Η τρέχουσα εμμονή με τις υποτιθέμενες «ανθρώπινες» ιδιότητες του σκύλου, έχει να κάνει πολύ με την παραίτηση από τις δυσκολίες της εύρεσης οικειότητας που να διαρκεί και ανθρώπινης σοφίας —και του βασικού κλειδιού και για τα δύο, του διαλόγου— με τους ανθρώπους γύρω μας. Κι αυτή η εκτεταμένη παραίτηση είχε τεράστια σχέση με την ενεργοποίηση των επιθέσεων στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία που διαπράχθηκαν στο όνομα του περιορισμού του κορωνοϊού.
Σκυλιά και... κορονοϊός. Γιατί λατρεύουν τα σκυλιά και απεχθάνονται τους ανθρώπους ολοένα και περισσότεροι γύρω μας;
Άρθρο σκέψης και προβληματισμού…
Τα σκυλιά, δεν θα σε προδώσουν ποτέ… οι “άνθρωποι” τις πιο πολλές φορές θα σε προδώσουν…
Καλλιόπη Σουφλή
Άρθρο του Thomas Harrington, που δημοσιεύτηκε στις 25/7/2022 από το Brownstone Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.
Είναι μια τάση που πολύ δύσκολα την αγνοείς. Τις τελευταίες δεκαετίες, ο χρόνος και η συναισθηματική ενέργεια που αφιερώνουν οι άνθρωποι στα σκυλιά τους έχει αυξηθεί γεωμετρικά.
Τα ζώα που ήταν κάποτε μια ευχάριστη και ανακουφιστική προσθήκη στη δυναμική της οικογένειας, φαίνεται ότι έχουν πλέον τοποθετηθεί στο κέντρο της συναισθηματικής ζωής πολλών ανθρώπων.
Πριν από λίγες εβδομάδες, για να αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα, οι Boston Red Sox τήρησαν ένα λεπτό σιωπής πριν από έναν αγώνα για να τιμήσουν τον θάνατο του σκύλου του επί μακρόν φύλακα της ομάδας.
Και, στις λίγες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια που έδωσα στους μαθητές μου ελεύθερο θέμα για προσωπικά κείμενα στο μάθημα της έκθεσης, έλαβα έναν απροσδόκητα μεγάλο αριθμό από παιάνες για τους σκύλους που είχαν στο σπίτι, προσωπικές αναμνήσεις που μισή γενιά νωρίτερα θα είχαν ως αντικείμενο τους κάποιον αγαπημένο γονέα, παππού ή γιαγιά, ή ιδιαίτερα σημαντικό μέντορα.
Λατρεύω τα σκυλιά και, επομένως, θα ήθελα πολύ να δω αυτό το νέο κύμα αγάπης για τα κατοικίδια μέσα από ένα καθαρά θετικό πρίσμα, ως αποτέλεσμα μιας συνειδητής και αξιέπαινης προσπάθειας εκ μέρους των κορυφαίων θεσμών μας να ανακόψουν το μακροχρόνιο πρόβλημα της κακομεταχείρισης των ζώων. Ή να το δούμε ως ένα απλό αποτέλεσμα μιας γενιάς, που μεγάλωσε με τα κατορθώματα κυνικών ηρώων ταινιών όπως ο Balto, ο Skip και ο Marley.
Κοιτάζοντας την ευρύτερη έκταση των αναδυόμενων πολιτισμικών συμπεριφορών, ωστόσο, το βρίσκω πολύ δύσκολο να το κάνω, καθώς η ανάδυση του εξαιρετικά εξανθρωπισμένου σκύλου φαίνεται να συμπίπτει πολύ στενά με την ανάδυση μιας τελετουργικής, ανθρώπινης σκληρότητας στα media μας και στον ευρύτερο εθνικό μας πολιτισμό.
Μόλις τελείωναν τα, στην προεφηβική ηλικία τότε, παιδιά μου με τις ιστορίες της Disney για την ατελείωτη σκυλίσια εφευρετικότητα, άρχιζαν να παρακολουθούν – παρά τις επίμονες, αν και τεχνηέντως εκφρασμένες αντιρρήσεις μου – τα φεστιβάλ ενορχηστρωμένης ταπείνωσης σε προγράμματα όπως το Chopped, το America’s Next Top Model και φυσικά, American Idol, καθένα από τα οποία εκμεταλλευόταν την επιδίωξη της αριστείας™ σαν πρόσχημα για τις μοχθηρές και δημόσιες επιθέσεις κατά της αξιοπρέπειας των πνευματικά φτωχών, διαγωνιζομένων.
Καθώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εμφανίστηκαν ως η κυρίαρχη οδός για την ανθρώπινη επικοινωνία στις αρχές της δεκαετίας του 2010, οι νέοι που μεγάλωσαν με αυτά τα ριάλιτι πήραν μαζί τους στη νέα, ασώματη δημόσια «πλατεία» το μάθημα ότι η ζωή είναι πάντα μια αδυσώπητη επιλογή μεταξύ ολοκληρωτικής νίκης και μιας άθλιας ταπείνωσης.
Το φιλμ Hunger Games(Αγώνες Πείνας) που κυκλοφόρησε το 2012, ανύψωσε αυτή την άποψη περί ανθρώπινων σχέσεων στο καθεστώς μιας αδιαμφισβήτητης κοινωνικής αλήθειας.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι συναντήσεις με φοιτητές και συμβούλους κατά τις ώρες του γραφείου μου, οι οποίες κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες της πανεπιστημιακής μου διδασκαλίας περιστρέφονταν σε μεγάλο βαθμό γύρω από θέματα σπουδών, στράφηκαν όλο και περισσότερο προς τις ιστορίες ταπεινώσεων που υπέστησαν αυτοί και άλλοι φοιτητές ενώ «κάνανε πάρτι» από Πέμπτη έως Σάββατο βράδυ.
Ήταν φρικτό να ακούς τι ήταν πρόθυμοι να κάνουν οι προνομιούχοι 20χρονοι στους «φίλους» τους στην προσπάθειά τους να παχύνουν τους λογαριασμούς τους στα σόσιαλ μίντια για το κοινωνικό κύρος. Αλλά ακόμα χειρότερο ήταν ότι τα περισσότερα από τα θύματα αυτής της σκληρότητας πίστευαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να σταματήσουν αυτές τις επιθέσεις στο άτομό τους, παρά να κλαυτούν στον Κοσμήτορα των Φοιτητών, μια «λύση» που δικαίως ήξεραν ότι θα περιέπλεκε περισσότερο και θα δηλητηρίαζε την ζωή τους.
Όταν ρωτούσα με έμμεσο τρόπο γιατί, στην περίπτωση των νεαρών γυναικών, ένιωθαν την «ανάγκη» να παραταχθούν και να περιμένουν να επιλεγούν για την είσοδο σε ένα πάρτι με βάση την εμφάνισή τους ή το πόσο «cool» μπορεί να ήταν, ανασήκωναν τους ώμους τους και έλεγαν, ουσιαστικά, έτσι είναι τα πράγματα. «Αν θέλεις να έχεις κοινωνική ζωή, πρέπει να παίζεις με τους κανόνες».
Και όταν ανέφερα πολύ, πολύ πλαγίως σε μερικούς από τους άντρες παραπονούμενους, ότι παλιά υπήρχαν κάποιοι μάλλον συνηθισμένοι λεκτικοί κι ακόμη και «σωματικοί» τρόποι για να απομακρύνουν τους ακραίους ανταγωνιστές από τη ζωή τους, με κοιτούσαν σαν να είχα έρθει από το διάστημα.
Με τον καιρό, ο φόβος να με «εγκαλέσουν»—για μια ανόητη ερώτηση ή για την διατύπωση ιδεολογικών θέσεων που έρχονται σε αντίθεση με τις κυρίαρχες και ως επί το πλείστον πολιτικώς ορθές θέσεις σκέψεις— έγινε μια αρκετά απτή, αν και αόρατη, παρουσία στις τάξεις μου, νεκρώνοντας σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα των συζητήσεων.
Όλα αυτά, είτε το πιστεύετε είτε όχι, με φέρνουν πίσω στο θέμα των σκύλων.
Όπως προείπα, αγαπώ τα σκυλιά. Αλλά ποτέ δεν μπέρδεψα τις αλληλεπιδράσεις που έχω μαζί τους, με αυτές που διατηρώ με τους ανθρώπους, με την θαυμάσια ικανότητά τους (μας) για ειρωνεία, πνευματική διαύγεια, και έκφραση ενός πλήρους φάσματος τρυφερότητας και διαρκούς ανησυχίας και φροντίδας.
Τι θα γινόταν όμως, αν είχα νιώσει και εισπράξει αυτά τα πράγματα σε σταθερή βάση από άλλους ανθρώπους σπάνια, ή και ποτέ; Τι θα γινόταν αν μου έλεγαν ξανά και ξανά, με ανεπαίσθητους και έντονους τρόπους, ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ως επί το πλείστον ένας ανταγωνισμός μηδενικού αθροίσματος με έπαθλο τα όλο και πιο σπάνια υλικά αγαθά και την όλο και πιο σπάνια καλή φήμη;
Σε αυτό το πλαίσιο, η άνευ όρων και πάντα δεκτική αφοσίωση ενός σκύλου μπορεί να μοιάζει εξαιρετικά καλή.
Γιατί να ασχολείσαι με ανθρώπους που ξέρεις ότι θα σε βλάψουν, και με τους οποίους είναι σίγουρο ότι θα έχεις κάθε είδους παρεξηγήσεις, όταν μπορείς να διοχετεύσεις την ενέργειά σου προς την πολύ πιο ανέφελη αφοσίωση ενός σκύλου;
Αυτό που, φυσικά, χάνεται σε αυτή τη μέθοδο αντιμετώπισης είναι η ανάπτυξη των διαπροσωπικών δεξιοτήτων που απαιτούνται για την ανάπτυξη της πλήρους συναισθηματικής ωριμότητας και για τη λειτουργία μας ως αληθινοί πολίτες σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Η νεοφυής βιομηχανία παραπληροφόρησης θέλει να μας πει ότι η αλήθεια είναι ένα προϊόν που μπορεί, και πρέπει, να φτάνει στη ζωή μας πλήρως διαμορφωμένο, σαν ένα ώριμο μήλο σε ένα δέντρο του Οκτωβρίου στο Κονέκτικατ. Το κλειδί, θα ήθελαν να πιστέψουμε, είναι απλώς να φροντίσουμε να βρούμε το δρόμο μας μόνο προς το «καλύτερο» περιβόλι, το οποίο φυσικά είναι αυτό στο οποίο οι «καλύτεροι» άνθρωποι έχουν δώσει τις «καλύτερες» αξιολογήσεις στο διαδίκτυο.
Αλλά, φυσικά, οι αρχαίοι Έλληνες, και οι περισσότεροι που ακολούθησαν μετά το πέρασμά τους στη δυτική μας παράδοση, γνώριζαν ότι αυτή η άποψη για την απόκτηση γνώσης ήταν μια ανοησία. Γνώριζαν ότι οι αλήθειες που σχετίζονται με πολύπλοκα, πολυπαραγοντικά φαινόμενα σπάνια καταφτάνουν σε προσεγμένες, μικρές συσκευασίες, και ότι το καλύτερο που μπορούμε συνήθως να κάνουμε είναι να αναπτύξουμε προσεγγίσεις της ουσίας τους, μέσα από έντονους και ειλικρινείς διαπροσωπικούς διαλόγους.
Πείτε με απλοϊκό, αλλά πιστεύω ότι η τρέχουσα εμμονή της κουλτούρας μας με τις υποτιθέμενες «ανθρώπινες» ιδιότητες του σκύλου, έχει να κάνει πολύ με τη γενικευμένη μας υποχώρηση από τις δυσκολίες της εύρεσης οικειότητας που να διαρκεί και σοφίας —και του θεμελιώδους κλειδιού και για τα δύο, του διαλόγου— με τους πάντοτε πολύπλοκους ανθρώπους γύρω μας.
Και πιστεύω, επίσης, ότι αυτή η εκτεταμένη υποχώρηση από αυτό που η Sara Schulman αποκαλεί «κανονιστική σύγκρουση» είχε τρομερή σχέση με την ενεργοποίηση των επιθέσεων στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία που διαπράχθηκαν στο όνομα του περιορισμού του κορωνοϊού.
Επειδή—και θα το επαναλάβω ξανά για να μην παρεξηγηθώ—αγαπώ τα σκυλιά, νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω μερικά από αυτά που πιθανότατα σήμαινε για εκείνον ο σκύλος-σύντροφος του φύλακα του Fenway Park κατά τη διάρκεια των επίπονων ωρών που περνούσε στο στάδιο. Και καταλαβαίνω την απήχηση που μπορεί να έχει για μεγάλο μέρος του πλήθους η τιμή σε έναν σκύλο.
Αλλά αν ήμουν ο τελετάρχης των Red Sox, μάλλον θα έτεινα περισσότερο σε μια στιγμή σιωπής, για παράδειγμα, για εκείνους που πέθαναν από παρενέργειες των εμβολίων, που έχασαν τη δουλειά τους λόγω των μέτρων, ή που αναγκάστηκαν να περάσουν τις τελευταίες τους στιγμές σε αυτό τον κόσμο μόνοι, αποχωρισμένοι με το ζόρι από εκείνους που, μέσα από την δημιουργία και τη διατήρηση αγαπητικών, και ναι, πιθανότατα όχι και τόσο αγαπητικών διαλόγων, έφεραν αληθινό νόημα στη ζωή τους.
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΖΩΑ, ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Οι γάτες δεν εξημερώθηκαν ποτέ τελείως, μόλις 10-12.000 χρόνια έχουν από όταν άρχισε η εξημέρωσή τους και αυτή είναι η γοητεία τους. Το σκύλο τον πάνε βόλτα όλοι αναγκαστικά και μαζεύουν και τα κόπρανα αλλά οι γάτες δεν δέχονται λουριά με τίποτα, αυτές πάνε όπου θέλουν μόνες τους κι αν πεθάνουμε αύριο αυτές θα συνεχίσουν χωρίς εμάς, στις πόλεις κυνηγώντας ποντίκια και πουλιά όπως έκαναν για εκατομμύρια χρόνια. Για μας λοιπόν που τείνουμε στην ελευθερία και την ανεξαρτησία αλλιώς θα ‘μασταν όλοι μπολιασμένοι μασκοφορεμένοι και υπνωτισμένοι, οι γάτες μας ταιριάζουν. Θα είχα αλλά είναι έγκλημα η γάτα στο διαμέρισμα αν δεν έχεις κήπο να βγει να εξερευνήσει.
Μια πολύ ισορροπημένη προσέγγιση. Από τα ζωάκια παιρνει κανείς μεγάλη αγάπη, αγνή αγάπη, άδολη. Παιρνει επισης στοργή, νοιαξιμο και συντροφικότητα. Ωστόσο, όχι δεν μπορει (και δεν θα πρεπει) να συγκρινεται η παρουσία ενός ζώου με την παρουσία των ανθρωπων στη ζωή μας.
Στην πταξη, εγω που έμενα χρόνια μόνη με τη γατουλα μου, ειδα πως πολλες φορες οι γραμμες αυτες ειναι λεπτες και ευκολο να ξεπεραστούν. Εύκολα ενιωθα τη γατουλα μου σαν “κόρη” μου ή σαν “αδελφάκι” μου, χωρίς φυσικά να ειναι. Αυτό με έκανε νομιζω τελικά πιο νωθρη στις κοινωνικες μου σχεσεις, γιατι με την παρουσια του ζωου ένιωθα μια “κοινωνική επάρκεια”, ένιωθα ότι στο σπιτι μυ υπήρχε καποιος.
Τωρα που την έχασα κι εγώ, μπορει μεν το κενό που αφησε πισω της να ειναι πολύ μεγάλο, ωστόσο αναγνωρίζω πιο ευκολα την ανθρωπινη απουσία, και επομενως ειναι πιο πιθανό να αναζητησω τωρα (παρα πριν) την ανθρωπινη συντροφιά.
Από την άλλη παλι πλευρά, αυτη η έξαρση της αγαπης προς τα σκυλιά, που περιγραφει το κειμενο, νομιζω πως δικαιολογειται από την έκπτωση της ποιότητας στις ανθρωπινες σχεσεις,τα τελευταία χρόνια.
Οι ανθρωποι εχουμε γινει ΠΟΛΥ χειρότεροι από τα ζώα από πολλες αποψεις, επομενως για πολύ κόσμο η παρουσία ενός ζωου δικαίως δημιουργει ένα “υποκαταστατο” (σαν να λεμε) ανθρωπινης αγαπης.
Νομιζω πως σε εποχες όπως η δική μας, τα ζωα αποτελούν χρησιμο συνοδοιπόρο (απο συναισθηματική πλευρά, και αργοτερα που θα έρθουν και οι πεινες κτλ και από πρακτική πλευρά, όπως τα παλια χρονια που τα ζωα εδιναν στον ανθρωπο τροφή, π.χ. τα προβατα ή οι κατσικες ή οι κότες, ακομα και μεταφορά π.χ. τα μουλαράκια, τα γαιδουράκια κτλ).
Σε νορμαλ συνθηκες, τα ζωα αποτελούν μονο συμπλήρωμα μιας κατά τα άλλα ισορροπημενης ζωης.
Αλλα σημερα, με την τρελα που επικρατει παντού, φτασαμε να τα βλεπουμε ως φιλους.
Νομιζω πως τελικά, η προσφορά τους ειναι αυτη που πρεπει να ειναι. Ο Θεός ξερει γιατί τα έδωσε.
Καλο βραδυ.
Έδωσες την απάντηση εσύ η ίδια… σε μια κοινωνία που κυριαρχεί το κακό, μας απέμειναν τα σκυλάκια και δευτερευόντως τα γατάκια, να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη…
Καλό σου βράδυ, και καλό ξημέρωμα, Μαρία μου…
Συμφωνω απολυτα, θα μου επιτρεψετε μονο μια μικρή διορθωση (δεν ξερω αν το γραψατε εκ παραδρομης): τα γατάκια δεν είναι “δευτερευόντως”. Όπως και τα σκυλάκια δεν είναι ‘πρωτίστως”. Υπαρχουν ανθρωποι που προτιμουν τις γατουλες από τα σκυλάκια. Κι άλλοι παλι, που προτιμούν το αντίθετο.
Πιστευω πως αυτό ειναι θεμα προτιμησης, καθαρά.
Εγω εβαλα όλα τα ζωάκια μαζί, γιατί θεωρώ πως το καθε ζωάκι εχει να προσφερει κατι στον ανθρωπο.
Απο κει και περα, καθενας επιλεγει τι ζωακι θα έχει.
Στα χωρια παλιά π.χ. ειχαν πολλά ζωάκια, κι έτσι επωφελούνταν από το καθενα ξεχωριστά 🙂
Καλο σας ξημερωμα, επισης 🙂
Μαρία μου, αν και έχω από παιδί πολλά απωθημένα για τα γατάκια, γιατί η μητέρα μου δεν ήθελε κανένα ζώο στο σπίτι κι εγώ μάζευα κάθε αδέσποτο γατάκι κι αυτή μου το πέταγε, η διαφοροποίηση, δεν είχε να κάνει παρά μόνο ως προς τον τρόπο που αντιδρούν τα γατούλια, σε σχέση με τα σκυλουδάκια…
Ένα σκυλί, ποτέ δεν θα γυρίσει να σε δαγκώσει, αν κατά λάθος το πατήσεις… μια γάτα θα βγάλει τα νύχια της και θα σου επιτεθεί…
Βλέπω τις τελευταίες μέρες τα γατουλίνια της γατούλας μου… είναι ενός μηνός… πάω να τα πάρω αγκαλιά και βγάζουν νύχια…
Αυτό και μονο ως διαφορά… και τίποτ’ άλλο…
Σαφώς και άλλοι προτιμουν τα γατιά από τα σκυλιά… αυτό, δεν μ’ ενοχλεί καθόλου…
Καταλαβαινω τι λετε, δε συμβαινει όμως πάντα αυτό. Σ’ εμενα προσωπικα δε συνεβη ποτέ με τη δικη μου γατα. Μπορει να φωναζε (μια φορά ετυχε να την πατησω ολη κι όλη, όσο ήταν καλά) αλλα ΠΟΤΕ δεν έβγαλε νύχια. Πολλες φορες, οι γατουλες τα νυχακια τα βγαζουν και για λογους αμυνας, επειδη δε γνωρίζουν τον ανθρωπο που τα πλησιάζει. Αλλες παλι φορές, καποιες γατες εχουν ιστορικό τραυματισμου (ψυχικου τραυματισμού εννοώ) ή κακοποιησης από ανθρωπους (δυστυχως συμβαινει κι αυτό) με αποτελεσμα να αντιδρουν έτσι με τα νυχάκια..
Ο κοσμος αυτός, αν μοιαζει απειλητικός πολλες φορες για εμας τους ανθρωπους, φανταστειτε πόσο (και δικαιολγοημενα μαλιστα) απειλητικός μοιαζει για τα ζωάκια.. Και καθενα αντιδρα τότε όπως μπορει.
Τα σκυλάκια δεν θα βγάλουν νύχια, αλλά φανταζομαι πως ένα σκυλάκι που εχει ζησει π.χ. χρονια στο δρομο ή έχει κακοποιηθεί από ανθρωπους, μπορει επισης να βγαλει επιθετικότητα (και με δαγκώματα, πόσα εχουμε ακουσε ακομα και μεσα σε οικογενειες, που εχει το σκυλι επιτεθει στα παιδιά ζευγαριών..)
Ειναι πιστευω θεμα του τι έχει ζησει το ζώο (υπαρχει μετατραυματικό στρες, που μπορει να το βιωσουν εξισου ο σκυλος και η γατα), και ίσως και θεμα της σχεσης που έχει με τον καθε ανθρωπο.
Τελος, ως διαφορετικά ειδη, ο σκυλος και η γατα εχουν εντελώς διαφορετική ιδιοσυγκρασια (και γι’ αυτο άλλοι προτιμούν τα μεν, αλλοι τα δε). Ο σκυλος ειναι πιο προσχαρος, πιο εξωστρεφής, πιο επικοινωνιακός, πιο εκφραστικός και πιο υπάκουος. Ισως και πιο πιστός, δεν το ξέρω. Η γάτα πάλι είναι πιο ήρεμη, είναι εκφραστική αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο (συνηθως αθόρυβο και διαισθητικό), εμπιστεύεται πιο δύσκολα, είναι πιο επιφυλακτική με όλους (ανθρωπους και ζωα), είναι λιγότερο (εως καθολου) υπάκουη, πιο γλυκιά, πιο τρυφερή ίσως (αυτο το τελευταίο ειναι ισως υποκειμενικό..). Και τα δύο ειδη νομιζω επικοινωνουν όσα συναισθήματα νιώθουν με τον άνθρωπο, ειναι δηλαδη σε θεση να εκφρασουν όσα νιωθουν -απλά η έκφραση αυτη γινεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Επισης, και τα δυο ειδη εχουν νοημοσύνη (είναι έξυπνα), και είναι σε θέση να αναγνωρίσουν έναν άνθρωπο ως “γονιό” τους.
Εχει ειπωθει πως οι εξωστρεφείς άνθρωποι επιλεγουν περισσότερο τα σκυλάκια, και οι εσωστρεφείς τις γατούλες.
Νομιζω ισχύει.
Αλλά όχι, δεν πιστευω πως υπάρχει καποιο ειδος πιο “επιθετικό” από καποιο άλλο.
Παντα μα παντα, για καθε τους συμπεριφορά, υπάρχει από κατω μια (προφανης ή λιγότερο προφανης) αιτία.
Αυτό αν το ξερουμε, και το λαμβανουμε υπόψιν,
τότε όλα τα ζωάκια έχουν κατι να μας προσφερουν, αναλογα με το ειδος που ανηκει το καθενα τους 🙂
Ο σκύλος σίγουρα δεν είναι αχάριστος.Δεν έχω δικό μου σκύλο αλλά περνάει κάθε μέρα ένας αδέσποτος και τον ταΐζουμε-ποτίζουμε και μετά φεύγει.Δυστυχως δεν έχουμε χώρο να τον φιλοξενησουμε-υιοθετησουμε.
Μερικές φορές δε τυχαίνει να μας πετυχει στο δρόμο που περπατάμε και το τι χαρές κάνει δεν περιγράφεται και μας συνοδεύει μάλιστα στον προορισμό μας είτε στην επιστροφή στο σπίτι.
Ο σκύλος σου επιστρέφει την αγάπη.Μια μέρα ο συγκεκριμένος σκύλος ενώ περπατούσα στο δρόμο ένας άλλος σκύλος με είδε και γαβγίζε.Εμφανιστηκε ο σκύλος που ταΐζουμε και έσπρωχνε τον άλλον με την μούρη του να μην έρθει κοντά μου.
Μπορεί να μην έχετε χώρο γι αυτόν, αλλά αυτός σας νοιώθει δικούς του… και σας προστατεύει…
Σκυλίσια ψυχή… καμία σχέση με την ανθρώπινη…
όντως καμία σχέση… Αγνή, καθαρή ψυχή που δεν χρειάζεται ανταλλάγματα ούτε συμφωνίες.. Μόνο αγάπη και φροντίδα. Ανταποδίδει πίσω και οι δύο αισθάνονται γεμάτοι στην σχέση αυτή, και δεν αδειάζει ο ένας εις βάρος του άλλου.. Καλό ξημέρωμα
Αυτό μου λείπει τώρα που έφυγε ο REX.. η αγάπη του…
Καλό ξημέρωμα και σ’ εσας…