κρινει εκατομμυρια ανθρωπους αξιους της Κολασης.
Το λεω γιατί ο Κύριος μας δεν είναι “Χριστούλης”, είναι ο ένας και αλήθινός Θεός
που πρέπει να σεβόμαστε, να φοβόμαστε και να υπολογίζουμε.
Η δικαιοσύνη Του είναι εκεινη που ΣΚΟΠΙΜΑ αποκρύπτεται τα τελευταια χρονια απο τους οικουμενιστές,
αλλά ειναι το στοιχειο αυτό που αποκαθιστά και την ΑΛΗΘΕΙΑ στο πρόσωπό Του.
Δε νομιζω πως αν ζούσε σήμερα ανάμεσά μας, ως Ανθρωπος, θα μας συμβουλευε να καθομαστε επ’ αοριστον και να ανεχομαστε κακοποιητικες συμπεριφορες.
Να συγχωρουμε, ναι, γιατί πως θα ζητησουμε άφεση αμαρτιών για μας, όταν δεν εχουμε συγχωρεσει τον άλλον ανθρωπο?
Αλλά να μενουμε επ’ αόριστον μεσα στην κακοποιηση, με ανθρωπους ΣΚΟΠΙΜΑ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ δε νομιζω να μας προέτρεπε ποτέ.
“Διαχωριστείτε από ανάμεσά τους, για να μην παθετε τα ίδια…” να το θυμομαστε αυτό.
Και να προσεχουμε.
Καλό απογευμα!
Μαρία μου, στο τέλος της ανάρτησης, υπάρχει το όνομα της αρθρογράφου…
Όσο για την συγχώρεση, είναι πολύ μεγάλη κουβέντα…
Εμένα προσωπικά, μου τέλειωσαν οι συγνώμες σε φίδια φαρμακερά…
Ναι ειναι μεγαλη υποθεση, και πολύ προσωπικη για τον καθενα.
Καταλαβαινω τι λετε, γι’ αυτο και ειναι σημαντικό να απομακρυνομαστε εγκαιρως απο ανθρωπους που δεν εχουν μεσα τους καλοσυνη και φως Χριστού.
Ειναι οι λεγεμενοι αμετανόητοι. Αν το παρατηρησετε, θα δειτε πως ουδεποτε ζητουν συγνωμη.
Αυτό και μονο κανει δυσκολη την επικοινωνια και τη συνυπαρξη μαζι τους.
Η συγχωρεση παντως, μακροπροθεσμα οφελει και απελευθερωνει εμας..την ψυχή μας.
Και μας κανει να μοιαζουμε με τον Χριστό 🙂 στην αγαπη και την αρετη.
Μας διαχωριζει από το σκοταδι της κακίας τους.
Υπαρχουν παραδειγματα Αγίων, με κορυφαίο το παραδειγμα του Αγιου Νεκταριου (που αγιασε και προσφατα, πριν απο 100 χρονια περιπου) που αγιααν ακριβως επειδη συγχωρουσαν.
Απλώς θελει πρωτα να απομακρυνθεις από τον ανθρωπο με την τοξικη συμπεριφορά,για να μπορεσεις υστερα να γαληνεψεις και να συγχωρεσεις
(αυτο το τελευταιο ειναι αποψη και εμπειρια προσωπική, οπότε μην το παρετε κατα κυριολεξια γιατί μπορει άλλοι να καταφερνουν να συγχωρουν επι τόπου).
Καλο απογευμα 🙂
Μαρία μου, τις τελευταίες μέρες έχω αναρτήσει κάποια θέματα για τους ΧΑΤΖΑΡΟΜΠΕΧΛΑΙΟΥΣ, και κάποι για μια ιστολόγα που χαρακτηρίζει πράκτορες και με άλλα χαριτωμένα, όσους δεν υποστηρίζουν την ΣΙΩΝΙΣΤΡΙΑ ΜΕΛΟΝΙ…
Αυτά τα ανθρωποειδή, δεν τα έχω στον κύκλο μου, αλλά με βρίζουν με τα χειρότερα λόγια και με τις πλέον χυδαίες συκοφαντίες…
Να τους συγχωρήσω;;;
Λυπάμαι… καμία συγνώμη σε τέτοια υποκείμενα που θίγουν την αξιοπρέπειά μου…
Και φυσικά, δεν είναι μόνον αυτοί… μια μέρα θα ήθελα όλους εσάς εδώ, δίπλα μου στο ιστολόγιο με την πραγματική φυσική σας παρουσία, να δείτε τι σχολια ψυχοπαθών έρχονται και πόσο υβριστικά είναι (ανώνυμα πάντα) και μετά να δω εσάς που νομίζετε πως με τον σταυρό στο χέρι μπορείτε να διώξετε όλους τους σατανάδες της καθημερινότητάς σας…
Mαλλον μιλάμε από διαφορετική βάση, κυρια Σουφλή. Ο ρόλος που έχετε επιλέξει ειναι ριψοκίνδυνος, και σιγουρα απαιτεί θαρρος και τόλμη. Εχει όμως και αυτές τις συνεπειες, και το καταλαβαινω απολυτα γιατι νιωθετε όπως νιωθετε.
Αν ήμουν στη θεση σας, δε θα ασχολούμουν καν με τους ανθρωπους αυτούς που λετε πως σας φερονται έτσι.
Βεβαια τότε θα σας ελειπε ισως ένα σημαντικό κομματι πληροφορίας προς δημοσιογραφική αξιοποιηση.
Στην περιπτωση αυτή, δεν εχω ιδεα πως θα μπορουσε κανεις να το χειριστεί.
Υπαρχουν περιπτωσεις στη ζωή μας, που (ευτυχως ή δυστυχως) καλουμαστε να κάνουμε δυσκολες επιλογες.
Σε όλες τις επιλογές, καθενας πραττει κατά πώς του ταιριαζει πιο καλά.
Απλώς, δε θα πρεπει κανεις να ξεχνά ότι
στο τέλος της ζωής μας, θα μας περιμένει Κάποιος (ο Θεός) για να μας κρίνει.
Αυτό ειναι κατι που δεν αλλάζει, και ισχυει για όλους -ειτε το θελουμε, είτε όχι, ειτε το πιστευουμε, είτε όχι.
Αν το παρουμε στα σοβαρά και πραγματικά ανησυχουμε για την σωτηρια της ψυχής μας,
τότε καποιες αποφασεις λαμβανονται ευκολοτερα (π.χ. το να αποφευγει κανεις ανθρωπους βρωμικους, υβριστες, συκοφαντες κτλ., με καθε κόστος).
Δεν εχει δηλαδή σημασία ποιος κερδιζει εδω (στη γη), αλλά ποιος κερδίζει πάνω: στη βασιλεια του Θεού.
Δεν εχει σημασία αν οι άνθρωποι εδω νομιζουν ότι με τα υβριστικά τους λογια πετυχαινουν κατι.
Σημασια εχει τι γνωμη θα εχει για μας ο Θεός, γιατί Εκείνος (ειτε το θελουμε, ειτε όχι) θα πει την τελευταία κουβέντα για την ψυχη του καθενα μας, όταν έρθει η ωρα.
Οπότε, αν δε θελουμε να καταδικαστουμε μαζι τους, δε θα πρεπει με καποιον τρόπο να διαχωρισουμε τη θεση μας?
Ο διαχωρισμός αυτός μπορει να ειναι τοπικος (π.χ. φευγω απο μια δουλειά που με κακοποιούν), ή τροπικός (π.χ. σταματάω την επικοινωνια με ανθρωπους που με βλαπτουν, για να προστατευσω την ψυχη μου).
Η αποφυγη των ανθρωπων αυτών, ωφελει την ψυχη και το σωμα μας,μακροπροθεσμα και βραχυπρόθεσμα.
Ειδαλλως, αν συνεχισει κανείς μαζι τους,
το πιο πιθανό είναι ότι θα παγιδευτει σε ένα ατελειωτο ταξιδι εκδικητικότητας και επιθετικότητας
που τελικά Ο ΙΔΙΟΣ χρεώνεται, γιατί πολύ απλά ο ίδιος το έπραξε (δεν τον ανάγκασε κανείς).
Μ’ αυτη τη λογική, προσωπικά, ναι επιλεγω την οδό με τον Σταυρό στο χέρι, γιατι ειναι η μόνη που σωζει, ηρεμει και αποκαθιστά τα πράγματα σε βάθος χρόνου.
Ισως το δειτε αυτό, στην πορεια της ζωής σας.
Οι αμετανόητοι άνθρωποι δεν αλλάζουν, και επομενως δεν αξιζει να χασει κανεις τα ωραια χαρακτηριστικά της ψυχης του, και να κινδυνεψει εξαιτιας τους.
Για ποιον λόγο?
Καλυτερα να μην ασχολειται κανεις.
Μεχρι σημερα, αυτό εχω καταλάβει και σ’ αυτο το συμπερασμα εχω οδηγηθεί.
Οι λυκοι γυρω μας σημερα ειναι μάτσο.
Αν γινουμε σαν αυτούς απο εκδικητικότητα, ποιος ωφελειται και ποιος χάνει?
Γιατι δεν αηνουμε καλυτερα την κριση στα χέρια του Θεού, που είναι και ο μόνοςαρμοδιος?
Θυμο νιωθουμε όλοι, συμφωνώ. Απλώς ανησυχώ μήπως ο θυμός αυτός καποτε θεριέψει και καταστρέψει ό,τι όμορφο υπαρχει μέσα μας και γυρω μας (και τότε, μαντεψτε ποιος θα εχει νικησει?)
Απλώς καταθετω μια άποψη, τίποτε άλλο.
Καλο σας βραδυ 🙂
Αγαπητή Μαρία, θα μπορούσα να συμφωνήσω σε πολλά σημεία με το σχόλιό σου…
Θα σου βάλω όμως μια παράμετρο που έχει να κάνει με το ΚΑΘΑΡΟ ΜΕΤΩΠΟ, που έλεγε ο αείμνηστος Πατέρας μου…
Ζούμε σε μια κοινωνία… είμαστε λοιπόν μέλη της…
Όταν σ’ αυτή την κοινωνία προσπαθείς να περπατάς με το μέτωπο ψηλά και καθαρό, όταν έχεις Αρχές και Αξίες, που ποτέ δεν πρόδωσες στη ζωή σου, όταν λόγω της εργασίας σου τυγχάνει να σε γνωρίζει πολύς κόσμος και έρχονται κάποια υποκείμενα και σου πετάνε δημοσίως ΧΥΔΑΙΑ ΨΕΥΔΗ, εσύ, τι κάνεις;;;
Σιωπάς και περιμένεις την τιμωρία του Θεού, που μπορεί να μην έλθει καν σ αυτή τη ζωή, και πορεύεσαι με ένα στίγμα στην πλάτη;;;
Μην τα απλοποιούμε τόσο τα πράγματα και μην έχουμε αυτή την “αγαπουλίστικη” διάθεση για όλους, προκειμένου να κερδίσουμε την βασιλεία των ουρανών…
Οφείλω να επισημάνω, πως δεν θέλω καμία βασιλεία εν τη ζωή μου… ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΑΠΑΙΤΩ…
Δεν εκδικούμαι… Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και κυρίως την Αξιοπρέπειά μου από φιδανθρωπους…
Καλλιόπη, αυτό με τα “χαστούκια” το είπε ο Χριστός, για να κατασιγάσει τη μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών έχθρα. Δεν σε πείθω; Επανέρχομαι δριμύτερος: Η αντωνυμία “αλλήλους” στο “αγαπάτε αλλήλους” είναι αλληλοπαθής, δηλαδή αφορά σε εκείνους στους οποίους κανείς απευθύνεται. Δεν έχει να κάνει με τον καθένα που θα μας λάχει… Κατόρθωσα να γίνω αντιληπτός;
Γίνατε αντιληπτός, αλλά μ’ αυτούς που τυγχάνουν στον δρόμο μας και φέρονται ύπουλα και βρώμικα τι κάνουμε;;; Πώς τους συμπεριφερόμεθα;;;
Νομίζω πως έχετε διαβάσει τις αναρτήσεις μου… αντιλαμβάνεστε τι εννοώ…
Μέχρι πριν λίγο καιρό, σε τέτοια υποκείμενα, η απάντησή μου ήταν σιωπή και απομάκρυνση…
Τώρα, τους κρεμάω στα μανταλάκια… κι ακόμα δεν έχουν δει τίποτα…