ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ...στο ιερό του Απόλλωνα και της Πυθίας
Άμποτε από τους Δελφούς, κι ας μην υπάρχει πια το “λάλον ύδωρ”, να ξεκινήσουν όλοι οι λαοί, απ’ το Ναό κι απ’ το Θέατρο, απ’ τη Θόλο κι απ’ το Στάδιο, λουσμένοι απ’ της Κασταλίας το νερό και φωτισμένοι απ’ του Φοίβου το φως, με τον Ηνίοχο στο άρμα της Οικουμένης να οδεύσουν το δρόμο της ομόνοιας, της αγάπης, της ειρήνης.
Τότε, οι Δελφοί θα γίνουν ο “ομφαλός” της γης, τότε τ’ όραμα του Σικελιανού θα γίνει πραγματικότητα, τότε κι ο Απόλλωνας θα σκορπίζει περισσότερο φως, και θα παίζει στη λύρα του τους σκοπούς της ειρήνης – μιας ειρήνης πανανθρώπινης χωρίς βία, δίχως σφαγές, χωρίς πολέμους…
Το όνομα ΕΛΛΗΝΑΣ, έχει πολύ “βαθύ” νόημα…
Η Ελλάδα και οι Έλληνες, μπορεί να γονάτισαν, αλλά τα βήματά τους, δεν τα χάνουν… γιατί το ΙΕΡΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΣΣΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ…
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ, ΘΑ ΛΑΜΨΕΙ…
Καλλιόπη Σουφλή
Υ.Γ. Η ανάρτηση, είναι αφιερωμένη στους αγαπημένους μου ΦΟΙΒΗ, ΗΛΙΑ και ΖΕΤΑ…
Του ΣΤΑΘΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ
Στο Θύμιο Χριστόπουλο
ΥΠΑΡΧΟΥΝ μερικοί τόποι ομορφιάς και ιστορίας, που, απ’ τα χρόνια του σχολείου – όταν συλλαβίζεις ακόμα την αλφαβήτα, τους αγαπάς και τους θεωρείς οικείους.
Δένεσαι μάλιστα μαζί τους – έτσι όπως δένεσαι με τη γενέθλια γη, κι ας μην τους ξέρεις – και θέλεις, καθώς φανταστικά τους ινηλάτείς, να τους επισκεφτείς μια μέρα, να τους γνωρίσεις από κοντά, να τους αγκαλιάσεις έτσι όπως το κάνεις ως κείνη τη στιγμή στ’ όνειρό σου. Απ’ την ώρα ‘κείνη καβαλλικεύεις το φτερωτό πήγασο, τον βιτσίζεις και τον υποχρεώνεις να πετάξει στους αγαπημένους σου τόπους. Στην Ολυμπία, ας πούμε. Στις Μυκήνες και στην Επίδαυρο. Στη Σπάρτη και στο Μυστρά. Στην Αθήνα και στο Σούνιο. Στους Δελφούς και στο Μεσολόγγι. Στη Δωδώνη και στα Γιάννενα. Και πιο μακριά στην Πόλη, στη Μικρασία, στην Κύπρο…
Τόποι αγαπημένοι, που σα μαγνήτες σε τραβούν κοντά τους! Χώροι ιεροί, που ασκούν πάνω σου μια γοητεία ακατανίκητη! Μέρη, που θέλεις δίχως άλλο με την πρώτη ευκαιρία να τα γνωρίσεις, και που όταν τα δεις από κοντά, δικαιώνουν τα όνειρα και τις προσδοκίες σου και σ’ αιχμαλωτίζουν για πάντα…
ΑΝΑΜΕΣΑ σ’ αυτούς τους ευλογημένους τόπους και οι Δελφοί! Οι Δελφοί του Μαντείου, το ιερό του Απόλλωνα, της Πυθίας το Άντρο. Ο “ομφαλός” της Ελλάδας όλης, μα και όλου του τότε γνωστού κόσμου. Η έδρα του Συνεδρίου των Αμφικτυόνων. Κι ακόμα κάτι, που με την πάροδο του χρόνου και το μεγάλωμα του κύκλου της μελέτης, γινόταν ένα με τον Άγγελο Σικελιανό και τη γυναίκα του Εύα, τους ιδαλγούς της Δελφικής Ιδέας.
Ένας τέτοιος, μεγάλος μαγνήτης, ένας πόλος έλξης, ήταν οι Δελφοί πριν τους επισκεφτώ. Κι ήταν πάντα, ένας σταθμός που θα ‘πρεπε να περάσω στο ταξίδι για τη μακρινή Κολχίδα ή για την κοντινή – ποιος το ξέρει αυτό; – Ιθάκη.
ΩΣΠΟΥ ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Ήταν τότε που ευλογούσαν οι θεοί. Ήμουνα φοιτητής στην Αθήνα μ’ ένα σωρό όνειρα. Σε ώρες που το πρωινό ήταν όλο χρώματα, που δε μπορούσες να φανταστείς πόσο καυτό θα ‘ταν το μεσημέρι της ζωής που θα ‘ρχόταν κατοπινά.
Άνοιξη, κι όλα: ο ουρανός, τα δέντρα, τα πουλιά, η φύση όλη, να τραγουδάνε στο σκοπό της ελπίδας. Μεγάλη είναι πάντα η μέρα, όταν τ’ όνειρο, ένα απ’ τα μικρά – υπάρχουν και τα μεγάλα όνειρα – της ζωής γίνεται πραγματικότητα. Το ταξίδι μέσα στη γελούμενη φύση ήταν μια αποθέωση της χαράς.
Στη Θήβα αναστήθηκε η Αντιγόνη, παρθένα θεσπέσια, έτοιμη πάντα ν’ αψηφίσει την απόφαση του Κρέοντα και να θάψει το νεκρό αδελφό της…
“Στη Λειβαδιά, στη ρεματιά” αντιλάλησε τ’ ομώνυμο τραγούδι, κι ο Λάμπρος Κατσώνης υποσχέθηκε πως θα “ξαναπεράσει απ’ την Άντρο” αν αυτό χρειαστεί…
Ο Παρνασσός, που απ’ το δημοτικό τραγούδι τον φανταζόμουνα πάντα “συννεφιασμένο”, μου φάνηκε ήμερος και γελαστός… Στον Όσιο Λουκά η μυγδαλιά είχε οψιμήσει ν’ ανθίσει και τα ροζόασπρα λουλούδια της ήταν ζωντανά ψηφιδωτά συνέχεια εκείνων των βυζαντινών της εκκλησιάς. Στο Δίστομο μαυροφορεμένες ακόμα οι γυναίκες να θυμίζουν τη θηριωδία της βίας. Φωλιασμένη στο ξέγναντο, σαν αϊτοφωλιά η Αράχωβα, με το “γιο της καλογριάς” να βιγλίζει τις κατηφοριές και τα λαγκάδια και την αποθέωση της λαϊκής τέχνης στην αγορά της…
Η ΩΡΑ των Δελφών είχε σημάνει. Κι ήταν για μένα οριακή, σε στιγμές που η φύση είχε τις εκρήξεις της χαράς της. Οι καταπράσινες πλαγιές, οι θαμνοσκέπαστοι λόφοι, οι γελούμενες ρεματιές, τα θελερά ξέφωτα, το περήφανο βουνό, τα χωριά, όλα τα πάντα να σου γνέφουν δοξαστικά, να σ’ ευφραίνουν, όπως τα μάτια της μάνας σε ώρες ζεστές που το σπίτι γεμίζει περιστέρια. Ώρες που σου θυμίζουν τους στίχους του Σολωμού: “Κι η φύση βρήκεν την καλή και τη γλυκιά της ώρα”.
Και να ‘μαστε στους Δελφούς, ένα ανοιξιάτικο πρωινό, τι πρωινό; – κοντά μεσημέρι ήταν, κι ο Φοίβος ζύγωνε με τ’ άρμα του πάνω απ’ το γνώριμο τόπο του και φωτοπλημμύριζε τους φαιοκόκκινους βράχους, την κατηφοριά, τη ρεματιά, όλο το τοπίο, που σαν πραγματικότητα ζωντανή ξεπερνούσε τ’ όνειρο.
Ο μύθος, που τόσα χρόνια κλωθογύριζε στην ψυχή μου για το Φωτοδότη θεό που σκότωνε τον Πύθωνα, ζωντάνευε κείνο τ’ ανοιξιάτικο κοντομεσήμερο, καθώς ο ήλιος έλουζε το βουνό με τις Φαιδριάδες και στη συνέχεια ορμούσε σαν καταρράχτης το φως για να λούσει την Κασταλία και να φωτίσει όλο το Δελφικό περίγυρο.
Γελούσε ο θεός του φωτός και της Μουσικής, καθώς τίναζε στον αρωματισμένο αγέρα το ξανθό κεφάλι και στη λύρα του είχαν καθίσει τ’ αηδόνια κι αντί για τους ήχους των χορδών της άκουγες τις δικές τους τρίλιες.
Χλόϊζαν τα σπαρτά, κυμάτιζαν τα κλωνόφυλλα της ελιάς με τ’ ασήμια τους, ορθόστητοι στέκονταν οι γκρεμοί, ζυγίζονταν τα γεράκια, σιγομουρμούριζαν τα νερά της πηγής κι ένα πολύχρωμο ανθρωπολόϊ – άσπροι, μαύροι, κίτρινοι – σάλευε κι ανεβοκατέβαινε στον αρχαιολογικό χώρο, μπαινόβγαινε στο Μουσείο, κάποιος μιλούσε, όλοι άκουγαν, αποθανάτιζαν ό,τι εντυπωσίαζε.
Συγκεντρωθήκαμε και μεις, είπαμε ό,τι είχαμε να πούμε, είδαμε ό,τι έπρεπε να δούμε, κι ύστερα κάπου κει στο χώρο της Προναίας Αθηνάς κάναμε μεσημέρι.
Η άνοιξη μας έστρωσε ευγενικά το τραπεζομάντηλό της. Χλόϊζαν ακόμα και οι πέτρες.
Θρασομανούσε το πράσινο. Ασημοπρασίνιζαν οι ελιές. Ούτε οι θεοί δε θα ‘τρωγαν έτσι.
Κι αποκοντά το πιοτό.
Κι ύστερα ο χορός και το τραγούδι με τα μαντολίνα, με τις κιθάρες, με τ’ ακορντεόν. Σ’ άλλους αρχαιολογικούς χώρους ίσως αυτό να ΄ταν ιεροσυλία, μα στους Δελφούς θα ΄φχαριστιόταν κι ο Απόλλωνας. Τι θεός της μουσικής ήταν…
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ ξέκοψα. Ξέφυγα κι απ’ τα μάτια των αλλονών, που αργότερα με πήραν το κατόπι. Ήθελα να βρεθώ μόνος. Ν΄ανοίξω της ψυχής μου τη θύρα και να δεχθώ το Δελφικό τοπίο έτσι οπως η φωτογραφική μηχανή αποθανατίζει με το φακό της ό,τι αυτός θεάται. Ν’ ανεβώ στο λιθόστρωτο.
Να διαβαίνω τα χαραγμένα στις πλάκες κείμενα. Να σταθώ μπροστά στο χώρο των θησαυρών.
Να διαβώ τους ανορθωμένους κίονες. Ν’ αναζητήσω στη μετώπη του Ναού, το : “Γνώθι σ’ αυτόν”.
Να ξαναμπώ στο Μουσείο και να σταθώ άλλη μια φορά μπροστά στον έτοιμο να οδηγήσει τ’ άρμα του Ηνίοχο.
Απ’ τη μέση της ορχήστρας ν’ απαγγείλω κάποιους στίχους του Σικελιανού μεγαλόφωνα.
Να σκαρφαλώσω ύστερα στο ιερό μέρος και να βρεθώ καθισμένος στις πώρινες πέτρες των κερκίδων.
Δεν ξεχνώ, το θυμάμαι σα να ΄ναι τώρα, πόσο θα ΄θελα να ‘βλεπα σ’ αυτό το θέατρο που παίζεται η τραγωδία του “Προμηθέα Δεσμώτη”.
Οι Φαιδριάδες αγνάντια να ‘ταν το σκηνικό – ο Καύκασος πες.
Και στο φόντο τους ο Προμηθέας, ο άνθρωπος του χτες, του σήμερα, του αύριο, ο αιώνιος άνθρωπος που μάχεται για το φως, για το καλό, για τ’ ωραίο και τ’ αληθινό.
Ν’ ανέβω ύστερα στο Στάδιο, κόβοντας ένα κλαδί αμυγδαλιάς, ψάχνοντας με το βλέμμα στην πυκνή αγκαλιά του κυπαρισσιού για ν’ ανακαλύψω τη φωλιά της καρδερίνας, αγγίζοντας το πεύκινο δάσος να τρέξω μόνος στο μακρόστενο βουβό χορταριασμένο στίβο του.
Ν’ ακροζυγιάσο από κει ψηλά τι φτερούγες της ψυχής μου σαν Κύκνος και να λουστώ στης Κασταλίας τα δροσόνερα ή σαν αϊτός για να πετάξω κατάκορφα και να γίνω βαρδιάνος.
Και ν’ αγναντέψω ως κάτω στην ατλαζένια θάλασσα του Κορινθιακού, ν’ αγκαλιάσω με το βλέμμα τις κορφές των Μοραΐτικων βουνών, να γαληνέψω στην αγκαλιά του ειρηνικού ελαιώνα της Άμφισσας…
ΑΠΟΖΗΤΗΣΑ αυτή τη μοναξιά για να νιώσω την απολλώνια γαλήνη, μα και την αγριάδα του πετρόβουνου, να ξαναζωντανέψω όλες τις μυθολογικές σκηνές που κουβαλούσα από μικρό παιδί – έτσι όπως η χελώνα κουβαλάει το καβούκι της – για να ζήσω τ’ όνειρο της πραγματικότητας που τόσα χρόνια το ζούσα σαν της φαντασίας τ’ όνειρο… Ονειρεμένη στ’ αλήθεια ‘κείνη η μέρα! Βαθιά χαραγμένη στο συρτάρι της μνήμης!
ΣΤΟ θέατρο ξανακάθησα. Έγερνε ο Φοίβος και κοκκίνιζαν οι γιγάντιοι βράχοι των Φαιδριάδων. Έσκυψαν τα φρύδια τους. Μαυρολόγαγε η ρεματιά. Σκουρότερες έγιναν οι λαξεμένες πέτρες. Οι ξένοι αποτραβιούνταν στο χωριό. Μ’ ένα μεταξωτό μαντήλι στο λαιμό μια φοιτήτρια απ’ την ομάδα ‘κείνων που μ’ έψαχναν – διακρινόταν πάντα για το υποκριτικό της ταλέντο – απήγγειλε ένα κομμάτι του ”Δελφικού Ύμνου”. Θα πρέπει να ‘ταν αυτό, αν η μνήμη δε με γελάι:
“Μ’ έν’ άσβηστο χαμόγελο ήρθα ως σ’ εσάς, Δελφοί!
Ο πετρωτός ανήφορος, που μόφεγγε στα σκότη
της νύχτας οπού ανέβαινα την τρομερή κορφή
δεν είδε, απ’ ότε εσώριασε η αυλή σας, τέτοια νιότη!
Σαν πλάτανος εσειόντανε με τ’ άστρα ο Ουρανός
κι άστραφτε απάνου ο Παρνασσός ως με το Πέλαο κάτου,
κι απ’ τ’ άστρα κι από τ’ αστραμμα ο νους μου ο φωτεινός
έβλεπε πέρα απ΄της ζωής τη μοίρα ή του θανάτου…”
Η μεταξένια καλαμάτα, η δεμένη στο λαιμό της μεγάλωσε την τύλιξε σα χιτώνας ολάκερη. Για μια στιγμή νόμισα πως κάποια Νύμφη είχε ξεφυτρώσει απ’ τη γειτονική ροδοδάφνη. Ύστερα πάλι, νόμισα πως ξύπνησε μπροστά μου η Εύα Σικελιανού. Μπόρεσα και είπα φωναχτά:
“Θεία, Αθάνατη,
τον πέπλο εσύ τον έσυρες
με τα ιερά τα χέρια…”
Είχα γίνει και γω πια “Αλαφροΐσκιωτος”. Και κατέβηκα… Φύγαμε.
ΦΥΓΑΜΕ το δειλινό, με το “μούχρωμα”, όπως θα ‘λεγε ο Ιδαλγός της Κέρκυρας, ο Μαβίλης. Στην Αθήνα γυρίσαμε νύχτα. Μα και κείνη τη νύχτα και τις επόμενες ημέρες ζούσα με τη μαγεία των Δελφών…
ΞΑΝΑΠΗΓΑ κι άλλες φορές στους Δελφούς. Κι απ’ την Αθήνα, κι απ’ την Ιτέα, κι απ’ τον Παρνασσό κατηφορίζοντας – κατεβαίνοντας απ’ τη Βόρεια Ελλάδα. Και ήταν κάθε φορά άμετρη η χαρά μου που τους έβλεπα και τους προσκυνούσα. Η πρώτη όμως φορά ήταν η θεία!
Ήταν η πρώτη γνωριμιά, που σου φέρνει δέος ιερό, αλλόκοτη συγκίνηση, γλυκειά ανατριχίλα. Δε θα ξεχάσω ακόμα και την τελευταία επίσκεψη που ‘κανα το προπέρσινο καλοκαίρι. Είχα μάλιστα σαν ξεναγό μου το ριζωμένο των Δελφών ποιητή και λογοτέχνη Θύμιο Χριστόπουλο. Ένας ήλιος, ηλιάτορας, πυρπολούσε το χώρο των Δελφών. Ο Απόλλωνας στην αποθέωσή του… Φως, πολύ φως! Κι άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι!
ΕΦΥΓΑ και τότε με μιαν ευχή. Άμποτε από τους Δελφούς, κι ας μην υπάρχει πια το “λάλον ύδωρ”, να ξεκινήσουν όλοι οι λαοί, απ’ το Ναό κι απ’ το Θέατρο, απ’ τη Θόλο κι απ’ το Στάδιο, λουσμένοι απ’ της Κασταλίας το νερό και φωτισμένοι απ’ του Φοίβου το φως, με τον Ηνίοχο στο άρμα της Οικουμένης να οδεύσουν το δρόμο της ομόνοιας, της αγάπης, της ειρήνης.
Τότε, οι Δελφοί θα γίνουν ο “ομφαλός” της γης, τότε τ’ όραμα του Σικελιανού θα γίνει πραγματικότητα, τότε κι ο Απόλλωνας θα σκορπίζει περισσότερο φως, και θα παίζει στη λύρα του τους σκοπούς της ειρήνης – μιας ειρήνης πανανθρώπινης χωρίς βία, δίχως σφαγές, χωρίς πολέμους…
ΠΗΓΗ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΡΟΥΜΕΛΗ, Τεύχος 15, Μάϊος – Ιούνιος 1982.
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Πυθία >πυθωνας>,αρχαίος οφις
Η Σίβυλλα λοιπόν η Ερυθραία, η οποία παραδέχεται ότι γεννήθηκε την έκτη γενεά μετά τον κατακλυσμό, ήταν ιέρεια του Απόλλωνος και φορώντας στέμμα παρόμοιας αξίας με τον θεό ο οποίος λατρεύεται από αυτήν, και τον τρίποδα φροντίζοντας γύρω από τον οποίο ήταν περιτυλιγμένος όφις και με την βοήθεια του θεού Απόλλωνος προεφήτευε εις αυτούς που την είχαν ανάγκη… Αυτή λοιπόν κάποτε αφού προχώρησε εις τα άδυτα της γενομένης σε ακατάλληλο καιρό θεοευσέβειας και αφού επληρώθη πράγματι από θεία έμπνευση, διά των επών της προεφήτευε τα μέλλοντα σχετικά με τον Θεό με σαφήνεια, σύμφωνα προς τις τοποθετήσεις των πρώτων γραμμάτων τα οποία αποτελούν την ακροστιχίδα, αποκαλύπτοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την ιστορία της καθόδου του Ιησού επί της γης:
«Θα ιδρώσει η γη, όταν έλθει η ώρα της Κρίσεως.
Θα έλθει από τον ουρανό, ο μέλλων βασιλεύς εις τους αιώνες
δια να κρίνει καθένα που φέρει σάρκα και όλον ανεξαιρέτως τον κόσμο.
Θα ιδούν τον Θεό άνθρωποι, πιστοί και άπιστοι,
Ύψιστο, μετά των αγίων, εις το τέλος του χρόνου
με σάρκα, κρίνοντας επί βήματος τις ψυχές των ανθρώπων.
Όταν κάποτε ο κόσμος όλος γίνει άγονος και γεμάτος αγκάθια.
Θα απορρίψουν οι άνθρωποι τα είδωλα και όλον γενικά τον πλούτο.
Θα κατακαύσει το πυρ την γη, τον ουρανό ακόμη και την θάλασσα.
Ανιχνεύοντας θα πυρπολήσει τις πύλες της φυλακής του Άδη.
Τα σώματα τότε όλων των ανθρώπων θα έλθουν εις το φως της ελευθερίας των αγίων·
τους παράνομους τότε το πυρ θα ελέγχει εις τους αιώνες.
Όσα κάποιος έπραξε κρυφά, τότε όλα θα τα μαρτυρήσει.
Διότι τα σκοτεινά στήθη, ο Θεός με διαφωτισμούς θα ανοίξει.
Θρήνος θα φθάσει από όλους και τριγμός οδόντων.
Θα εκλείψει το φως της ημέρας, η λάμψη του ηλίου και των αστέρων.
Τον ουρανό θα περιστρέψει με ταχύτητα και θα χαθεί το φεγγοβόλημα της σελήνης.
Θα υψώσει τα φαράγγια και θα καταστρέψει τα υψώματα των βουνών.
Το ύψος δεν θα φαίνεται πλέον λυπηρό εις τους ανθρώπους.
Τα βουνά με τις πεδιάδες θα ισοπεδωθούν και σε όλη την θάλασσα δεν θα υπάρχει δυνατότητα πλεύσης, διότι η γη θα κατακεραυνωθεί.
Ποταμοί που κοχλάζουν, μαζί με τις πηγές θα εκλείψουν.
Σάλπιγγα δε από τον ουρανό, φωνή με μεγάλο θρήνο θα αφήσει,
κραυγάζοντας το μίασμα των ελεεινών και τις συμφορές του κόσμου.
Τότε η ανοιγόμενη γη θα φανερώσει το χάος του Ταρτάρου,
και οι πάντες θα έλθουν ενώπιον του βήματος του Βασιλέα Θεού.
Θα ρεύσει από τον ουρανό πύρινος ποταμός και μάλιστα από θείο.
Σημάδι τότε θα υπάρχει για όλους τους ανθρώπους, τέτοιο που θα είναι εντόνως φανερό.
Το ξύλο για τους πιστούς, η σάλπιγγα η ποθητή θα είναι.
Η ζωή των ευσεβών ανδρών, εμπόδιο θα είναι για τον κόσμο,
φωτίζοντας τους ονομαστούς διά των υδάτων σε δώδεκα πηγές.
Θα εξουσιάσει η ποιμαντική σιδηρά ράβδος.
Αυτός ο οποίος τώρα προαναφέρθηκε σε ακροστιχίδα,
είναι ο δικός μας Θεός,
Σωτήρ αθάνατος βασιλεύς, αυτός ο οποίος υπέφερε προς χάριν μας.
ΙΔΡΩΣΕΙ ΓΑΡ ΧΘΩΝ ΚΡΙΣΕΩΣ ΣΗΜΕΙΟΝ ΟΤ’ ΕΣΤΑΙ.
ΗΞΕΙ Δ’ ΟΥΡΑΝΟΘΕΝ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΑΙΩΣΙΝ Ο ΜΕΛΛΩΝ,
ΣΑΡΚΑΠΑΡΩΝ ΠΑΣΑΝ ΚΡΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΝ ΑΠΑΝΤΑ.
ΟΨΟΝΤΑΙ ΔΕ ΘΕΟΝ ΜΕΡΟΠΕΣ ΠΙΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΟΙ,
ΥΨΙΣΤΟΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΠΙ ΤΕΡΜΑ ΧΡΟΝΟΙΟ
ΣΑΡΚΟΦΟΡΩΝ ΨΥΧΑΣ Δ’ ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙ ΒΗΜΑΤΙ ΚΡΙΝΕΙ.
ΧΕΡΣΟΣ ΟΤΑΝ ΠΟΤΕ ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ ΚΑΙ ΑΚΑΝΘΑ ΓΕΝΗΤΑΙ.
ΡΙΨΩΣΙΝ Τ’ ΕΙΔΩΛΑ ΒΡΟΤΟΙ ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΟΝ ΑΠΑΝΤΑ.
ΕΚΚΑΥΣΗ ΔΕ ΤΟ ΠΥΡ ΟΥΡΑΝΟΝ ΗΔΕ ΘΑΛΑΣΣΑΝ.
ΙΧΝΕΥΟΥΝ ΡΗΞΗ ΤΕ ΠΥΛΑΣ ΕΙΡΚΤΗΣ ΑΙΔΑΟ.
ΣΑΡΞ ΤΟΤΕ ΠΑΣΑ ΝΕΚΡΩΝ ΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΝ ΦΑΟΣ ΗΞΕΙ.
ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΑΝΟΜΟΥΣ ΤΕ ΤΟ ΠΥΡ ΑΙΩΣΙΝ ΕΛΕΓΞΕΙ.
ΟΠΠΟΣΑ ΤΙΣ ΠΡΑΞΑΣ ΕΛΑΘΕΝ, ΤΟΤΕ ΠΑΝΤΑ ΛΑΛΗΣΕΙ.
ΣΤΗΘΕΑ ΓΑΡ ΖΟΦΟΕΝΤΑ ΘΕΟΣ ΦΩΣΤΗΡΣΙΝ ΑΝΟΙΞΕΙ.
ΘΡΗΝΟΣ Τ’ ΕΚ ΠΑΝΤΩΝ ΕΣΤΑΙ ΚΑΙ ΒΡΥΓΜΟΣ ΟΔΟΝΤΩΝ.
ΕΚΛΕΙΨΕΙ ΣΕΛΑΣ ΗΕΛΙΟΥ ΑΣΤΡΩΝ ΤΕ ΧΟΡΕΙΑΙ,
ΟΥΡΑΝΟΝ ΕΙΛΙΞΕΙ, ΜΗΝΗΣ ΔΕ ΤΕ ΦΕΓΓΟΣ ΟΛΕΙΤΑΙ.
ΥΨΩΣΕΙ ΔΕ ΦΑΡΑΓΓΑΣ, ΟΛΕΙ Δ’ ΥΨΩΜΑΤΑ ΒΟΥΝΩΝ.
ΥΨΟΣ Δ’ ΟΥΚ ΕΤΙ ΛΥΓΡΟΝ ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣΙ ΦΑΝΕΙΤΑΙ,
ΙΣΑ Τ’ ΟΡΗ ΠΕΔΙΟΙΣ ΕΣΤΑΙ, ΚΑΙ ΠΑΣΑ ΘΑΛΑΣΣΑ
ΟΥΚ ΕΙΣ ΠΛΟΥΝ ΕΙΞΕΙ. ΓΗ ΓΑΡ ΦΡΥΧΘΕΙΣΑ ΚΕΡΑΥΝΩ.
ΣΥΝ ΠΗΓΑΙΣ ΠΟΤΑΜΟΙ ΤΕ ΚΑΧΛΑΖΟΝΤΕΣ ΛΕΙΨΟΥΣΙΝ.
ΣΑΛΠΙΓΞ Δ’ ΟΥΡΑΝΟΘΕΝ ΦΩΝΗΝ ΠΟΛΥΘΡΗΝΟΝ ΑΦΗΣΕΙ,
ΩΡΥΟΥΣΑ ΜΥΣΟΣ ΜΕΛΕΟΝ ΚΑΙ ΠΗΜΑΤΑ ΚΟΣΜΟΥ.
ΤΑΡΤΑΡΟΕΝ ΔΕ ΧΑΟΣ ΔΕΙΞΕΙ ΤΟΤΕ ΓΑΙΑ ΧΑΝΟΥΣΑ.
ΗΞΟΥΣΙΝ Δ’ ΕΠΙ ΒΗΜΑ ΘΕΟΥ ΒΑΣΙΛΗΕΣ ΑΠΑΝΤΕΣ.
ΡΕΥΣΕΙ Δ’ ΟΥΡΑΝΟΘΕΝ ΠΟΤΑΜΟΣ ΠΥΡΟΣ ΗΔΕ ΘΕΕΙΟΥ.
ΣΗΜΑ ΔΕ ΤΟΙ ΤΟΤΕ ΠΑΣΙ ΒΡΟΤΟΙΣ ΑΡΙΔΕΙΚΕΤΟΝ ΟΙΟΝ
ΤΟ ΞΥΛΟ ΕΝ ΠΙΣΤΟΙΣ, ΤΟ ΚΕΡΑΣ ΤΟ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟΝ ΕΣΤΑΙ.
ΑΝΔΡΩΝ ΕΥΣΕΒΕΩΝ ΖΩΗ, ΠΡΟΣΚΟΜΜΑ ΤΕ ΚΟΣΜΟΥ,
ΥΔΑΣΙ ΦΩΤΙΖΟΝ ΚΛΗΤΟΥΣ ΕΝ ΔΩΔΕΚΑ ΠΗΓΑΙΣ.
ΡΑΒΔΟΣ ΠΟΙΜΑΙΝΟΥΣΑ ΣΙΔΗΡΕΙΗ ΓΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙ.
ΟΥΤΟΣ Ο ΝΥΝ ΠΡΟΓΡΑΦΕΙΣ ΕΝ ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΟΙΣ ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ
ΣΩΤΗΡ ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ Ο ΠΑΘΩΝ ΕΝΕΧ’ ΗΜΩΝ.
ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ
«Ὅσα μέν πρὸς ἀρετήν καί κόσμον ὀρώρετε ποιεῖν, ποιεῖτε. ἐγώ γάρ ἐφετμεύω τρισένα ὑψιμέδοντα. οὗ λόγος ἄφθεγκτος ἐν ἀδείω κόρη ἔγκυμος ἔσται, ὥσπερ πυροφόρον τόξον ἅπαντα κόσμον ζωγρήσας, πατρί, προσάξει δῶρον. Μαρία δέ τό όνομα αὐτῆς.»
«Όσα σχετικά με την αρετή και την κοσμιότητα παρακινείτε να κάνουν, πράττετε και σεις. Διότι εγώ προφητεύω κυβερνήτη με τριπλή υπόσταση εις μίαν. Του οποίου ο ανείπωτος Λόγος θα κυοφορηθεί εις ανυποψίαστη κόρη, όπως ακριβώς το πυρφόρο τόξο, αφού αιχμαλωτίσει όλον γενικώς τον κόσμο, θα τον προσφέρει ως δώρο εις τον Πατέρα. Μαρία σε το όνομα αυτής»
Υπάρχει στα χειρόγραφα:
α. Vat. Gr., 1198, φ. 65β
β. Σινά 327, φ.236α
γ. Διονυσίου 281, φ. 103α
δ. Σινά 1189, φ. 6β
Να τα βαλουμε λιγο σε μια σειρα τα πραγματα.
Ο Χριστιανισμός δεν είναι αρχαια Ελληνικη Φιλοσοφία και τα χειρογραφα δεν είναι ΠΑΝΤΑ fr.απευθειας από αρχαιους Ελληνες φιλοσοφους παρα από ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ του έργου των, που ειδαν (αν ειδαν σωστά) και λενε…είπε η Σιβυλλα, ειπε ο Απόλλων…
Για να τα ξεκαθαρισουμε επειδη εγω δεν κανω copy paste από site τα κατεβαζω εδώ και πάρτε..γιατι ειδα απο που τα κατεβασες. Παμε λοιπόν:
Το fr. Vat Gr,1198,φ65β είναι κειμενο του Μ Αθανάσιου που ΑΠΟΔΙΔΕΙ στον Σόλωνα, ο οποίος Σόλωνας αποδίδει σε Σίβυλλα και η Σίβυλλα αναφερεται στον Απόλλωνα. Στα λεω εγω που τα βρηκα γιατι το cp σου δεν τα αναφερει.
. Τετοιο κείμενο του Σόλωνα ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ. Ειναι η αναφορα του Μ. Αθανασιου και ήταν στην διακριτική του ευχαίρεια να μας μεταφερει σωστα ή όχι το τι ειπε ο Σόλωνας και αν το ειπε. Να αναφερθεί σε κειμενο δηλαδή.
Για να τον πιστεψουμε όμως χωρις να μας παραθετει χειρογραφο του Σολωνα, πρεπει να δούμε ΠΟΣΟ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ ΗΤΑΝ. Για παμε να δουμε λοιπόν τον βίο του :
Ο Μ Αθανασιος γεννήθηκε το 295μΧ, το 328 εγινε Πατριαρχης Αλεξανδρειας και μεσα σε 18 χρονια εκδιώχθηκε 5 φορες για τις πρακτικες του, καθως ήταν ειδικος στις πλαστογραφιες οπως αναφερει ο ιστορικος Καρλ Χάϊν Ντεσνερ στο βιβλίο του η ιστορία του χριστιανισμου σελ. 475. Η ενθρονισή του εγινε δόλια καθώς απο τους 54 εκλέκτορες τον χειροτονησαν μοναχα οι 7!!!
Εφτασε μαλιστα να τον καθεραισει ο Μ. Κωνσταντινος στην συνοδο της Τύρου και παραποίησε ακομα και το αυτοκρατορικό εγγραφο παραμενοντας στην θεση του και απεκοψε την Κωνσταντινούπολη απο τα πλοια που μετεφεραν σιταρι απο την Αλεξανδρεια για να μποϊκοταρει τον Κωνσταντίνο.
Μην συνεχιζω, τον εξοντωσαν οι ιδιοι οι χριστιανοί καθως ήταν ταραχωδης στις διπλωματικες σχεσεις του.
Ως εκ τουτου, κι επειδή οταν μιλαμε για Σολωνα πρεπει να φτύνουμε τα μπουτια μας πριν μιλησουμε, δεν είναι αξιόπιστος συγγραφεας οπως κι ο Ιωσηπος. Αλλη αλεπουδιτσα ο Ιωσηπος…
Κανενας δεν περιμενε μεσσια στην αρχαια Ελλαδα. Δεν ειχαν αναγκη κάτι τετοιο και αυτο διαφαινεται στην μακροχρονη αρχαία ιστορια μας.
Τριαδικο, τριτογενή, το τρια γενικά δεν ήταν οπως το εννοούμε σήμερα, παρα αναφέροταν οι φιλοσοφοι στους 3 κοσμους.
Τον κοσμο γεννέσεως και φθορας που ενυπαρχει η πυκνή ύλη,
Το άϋλο αιθερικό κοσμο, το σωματιο του Χιγκς αν σου λεει κατι που ψαχνουν με λυσσα ακόμα!!!! Τον αιθερα δηλαδη.
Και τριτος κοσμος είναι το Εν και Όν το Θείον που ουδεμια σχεση εχει με τις βλακειες που κανουμε εδω στη γη. Ειναι μακαριο με αυτοσυνειδησία και εβαλε τον κοσμο σε λειτουργια. THATS ALL.
Μην μπερδευουμε λοιπόν Χριστιανισμό με αρχαία Ελλάδα.
Δάνεια πηρε ο Χριστιανισμος ως μεταγενεστερη θρησκεία απο την αρχαια Ελληνική Φιλοσοφία. Προ Χριστου προφητες όχι, δεν υπηρξαν τετοιοι Ελληνες.
Απλα αλλαξαμε θρησκεία και επρεπε να συγκεραστεί το τεραστιο χασμα που δημιουργησε η ο βιαιος εκχριστιανισμος των κατοικων της Ελλαδας τοτε.
Ας μην τα σκαλιζουμε τώραπαλιες κακες ιστοριες, αλλα να μην τα διαστρευλωνουμε. κιολας.
Και η ιστορια γραφεται παντα απ τους νικητες…και τους περιουσιους να προσθεσω με πικρία και λύπη…
ΥΓ συγχωρεσε με που δεν τονιζω, δεν εχω κορεκτορα και βαριεμαι να παταω κουμπακια συνεχεια…Κακο αυτο.
Αν θες μπορω να σου επεξεργαστω και τα υπολοιπα fractum που αναφερεις και να τα καταφριψω ενα προς ενα ερμηνευοντας σωστα ή αξιολογωντας τους σχολιαστες. Αλλα καλε μου ανωνυμε εχω να μαγειρεψω… Δεν δινω πτυχιακη…και μου τρωει χρόνο.
Η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και η ειδωλολατρία σας έχει θολώσει τον νουν και οι βλασφημίες κατά του Χριστιανισμού και ενός Μεγάλου Αγίου της Ορθοδοξίας μας μόνο λύπη προκαλεί και απέχθεια.ο αγώνας του Αγίου Αθανασίου κατά των ειδώλων ,του Αρείου κτλ ήταν μεγαλειώδης και οδήγησε σε εξορίες και διωγμό. προφανώς οι αγώνες και η ομολογία του ενόχλησε και ενοχλεί ακόμα τους λάτρεις της Αρχαίας Ελλάδας και ο,τι αυτό συνεπάγεται.
Η λέξη ”γένεσις” είναι από το ρήμα ”γίγνομαι” και γράφεται με ένα Ν
Η λέξη ”γέννηση” είναι απο το γεννώ και γράφεται με δύο Ν
Διαστρεβλώνω κι όχι ΄΄διαστρευλώνω”
Οσο για το νόημα του κειμένου άρες μάρες κουκουνάρες
Ευχαριστώ για τις γραμματικές διορθώσεις Θα γίνω πιο καλή τώρα στην ορθογραφία και υποσχομαι να μην γράφω αφηρημένη και παρω κακό βαθμό. Ειδικα με τα μι και νι μπερδευομαι!
Και για την ειδωλολατρία, δεν δηλωσα ποτε ειδωλολάτρης, ουτε μη Χριστιανή Ορθόδοξη. Γκεμπελίστικα κόλπα οχι σε μένα. Πεταμε εναν χαρακτηρισμό και τρεχω εγω να αποδειξω οτι δεν είμαι ελέφαντας.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι τίποτα δεν έγινε ρόδινα εκείνα τα χρόνια στον τόπο μας. Κυνηγήθηκαν οι Έλληνες, σφαγιάστηκαν και λεηλατηθηκε η χωρα κατ εντολή των αυτοκρατόρων. Για τον πολιτισμό μας, για να μας σβησουν.
Ουτε αυτό ισχύει;
Δεν γκρεμισαν συθέμελα τα πάντα; Δεν κατέστρεψαν ό,τι έργο τέχνης έβρισκαν μπροστα τους οι βυζαντινοί;
Δεν απαγορευτηκαν οι αθλητικοί Ολυμπιακοί Αγώνες;
Τα Θεοδοσιανά διατάγματα και οι Ιουστινιάνιοι Κωδικες είναι ψέματα κι αυτά;
Να το αποσιωπήσουμε;
Παραθεστε διατάγματα και κωδικες να δουμε αν κυνηγήθηκαν οι Έλληνες. Να ντραπεί και η ντροπή.
Γιατί;
Σκλαβοι ήταν τότε, υποδουλοι ηδη οι Έλληνες. Δεν επιτεθηκαν ποτέ στην Βυζαντινή αυτοκρατορια και κατακρεουργήθηκαν.
Τι μου λετε;
Και δεν θα έλεγα τίποτα σημερα , αλλα οποτε αναφερθεί κάτι για αρχαία Ελλάδα, αμεσως ακόμα και τωρα καπέλωμα. Υποβιβασμος λες και είμαστε ελληνόφωνοι βυζαντινοί κι ακόμα κυνηγάμε το Ελληνικό πνεύμα, τον πολιτισμό.
Τετοιες κινησεις δείχνουν ανασφάλεια και συνδρομο κατωτεροτητας και οι Χριστιανοί δεν εχουν να φοβηθουν πια τίποτα από εναν παλαιό κατεστραμμενο πολιτισμό.
Είναι αδικο αυτο για την ιστορια μας. Για τον πολιτισμό μας.
ΔΕΝ ΘΑ ΡΘΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΛΑΜΠΗ, ΟΥΤΕ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΕΣ, ΠΙΑΣΑΜΕ ΠΑΤΟ ΠΛΕΟΝ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΠΙΣΗΣ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2080 ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΟΙΚΗΤΟΣ…
Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΨΥΧΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΕΛΛΗΝΟΨΥΧΗ ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΜΑΣ.
ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΟΥ ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ.
Να είστε καλά, αγαπητοί ΗΛΙΑ και ΖΕΤΑ…
ΕΣΤ’ ΗΜΑΡ ΟΤΕ ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΛΙΝ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΣ ΑΕΙ ΕΣΕΤΑΙ.
Ευχαριστούμε από καρδιάς…!
Να είσαι καλά κορίτσι μου…
ΣΤΑΘΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΕ δυστυχώς το σημερινό σιχαμερό ανιερατείο σε έχει αυθυποβάλει,ούτος ώστε να μην γνωρίζεις ούτα τα βασικά για τους Έλληνες……..
“ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ” – ΔΕΝ ΣΥΝΗΘΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ
https://katahthoniosdemon.blogspot.com/2014/01/blog-post_1354.html
Τι σημαίνει η λέξη “προσκυνώ”; Μάθε για να μην προσκυνήσεις ξανά!
https://www.tribune.gr/philosophy/news/article/138362/ti-simeni-i-lexi-proskino-mathe-gia-na-min-proskinisis-xana.html
Οποτε ο τίτλος σου μα και η αναφορές σου σε προσκυνήματα είναι τουλάχιστον λάθος………..
Επίσης δυστυχώς τα σημερινά ανιερατεία και ειδικά οι λεγόμενες “αβραμικες θρησκείες”,δεν θέλουν σε καμια των περιπτώσεων να ανασύρουμε από την μνήμη του DNA μας και να θυμηθούμε τι πραγματικά σημαίνει να είσαι ΈΛΛΗΝΑΣ……………..
Απλός ανώνυμος σχολιαστής