“Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος; Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω; Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι”.
Η κραυγή της ΜΑΝΑΣ!
Η πιο συγκλονιστική μελωδία που γράφτηκε ποτέ, φέρνει δάκρυα λύτρωσης…
Το νοημα της Αγάπης και του μεγαλείου στο πιο βαθύ τους νόημα… στην πιο κατανυκτική τους έκφραση..,
Η πιο ανατριχιαστική μελωδία που γράφτηκε ποτέ…
Ας ανοίξουμε τις ψυχές μας κι ας την αφήσουμε να ταξειδέψει μέσα στις φλέβες μας και να πυρακτώσει την καρδιά μας…
Σήμερα κι ο ουρανός έχει μια βαθιά μελαγχολία… είναι η μελαγχολία πριν την Ανάσταση…
Είναι η συνειδητοποίηση πως πρέπει να πεθάνουμε, για να ζήσουμε…
Στα Εγκώμια, βρίσκεται όλο το νόημα της ζωής… ας τ’αγκαλίασει η ψυχή μας, για πάντα…
Η Ανάσταση, έρχεται πάντα μετά την Σταύρωση…
Η Ανάσταση, έρχεται πάντα μετά τον θάνατο του… “εγώ”και της μικρότητάς μας…
Τη Σταύρωση της Πατρίδας και της ψυχής του λαού μας, ας την ακολουθήσει η ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Καλλιόπη