ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. Κωνσταντίνος Βαθιώτης: “Είχα δικαίωμα και υποχρέωση να φωνάξω το δικό μου “δεν αντέχω άλλο”.
Προβολές:382
Κωνσταντίνος Βαθιώτης: “Για μένα η διδασκαλία δεν ήταν δουλειά, αλλά μεράκι.
Αφοσιώθηκα σχεδόν ψυχή τε και σώματι στα διδακτικά και επιστημονικά μου καθήκοντα.
Αφ’ ης στιγμής, λοιπόν, μετεβλήθησαν απροόπτως, άρδην και διά παντός οι συνθήκες διδασκαλίας, το μ ε ρ ά κ ι έγινε σ α ρ ά κ ι που κατέτρωγε μέρα τη μέρα τα σωθικά μου.”
Σήμερα, θα ξεκινήσω διαφορετικά… όχι από τις ειδήσεις, αλλά από ένα ΔΥΝΑΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.
Αν και ο τίτλος του τελευταίου άρθρου του ΚΥΡΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΒΑΘΙΩΤΗ, είναι “περί της “θεωρίας των μουσικών του Τιτανικού”, επέλεξα άλλον τίτλο μέσα απ’ αυτό, γιατί στη θέση των μουσικών του Τιτανικού, ο Καθηγητής, επέλεξε το ελεύθερο πέταγμα του … γλάρου Ιωνάθαν.
Ένας εξαίρετος ΑΝΘΡΩΠΟΣ, που επέλεξε να ξεφύγει από την ανιαρή και προσγειωμένη φρικτή καθημερινότητα που ζούμε, και μας παραδίδει μαθήματα ΗΘΟΥΣ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.
Ο Κωνσταντίνος Βαθιώτης, ως άλλος γλάρος Ιωνάθαν, ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ν’ αφήσουμε πίσω μας τον φόβο ως μια κακή ανάμνηση και να πετάξουμε ψηλά… να οσφρισθούμε και να ακολουθήσουμε ένα από τα πιο θεμελιώδη αναφαίρετα δικαιώματα της ανθρώπινης ζωής: ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Ο Κύριος Κωνσταντίνος Βαθιώτης, μας ΔΙΔΑΣΚΕΙ την ελευθερία της επιλογής, την ελευθερία των υψηλών πτήσεων στα όνειρά μας, στην περιπέτεια και κυρίως στην ΓΝΩΣΗ, που λαχταρά το ανθρώπινο πνεύμα… την εσωτερική πληρότητα.
Σε μια εποχή που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού είναι το… “πέταγμα” για το φαγητό με όλους τους συμβιβασμούς που μπορεί να γίνουν γι αυτό, ο γλάρος Κωνσταντίνος Βαθιώτης, πετούσε για την χαρά του πετάγματος… το μεράκι της διδασκαλίας, που ποτέ δεν την έβαλε στη ζυγαριά…
Γι αυτό και το όνειρό του, δεν είχε όρια… γιατί ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΕ…
Όταν στο εσωτερικό πέταγμά σου σε οδηγεί μια ανώτερη θεϊκή δύναμη, είναι βέβαιο πως δεν θα χάσεις ποτέ την επαφή με το βαθύτερο ΕΙΝΑΙ σου.
Και μπορεί για τους συναδέλφους του μεγαλοκαθηγητάδες της Α-ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ο ελεύθερος και ασυμβίβαστος τρόπος σκέψης του Κωνσταντίνου Βαθιώτη, να τον καθιστούσε ίσως “απόβλητο” ή ίσως και προβληματικό, ενδεχομένως και να τον χλευάζουν για την ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ παραίτησή του, είμαι απόλυτα βέβαιη πως βαθιά μέσα τους τον ζηλεύουν, που έβαλε το όνειρο και το μεράκι του πάνω από την κοινωνική επιταγή του συμβιβασμού, για να υπηρετήσει την καθολική αναγνώριση της ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ και της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΤΟΥ….
Ο Κύριος Κωνσταντίνος Βαθιώτης, μας δείχνει τον δρόμο…
ΝΑ ΠΕΤΑΜΕ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΠΕΤΑΓΜΑΤΟΣ…
ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙ ΑΥΤΑ, ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΟΣΩΝ ΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ ΝΑ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΩΣ ΓΛΑΡΟΙ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΛΩΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΤΟΥΣ.
Γιατί ο Κύριος Κωνσταντίνος Βαθιώτης, δεν έχασε ποτέ την επαφή με το εσωτερικό αληθινό του ΕΙΝΑΙ.
Δηλαδή, την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ.
Με όλη την εκτίμηση στο πρόσωπό του και στην θαρραλέα πράξη του, του αφιερώνω ένα υπέροχο βίντεο, στο τέλος της ανάρτησης, που δένει εκπληκτικά με την προσωπικότητά του και την πράξη του.
Καλλιόπη Σουφλή
Κωνσταντίνος Βαθιώτης
*** Περί της “θεωρίας των μουσικών του Τιτανικού” ***
Κάποιος φίλος μού έστειλε μήνυμα συμπαράστασης, παροτρύνοντάς με να μείνω στην θέση μου και να εγκαταλείψω ως μουσικός τον Τιτανικό, όταν βουλιάξει και το τελευταίο εκατοστό του, αλλά όχι τώρα, που ακόμα δεν έχει βουλιάξει.
Εμπλουτίζω την απάντηση που του έδωσα, ώστε να καλύψω την αντίστοιχη θέση πολλών φίλων, οι οποίοι ασπάζονται την “θεωρία των μουσικών του Τιτανικού”, αγνοώντας ίσως ότι ποτέ στην ζωή μου δεν συμβιβάστηκα με ό,τι προσβάλλει τις αρχές μου, πόσο μάλλον το Σύνταγμα της Ελλάδος:
Εξελέγην λέκτορας εξελισσόμενος στις επόμενες βαθμίδες για να παραδίδω μαθήματα Ποινικού Δικαίου στο αμφι-θέατρο και όχι για να παίζω θέατρο, μεταλλαγμένος σε όρνιθα εσώκλειστη στο ψηφιακό κοτέτσι που έχει στηθεί εδώ και έναν χρόνο εις τον “ἀγρὸν τοῦ κεραμέως” (Κατά Ματθαίον, κζ΄, 6).
Επίσης το ζητούμενο είναι να αποτραπεί το βούλιαγμα του πλοίου και όχι να το εγκαταλείψω την υστάτη ώρα σαν “φιλοτομαριστής ποντικός”.
Κάποιοι άλλοι φίλοι με επιτιμούν για την απόφασή μου, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για το τάχα ζοφερό οικονομικό μέλλον μου.
Πέταξα, λένε, έναν μισθό που είναι εξασφαλισμένος “μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει”.
Και τώρα τι θα απογίνω, αναρωτιούνται.
Τους απαντώ ότι η ανησυχία τους είναι προσβλητική προς το πρόσωπό μου.
Αλίμονο αν το μόνο που ήξερα ή που μπορούσα να κάνω είναι η διδασκαλία.
Λυπάμαι μόνο εκείνους που ξέρουν να κάνουν όλα τα υπόλοιπα εκτός από την διδασκαλία.
Για μένα η διδασκαλία δεν ήταν δουλειά, αλλά μεράκι.
Αφοσιώθηκα σχεδόν ψυχή τε και σώματι στα διδακτικά και επιστημονικά μου καθήκοντα.
Αφ’ ης στιγμής, λοιπόν, μετεβλήθησαν απροόπτως, άρδην και διά παντός οι συνθήκες διδασκαλίας, το μ ε ρ ά κ ι έγινε σ α ρ ά κ ι που κατέτρωγε μέρα τη μέρα τα σωθικά μου.
Έκανα υπομονή σε όλο το χειμερινό εξάμηνο, δίνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσα παρά την μεγάλη ψυχική πίεση.
Γι’ αυτό άλλωστε δάκρυσα μπροστά στους φοιτητές μου, τους οποίους έχω αυτόπτες μάρτυρες για το μαρτύριο που βίωνα καθ’ όλο το εξάμηνο.
Πόση ελάχιστη ανθρωπιά πρέπει να διαθέτει ο καταγγέλλων “ανένταχτος φοιτητής Νομικής”, ο οποίος, παρότι ήταν παρών στο αποχαιρετιστήριο μάθημα, δεν είχε κανέναν ηθικό φραγμό να στείλει την καταγγελία του στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου “μου”.
Αλλά αγνοούσε ότι υπάρχουν άνθρωποι ευαίσθητοι διαθέτοντες κυνόδοντες.
Νόμιζε ότι θα αρχίσω να τρέμω από το κατάπτυστο κείμενό του που τόλμησε να συντάξει υπό την καθοδήγηση του “αόρατου εχθρού” μου.
Δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσα να “τινάξω την μπάνκα στον αέρα”.
Με πέρασε για ευάλωτο θήραμα που θέλησε να το κατασπαράξει.
Ζούμε στην εποχή της ισοπέδωσης των πάντων.
Ζούμε στην εποχή που δεν γίνεται σεβαστό το δικαίωμα στην διαφορά:
Όλοι πρέπει να φοράμε μάσκα, τώρα και διπλή, γιατί έτσι γουστάρουν οι “ειδικοί” και οι οσφυοκάμπτες πολιτικοί.
Για τον ίδιο λόγο όλοι πρέπει να κάνουμε το εμβόλιο.
Όλοι πρέπει να κλεινόμαστε στα σπίτια μας.
Όλοι οι καθηγητές και όλοι οι φοιτητές ή μαθητές πρέπει να συμμετέχουν σε μαθήματα εξ αποστάσεως.
Λες και όλοι μπορούν να τα κάνουν όλα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Λες και δεν υπάρχουν ξεχωριστές οντότητες και προσωπικότητες, ξεχωριστά σώματα και ξεχωριστές ψυχές.
Κάποιοι δεν μπορούν να αντέξουν ούτε την μία μάσκα, κάποιοι δεν θέλουν να μπει καμία βελόνα στο σώμα τους, πόσω μάλλον όταν το περιεχόμενό της είναι αμφιβόλου ασφαλείας και αποτελεσματικότητας.
Κάποιοι δεν μπορούν να χωρέσουν σε μια οθόνη για να διδάξουν.
Πνίγονται από τον αυτοεξευτελισμό.
Χωρίς την κίνηση, χωρίς την φυσική παρουσία, χωρίς την αμεσότητα, χωρίς την ζωντάνια, χωρίς τον αυθορμητισμό, χωρίς το ξέσπασμα σε ομαδικό γέλιο ή χειροκρότημα, νιώθουν σαν άψυχες μηχανές αναπαραγωγής της γνώσης, κοντολογίς: ως ρομπότ.
Από πότε οι κοινωνίες της Δύσης απέκτησαν κινεζικά γονίδια;
Στην νομική επιστήμη υπάρχει ένα νομικό θέσφατο που μέχρι την έλευση του κορωνοϊού ήταν λυδία λίθος του νομικού μας πολιτισμού ως αντικατόπτρισμα της θεμελιώδους λειτουργίας ενός ανθρώπινου οργανισμού: Impossibilium nulla obligatio est ή ultra posse nemo obligatur.
Ελληνιστί: Ουδείς υποχρεούται στα αδύνατα.
Όταν, λοιπόν, η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία προσποιούνται ότι, υπό συνθήκες επιδημίας ή πανδημίας, τέτοια αρχή δεν (πρέπει να) υπάρχει, τότε το κράτος που λειτουργεί τοιουτοτρόπως μεταπίπτει σε κράτος αδίκου, ακριβέστερα: σε ολοκληρωτικό καθεστώς που είναι πρόθυμο να βασανίζει τους πολίτες του.
Όταν, μάλιστα, το εν λόγω “καθεστώς” στηρίζεται από την δικαστική εξουσία και τα ΜΜΕ, τότε ο πολίτης θα πρέπει να γνωρίζει ότι βρίσκεται σε θέση ρουά-ματ και ότι ο μόνος τρόπος να μη χάσει την βασίλισσά του είναι να ρίξει την σκακιέρα με τα εναπομείναντα πούλια στο έδαφος, ώστε η παρτίδα να μην τελειώσει ποτέ.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στα ομαδικά αθλήματα:
Π.χ. όταν ένας διαιτητής έχει αδικήσει κατάφωρα μία ομάδα, ο πρόεδρός της διατάσσει να σβήσουν τα φώτα, ώστε το παιχνίδι να μη τελειώσει ποτέ και η σφαγή της ομάδας του να σταματήσει εκεί.
Είχα, λοιπόν, δικαίωμα και υποχρέωση να φωνάξω το δικό μου “δεν αντέχω άλλο”.
Εκπλήσσομαι που οι υπόλοιποι Έλληνες (απο)δέχθηκαν αγόγγυστα την μετάλλαξή τους σε πλάσματα του ζωικού βασιλείου, τα οποία προώρισται να ζουν πίσω από συρματοπλέγματα.
Εκτός κι αν δεν μεταλλάχθηκαν προς ένα κατώτερο αλλά προς ένα ανώτερο είδος, δηλ. αν έγιναν υπεράνθρωποι.
Συγγνώμη που εγώ δεν το μπόρεσα, υπερασπιζόμενος τον άνθρωπο από αγάπη προς τον συνάνθρωπο και από ευγνωμοσύνη προς τον Θεό.
Jonathan Livingston Seagull – Neil Diamond – Be
και εδώ, το ολοκληρωμένο εξαιρετικό μουσικό κομμάτι, με την υπέροχη φωνή του Νηλ Ντάϊμοντ.
Προβολές : 382
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ, ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΘΙΩΤΗΣ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
